The smell of cars {Leslie X Violet}

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet liep het trapje op en had haar neus dichtgeknepen. Als er iets was waar ze misselijk van werd, was het de geur van benzine. Ze haalde diep adem toen ze de gezonde lucht weer in haar gezicht voelde en glimlachtte. Ze haatte parkeergarage's, maar als je met je vader aan het winkelen was en je portemonnee in de auto had laten liggen, moest je wel terug.

[°°Orange°°]

Leslie hing over de reling en staarde naar de meiren die mensen heetten. Hij glimalchte vaag. Ze waren zo onschuldig. Zo eenvoudig en zo eetbaar... Hij rilde als hij terug dacht aan die nacht. Hij had de lijken met moeite de lift in kunnen dumpen. Met moeite, omdat het proppen van een vampanees toch slecht voelde, omdat de bloedwolf uit elkaar viel zodra hij het aanraakte en omdat de lift kaduuk was. Een metalen deur tegen zijn wil in openbreken met een hand, omdat je in je andere hand ene lijk hebt, was neit eenvoudig. Hij voelde zich smerig, rook smerig en was smerig. Hij had zelfs geen kap meer op, en merkte de zon niet. Misschien was verbrandde de beste optie..

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet wierp een blik opzij naar de man die over de reling hing en voelde een vlaag van herkenning. Ze wist wie hij was, en toch weer niet. Maar zijn gezicht was typisch en ze had een idee dat ze een heel verleden met hem achter zich had, maar het niet meer wist. Wat dééd hij hier?. Ze overwoog naar hem toe te lopen maar wist niet zeker of dat wel een goed idee was.

[°°Orange°°]

Leslie zuchtte diep en deed geergerd een stap naar achter, terwijl hij met een ahnd de stralen van de zon afweerde, die net achter een wolk tevoorschijn kwam. hij sloeg zijn kap op en zuchtte. Hij werd gwoon misselijk van zijn eigen stank. Met vlekken voor zijn ogen draaide hij zich om en stond oog in oog met VIolet. Hij glimlachte, al wist hij dat ze hem niet herkende.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet staarde Leslie even ongelovig aan en glimlachtte dan een beetje onbeholpen. "Sorry, ik-" bracht ze uit. Een geur van verotting en dood vulde haar neusgaten en maakte haar nog misselijker dan ze al was. Wat wás dat. Ze keek even naar Leslie, hij kon het niet zijn.

[°°Orange°°]

Leslie schudde zijn hoofd. 'Nee, niks aan de hand. Hoi.'
Hij wist niks meer te zeggen en durfde ook niet dichterbij te komen. Hij stonk verschrikkelijk.. nee wacht, dat was hij niet... Met een angstig voorgoel draaide hij zijn hoofd richting de lift. De deuren stonden op ee keirtje open en rottende drab stroomde naar buiten. Lesie kokhalsde en liep snel naar Violet toe. Hij legde zacht een ahnd op haar schoduer en duwde haar voorzichtige een eindje bij de lift vandaan. 'Daar wil je neit naartoe zei hij. Zijn maag draaide zich opnieuw om en hij slikte zijn maaginhoud weer door.

[:: Heen - en - weer - wolf]

(he gatver)

"Wat? Waarom niet?" zei Violet terwijl ze voor ze het wist door Leslie, zacht, maar dringend werd meegeduwd. Ze probeerde om te kijken maar zag verder niets. "Wat ís daar dan? En wie ben jij..?". Ze keek Leslie geïnteresseerd aan. Ze wou nu wel weten wie hij was, aangezien hij nu iets tegen haar had gezegd.

[°°Orange°°]

'Dat wil je niet...'mompelde hij, terwijl hij opnieuw zijn maaginhoud omlaag probeerde te drukken. Hij haalde diep adem en trok zijn kap af. De stof zat aan zijn haren vastgekleefd. Hij glimlaclteh naar haar.
'Je herkend me niet, maar misschien dat mijn naam je bekend voorkomt. Al zou het me betwijfelen. Mijn naam is Leslie.'

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet staarde Leslie verwonderd aan door de plotselinge verschijning in de zon en wierp een blik op zijn haar. Dat zou hij wel eens mogen wassen, maar iets in haar zei dat het zo hoorde en dat ze er geen opmerking over moest maken.
Ze fronsde haar wenkbrauwen even. Leslie.. die naam kwam haar bekend voor, op een of andere manier, maar ze wist niet meer hoe.. "Ik ben Violet. Violet Baudelaire" zei ze dan een beetje geschokt.

[°°Orange°°]

Leslie glimalchte. 'Dat weet ik. Ik heb je heel lang gelden ontmoet. Ehm... sorry voor de troep en de stank..' Hij probeerde ongemakkelijk zijn handen af te vegen en ging emt een hand door zijn hren, in de hoop ze weer wat schoon te vegen, maar eindigde met een walgende blik kijkend naar de smurrie op zijn hand. 'Sorry, nog een keer.'

[:: Heen - en - weer - wolf]

"Het geeft niet" zei Violet en glimlachtte even, en keek Leslie aan. De vuiligheid hoorde bij hem, waarschijnlijk, dus probeerde ze dat te negeren. "Wanneer heb je me dan ontmoet?". Ze was vastbesloten de informatie te verkrijgen.

[°°Orange°°]

Leslie glimlachtte even. 'je was nog heel jong. Een jaar of vijf. Je was aan het wachten op je oppas om je op te halen. Het was een hele nare aond voor je. Ik begrijp dat je daar leiver niet over zou praten. Het pijt me... dat ik hem niet heb kunnen pakken.'
Meteen toen hij dat zei voelde hij zich schuldig. Ze hadden geloofd dat het een hartinfacrt was...

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet zweeg even en staarde naar de grond, en fronsde haar wenkbrauwen dan "Hoe-hoe bedoel je?" stotterde ze moeizaam en keek Leslie aan "Wie heb je niet kunnen pakken?"

[°°Orange°°]

Leslie schudde zijn hoofd. 'niemand, niet belangrijk. Vergeet maar wat ik zei. Ehm.. hoe gaat het nu met je? En met je vader...'
Hij voelde zich neit bepaald meer op zijn gemak. Dat was een grote fout geweest...

[:: Heen - en - weer - wolf]

"Goed.. met mij goed, en met mijn vader ook, geloof ik" zei Violet aarzelend en staarde leslie nog steeds doordringend aan. Ze verwachtte alleen niet echt dat hij nog meer zou zeggen dan hij al had gezegd.