Post by Lisa. * || on Feb 1, 2008 6:38:58 GMT
Bij het aanbreken van de nacht had ze de burcht verlaten. Ze wilde er in haar eentje opuit, kijkend naar wat ze zou tegen komen. Ze had Shell weer meegenomen, alleen maar in de burcht zitten was ook niet altijd goed voor het beestje. De jonge vos hupelde aan haar voeten heen en weer terwijl Selena nog op een best langzaam tempo voor nachtwezens voortbewoog. Ze had geen haast dus waarom zou ze zich haasten?
De donkere mantel wapperde om haar lichaam heen terwijl de kap goed op haar plek bleef zitten. Ze ademde de frisse lucht van de vroege nacht in en zou niet veel kunnen bedenken dat dit kon verpesten. Eigenlijk wel.
Ze besloot bij de open plek in het bos te gaan zitten en daar liet ze zich op een steen zakken. Shell hupelde nog steeds rond en zocht nu naar een tak om mee te spelen aan de rand van de open plek. Selena keek glimlachend toe terwijl ze vanuit het niets een kille wind langs haar heen voelde. Het was alleen niet een kille wind maar eerder de rilling, het gevoel dat haar meestal waarschuwde voor een niet in de hand hebbende actie. Verstijd zat ze op de rots, terwijl ze Shell probeerde duidelijk te maken daar te blijven. Als ze de jonge vos zou aanvallen zou ze het zichzelf nooit vergeten.
Ze voelde het opkomen en wist dat het niet tegen te houden was. Haar pupillen keken weer vager terwijl ze opstond. Langzaam liep ze naar de rand waar ze takken begon op te rapen en weer weg te gooien, in een willekeurige richting. En niet bepaald zachtjes. Shell had eerst niet door maar rilde nu als een gek. De tak viel uit zijn bek en de vos haastte zich naar de steen waar Selena eerst had gezeten. Daar verschool hij zich achter, rillend en hopend dat het snel voorbij was. En dat hij daar zonder kleurscheuren van af zou komen.
De donkere mantel wapperde om haar lichaam heen terwijl de kap goed op haar plek bleef zitten. Ze ademde de frisse lucht van de vroege nacht in en zou niet veel kunnen bedenken dat dit kon verpesten. Eigenlijk wel.
Ze besloot bij de open plek in het bos te gaan zitten en daar liet ze zich op een steen zakken. Shell hupelde nog steeds rond en zocht nu naar een tak om mee te spelen aan de rand van de open plek. Selena keek glimlachend toe terwijl ze vanuit het niets een kille wind langs haar heen voelde. Het was alleen niet een kille wind maar eerder de rilling, het gevoel dat haar meestal waarschuwde voor een niet in de hand hebbende actie. Verstijd zat ze op de rots, terwijl ze Shell probeerde duidelijk te maken daar te blijven. Als ze de jonge vos zou aanvallen zou ze het zichzelf nooit vergeten.
Ze voelde het opkomen en wist dat het niet tegen te houden was. Haar pupillen keken weer vager terwijl ze opstond. Langzaam liep ze naar de rand waar ze takken begon op te rapen en weer weg te gooien, in een willekeurige richting. En niet bepaald zachtjes. Shell had eerst niet door maar rilde nu als een gek. De tak viel uit zijn bek en de vos haastte zich naar de steen waar Selena eerst had gezeten. Daar verschool hij zich achter, rillend en hopend dat het snel voorbij was. En dat hij daar zonder kleurscheuren van af zou komen.
