Welcome in my house...

[Nightlioness]

Odina rende zo snel als ze kon. Nog een straat om en ze zouden er zijn. Odina keek om haar heen, gelukig geen V's te zien. Ze liep snel door toen ze haar huis zag, ze glimlachte en keek even naar Steve. Ze liet Steve los en pakte de sleutel uit haar broekzak. Odina liep rustig door de tuin en keek even naar het witte herten beeld die haar leeg aanstaarde. De tuin zag er wat wild uit, maar toch stond elke plant op de plaats waar die hoorde te staan. Odina deed de sleutel in de deur en maakte die open. "welkom in mijn huis" zei ze tegen Steve en glimlachte. Ze stapte naar binnen "ik ben thuis" riep ze, niet al te hard, door het huis, zodat haar vader niet hoefde te schrikken.

[°°Orange°°]

Steve jogte achter Odina aan, haar hand nog steeds in de zijne. Voor hem was het joggen, wat voor elk ander rennen zou zijn geweest. Hij hield zijn ogen en oren wijd open, maar hoorde, zag en rook geen gevaar. Blijkbaar waren de V's ergens anders aan het spelen.
Hij keek verbaasd naar het beeld, teriwjl hij erlangs liep en bleef het met zijn ogen volgen, terwijl hij zelf degene was die bewoog.
'Mooi,' mompelde hij. Hij volgde Odina naar binnen en glimalchte. Haar roep gaf hem kippenvel. Hij ontkwam dus niet aan de kennismaking met haar vader.

[Nightlioness]

Odina trok Steve zijn jas uit "ik hang hem hier op, als je het goed vind" Ze hing hem op de kapstok die aan de muur hing. De gang was klein, maar er was genoeg ruimte voor een klein kastje. Ze liep de woonkamer in, verbaasd dat ze haar vader nog niet gehoord had. Alsof Aylen haar gedachten kon lezen kwam hij uit de keuken gelopen. "ben blij dat je weer..." Hij stopte zijn zin en keek van Odina naar Steve "zou je mij niet eerst voor willen stellen aan deze jongenman?" hij glimlachte naar Steve. Odina werd een beetje rood "dit is Steve, ik heb hem ontmoet op het strand en hij stond erop om mij veilig thuis te brengen" Aylen knikte "zo mag ik het horen" Hij stak zijn hand uit naat Steve "aylen Lister" zei hij met een glimlach. Aan de buitenkant kon je niet zien of hij ziek was.

[°°Orange°°]

Steve glimalchte als antwoord, toen Odina zijn jas weghing. Hij was altijd wel net geweest. In eht hotel waar hij woonde hing de jas ook altijd, maar het voelde wat onveilig dat hij zo ver weg hing. Dat hoefde Odina niet te weten.
Hij volgde haar de woonkamer in en schrok van haar vader. HIj had hem gehoord, en wist dus dat hij er was. Het was eerder de geur die van hem afkwam. Hij rook... ziek. Zwak en...
Steve wilde de gedachte niet afmaken. Misschien zat hij er wel naast. Hij hoopte het voor Odina.
Hij nam Aylens hand ana en schudde die.
'Steve Leonard. Ik zag het als mijn plicht en een eer. Mijn verontschuldigingen dat ik nog zo laat hier ben.'
Het acteren begint.

[Nightlioness]

Odina keek van haar vader naar Steve en voelde zich wat ongemakkelijk. Aylen knikte "het maakt niet uit, ik ben blij dat er nog mannen zijn zoals jij Steve" Odina keek even weg hij moest eens weten Aylen keek even naar zijn dochter "is er iets?" Odina keek op en glimlachte "nee er is niets, ben blij dat je Steve mag" Aylen trok een wenkbrouw op en keek van Odina naar Steve en begon daarna te glimlachten "juist ja. nou als jullie het niet erg vinden ga ik in de serre zitten" hij keek nog even naar Odina en liep weg naar de serre.

Odina zuchte en glimlachte toen naar Steve "blijkbaar weet mij vader al iets meer" Ze keek om zich heen "wil je de rest van het huis zien of iets drinken ofzo" Odina was blij dat haar vader even weg ging. Een korte maar goedverlopen ontmoeting vond Odina.

[°°Orange°°]

Steve glimlachte naar Aylen, alsof hij zich gevevleid voelde door het compliment en knikte.
'Niet dat ik zo goed ben, meneer, maar er zouden idnerdaad meer mannen meoten zijn die vrouwen niet alleen over straat meoten laten gaan.'
HIj keek toe hoe Odnia's vader uit het zicht verdween en zuchte even, voor hij begon te grinniken.
'Ik voel me bijna echt nerveus. Bijna als een jongen die voor het eerst de ouders van zijn vriendin ontmoet. Ja, iets drinken zou wel fijn zijn.'
HIj liet zijn ogen over de woning gaan en voelde een vlaag van jaloezie. Hij had al lang geen huis meer gehad...

[Nightlioness]

Odina schudde glimlachend haar hoofd "mijn vader valt dan nog mee, ik zal wel wat pakken" Ze liep naar de keuken en kwam na een paar minuten weer terug met 2 glazen met ijsthee (XD) Ze zag Steve naar de kamer kijken en glimlachte zwak "van mij mag je hier zo vaak komen als je wild" Ze gaf het glas aan Steve en ging zelf op de bank zitten. Bijna alle meubels zagen er wat oud uit, maar dat gaf ook een knus gevoel. Het huis zelf was ook niet nieuw, maar dat maakte de Listers niet uit.

[°°Orange°°]

Steve knikte glimalchend. Haar vader was idnerdaad vrij makkelijk geweest. Het had in elk geval veel erger gekund. Hij bewonderde kamer nog even tot Odina terug kwam en nam het glas van haar aan.
'Dank je, ook voor je aanbod. Ik zal erover nadenken. Weet je zeker dat je me zo vaak wil zien?'
Warme kriebels in zijn buik bij die gedachte, maar ook een vleugje angst. Durfde hij elke keer langs de V;'s te glippen om hier te komen? Ze was het wel waard...
In een opwelling van helderheid vroeg hijh zich af sinds wanneer hij zijn leven risceerde voor adneren, maar ed helderheid verdween alweer snel.

[Nightlioness]

Odina keek even naar de deur opening in waar haar vader heen gelopen was. Toen ze Steve's stem hoorde wende ze haar blik af en keek hem aan "twijfel je nog steets? tuurlijk wil ik je vaker zien" Ze nam een slok en zette het glas op de tafel "het is wel even wennen, zo met iemand omgaan. maar ik raak er wel aan gewend" Odina werd een beetje rood "ik kan denk ik niet meer zonder je" Het was raar, maar zo in haar eigen huis leek Steve wel iemand anders. En zij zelf werd er verlegen van, ookal was dat niet haar bedoeling.

[°°Orange°°]

Steve zacht ahar hadenen in de zijne en glimaclhte.
'Al kon ik zonder je, ik zou het niet willen. mijn leven was te leeg zonder je. Ik moet er niet aan denken dat ik je zou moeten achterlaten.. of verliezen aan een adner. Of erger nog.. verliezen om wie ik ben.'
Hij streelde zacht haar gezicht en voelde een warmte door zich heen gaan, die de kilte neit vedreef, maar wel verzwakte. Hij was hier welkom.. voor eht eerst sinds Darren... De gedachte aan zijn vroegere vriend deed pijn. De geadchte aan Annie was nog pijnlijker, dus die gedachte verdrong hij voor hij opkwam.

[Nightlioness]

Odina glimlachte en zag Steve weer zoals hij was op het strand, een man die werkelijk lief kon hebben en om mensen kon geven. Ze keek hem aan "mij zul je nooit verliezen aan een ander. Ik ben blij dat ik je ken als een mens, met gevoelens en liefde.
Je hebt dat bloed nou eenmaal in je, en ik vind het al heel knap dat je die aan de kant kunt zetten. Nouja, meestal dan" Ze wende haar blik even af. Het idee dat er een monster in Steve zat kon Odina nog steets niet voorstellen. En eigelijk wilde ze dat ook niet, tegen beter weten in. Ze kneep even in Steve zijn hand.

[°°Orange°°]

Steve glimalchte en legde zijn hoofd zacht tegen eht hare.
'Ik beloog je hierbij, dat ik je nooit zal tonen wat er werkelijk in mij schuilt. Ik zal bij jou altijd zijn zoals ik zou willen zijn. Het mens dat idnerdaad leif kan hebben. Bij niemand anders kan ik beloven dat te zijn, maar bij jou wel. Tenslotte ben jij de eerste, die mijn hart weer ontdooide. Ik zal er altijd in geloven. In jouw leifde en de mijne. Weet, dat ik nooit kwaad op je zal zijn als er ooit eits gebeurd, maar dat als het om een man gaat, dat ik hem vermoord.'
Hij zei het droog en kalm, zelfs liefdevol, maar zijn woorden waren hart en duidelijk. Niemand die eraan zou twijfelen dat hij het werkelijk meende. Hij zou iedereen vermoorden, die n haar buurt kwam, maar zoals beloofd, zou ze dat nooit hoeven mee te maken.

[Nightlioness]

De woorden van Steve drongen tot haar door. Odina zuchte zacht, tevreden en opgelucht. Ze twijfelde geen moment aan wat Steve haar beloofd had. Veiligheid, liefde en een beetje geluk is wat hij haar kon geven. En dat deed hij ook. Odina keek in de ogen van Steve en knikte "die woorden doen me veel, veel meer dan jij denkt" Ze glimlachte. Het gevoel dat er iemand over haar waakte en haar liefhad was bijzonder. En al helemaal door een vamapees, die zij weer een hart had gegeven. Toen ze daar aan dacht werd haar glimlach teder en zorgzaam, iets wat ze van haar moeder had geërft. "je kunt altijd op me rekenen en bij me komen als er iets is. Ik weet dat wat ik kan niet veel is, maar ik doe het met alle liefde voor jou" Ze kon het niet laten en gaf Steve een zoen.

[°°Orange°°]

Steve voelde een warmte door zich heen stormen die hij al te lang miste. Odina stelde haar gezin voor hem open, net als haar ahrt en haar vertrouwen. Hij wist dat hij niks ooit zou vernietigen. Hij zou haar nooit kwaad doen, net zomin als haar geliefden. Net zomin als mensen die ze kende, of waar zij bij was. Hij weigerde het monster te zijn. Nooit meer...
Die belofte aan zichzelf was zinloos, dat wist hij. Alsof hij zijn aard kon veranderen...
Hij beantwoorde de zoen emt een glimlach en knikte even.
'Ik bern blij dat ik je blij maak. Je hebt gene idee hoe gelukkig je mij maakt. Weet, dat ik er ook altijd voor jou zal zijn.'

[Nightlioness]

Odina glimlachte terug "daar ben ik ook blij om" Ze ging weer wat rechtop zitten en keek de kamer door "en? wat vind je tot nu toe va...." Odina kon haar zin niet afmaken. Haar oren vingen een gehoest op dat vanuit de serre kwam. Haar ogen werden even groot en ze keek geschrokken naar de deur. Het gehoest hield aan en het werd harder en pijnlijker. Odina vloekte zacht en stond snel op "sorry...maar mijn vader...hij" Odina had niet veel tijd om het uit te legen aan Steve. Er klonk een doffe dreun en Odina haaste zich naar de keuken om vervolgens de serre in te gaan. Haar vader lag op de grond, zijn ogen weggedraaid en zijn adem ging met horten en stoten.