|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 15, 2008 6:52:34 GMT
"JE MUIL DAN" brulde Cole woest richting Sebastian terwijl hij zijn rug rechtte. Hij had zo het gevoel dat hij morgen een flinke blauwe plek zo rond zijn middenrif zou hebben, maar dat zou nog het minst erge zijn. Het ergst was de nederlaag, de pijn van het verlies waar hij waarschijnlijk lange tijd aan herinnerd zou worden en het niet los kon laten. Hij snoof even en bracht zijn bebloedde hand naar zijn mond en likte even. De smaak van het bloed, ook al was het zijn eigen bloed, maar toch wond het hem op zekere zin op. Nu pas viel hem op hoe dorstig hij was en de enige die dat nu op scheen te lossen, was Sebastian. Hij trilde over zijn hele lichaam maar zette toch nog een stap in zijn richting, met een maniakale schittering in zijn ogen. Hij had honger.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 15, 2008 16:51:08 GMT
Sebastian huiverde even bij het zien van die maniakale glinstering in Coles ogen. Het deed hem denken aan de manier waarop een uitgehongerde leeuw zijn prooi zou aankijken voordat hij ging toeslaan... Plots drong het tot hem door. Híj was de prooi nu en Cole de leeuw. Zonder volle maan dronk hij geen bloed of at hij geen menselijk vlees, toch niet zonder een weddenschap maar Cole was en bleef een vampier. "Nog niet genoeg gehad, jongen?" zei hij dan op een smerige toon. Hij zou niet laten merken dat hij zijn bedenkingen kreeg. Hij had er nog niet bij stilgestaan dat hij als eten of drinken kon dienen voor Cole en had eerst gevreesd om de kracht die vampiers hadden maar er was een veel groter probleem nu; zijn rug die zo goed als geblokkeerd was. Rechtstaan ging nog maar buigen, bukken of draaien ging niet zonder een pijnlijke steek.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jun 24, 2008 14:21:32 GMT
Cole veegde met de rug van zijn hand over zijn mond terwijl hij eerst iets in zichzelf mompelde, en het toen nog een keer herhaalde, nu duidelijker, zodat Sebastian het ook zou horen. "Nee, nog niet" antwoorde hij kort. Hij had nu niet door dat hij zijn hele gezicht onder smeerde met zijn eigen bloed, maar deed nog een stap richting Sebastian. "En laten we even serieus blijven. Verder is hier niemand, behalve jíj, die me van vers bloed kan voorzien. Je zit in een krappe situatie, vriend". Hij grinnikte om zijn eigen woorden, terwijl ze niet eens écht grappig waren, en deed vervolgens nog een stap naar Sebastian.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Jun 24, 2008 16:28:56 GMT
Sebastians ogen verwijdde zich even door de maniakale houding van Cole die zijn bloed maar bleef uitsmeren maar hij zou zijn straatnaam niet waardig zijn als hij nu zou wegvluchten. Ook de hond achter hem leek iets te ontdekken en blafte schel naar haar baas alsof ze hem widle waarschuwen. "Vervara! Blijf!" snauwde de weerwolf naar de hond die zielig in elkaar dook maar toch bleef grommen richting Cole. "Ik ben ook nog niet uitgevochten, mannetje." gromde Sebastian daarop en wou iets victorieus uitroepen tot zijn kreetje werd gesmoord door de woorden van Cole. "Als ik het lang genoeg uithou tot het daglicht ben jíj in een krappe situatie en ik kan je zeggen dat ik me kan staande houden tegenover freaks!" gromde hij daarop en probeerde wat met zijn pijnlijke rug te bewegen wat niet echt vlot wou lukken. Zijn hersens waren op een bliksemsnel tempo aan het nadenken hoe hij dit kon winnen zonder laf over te komen.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jun 24, 2008 18:07:46 GMT
"Ik ben nog niet uitgevochten, mannetje" bootste Cole de stem van Sebastian na, maar dan op een hoge en zeer absurde manier "Laat me niet lachen. Ik heb misschien een gebroken rib, zoiets, maar dat heelt na een tijd. Jij kan je rug niet eens buigen, wie is hier nou in een slechte positie?". Hij zweeg even toen Sebastian zijn argument van de zon vertelde en keek om zich heen, alsof hij verwachtte dat er iemand naar binnen zou lopen die hem zou vertellen wat hij zou moeten doen. Sebastian mocht dan nu in een zwakkere positie lijken, hij wist Cole's zwakke plek. En het zou niet lang meer duren tot zonsopgang. En voor die tijd zou hij in de vampiersberg moeten zijn, of in ieder geval op een donkere plek. "Hoe wou je dat bereiken, 'vriend', hoe wou je het volhouden tot zonsopgang?" spotte hij dan "Dat lukt je toch niet"
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Jun 24, 2008 20:12:57 GMT
Sebastian was even stomverbaasd. Zijn zwakke plek was ook ontdekt hoewel deze maar tijdelijk was maar alsnel verscheen er een gemene grijns op zijn gezicht. "Herriner jij je nog wat de 'regels' van dit gevecht waren?" vroeg Sebastian veel te ontspannen voor deze situatie. Hij reikte even naar zijn broekzak en haalde daaruit zijn handgeweer voordat hij even een toontje floot waardoor Vervara opstond en defensief voor haar baasje ging staan. "Er waren er geen. Dus ik kan je nu evengoed door je kop heenschieten en hondenvoer van je maken." lispelde hij vals. Dit was een redelijk laffe uitweg maar met zijn rug geblokkeerd was het de enige. Het was dit of het was de dood en hij verkoos ervoor om te blijven leven. "Wat zou je denken van een gaatje in die kop van je om wat te verluchten?" grinnikte hij al snerend voordat hij de veiligheidspal eraf klikte en op Cole richtte.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jun 24, 2008 20:28:07 GMT
Cole zweeg en trok iets witter weg dan hij al was, en zocht naar steun met zijn hand bij de muur. "Dát gá je toch niet doen" mompelde hij spottend, alhoewel hij niet zeker wist of Sebastian het niét zou doen. In ieder geval had hij zichzelf, zoals wel vaker gebeurde, weer in een lastige situatie gebracht. "Dat ga je toch niet doen hé" herhaalde hij, maar nu meer tegen Vervara dan tegen Sebastian "Je báasje durft dat niet eens, of durft hij dat wel, lelijke stinkende rat?". Hij keek weer op, maar was niet echt heel erg overtuigd van zijn eigen woorden. Hij wist niet wat hij van Sebastian kon verwachten.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Jun 24, 2008 20:44:45 GMT
Sebastian rolde met zijn ogen toen Cole zijn verstand leek te verliezen en schoot expres net voor diens voeten. "Één geschoten, nog 5 patronen over als ik niet herlaad maar ik heb genoeg kogels bij me om een theater mee plat te leggen." grijnsde Sebastian die de loop van zijn vuurwapen richtte op het hoofd van Cole. "Wat kies je? Een zekere dood of kies je het hazenpad en uitstel van executie." Hoewel Vervara het niet kon verstaan wat de man exact tegen haar zei vond ze het niet leuk dat hij zoveel praatte. Meteen gromde ze dreigend en snapte zelfs naar diens handen bij de laatste woorden. Haar nekhaartjes stonden pal overeind en ze was duidelijk klaar om aan te vallen eens ze het bevel daartoe kreeg. Sebastian kon er enkel om grijnzen. Toch één vrouw in de wereld die wél fatsoenlijk haar job deed.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jun 25, 2008 14:59:01 GMT
Cole stond, ondanks de zere plek rond zijn middenrif, in minder dan een seconde een stuk naar achteren en staarde geschokt naar het gat in de vloer, een paar centimeter voor de plek waar zo even zijn voeten zich hadden bevonden. "Woh" was het enige wat hij momenteel uit kon brengen. Hij voelde zich plotseling weer bijzonder in het nauw gedreven aangezien hij geen projectiel wapen had en zijn tegenstander wel. "Je bent laf. Je bent laf als je dat gebruikt" snoof hij dan, in een poging Sebastian tot andere gedachtes te brengen. "Je bent laf. En als ik hier levend vandaan kom, zal iedereen binne 24 uur weten wat voor lafaard je bent"
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Jun 25, 2008 17:28:23 GMT
Onverschillig haalde Sebastian zijn schouders op. "Laf misschien wel maar dan leef ik tenminste nog..." grijnsde hij breed en mompelde iets in de richting van Vervara waardoor deze enkele stappen richting Cole deed. De grijns om zijn lippen werd onuitstaanbaar breed toen hij Cole verder hoorde praten. "Wat je daar zegt... 'Levend'. Wie zegt dat ik je levend ga laten gaan? Wie zegt dat ik niet zodadelijk een kogel door die rotkop van je knal?" gromde hij defensief. Hij blufte echter niet. Hoewel Sebastian zijn pistool enkel in noodgevallen gebruikte wist hij hoe hij ermee moest omgaan en zijn gevoel voor richting was ook niet van de slechtsten. Hij schoot weerom maar mikte ditmaal op een porseleinen vaas die in de buurt van Cole stond, hopend dat de splinters hem zouden raken.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Sept 21, 2008 8:29:57 GMT
Cole sprong haastig opzij, verschrikt door de enorme klap die het schot met zich meebracht, en stond binnen 2 seconden twee meter verderop. Hij zag er erg verwaaid en onrustig uit. Mede door de honger, maar ook door het feit dat hij zich er goed van bewust was dat het misschien niet meer lang duurde voordat de zon op kwam. En dan was hij pas serieus in problemen. Daar vielen alle andere problemen die hij ooit had gehad bij in het niets. "Jij een kogel door mijn kop jagen?" snoof hij geïrriteerd "man je bent zo scheef. Je raakt een schaap niet eens als je er recht voor staat. Dus mij ook niet". Misschien was het nie tzo handig om Sebastian op zo'n manier uit te dagen, maar Cole had er schoon genoeg van.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Sept 21, 2008 9:46:20 GMT
Sebastian grinnikte op een valse manier toen Cole als een angstig konijnje wegsprong voor de vaas en er nogal verwaaid uitzag. "Is dat een uitdaging?" vroeg hij daarop alsof ze twee vrienden waren die mekaar aan het opfokken waren voor een weddenschap. Hij wierp zijn blauwe blik op het venster buiten en grinnikte op een maniakale manier. "Oh mooie zonneschijn..." zong hij op een kinderachtige manier voordat hij de haan van zijn pistool weerom aantrok en klaarhield voor het volgende schot. "Ik kan misschien niet mikken op schapen maar ik kan des te beter mikken op runderen." merkte de man droog op voordat hij even floot waardoor de Doberman Pincher achter hem direct opkeek en haar oren naar voren schoten.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Sept 21, 2008 14:54:25 GMT
"jah" zei Cole op zijn beurt woest terug terwijl hij even door zijn krullen streek en op zijn beurt ook een blik op het raam wierp. Hij vloekte. Hij zou met hevige brandwonden de vampiesberg bereiken, als hij de lange reis zou overleven. Anders zou hij hier sterven, maar dan zou hij Sebastian met zich mee zijn graf in nemen. Dat stond vast. Toen Sebastian floot keek hij geërgerd op, maar keek niet zo blij meer toen de dobermann pincher ook duidelijk nog in leven was. Hij háatte honden. De beesten beten altijd in zijn been, en zorgden ervoor dat hij weer een half uur pijn leed. Nou, liever niet dus. "probeer dan eerst maar weer te oefenen op jezélf!" kaatste hij op kinderachtige toon terug maar was toch op zijn hoede.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Sept 22, 2008 3:45:36 GMT
"Weet je... Ik vindt het écht grappig... Hoe oud je ook mag zijn het is duidelijk dat jij nog nooit alleen hebt moeten overleven. Anders zou je weten dat je áltijd troeven achter de hand moet hebben. Momenteel heb ik er minstens drie. De zon, het geweer en de hond." grinnikte de man op een toontje alsof hij de beste grap ooit had gehoord. Hij glimlachte zelfingenomen naar de vampier voordat hij zijn wenkbrauw optrok en een nep-beteuterd gezicht trok. "Dat deed pijn..." merkte hij luchtig op. "Iemand zou jou eens wat manieren leren. Als je in zo'n situatie bent en nog zo'n bek opzet ben je oftewel gek oftewel wat té zelfzeker." De Weerwolf likte langs zijn lippen met zijn tong voordat hij verder ging met het neuriën van het kinderliedje. Sebastian was best een sadist. Hij zou Cole zien bakken. Neerschieten was iets té cliché. Hij wilde wel eens zien hoe de nachtwezens van Tanaban reageerden op een getinte huid.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Sept 26, 2008 12:12:47 GMT
Cole maakte een snuivend geluid, waarmee hij nou niet echt wou uitdrukken dat hij zich zo fantastisch voelde in de aanwezigheid van Sebastian. Die gozer was echt te ver gegaan. Maar hij had gelijk, en dat voelde Cole ook. Dat maakte hem alleen maar bozer. Hij schoof wat naar achteren, in de hoop dat hij zo dichter bij het raam kon komen. Hij staarde de hond aan en had de neiging om nu het dier aan te vallen. Maar dat deed hij niet. Hij zweeg en staarde woedend naar Sebastian. "Misschien ben ik het wel allebei, tegelijkertijd" zei hij op zijn laatste opmerking. Hij toverde een glimlach tevoorschijn en staarde zo Sebastian breed lachend aan.
|
|