|
Post by mistrefall on Jan 14, 2008 19:35:46 GMT
Mistrall keek weer naar boven. De maan was weer zichtbaar geworden. Er kwam een bruine vacht en haar normale oren maakten plaats voor de twee kleine oortjes die ze als wolf had, ook veranderde haar lichaamsbouw weer en kromp ze. Na een paar secondes zat er een klein bruin wolfje, iets versuft.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 14, 2008 22:33:16 GMT
JAson schudde verbijsterd zijn hoofd. 'dat ik dit nog eens een keer krijg te zien..'mompelde hij en glimlachte toen. Hij haalde uit zijn broekzak een kleine speelbal, die hij eigenlijk voor Phillip had gekocht en zwaaide die voor haar ogen heen en weer. 'Wil je spelen?'vroeg hij lachend.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 15, 2008 6:05:58 GMT
Mistrall blafte schril en ging zitten. Ze was dan wel een weerwolf, maar nog steeds een pup. Ze volgde de bal met haar ogen en blafte weer, ook sprong ze op.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 15, 2008 12:09:26 GMT
Jason lachte en gooide hem toen zachtjes weg. Zacht voor hem, met zijn nieuwe krachten, bleek even hard te zijn als een krachtige worp van een volwassen man. Gelukkig was hij van zacht rubber en stuiterde het rode balltje opgewekt alle kanten op.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 15, 2008 14:51:39 GMT
Mistrall blafte en rende achter de bal aan, snel, maar niet snel genoeg om hem meteen te pakken te krijgen. Toen ze hem eindelijk had rende ze naar Jason toe en ging ze bij zijn voeten liggen, en begon ze even aan het balletje te knagen.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 15, 2008 20:28:21 GMT
Jason alchte en aaide haar over haar kopje. Het was vreemd om alles zo te voelen en te zien als hij nu deed. Hij ervaarde alles anders. Honderd jaar verspilling, naar zijn mening. Alles was zoveel... beter.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 16, 2008 6:46:17 GMT
Mistrall genoot van het aaien, maar na een tijdje blafte ze weer en liet ze de bal vallen, ze deed ook een paar stapje achteruit, en sprong een keer.
|
|
|
Post by Aline on Jan 16, 2008 16:39:40 GMT
Agnes dwaalde verward door de straten. Wat doe ik hier? was de vraag die steeds weer in haar opkwam. Meteen daarna volgde het antwoord: O ja. Ik zoek Jason.
Ze had zich de V-wereld als veel veiliger en vertrouwder herinnerd, van de vorige keer dat ze er was. Samen met Jason. Vol verlangen dacht ze terug aan die nacht. Kon alles maar weer zijn zoals toen... Maar nee, zo was het niet meer. Ze had Jason al weken niet gezien - het leken wel maanden, soms zelfs jaren. Haar laatste hoop was de V-wereld geweest. Hij scheen hier veel connecties te hebben... Ook herinnerde ze zich wat een V destijds tegen Jason had gezegd. Niet vergeten, hè... Volgende week...
Het was een redelijk warme nacht, zoals voorspeld, toch vond Agnes het kil. Ze sloeg haar armen om zich heen en staarde naar haar voeten terwijl ze verder struinde door de straten, en steeds meer de hoop op het vinden van Jason begon te verliezen. Waarom zou hij hier ook zijn... Ze zuchtte en werd verdrietig bij het idee dat ze hem ook nu niet kon vinden.
Plotseling werd haar aandacht getrokken door geblaf vlakbij. Ze keek op en probeerde te ontdekken waar het geluid vandaan kwam, of wie het had gemaakt. Plotseling zag ze een klein wolfje door het donker rennen, achter een bal aan. Agnes wist niet waarom, maar ze had zo het idee dat ze achter het diertje aan moest. Daarom liep ze voorzichtig achter het wolfje aan.
Haar ingeving bleek juist te zijn. Het wolfje rende naar een gestalte toe die, al was hij zo veranderd, Agnes onmiddellijk herkende. Het was iets in zijn houding, waaraan ze meteen zag dat het Jason was. Ze stond op het punt om verrukt zijn naam te roepen... Totdat ze besefte hoe zeer hij veranderd was. Ze stond als aan de grond genageld en kon geen woord uitbrengen. Wat was er gebeurd...?
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 16, 2008 16:53:07 GMT
Jason hoorde van veraf Agness al aankomen hij had het balletje gepakt, maar die rolde nu uit zijn krachteloze hand op de grond. Hij stond op, zich onderwijl omdraaiend. Hij stond oog in oog met haar, van wie hij meer hield dan welk wezen da ook. Zijn transformatie had hem veradnrd, even als zijn gevoelens. Nooit had hij verwacht dat het mogelijk was... maar hij hield meer van haar dan ooit. Zijn ogen schoten over haar verschijning, zuiverder en puurder dan ooit. Waren haar haren altijd al zo zwart? Haar ogen zo glanzend? Haaar huid zo zacht... Hij ving haar geur op, alsof ze tege hem aanstond en een verlangen om haar in zijn armen te sluiten vervulde hem. Nooit eerder, in zijn vampier zijn, had hij verwacht dit te ervaren. Hij kon niet spreken. Het moment was te....
|
|
|
Post by Aline on Jan 16, 2008 17:06:26 GMT
Ze had daar net zo goed een paar jaar kunnen staan. Het leek alsof er geen einde kwam aan dit pijnlijke moment. Het moment waarop ze oog in oog stonden. Het moment waarop Agnes twee dingen tegelijk besefte: dat ze meer van Jason hield dan ze ooit van iemand had gehouden, en dat haar grote liefde een V was.
Een traan rolde over haar wang, al had ze het zelf niet eens door. Dus dit was de verrassing... De grote gebeurtenis waar die V het over had gehad... Alle puzzelstukjes leken nu op hun plaats te vallen. Al die mysterieuze opmerkingen van Leslie en andere V's, het feit dat Jason regelmatig in de V-zone was... Hij was natuurlijk een vertrouweling geweest, besefte ze.
Ze wist niet wat ze moest voelen. Blijdschap, omdat ze Jason gevonden had. Maar dat deed sterk onder voor het verdriet dat ze voelde door deze ontdekking. Ze voelde zelfs een vlaag woede, omdat hij het haar niet had verteld. Ze was overdonderd en sprakeloos door de ontdekking van deze harde waarheid. Het enige wat ze nog kon doen was daar blijven staan, kijkend in de ogen van Jason, en voelend hoe de tranen over haar wangen liepen. Waarom...?
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 16, 2008 17:13:27 GMT
Jason zag de tranen en keek haar een moment vragend aan. Hij plaatste zijn handen voor zich, bekeek ze en sloot zijn ogen. 'Ik had het je meoten zeggen. Dit is... waarom ik je niet.. als mijn metgezellin wilde.. of eigenlijk.. ervanuit ging dat het niet kon. Hij zweeg opnieuw. 'Het spijt me Agness. Ik had geen keus.' Hij keek weg, met een brok in zijn keel. Weken lang had hij zich hier geen zorgen om hoeven maken. Hij wenste dat hij terug was in die toestand van halfleven en meer wolf dan mens was. Hij wenste dat hij haar pijn neit hoefde te zien.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 16, 2008 17:52:03 GMT
Mistrall keek wat verward omhoog en plofte neer op haar achterwerk. Ze blafte even en keek van de ene persoon naar de andere. Toen ze besloot dat ze niet langer wilde blijven zitten liep ze achter het nog wegrollende balletje aan.
|
|
|
Post by Aline on Jan 16, 2008 18:07:13 GMT
Eindelijk werd de stilte verstoord door Jasons woorden. Agnes keek hem nog steeds aan, al hadden ze geen oogcontact meer toen Jason zijn ogen sloot. Agnes sloeg ook haar blik neer, en draaide haar hoofd een andere kant op. Ze wist niet goed wat ze voelde, of wat ze móest voelen. Het geblaf van het wolfje drong maar nauwelijks tot haar door.
Gedachten tolden door haar hoofd, maar geen van allen konden een plekje vinden. Wat moest ze nu doen? Ze veegde met de rug van haar hand over haar wang. Daarna begroef ze haar gezicht in beide handen. Na een tijdje keek ze weer op. 'Waarom?' was het enige dat ze kon uitbrengen. Ze merkte hoe zwak en wanhopig haar stem klonk - hij weerspiegelde precies hoe ze zich nu voelde. Ze keek Jason vanuit haar ooghoeken aan, er niet zeker van of ze het wel kon verdragen om nog langer Jason als een V te zien.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 16, 2008 18:15:19 GMT
Emoties, een eeuw lang opgekropt, stroomden nu naar buiten, in een woede, die hij zelden had. Zin blik was fel toen hij Agness weer aankeek. Zijn handen trilden en woedende tranen liepen over zijn wangen. 'Omdat ik nooit de keuze heb gehad! Hij veradnere en liet me achter. Hij liet me achter om te stervn! Niemand die me hielp. Een vampier moest zelf zien te overleven en mocht niet afhankelijk zijn vana dneren. ik heb mezelf al die jaren meoten beschermen tegen vampanezen, weerwolven en vampierjagers, zonder zelf maar half te beseffen wat ik was! Ze hebben hem ermee weg laten komen! Een kind aannemen is tegen de regels, maar ze leiten hem ermee wegkomen! Niemand die er iets van zei. Niemand! Ik haat de vampiers. Ik haat ze allemaal! Ik zou ze het liefst stuk voor stuk vermoorden, aan stukken rijten en toezien hoe ze voor eeuwig zouden leiden en nooit hun weg naar het paradijs zouden vinden!' Hij rilde en begon te snikken. Hij liet zijn hoofd zakken. Moedeloze tranen drupten op de grond, terwijl hij langzaam weer zichzelf werd. 'Jij bent de enige die wat voor me betekend,'fluisterde hij.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 16, 2008 18:29:15 GMT
Mistrall kwam teruglopen met het balletje en plofte weer neer naast Jason. Ze piepte even en schudde met haar kopje toen een van Jasons tranen erop kwam. Ze stond op, liep wat naar achter en plofte weer neer, Jason aankijkend.
|
|