|Finally|-|Tristan & Selena|

[Madjic]

Tristan kwam tot de ontdekking dat zijn mantel niet meer om zijn arm hing. Maar hij met gebrek aan zin om de mantel te zoeken liet hij het maar voor wat het was.
Hij zag hoe Selena prutste en aarzelde. Toen bracht hij toch zijn, dan wel trillende, handen naarboven om haar boij wijze te helpen.

[Lisa. * ||]

Ze voelde, ondanks de kou van de 'grot' en het feit dat ze van plan was wat van haar kleren uit te doen in plaats van aan te houden, zich iets warmer worden. Heel even zocht ze Tristan's ogen op. Haar handen zochten het bovenste knoopje van de 6 op en probeerde hem open te krijgen, wat haar maar langzaam lukte. 'Soort van dankje, denk ik.' fluisterde ze terwijl ze hem weer aankeek, wat niet erg bevordelijk was voor het losmaken.

[Madjic]

Tristan grinnikte en knipoogte. "Ik doe alles om je te helpen, dat weet je toch." Zijn stem klonk zeker, maar op de manietr waarop hij een knoopje los probeerde te peuteren kon je merken dat hij ontzettend nerveus was. Het was nou niet iets wat hij dagelijks deed...bij een ander dan he.

[Lisa. * ||]

Ze glimlachde en voelde eigenlijk het échte gevoel van niet alleen staan. Zelf had ze de andere knoopjes los gekregen en wachtte eigenlijk tot Tristan de laatste los had gekregen. 'Eindelijk weer eens alleen samen.' fluisterde ze zachtjes. Toch gierde wat zenuwen door haar heen, het was lang geleden dat ze zoiets had gedaan.

[Madjic]

Tristan knoopte het laatste knoopje los en knikte instemmend. Nu hij bij haar was besefte hij hoe er hij haar aanwezigheid had gemist. Hij was zo druk geweest dat hij enkel aan werk en slapen had gedacht, maar nu snapte hij niet hoe dat kwam.
"Ik heb je gemist." Fluisterde hij voor hij haar een kus gaf.

[Lisa. * ||]

Ze sloot haar ogen bij het voelen van zijn lippen. Daarna opende ze ze weer en keek hem aan, met een blik die probeerde te zeggen dat ze 'gelukkig' was nu. Ze wilde hier niet weg, ze wilde niet aan slapen, eten, door de stad zwerven of iets anders denken, alleen maar aan Tristan en zijzelf. 'Ik jou ook. Wat kunnen een aantal dagen, weken nou voorstellen in een leven als dat van ons. Het is niets maar het leek een eeuwigheid.' Ze tilde haar hoofd iets op en glimlachde speels. 'Genoeg gepraat over missen en lang. Tenslotte heb ik die messenger niet op pad gestuurd om te vertellen hoe erg ik je gemist had.' Ze pakte zijn hand iets steviger vast en ging nu op de rand van de bron staan, 5 centimeter van het water af. Het shirt wat eindelijk losgeknoopt was lag ergens verdwaald op de grond, samen met haar mantel. Ze stond in een aparte, donkergekleurde broek en een vaag dun hemdje. Met een uitdagende blik keek ze hem aan, ze had niet voor niets de bronnen uitgekozen om af te spreken.

[Madjic]

Tristan trok een wenkbrauw op en grinnikte toen. "Toch moest ik het je vertellen, ik wilde laten weten dat je zso ongelovelijk belangrijk voor me bent dat ik je zo erg mis."
Hij voelde zich veels te bekleed als hij naar Selena keek. "Volgens mij moet ik me toch ontdoen van wat kleding, want het is me hier net iets te warm." Hij liet zijn ogen nog een keer over Selena gaan voor hij zijn handen aan de onderkant van zijn shirt en deze toen uittrok. Hij gooide hem nonchalant over zijn schouder. Daarna deed hij een stap naar haar toe en legde een op haar been. "En nu? Ik neem aan dat we niet met al onze kleren aan het water in duiken."

[Lisa. * ||]

Iets gekleurd keek Selena weg. 'Je laat me bijna blozen. Je weet dat voor mij hetzelfde geldt.' Daarna keek ze weer terug, hem recht aan in zijn gezicht. Ze straalde opgewekt, vrolijk. Dat was een poos geleden wel anders. Nachtenlang dwalen om wat voor een reden? Geen. 'Maar de nacht is veelste kort om hier elkaar steeds opniew te vertellen hoe belangrijk je voor me bent. Als we een nacht plichten aan de kant kunnen zitten, moet dat vanacht wel zijn.' Ze had gewoon een energiestoot, niet dat ze het erg vond hier met Tristan te zijn en zo te praten maar het leek alsof het water hun namen riep. Met een speelse grijns keek ze weer naar hem op. 'Warm door jou ja. Dat kan. Het duurt alleen even voordat we weer droog zijn. Dus..' Ze pakte zijn losse hand vast en kneep er zacht in.

[Madjic]

"We hebben wel alle tijd, maar toch is het niet zo heel erg fijn denk ik zo." Hij ging nu helemaal tegen haar aan staan en vouwde zijn hand om die van haar. Hij keek haar diep in haar ogen aan en voelde een kriebel in zijn buik. "Elke plicht die ik maar zou kunnen hebben schuif ik voor jou aan de kant. Enkel mijn plicht als jou metgezel gaat voor." FLuisterde hij oprecht.
Hij kon haar wel zoenen, maar hij hield zich in. Al groeide de kriebel in zijn buik. Ze hadden inderdaad nog de hele nacht, maar die wilde hij niet verspillen aan op dit moment onbelangrijke dingen.

[Lisa. * ||]

Selena keek iets verlegen weg bij zijn woorden, op z'n lieve toon tegen haar spreken was al heel lang niet gedaan. 'Nu laat je me blozen.' zei ze terwijl ze op de rand op haar tenen ging staan om het zachtjes in zijn oor te fluisteren. 'Het maakt mij niet uit hoe of wat maar het water roept gewoon.' Ze voelde zich vrolijk, gelukkig en even bevrijd van alle taken en problemen die er heersde 's nachts. En ze zou nu niets liever doen dan toegeven aan de storm van vlinders in haar buik. Toch deed ze het niet, nog niet.

Hoewel ze zijn hand vasthield en daar iets van steun aanhad, waren de stenen toch te glibberig om met een paar voeten op te blijven staan en bij het zoeken naar een stevigere positie gleed haar voet van de rand, het water in. Lichtelijk geschrokken kneep ze in Tristan's hand en viel op haar rug in het water, samen met hem omdat het niet in haar opkwam hem los te laten zodat ze niet samen zouden vallen. Ze kraamde een kreet uit maar het was niet duidelijk of dat van geschrokkenheid was of iets anders. Selena kwam weer boven water, veegde de natte haarplukken opzij en zocht Tristan's ogen. 'Sorry. Ik gleed uit, denk ik.'

[Madjic]

Tristan grijnste alleen breed. Dat was dus zijn taak op dit moment als haar metgezel, haar laten blozen. Hij wilde iets zeggen, maar besloot om eerst problemen te voorkomen dat ze zou vallen.
Hij was daar echter te druk mee bezig om te merken dat hij met haar meeviel en was te verbaasd toen hij dit wel merkte om er een geluid om te maken. Het voelde moment zag hij enkel water met luchtbelletjes voor zijn ogen. Hij liet de lucht uit zijn mond ontsnappen en volgde de luchtbellen naar het wateroppervlak.
Boven schudde hij zijn hoofd wild om het water uit zijn oren te krijgen. "Ja ja, ik geloofer niets van." Grijnste hij.

[Lisa. * ||]

Ze schudde haar hoofd nog een keer waardoor wat waterspetters in het rond vlogen. Daarna viel haar mond open met een ' Ohh! Wat een vertrouwen weer!' Het duurde niet lang voordat ze eigenlijk besefde dat ze kletsnat was en daar op dit moment toch verder niks aan kon doen. Haar open mond veranderde in een plagende grijns. 'Dan niet, maar nu we toch nat zijn..' Ze zette een stap naar hem toe, na de val had ze hem losgelate. Ze sloeg haar armen om hem heen en trok zichzelf door het water zo, zodat ze eignelijk weer stonden als wat seconden geleden op de kant. Ze keek hem ergens onschuldig aan maar kon de plagende grijns niet verbergen.

[Madjic]

Tristan sloeg zijn armen om haar middel en lachte. "Ja ik heb heel veel vertrouwen in je, nui alleen niet. En wat zullen ze het leuk vinden als ik zo de slaapruimte inkom. Ze zullen het spoor naar mijn bed kunnen volgen als ze willen. En dat is jou schuld." In plaats van zijn woorden kracht te geven door boos te kijken kuste hij haar in haar hals. Hij hief zijn hoofd een beetje. "We zijn heel erg nat." Vebeterde hij haar toen hij voelde hoe zijn laarzen zich vulde met water en het laatste stukje droog verdween.

[Lisa. * ||]

Terwijl hij tegen haar aanpraatte trok ze een pruillipje. 'Dan moeten we droge spullen hebben, zorg voor straks.' kon ze nog even tussen zijn woorden en kus proppen. Ze drukte haar hoofd naar achteren en ademde diep in terwijl ze zijn lippen op haar hals voelde. Daarna schoot ze in de lach door zijn droge constatering. 'Nu ben je nog natter.' Flauw schepte ze met een hand wat water uit de bron en plensde dit over zijn hoofd. Daarna draaide ze iets en drukte ze haar lippen op die van hem, ze moest toegeven aan de vlinders.

[Madjic]

Hij knikte. "Inderdaad, een zorg voor morgen." Herhaalde hij en lachte zacht toen er water over hem werd gegooit.
Zijn armen sloten zich net iets steviger om haar middel toen haar lippen de zijne raakte. Dit was zowel om de spanning tussen hen te vergroten, maar ook zodat hij haar niet kwijt zou raken bij het volgende wat hij deed. Hij maakte namelijk een klein sprongetje en sleurde haar daarna, zonder de kus te verbreken, mee onderwater.