Post by Lisa. * || on Feb 20, 2008 17:48:49 GMT
Selena zat op een laag muurtje, aan de rand van Aloyze. Haar gezicht was niet duidelijk zichtbaar door de schaduw van haar kap terwijl deze de rest van haar hoofd bedekte. De mantel hing over haar schouders en bedekte haar rug. Voor de rest droeg ze gewoon makkelijke kleding, als altijd. Zwart en bruin, als altijd.
Ze tuurde wat over de weg. Ze had wat mensen en V-strijders naar huis begeleid en het leek alsof de rust in Aloyze was teruggekeerd. Het zou toch nooit echt zijn, schijn bedriegd. Een heel zwak geluid trok haar aandacht. Als een reactie draaide haar hoofd naar opzij, het openlijke gedeelte van de V-zone. Ineens merkte ze een silhouet op van iemand. Nieuwsgierig ging ze erop af.
Ze merkte dat het een gewonde inwoner was. Hij slenterde langzaam vooruit, dik ingepakt. Was hij aangevallen ofzo? Er zou toch geen krankzinnige vampier of vampanees hier rondhangen?' Er schoten wat opties door haar hoofd en ze besloot op de man af te gaan. 'Leunt u maar op mij' zei ze terwijl ze haar arm uitstak om de man te helpen. Deze keek eerst wat verbaasd, geschrokken op. Waarschijnlijk had degene die hem had toegetakeld er net zo uitgezien. Maar hij bedacht dat hij het anders niet zou halen dus liet de man het toe dat Selena hem ondersteunde. Nadat zijn muts was afgezakt herkende ze hem van het trainingsveld.
'Wat is er precies met u gebeurd?' Met het idee in haar achterhoofd spokend dat ze ze met haar speeksel het waarschijnlijk minder kon maken. Voordat de man kon antwoorden draaide ze haar hoofd naar achteren. Er stond iemand verderop, maar ze kon niet zien wie het was of wat hij of zij was. Het enige wat ze kon onderscheiden was dat degene een mantel droog die in de wind wapperde. Terwijl de man zich afvroeg waarom ze niet verder gingen naar Aloyze bleef Selena in de duisternis staren. Ze was voorbereid op alles. Dacht ze.
Ze tuurde wat over de weg. Ze had wat mensen en V-strijders naar huis begeleid en het leek alsof de rust in Aloyze was teruggekeerd. Het zou toch nooit echt zijn, schijn bedriegd. Een heel zwak geluid trok haar aandacht. Als een reactie draaide haar hoofd naar opzij, het openlijke gedeelte van de V-zone. Ineens merkte ze een silhouet op van iemand. Nieuwsgierig ging ze erop af.
Ze merkte dat het een gewonde inwoner was. Hij slenterde langzaam vooruit, dik ingepakt. Was hij aangevallen ofzo? Er zou toch geen krankzinnige vampier of vampanees hier rondhangen?' Er schoten wat opties door haar hoofd en ze besloot op de man af te gaan. 'Leunt u maar op mij' zei ze terwijl ze haar arm uitstak om de man te helpen. Deze keek eerst wat verbaasd, geschrokken op. Waarschijnlijk had degene die hem had toegetakeld er net zo uitgezien. Maar hij bedacht dat hij het anders niet zou halen dus liet de man het toe dat Selena hem ondersteunde. Nadat zijn muts was afgezakt herkende ze hem van het trainingsveld.
'Wat is er precies met u gebeurd?' Met het idee in haar achterhoofd spokend dat ze ze met haar speeksel het waarschijnlijk minder kon maken. Voordat de man kon antwoorden draaide ze haar hoofd naar achteren. Er stond iemand verderop, maar ze kon niet zien wie het was of wat hij of zij was. Het enige wat ze kon onderscheiden was dat degene een mantel droog die in de wind wapperde. Terwijl de man zich afvroeg waarom ze niet verder gingen naar Aloyze bleef Selena in de duisternis staren. Ze was voorbereid op alles. Dacht ze.