Waiting.. Why is everyone staring at me? {Closed}

[mistrefall]

Seth kwam langzaam de eetzaal van de V burcht binnengelopen. Hij was hier nog nooit geweest, en bedacht zich dat hij misschien veel vaker terug zou komen. Hij voelde de blikken van verscheidene V's en V-strijders in zijn achterhoofd zij en armen prikken. Hij was binnengelaten toen hij naar Leslie en Jason had gevraagd, of eigenlijk naar een van hen, maar moest binnen wachten.

Hij ging rustig aan een lege tafel ergens in de hoek zitten en staarde even uit het raampje waar hij bijzat. De avond was nog jong, hij was weggegaan uit deadshine zodra de schemering gevallen was, en nu zat hij hier dus.. wachtend.. Nog steeds voelde hij dat iedereen naar hem keek, het irriteerde hem een beetje, maar hij deed er niets aan. Hij hoorde wat geroezemoes en gefluister. 'Laat ze fluisteren..' Sprak zijn eigen geest hem kalmerend toe.

[°°Orange°°]

Verbijsterd staarde Leslie de V aan, die hem vertelde dat er een Vampanees op hem wachtte in de eetzaal.
'Je hebt een vampanees binnen gelaten? Ben je niet goed bij je hoofd?' Ook toen de jongen zich verontschuldigede en zei dat die jongen hem zocht, kalmeerde Leslie niet. Sins zijn begin jaren als v, had hij een enorme hekel ontwikkelt voor vampanezen. Hij wist neit wie het was, maar het intersseerde hem ook niet. Hij wensde geen vampanezen in zijn burcht!

Met een klap smeet hij de deur van de eetzaal open. Het viel stil in de ruimte, terwijl Leslies ogen over de gezichten gelden. Ze vielen op Seth en hij gromde. Met kordate stappen bewoog hij zich richting Seth en bleef vlak achter hem staan. Zijn ogen stonden duister achter zijn kap en vingers spanden en ontspanden zich beurtelings.
'Jij zocht mij?' Vroeg hij, met een kalme, iet wat dreigende stem. Hij moest eerst praten, zo hoorde dat.

[mistrefall]

Seth keek op en leek iets geschrokken van de plotselinge verschijning van Leslie. "Ja" Zei hij plotseling, zacht. Hij had al gehoord dat Leslie het niet zo op vampanezen had. "En voordat je vooroordelen gaat uitspreken wil ik zeggen dat ik mijn eigen soort veracht" Klonk het daarna iets kalmer. Hij had zowiezo al een lichtere huid als de meeste vampanezen. Hij keek even om, hij zag nu meer V's en V-strijders naar Leslie en hem kijken dan toen hij alleen had gezeten.

"Ben je bekend met Morton?" Vroeg Seth na een tijdje. Hij wachtte eerst op antwoord, vooral op zijn eerdere reactie. Hij hoopte dat Leslie iets gekalmeerd was; straks had hij het al verpest voordat hij ook maar iets erover gezegd had.

[°°Orange°°]

Leslie trok zijn wenkbrouw op, wat neit zichtbaar was en snoof licht. Het was niet verachtend, eerder verwonderd.
'Je eigen soort verachten? Dat vind ik geen al te best begin moet ik eerlijk zeggen. Je zal het wel zeggen omdat je weet dat mijn dunk van vampanezen niet al te hoog is, maar zeggen dat je je eigen soort veracht, nee, daar heb ik zelfs nog minder mee. Ik heb leiver een trotse en onuitstaanbare vam,panees, dan een verrader.'
Hij zweeg even, zuchtte, sloeg zijn kap achterover en ging naast Seth zitten.
'Ja, ik ken Morton. Uitschot, zelfs voor zijn soort. Ooit was hij een vriend, maar dat is lang geleden.'

[mistrefall]

"Soort verachten is eigenlijk niet het juiste om het uit te leggen.." Zei Seth iets in zichzelf mompelend. "Kan ik uitleggen wat ik bedoel?" Vroeg hij daarna rustig. Hij haalde wat van de zwarte haren uit zijn gezicht weg en zag tot zijn opluchting dat niet iedereen meer naar hen staarde. "Ik denk dat je het wel zult begrijpen nadat ik het uitgelegd heb." Hij wachtte op antwoord en luisterde even naar het lichte gegons in de burcht. Als je goed luisterde kon je hier en daar wel gesprekken oppikken, maar de meeste gesprekken werden gedempt gevoerd. Vreemd eigenlijk, het kwam zelden voor dat hij in een gebouw kwam waar hij zijn identiteit niet hoefde te verbergen, ook al was hij hier nou ook niet bepaald welkom geweest.

[°°Orange°°]

Leslie zuchtte licht en knikte.
'Van mij mag je, als je denkt dat eht nodig is. Ik begrijp wel wat je bedoelt. Je heb moeite met het moorden en kan het niet uitstaan dat je er een bent. Je hebt niks tegen hen persoonlijk, als je zelf maar de keuze had gehad.'
Hij knikte opnieuw, lang en traag. 'Ik weet hoe je je voelt. dat was bij mij hetzelfde. Ooit was ik een vampanees zoals jij. Gedwongen tot veranderen, overvallen door schuldgevoel. De wens om adners te zijn dan je bent. Kwaad op alles en eidereen, voporal op jezelf, al weet je dat dat geen echte reden heeft en het je neit verder brengt.'
Hij had sympathie meoten voelen voor Seth, maar iets hield hem tegen. Misschien deed hij hem teveel denken aan zichzelf op die leeftijd...

[mistrefall]

"Het dorp waarin ik woonde toen ik acht was werd aangevallen, en Morton heeft me toen bloed gegeven, hij dreigde met moord.." Hij zei het meer ter informatie, als ter uitleg, want Leslie scheen het allemaal te begrijpen. Hij had een tijdje over Leslies haat jegens vampanezen nagedacht, maar wist nu eindelijk waarom hij vampanezen niet mocht. Hij kon nachten over dat soort dingen blijven denken, iets beters had hij meestal toch niet te doen, buiten rondzwerven in de bossen, rond het meer of in het vampanezengebied.
(Niet veel inspi voor deze post o.o)

[°°Orange°°]

Leslie knikte langzaam. Hij tikte met zijn nagels op het hout van het tafelbald en dacht diep na. Seth was de kwaadste niet. Verdiende hij geen tweede kans? Net als Leslie, had hij de keuze nooit gemaakt... Nooit gewild te worden wat hij was, nooit in staat geweest om het te accepteren. Wie was hij om hem de tweede kans te weigeren? Een kans op een gelukkig leven..
Hij ademde diep in en blies vervolgens langzaam uit.
'Dat begrijp ik beter dan je zou denken. Mijn mentor was dronken toen hij zich aan mijn bloed tegoed deed. Hij wist zichzelf op tijd tegen te houden, wate cht een wonder was opzich, of misschien was het omdat hij opzij moest gaan om te kotsen... in elk geval, mij bloed geven was de enige manier om mij te redden. Hij heeft het zichzelf nooit vergeven. Ik wel. Al heb ik nooit kunnen accepteren wat ik was..'
Hij keek Seth recht in de ogen aan.
'Ik hoop dat je weet dat er niets zeker is. Mijn woord is sterk genoeg om Shin over te halen. Maar zelfs als iedereen het ermee eens is... dan nog bestaat de kans dat je overlijdt. De transformatie is lang en zwaar. Weet waar je aan begint.. Misschien moet je het nog overleggen met je zus.'
Hij vertelde niet hoe hij wist van Setah. Dat was iets wat Seth neit aanging.

[mistrefall]

Seth luisterde even. "Ik heb het er voor over, en als ik sterf hoef ik me tenminste niet meer te voeden met levens van mensen." Zei hij kalm. "Setah weet dat dit mijn enige kans is om te veranderen, ze zal me niet proberen tegen te houden" Vervolgde hij. Hij vroeg zich even af hoe Leslie van Setah afwist, maar vragen ging hij het niet, het was immers niet zijn zaak en als hij echt nieuwschierig was zou hij het wel bij Setah navragen, ooit. "Ik heb vaak nagedacht over het V worden, en ik heb ook horen zeggen dat het lang duurde en zwaar was." Hij keek Leslie ook aan.

[°°Orange°°]

Leslie knikte en zweeg. Hij luisterde naar Seths woorden en bleef ook daarna nog ene poosje stil, maar toen hij eenmaal sprak had hij alle muren tegenover Seth laten zakken.
'Dan denk ik dat ik je maar ga aanprijzen bij de rest. Blijf in de buurt. Weet dat je zelfs na je tranfsormatie, als je die overleeft, nog lange tijd emt ons zal moeten trainen. Je meot de regels kennen, de vechtstijl leren en je denk gedrag aanpassen. geen zorgen, dat komt wel. De mensen hier meoten je leren kennen zodat ze je gaan vertrouwen. Je bent tenminste een half jaar bezig emt alles. Denk je dat je dat er voorover hebt?'
Hij twijfelde er niet aan. Hij stelde de vraag ok neit alsof hij er een werkelijk antwoord op hoede. Hij had alleen de bevestiging nodig.

[mistrefall]

Seth knikte even, hij liet er niet veel van doorschemeren maar hij was blij. "Ik weet het, en ik heb het er voorover, het zal me een eer zijn om V te worden, ik zal de regels goed naleven" Hij zweeg even. "Gaat het afleren van het bloed drinken snel? Het doden bedoel ik." Hij wilde het even weten, hoe eerder hij er vanaf was hoe beter, ook voor de rest. "En zou ik nog een keer met Setah mogen spreken voordat er bloed word gegeven?" Setah was hem dierbaar en áls hij zou sterven dan zou hij tenminste eerst een soort van afscheid hebben gehad.

[°°Orange°°]

Daar moest Leslie om lachen.
'Ja, dat doet het zeker. Zeker als je er zo'n hekel aan hebt als jij hebt. Maar het is eerder heel vreemd. Je zult verbaasd zijn. Je zal iets missen. Je zal je niet meer volledig voelen. Het is een ervaring die enkel de vreogere vampanezen zullen begrijpen. Het is in het begin gewoon vreemd. Sommigen doden, omdat ze bang zijn voor de veranderingen van hun lichaam. Opeens hebben ze de vrijheid om te stoppen en raken daarvan in paniek. Of ze onderschatten hun eigen krachten en doden de mensen van wie ze drinken, nog voor ze drinken. In plaats van een sneetje in de pols, haklken ze de hand er volledig af. Je zal ook de eerste week niet alleen drinken. Er zal altijd iemand bij je zijn. Als je wilt, dan wil ik die persoon wel zijn, aangezien ik weet hoe je je voelt.'
Opeens was Seth een gelijke, zelfs al zou Seth dat misschien nooit worden. Leslie was een van de hoogste luitenanten, maar toch voelde het niet alsof hij hoger was dan deze vampanees.

[mistrefall]

Seth glimlachte en dacht even na. "Aangezien ik niet weet wat de uitwerking is, als ik het overleef, zou ik het wel fijn vinden als je de eerste keren mee zou willen komen" Zei hij, nog steeds even rustig als daarvoor, maar iets meer open, omdat de V luitenant ineens ook een stuk minder op zijn hoede leek, ook al had hij dat ervoor al laten vallen, het was nog minder geworden, merkte hij. "Wanneer gaat het gebeuren?" Vroeg hij.

[°°Orange°°]

Leslie haalde zijn schouders op.
'Dat hangt va Shin af. Je zla haar eerst moeten spreken, dan bnepaald ze wanneer er tijd is, en nog belangrijker, wanneer het jouw tijd is. Geen zorgen, het zal wel goedkomen. Het is altijd wennen in eht begin, maar je zal je snel thuisvoelen. We zijn een erg hechte familie.'
Hij liet zijn ogen door de ruimte gaan en ontmoette vele blikken. Hij kende ze, stuk voor stuk en allemaal waren ze hem dierbaar. Ze waren meer dan een clan. Veel meer.

[mistrefall]

Seth knikte en keek even naar buiten. Hij had eigenlijk al lange tijd geen 'familie' gehad, op Setah na. Al meer dan honderd jaar niet, eigenlijk. Hij keek ook even rond. Hij kende geen van deze gezichten. Hij vroeg zich af of hij later herkend zou worden door deze personen. Het was vreemd en door zijn paarse huid en rode ogen voelde hij zich nu weer ongemakkelijker dan anders, als hij buiten was. Hij keek Leslie aan. "Zou ik kunnen gaan? Ik moet nog ergens heen voor de zon opkomt" Zei hij, hij keek vragend.