Een ongure onderneming... (open)

[°°Orange°°]

Jason staarde haar verwonderd na, maar volgde breed grijnzend. Mingo trok een wenkbrouw op toen ze hem passeerde en schudde geergerd zijn hoofd.
'Die vrouw gaat voor problemen zorgen. Ze vind vampanezen doden me net iets te leuk...'
Jason grinnikte en voegde zich bij Mingo. Terwijl ze haar volgden dacht Mingo ahrdop zijn uit de lucht gegrepen strategie uit. Mochten ze worden afgeluisterd, zouden ze misschien de vmpanezen op een dwaalspoor brengen. Als JAson zijn gezicht in plooi wist te houden.

[resego111]

Ilia holde in de richting van de geur van de Vampanezen. Haar hakken klakten op de stenen vloeren en spletsten in het water. Het weergalmde en weerkaatste via de muren in haar oren terug. Achter zich hoorde ze de voetstappen van de jongens....
De geur werd steeds sterker en Ilia kon nu ruiken dat ze met meerdere waren...met een glimlach om haar mond constateerde ze dat het er minstens vijf moesten zijn.
''Ze zijn met meerdere jongens...'' fluisterde Ilia over haar schouder.
Plotseling stopte ze. Ze voelde en rook dat ze nu heel dichtbij waren. Ze gebaarde dat de andere twee haar moesten volgen en liep naar een hoek van het riool. Ze keek voorzichtig om de rand ervan en zag daar zeven Vampanezen staan. Dikke lelijke Vampanezen met slordige kleding. Allen hielde ze een toorts vast. Ze keken argwanend maar lachend om zich heen.
''Als het een Vampier is...dan rijgen we hem aan een spit en koken we hem'' bulderde de dikste en lelijkste Vampanees.
''Ja pas maar op, straks is het broken Ilia, daar ben je niet zomaar mee klaar'' zei een ander.
Een glimlach verscheen om Ilia's mond. Ze was blij te horen dat haar naam bekend en berucht was bij de vampanezen.
''Huhuh...doe me een lol, ze is een mythe, er bestaat geen vampier die tegen meer dan één vampanees op kan...'' jubelde de dikke Vampanees weer.
Een lage onnozele lach steeg op en Ilia keek achterom naar Mingo en Jason.
''Ik zeg: we gaan er op af'' fluisterde ze en keek de beidde jongens aan.

[resego111]

(is het erg dat ik de andere vampanezen heb beschreven...het zijn niet echt specefieke personen dus ik dacht het kan wel.. )

[°°Orange°°]

(is prima hoor )

Mingo snoof. 'Wie heeft jouw aangestelt door leider?'Minachtend liep hij langs haar heen en grijnsde naar de vampanezen.
'Ioch, Minar. Hoe maken jullie het?'vroeg hij vrolijk, alsof het oude vrienden waren en geen kranzinnig geworden clan genoten die hij van plan was te vermoorden.
Jason haalde zijn schouders op naar Ilia. 'Laat hem maar, vampanezen hebben geen leider, hij kan er niet goed tegen als iemand zegt wat hij moet doen.'
Hij trok zijn dubbelbladdig zwaard en hing hem nonchalant over zijn schouder.
'Heb je een voorkeur? ik ben niet kieskeurig.'

[resego111]

Ilia glimlachte warm naar Jason en keek hem voor een moment innemend aan...
Ze wendde zich weer af en keek naar de Vampanezen.
''Ik heb ook geen voorkeur...maar, nog één waarschuwing, pas op voor mijn sabel. Hij is dodelijk voor Vampanezen én Vampiers...''
Voorzichtig haalde Ilia haar lichtsabel tevoorschijn en toonde Jason de drie punten. Haar ogen waren wijdopen en ze leek hem met heel haar hart te waarschuwen.
Op dat moment sprong ze naar voren...de tijd stond even stil...haar cape fladderde door de lucht. Zodra haar voeten de grond raakten leek het riool te zinderen. Vanuit een knielende positie keek Ilia de Vampanezen aan. Haar blik dodelijk, haar haren als messen om haar hoofd fladderend en haar lichtsabel glimmend in het donker.
Ilia zag de Vampanezen voor een moment met levensangst kijken. Maar ze voelde geen medelijden. Ze sloot haar ogen sprong weer op en tolde enkele seconden rond in de lucht. Haar hart vulde zich met vlammend haat en op haar netvlies zag ze haar ouders, kermend en smekend voor vijf Vampanezen die geen medelijden kenden en ze één voor één van kant maakten.
Ilia opende haar ogen weer. Zij leken echter veranderd in vlammende zonnen die de Vampanezen konden doden. Maar het was haar sabel die sneller dan het licht bewoog en in één keer drie Vampanezen doodde.
Ilia landde en hield haar hoofd naar beneden, haar golvende zwarte lokken als een gordijn voor haar gezicht...
Een woedend gezicht was te verwachten, maar zodra Ilia haar hoofd ophief werden dikke tranen van puur verdriet zichtbaar...

[°°Orange°°]

Jason krabte even in zijn nek, haalde zijn schouders op en schoot op een vierde vampanees af. Met een enkele beweging hate hij diens kop eraf. Het hoofd raakte met een tok de grond en rolde nog een paar meter door. De V ontweek het opspattende bloed door elegant opzij te stappen.
Op dat moment spleet Mingo de laatste vampanees in tweeen met zijn bijl. De een dikke stroom bloed groeide onder zijn voeten. Hij waadde er dorheen, met evenveelm walgin als door het riool water.
'Nou, zijn we klaar?'vroeg hij verveeld aan Jason. Die grinnikte en keek even bewonderend naar Ilia voor hij Mingo volgde. Hij keek nog even over zijn schouder. 'Ik ben geen vampier,'glimalchte hij.

[resego111]

(gruwelijk... )

Met een elegante veeg haalde Ilia de traan van haar gezicht. Ze keek naar het bloederige spektakel voor zich, stond op en liep wendde haar hoofd van de andere twee. Ze verzette een paar stappen en stond toen weer stil. Haar voeten en benen leken van lood geworden. Nog een keer keek ze achterom naar de dode Vampanezen. De open ogen van één vampanees doorboorden haar...
Een rilling ging door haar lijf en ze voelde weer tranen opkomen.
Plotseling veranderde Ilia, van een koelbloedige Vampier in het meisje dat ze vroeger was geweest. Ze zakte door haar knieën en begon onbedaarlijk te huilen. Haar tranen spatten op de grond uiteen en voegden zich bij het bloed van de vampanezen.
De laatste opmerking van Jason drong niet eens meer tot haar door. Niks scheen meer tot haar door te dringen. Ze voelde zich kapot. Aan stukken getrokken als de Vampanezen.
Ook leek haar hart open te splijten. 200 jaar lang had ze geen gevoel getoond en was hij veranderd in steen. Nu brokkelde dat steen er af en klaterde geruisloos op de grond.
Wat was er toch met haar aan de hand bedacht Ilia door haar tranen heen. Misschien kwam het omdat de laatste tijd steeds meer mensen aardig tegen haar aan het doen waren...de wreedheid van het vermoorden van Vampanezen kon haar hart niet meer aan...

[°°Orange°°]

Jason schrok van haar tranen en voor hij het wist zat hij naast haar, met een knie op de smerige en met bloed doordrenkte vloer. Zijn armen lagen al om haar heen voor hij het bestefte. 'Moorden is niet leuk. Daar zijn we niet voor gemaakt. Bedenk alleen, dat dit gewetenloze monsters waren, neit langer voor reden vatbaar.'
Hij streek een pluk uit haar gezicht en veegde haar tranen zacht van haar gezicht.
Mingo keek vana een afstand toe, geergerd, maar berustend zuchtend. Hij sloeg zijn armen over elkaar en liet zich tegen de muur aan vallen. Hij was zo voorspelbaar...

[resego111]

Ilia schudde haar haren weer voor haar gezicht. Hij begreep haar niet...zo als hij het vertelde klonk het allemaal zo simpel...zo simpel. Maar dat was het niet...deze gevoelens lagen diep...dieper dan een buitenstander ooit had kunnen weten.
Ilis richtte zich om doch had ze nog steeds haar hoofd naar de grond gekeerd. Even keek ze met tranende ogen naar Jason. Hij was lief voor haar geweest, maar nu had ze dat even niet nodig...
Een klein glimlachje werd zichtbaar door Ilia's haren heen. Ze glimlachte naar jason... Maar vervolgens verzette Ilia haar voeten en liep weg van hen. Ze wilde even alleen zijn...Ze moest dit even verwerken...
Na een onbepaalde tijd te hebben gelopen leunde ze tegen de vieze muur. Maar het slijm en verkalkte steen kon haar niet deren...Ze staarde met lege ogen in het water....Wat was het toch met haar? Ze moest hier echt vanaf komen...het was verschrikkelijk.
Plotseling een flits. Ilia stond opnieuw in de woonkamer. De vampanezen voor haar...haar ouders schreeuwend en smekend. En toen een tjak... Ilia kneep haar ogen dicht en zag op haar netvlies de twee hoofden van haar ouders rollen. Haar moeder keek haar met lege ogen aan...
''NEEE!!!!''
Ilia gilde, huilde onbedeeslijk...Ze ramde tegen de muur.
''Nee!Nee!Nee!Nee, nee, nee NEEEEEEEEEEEEEE!!!''

[°°Orange°°]

Jason keek haar een moment na. Hij stapte in haar richting, maar het was Mingo die Ilia's polsen greep en haar tegen de muur drukte. Niet hard, maar opm haar te kalmeren.
'Rustig aan, je verwond jezelf nog,'zei hij zacht en dwingend. Hij draaide haar om, opnieuwhaar polsen tegen de muur drukkend. 'Probeer te kalmeren.'
Jason staarde hem met grote verbijsterde ogen aan. MIngo wierp hem een enkele blik toe.
'Paniek kan menzen tot waanzin drijven, zoals zij die we net hebben vermoord. Volgens mij hallucineerd ze.'

Nog nooit ahd Jason zich zo machteloos gevoeld. Hij was de sterkste, hij was het die altijd adneren hielp en beschermde, maar op dit moment had hij geen idee wat hij moest doen. Maar Mingo wel. Hij hield haar onder dwang en keek haar recht aan. Zijn ogen waren roodgekleurd, maar de blik was menselijk. Hij had zijn broer ten onder zien gaan aan krankzinnigheid en was niet bereid dat een tweede maal te zien gebeuren bij haar.
'Je bent hier, met alleen Jason en ik. Meer niet. Laat eht gaan. Besef waar je bent.'

[resego111]

Ilia's rood betraande ogen keken in die van de vampanees. Stilte...haar hard ging te keer en haar gedachten tolden maar ze was stil. Na enkele seconden hervond ze zichzelf en sprak met een gebroken stem tegen Mingo.
''Paniek drijft mensen tot waanzin...dat is waarom ik geen mens meer ben.''
Ze rukte haar polsen los en draaide zich terug naar de muur. Nu stil, huilde ze.
''Mijn wonden zijn diep...''
Het was een verbazingwekkend geluid in het gore riool...eeuwen had de wereld niet meer aan dit geluid bloot gestaan, aan dit prachtige ontroerende geluid: Iliara Sebrina Ridela die zong.
''En ik zal deze wonden dragen tot het eind der dagen. Maar ik zal me niet schamen. Ik zal ze laten zien...''
Ilia draaide zich weer om en keek Mingo en Jason één voor één aan.
''Mijn leven is verscheurd...ik ben bij hen weggetrokken van wie ik hield'' zong ze met een prachtige, prachtige stem.
''Ik blijf bloeden van liefde...Ik blijf bloeden want mijn verdriet is groot...''
''Maar denk niet dat je mij kunt begrijpen...bestempel mijn verdriet niet...want het is niet zoals al het andere...''
''Ik blijf bloeden van liefde...ik blijf bloeden want mijn verdriet is groot''
Haar gezicht was nog nat maar Ilia was gestopte met huilen. Voor een laatste keer keek ze de beidde jongens aan en liep toen, rustig maar beslist, van hen weg...

[°°Orange°°]

Mingo staarde haar na, niet wetend hoe hij moest reageren. Jason sloot even zijn ogen.
'Tot ziens, Ilia. Mogen onze apden elkaar weer kruisen.'
Hij draaide zich om en liep weg. Mingo draaide zich traag naar hem om. 'Ze huilt en zingt en opeens wordt jij een dichter? Wat hebben jullie allemaal toch. We zitten hier in ene riool!' Riep hij en zijn stem werd hodenrden keren weerkaatst. 'Geen plek voor romantiek en poezie,' mompelde hij en volgde verward zin vriend, nog een nekele maal achterom kijkend.

[resego111]

Ilia droogde haar tranen en draaide zich nog even om...haar blik volgde Jason en ze glimlachte. Ze kreeg een warm gevoel van binnen, zette het plotseling op een rennen en rende vlug het riool uit...