Braindead

[°°Orange°°]

'Je vader was een knappe jongen vroeger. Alle meiden stonden rijendik aan de zijlijnen van het trainingsveld als we aan het oefenen waren, maar hij negeerde ze allemaal. Hij ging volledig op in eht gevecht, tot hij haar ontmeotte. Zijn oog viel op jouw moeder en hij vergat alles om hem heen. Helas ook mij en ik skloeg hem knock out. Hij werd vier dagen later pas weer wakker.'
Hij lachte en schudde zijn hoofd, terwijl zijn vingers door Claires haren aaide.
'Ze had elke ancht aan zijn bed gezeten en was de eerste die hij zag toen hij wakker werd. Ik ontkwam dan ook aan een scheldbui, aangezien ze dankzij die klap van mij uitgingen.'
Hij grinnikte opnieuw.

[Madjic]

Claire keek even op en glimlachte. Ze had altijd gehoord van haar vader hoe prachtig haar moeder was geweest, maar hij had nooit over zuichzelf gepraat.
Ze lachte zacht en stelde zich voor hoe haar vader naar haar moeder keek en vervolgens hou hij op de grond donderde.
"Wel romantisch... ergens. Al kan ik me wel denken dat ze dat zou doen, zo zou ik denk ik ook gereageerd hebben.

[°°Orange°°]

Leslie knikte alchend.
'In die vier dagen kregen je meoder en ik ook een sterke band. Eerst omdat ze me sloeg, voor wat ik had gedaan, vervolgens bewonderend omdat ik voor je vader zorgde, toen weer angstig wanwege de kracht die ik bezat en als laatste vriendschappelijk... Ja dat klopt precies, het verandere de met dag, maar de vriendschap bleef. Gelukkig. Ik moet toegeven, dat je meoder zich wel zorgen maakte over je vader die een V wiolde worden. Volgens mij vond ze dat nogal intimiderend. Als mens zag hij er al krachtig uit en dat was hij ook. Absoluut. Ik kan haar geen ongelijk egven dat ze hem neit nog sterker hoefde.'
Hij schudde glimalhend zijn hoofd. Denken aan Anne en Dustin was vremed, maar voelde fijn.

[Madjic]

Dromerig voor zich uitstaren beelde ze zich in hoe het was. Waarschijnlijk wa shaar beeld wat mooier dan hoe het werkelijk was geweest, maar dat maakte niets uit. Het ging erom dat ze nu haar ouders voor de geest kon halen.
"Hij gaf een bepaalde toekomst voor haar op, om een andere toekomst te krijgen. Welliswaar een kortere en maar een waarin hij zeker zo gelukkig is geweest, misschien wel gelukkiger." Fluisterde ze en voelde weer warme tranen ontstaan. "Hij wist al die tijd dat hij zou gaan sterven, maar is geen moment bang ervoor geweest. Hij was eerder bang voor de dood van andere... van mij..."

[°°Orange°°]

Leslie knikte, nog steeds haar haren strelend.
'De keuze was die van hemzelf en hij heeft er nooit spijt van gehad. Ik heb er hem er nog naar gevraagd, een jaar na jouw geboorte. Hij toonde me jou en liet me je vast houden, terwijl hij zei: 'Zie hier, het antwoord op je vraag.'
Ik gaf hem gelijk, natuurlijk. Zelf heb ik nooit iets anders gewild dan een kind van mezelf. Hij was gelukkig en zelfs al had hij nog een V kunnen worden, hij genoot te veel van eht menszijn. Ach.'
Hij glimlachte in zichzelf en zuchtte.
'Ik ben benieuwd wat jouw keuze wordt, uiteindelijk.'

[Madjic]

Claire lachte zacht. "Ik wist eigenlijk niet dat hij zo trots op me was, maar ik vind het wel een goed antwoord dan. Ik denk niet dat ik een beter antwoord had kunnen bedenken."
Ze woist wel dat jij gewoon trots op haar was als een vader, maar nooit zoals Leslie het beschreef. Hij wilde haar nooit iets vertellen, waardoor ze dacht dat hij haar de waarheid belette te kennen. Maar dit leek anders, maar ja toen leefde haar moeder nog...
Haar ogen gingen naar Leslie en ze ging overeind zitten. "Ik ook, maar ik heb het nog niet gemaakt. Al heb ik opver twee andere dingen, dankzij Jason, wel nagedacht."

[°°Orange°°]

Leslie glimlachte. 'Je moest eens weten hoe hij over je sprak. Vooral in de eerste jaren, toen ik hem nog dagelijks tegen het lijf liep. Hij hield nooit op over jou. Misschien vond hij het leuk om me jaloers te maken, of misschien ahd hij het simpelweg niet door. Ik weet het niet.'
Hij hoorde haar even aan en knikte glimalchend.
'De keuze is aan jou. Ik weet niet wat Jason met je besproken heeft, maar ik ga ervan uit dat eht neit in ons nadeel zal zijn. Ik wacht op jouw antwoord, en dat weet je. Ik heb alle tijd.'
Hij voelde een grinnik opkomen. Hij had nog wel een aantal eeuwen...

[Madjic]

"Hij zal het wel niet gedaan hebben om je jaloers te maken. Ik denk dat hij er ook wel in geloofde dat het jou zou lukken." Zei ze rustig.
"Maar ik heb niet alle tijd, nu in ieder geval nog niet." Ze glimlachte zwak. "Ik wil er niet aan denken om weet naar huis te gaan. ALles in dat huis draagt zijn geur en ik wil er niet meer naar binnen." Zei ze zacht en keek naar haar handen. "En weet je nog dat we hadden gezegd dat het een idee was om Damiën soort van... op te vangen?" Ze keek hem weer aan.

[°°Orange°°]

Leslie begreep Claire beter dan ze zich zou kunnen voorstellen. Nog jaren na Dustins vertrek waren er kamers die naar hem roken. Wapens die nog steeds naar zijn handen waren gevormd, zelfs toen hij al was verhuisd naar Tabanan.
Hij glimalchte even naar haar. 'Ik denk ook neit dat eht was om me jaloers te maken. Kan het me niet voorstellen, maar toch.'
Hij zuchtte even en keek haar toen odenrzoekend aan.
'Ja, dat weet ik nog. Heb je je besluit daarover genomen?'

[Madjic]

Claire knikte. "Er is maar een ding dat me tegenhoud om daar te blijven. Ik wil Damiën niet alleen achterlaten en hij zal niet niet gebruiken als ik dat wel doe. Ik ben bang dat hij dan echt niemand meer vertrouwd. Dus ik dacht dat..." Ze keek weg. "Het misschien idee was als ik Damiën meenam. Als hij het hier niets vind, dan gaat hij vanzelf wel. Maar ik kan niet niet proberen."

[°°Orange°°]

Leslie lachte. HIj kuste haar voorhoofd met alle warmte die hij in zich had.
'Ben je nu alweer vergeten dat het aanbod oorspronkelijk bij mij vandaan kwam? Neem hem maar gewoon mee. Je hebt gelijk, als hij wegloopt, dan is hij tenminste omringd door mensen die voor hem zullen zorgen en op hem zulen passen. Jij kan daar niet blijven en hij ook niet. Hij heeft een familie nodig. Desnoods kan hij naar het weeshuis in Aloyze, maar ik voel me er echt niet goed bij als hij alleen in Tabanan zou blijven.'
Hij zweeg even. 'Of jij.'

[Madjic]

Caire bleef eerst even stil zitten, maar sprong toen haast naar voren. Ze sloeg haar armen om zijn nek.
"Dank je. Maar ik vergat bijna te vertellen dat ik het ook wil om bij jou te zijn. Om meer bij je te zijn en te kijken hoe het is. Zodat je andere aanbod... idee... misschien wel een kans krijgt." Fluisterde ze in zijn oor.

[°°Orange°°]

Leslie beantwoordde haar omhelsing met alle warmte die hij had. En dat was veel. De gedachte aan zij die bij hem bleef... Een glimalch speelde om zijn mond en hij sloot zijn ogen, genietend van dit moment. Zo zou Dustin het gewild hebben, dat wist hij zeker.
Hij liet haar zachtjes los en keek haar stralend aan.
'Laten we die kleine dan maar ophalen. Dan gaan we daarna maar even kijken waar jullie, hij of wij gaan slapen.'
Hij wist nog neit zeker hoe het zou gaan. Zou Damien bij hen willen zijn, of leiver een kamer met adnere kidneren? En gingen zij dan met z'n tweeen in een kamer?

[Madjic]

Claire wilde hem nooit meer loslaten. Terwijl ze hem zo aankeek vvoelde ze zich gelukkig dan ze dacht dat ze zich zou voelen. Dit was iets moois bij iets verschrikkkelijks.
"Vanavond nog? Ik weet niet eens waar hij zit. Al twijfel ik er niert aan dat je hem wel weet op te sporen." Haar ogen weerspiegelde de liefde die ze voelde en het gebonk van haar hart als ze erover nadacht dat hij samen met haar als ouders voor Damien zouden zijn.

[°°Orange°°]

Lelsie hoorde haar hart kloppen, gelijk met de zijne en dat maakte iets in hem los wat hij niet kende. Alsof hij een muur liet vallen die hij had opgebouwd. Hij glimalchte naar haar en knikte.
'ik zou hem nog vinden met mijn ogen dicht. Maar wat vind jij? Hij in een kamer met een leeftijd genootje en wij tweeen samen een kamer, of wil je liever dat hij bij ons blijft? Of... toch jullie twee een kamer en ik heir eenzaam en alleen met al die enge V's? Hij kon zijn grijns niet bedwingen en voelde vrolijke vlidners door zijn buik dwarrelen.