Silence, and more silence [Open]

[Lisa. * ||]

Wind waaide tussen de resten van de ruïne. Hier en daar nam het wat verdwaalde blaadjes, grassprieten en lichte struikjes mee tussen de nog liggende stenen. Verder was de lucht helder en blonken enkele sterren aan de hemel.

Aan de rand van de ruïne, op een restje muur wat in plaats van een 2 meter hoge muur nog een klein laagje stenen was van ongeveer 50 centimeter, zat een figuur. Als je niet wist dat die er zat, zou je die waarschijnlijk niet hebben opgemerkt. Alleen geluid maakte duidelijk dat er iemand zat. Het knarspende geluid van een klein zakmes was toch wel te horen.
Lilé was weer eens bezig met datgene waar ze rustig van werd. Houtsnijden. In haar hand lag een langwerpig stuk hout, ongeveer 2 handen lang. Hier en daar was een inkerving gemaakt en het leek nog totaal nergens op. Niet voor niets was ze dan ook pas begonnen en sleet ze haar tijd van de prachtige nacht met een beeldje snijden uit het hout. Bewust had ze gekozen deze nacht niemand zelf op te zoeken, de laatste nachten was dat niet goed uitgepakt voor enkele mensen. En ook al deed het haar niets, eens in de zoveel nachten tot rust komen had ook Lilé nodig.

[°°Orange°°]

'Pas maar op dat je je neit snijdt,' glimlachte Mingo, terwijl hij zich van een rots af liet vallen. Rond zijn mondhoeken kleefde bloed, dat hij wegveegde met de rug van zijn ene hand en wierp het dode konijn nonchalant over zijn schouder.
Hij rekte zich even uit en liet zich tegen het muurtje aan vallen, om toe te kijken hoe Lile bezig was. Hij vond het altijd prettig om bij haar te zijn, al was het maar omdat ze zo kalm tewerk ging. Hij wist dat ze op elk vlak behendig was met een mes, maar maakte zich geen zorgen. Lile zou hem nooit iets aandoen..

'Jou heb ik al een tijdje niet meer gezien trouwens. Wat heb je uitgespookt zo in de koude grote wereld?' Hij grinnikte. Waarschijnlijk lang niet zoveel als hijzelf. Als ze alles zou weten wat er was gebeurd... als ze zou weten dat hij alweer een nieuwe persoonlijkheid had.. ze zou hem uitlachen of slaan. of beiden. Hij verkoos toch eht tweede. Uitgelachen worden was zo naar, vooral als je er ook nog bij geslagen werd.

[Lisa. * ||]

De combinatie van de woorden en zijn 'val' deden Lilé zo reageren dat ze hem nog keurig netjes zag neerkomen. Ookal zou ze zijn stem uit duizenden herkennen, je hoeft neit altijd alleen op je oren te vertrouwen. Bij het zien van Mingo leek ze een zachtere uitdrukking op haar gezicht te hebben en even leek het alsof haar mondhoeken iets opkrulde. En meer van iets wat op een begroeting zou lijken zou er niet komen. Zelfs tegen haar beste vriend zei ze niet heel veel. Woorden waren kort en krachtig.

Ze keek hem aan voordat ze wat zei en gooide haar zwarte haren eerst achter haar schouder. Haar blik leek bijna vriendelijk, een blik die maar weinige kende. 'Lot beslist om jou weer te treffen. En weinig. De nacht bracht weinig nieuws, die tijd. Hunker gewoon naar avontuur. Verveling slaat toe.' Het was een tic geworden, ze sprak eigenlijk altijd maar halve zinnen. Lidwoorden en onderwerpen sloeg ze vaak over. Weinig emotie zat er in de woorden maar van binnen was ze blij dat ze hem weer eens zag.

Met haar mes sloeg ze twee keer een stukje hout weg, precies waar ze het wilde hebben. Twee keer sprong een stukje hout een willekeurige kant op, richting Mingo. Ze keek weer op. 'En hoe staan jullie nachten?' Af en toe praatte ze wel eens tegen hem alsof ze tegen twee praatte, omdat ze het leuk vond. Ze verschoof zo, hield het hout en het mes nog steeds vast als eerst maar stond nu in ieder geval naar Mingo gedraaid.

[°°Orange°°]

'Het ging met mij goed, tot er zich een derde aanmeldde,' zuchtte Mingo en hij leit zich naast ahar neerzakken.
'Sinds dat gedoe.. heb ik er een derde bij. Hij vind eht leuk om me compleet uit te schakelen. Alsof hij de echte Mingo is en ik maar een bedachte persoonlijkheid.' Hij wreef met zijn knokkels over zijn slapen. Hij voelde hoe zijn andere twee persoonlijkheden langzaam maar zeker wakker werden. Hij rilde. Het laatste wat hij wilde was dat deze eerste keer met Lile weer zou worden zoals het de laatste tijd bij iedereen ging.

Hij lette niet op de manier hoe ze sprak. Hij kende haar tenslotte al een tijdje. Hij was neit adners gewend. Het stootte hem ook neit af dat ze hem niet hartelijk omhelsde. hij wist dat ze vrienden waren, of ze hem nou om de nek vlog, of kalm bleef zitten. Hij dacht na over zijn volgende woorden. Hij vroeg zich echt af hoe ze zou reageren. Zou ze je uitlachen? Of eigenlijk kalm blijven? Dat laatste waarschijnlijk. Hij slaakte een diepe zucht.
'Ik ben vader.'
Zo, dat was eruit. Meer kon hij er eigenlijk ook neit over zeggen. Hij wist neit eens of het een zoon of een dochter was...

[Lisa. * ||]

Met een snelle en simpele beweging stopte Lilé het onafgemaakte houtsnijwerk weg in haar zak en stak ze het mes tussen haar riem. Ookal had ze eigenlijk een nacht met rust nodig, dit zou toch voorgaan. Even leek het alsof haar niet veel zeggende gezicht veranderde. 'Gedoe? Derde? Volgens mij is het te lang geleden dat we elkaar zagen.' Ze voelde zich dubbel, ze kreeg het gevoel dat 'die derde' al langer in Mingo's hoofd rondspookte terwijl zij van niets wist.

Ze raapte haar stok van de grond en stak deze tussen de riem die schuin over haar rug hing. Ze had hem aangekeken, vriendelijk voor haar doen. Alleen échte vrienden kende die blik. Maar zijn 3 laatste woorden drongen tot haar door. Het duurde even voordat ze wist dat ze het zeker goed verstaan had. Verbijstering was op haar gezicht af te lezen. Ze kon zich zo de woorden van Nathaniel herrineren. Ze wist dat het niet kon. Maar liegen zou hij nooit doen, en daarnaast wat zou hij daar mee bereiken? 'Wat? Dat kan niet.' Het klonk op een echte niet Lilé toon. In plaats van het kalme droge stemgeluid zat hier verbijstering in, wat nog steeds op haar gezicht te zien was. Ze zette een stap dichterbij Mingo en staarde hem aan.

[°°Orange°°]

Mingo knikte traag en zuchtte diep.
'Ik dacht ook dat het niet kon. Ik had nooit verwacht dat ik een kind zou kunnen krijgen. Al sinds mijn veertiende geloofde ik er al neit in. Maar toch.. om de een of adnere wonderlijke reden heeft Valaine ene kind van mij gekregen. Het is een meisje. Ik weet haar naam niet, ik weet neit hoe ze eruit ziet of waar ze woont.. het enige wat ik heb is een derde persoonlijkheid die me ervan probeert te overtuigen dat een dochter het belangrijkste ik mijn leven is en dat terwijl ik neit eens weet of ik wel met haar meoder verder wil!'
Hij ging met zijn hand door zijn haar en gromde licht.
'Er is noig iemand... een mensenmeisje. Ze is nog jong... maar ik geloof dat ik echt van haar hou. Ze is... van mij, maar ik verdien haar niet. Toch kan ik haar neit laten gaan. Helaas voor mij, wordt eht toch een keuze tussen haar en Valaine en dat terwijl van alle kanten er tegen me aan wordt geschreeuwd!'
Hij had niet in de gaten dat hij zelf schreeuwde. Hij probeerde de stemmen in zijn hoofd te overstemmen, terwijl Lile die naturlijk helemaal niet kon horen.

[Lisa. * ||]

Tijdens zijn hele verhaal keek ze hem aan, met een blik die eigenlijk alleen de enkele vrienden kenden. Ze liet hem uitpraten, het schreeuwen deed haar weinig. Langzaam drong er tot haar door in wat voor een situatie haar vriend zat. En met dat besef kon ze niks. Het was zo'n ingewikkelde situatie dat ze er nou niet één twee drie een oplossing voor kon bedenken. Want met elke oplossing werd sowieso een persoon gekwetst. En voor hem was een keuze maken nog moeilijker dan anderen, ze wist gewoon dat zijn persoonlijkheden altijd botsten als hij er alleen al over nadacht.
'Ming' zei ze zacht. Ze haalde een hand door haar donkere krullende haar wat in een staart gebonden zat. Ze zou hem moeten troosten, helpen of in ieder geval iets meer tegen hem zeggen dan alleen zijn naam. Hij luchtte zijn hart tenslotte wel bij haar. Als het alleen over een persoonlijkheid zou gaan, had ze hem persoonlijk in elkaar geslagen, maar dit was meer dan alleen dat. Ze haalde een keer diep adem terwijl ze naar de juiste woorden zocht. 'Eerst moet je weten dat je niet alleen staat, alleen lijkt het zo. Ik sta sowieso voor je klaar.' Ze wilde dat hij dat niet zou vergeten.
'Het zal niet lang duren voordat alles uitkomt. Misschien zou het beide vertellen hoe alles in elkaar steekt, hoe moeilijk dat ook is. Sorry.' Het laatste zei ze omdat ze echt niks beters wist te zeggen. Keuzes kwellen mensen en nachtlevens hun hele leven, maar zulke ingewikkelde kwamen nou niet dagelijks voor.