|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 16:33:25 GMT
Met haar vingers volgde ze het gladde oppervlak van de muur. Het was een van de smalste steegjes waar ze nu in was geslagen, maar het was de snelste manier om thuis te komen. Dus moest ze het maar gebruiken. Ze snoof even, normaal gesproken vond ze het niet zo erg om alleen te zijn. Ze hield wel van de rust en stilte die de nacht brang, maar op ee plek als deze was het vrij onprettig. Haastig draaide zich om toen ze een klein geluidje hoorde, maar durfde weer normaal adem te halen toen ze zag dat het een rat was. "Een rat" mompelde ze lacherig tegen zichzelf. Boven haar hoofd knipperde de lantaarn een paar keer. Ze wierp een blik op het licht dat aan en uit vloog. Ze zouden dat ding toch echt een keer moeten maken. Ze hief haar pols en trok haar shirt opzij, om te zien hoe laat het was en zag tot haar schrik dat de 12 uur al gepasseerd was. En ze had haar vader beloofd om om 12 uur thuis te zijn.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 16:42:53 GMT
De steegjes van Tanaban waren stil tot een zacht gekreun de stilte doorbrak. Nauwelijks was dat geluidje uitgestorven of het werd versterkt door een spottend gelach. De plaats waar deze geluiden vandaan kwamen waren in een of andere doodlopende straat die zich diep schuilhield in het doolhof van steegjes. Een man lag op de grond, liggend in een plas bloed en net langs hem zat een man gehurkt neer die respectloos in de borst van de gewonde man porde. "Hoor je me wel?" klonk een stem die enkel tot Sebastian Claude Latesh kon behoren. "Ik zal het nog één keer herhalen. Als jij steelt van Bastard krijg je dit aan de hand. Volgende keer laat ik je niet in leven." zuchtte hij alsof hij een leerkracht was voordat hij vriendelijk glimlachtte en bruusk door de man zijn haar wreef alsof hij zonet een kind iets had uitgelegd. Langzaam rechtte de man zich weer en trok zijn boksbeugels uit die hij schoon maakte met een papieren zakdoekje. "Tot morgen, hopelijk... Als het het haalt tot de volgende morgen." lachtte hij luid voordat hij uit het steegje stapte en een bredere insloeg. Nog steeds wreef hij het bloed van zijn handen af tot hij iets zag in zijn ooghoek. In het begin van het steegje stond nog iemand. Meteen keken Sebastians fleste, blauwe ogen op en staarden naar het silhouet dat enkel aan een vrouw kon behoren. "Ze zitten ook overàl..." zuchtte hij dan diep terwijl hij het doekje aan de kant wierp. Nog steeds zaten er restjes bloed aan zijn handen maar al minder dan ervoren.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 16:47:00 GMT
Violet snakte naar adem en draaide zich wild om, terwijl ze houwvast zocht bij de muur terwijl ze probeerde te zien wie degene was die het steegje net was ingekomen. Het enige wat ze zag was een donker silhouet, aangezien de lantaarn waar hij bij stond het niet deed. Ergens hoopte ze dat het een lief oud mannetje zou zijn die haar de weg zou wijzen en haar nog een kopje chocolademelk cadeau deed, maar haar intuitie zei wat anders. Alsof ze het plotseling koud had, ritste ze haar vest dicht en deed een pas achteruit. Ze voelde dat haar ademhaling sneller was gegaan maasr probeerde het te negeren. "nee Violet" mompelde ze tegen zichzelf "Je bent niét bang!"
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 16:56:27 GMT
Sebastian versnelde zijn pas lichtjes en stapte goed door richting het meisje. Het vuil en de bakstenen gleden aan zijn ooghoeken voorbij maar zijn blik bleef gefixeerd op het meisje dat hij daar zag. "Verdwaald?" vroeg hij op een sadistische toon voordat hij stopte op een goede twee meter van haar vandaan. Hij hield zijn handen langs zijn lichaam voordat hij ze vouwde voor zijn blote borst. Even kantelde hij zijn hoofd en bekeek het meisje. Al aan haar reactie te zien kon hij afleiden dat ze geen vampier of vampanees of zelfs V kon zijn. Die zouden hém aanvallen. Ze moest een weerwolf zijn of een normaal mens. "Een jong meisje als jij hoort niet rond te hangen in buurten zoals deze. Je zou nog eens kunnen stuiten op gekken die het niet zo hebben op jonge meisjes." sprak hij dan met een onschuldige glimlach. Hij hield ervan om eerst vertrouwen uit te stralen voordat hij zou laten zien hoe hij werkelijk was.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 17:29:35 GMT
Violet slaakte een gesmoorde gil maar leek iets te kalmeren toen ze Sebastian zag. Ze fronsde haar wenkbrauwen, alsof ze hem ergens van herkende, maar wist dat het niet zo was. Waar zou ze deze man van herkennen? Langzaam leunde ze tegen de muur aan terwjil ze de man in zich op nam. Ze voelde zich nog niet heel erg op haar gemak. Met haar gymp schraapte ze over de straat terwijl ze zich afvroeg wat ze moest zeggen. "Ja' zei ze dan uiteindelijk op de vraag of ze verdwaalt was. Ze glimlachtte even toen de man begon over gekken die het niet op jonge meisjes hadden. Misschien was hij toch wel betrouwbaar en had hij gewoon het beste met haar voor.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 17:36:42 GMT
Sebastian knikte langzaam en bekeek het meisje zoals een boer een rund zou bekijken. Hij zuchtte even diep en leunde met zijn blote schouder tegen de muur aan waarna hij een spottende grijns over de glimlach heen legde. "Zo naïf, dit wordt makkelijk." ging er door zijn hoofd heen maar buiten de grijns was er niet veel anders te bemerken aan Sebastian. Hij ontvouwde zijn armen voor zijn borst en bekeek deze even. Voorzichtig krabte hij weer wat opgedroogde bloedvlekjes weg en keek weer naar Violet. "Heb je misschien een naam, meisje? Dan zal ik je de mijne geven." zei hij op een neutrale manier. Hij was zichzelf al langzaam aan het voorbereiden om het kind te laten merken wie hij was. In zijn hoofd had hij al verschillende leuke plannetjes voor haar.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 17:40:46 GMT
"Violet Baudelaire" zei ze ademloos en glimlachtte even voorzichtig naar Sebastian. Tot nu toe leek het gewoon een aardige man, alhoewel ze zijn kledingkeuze lichtelijk vreemd vond. Maar ja, daar was zij niet voor om daar over te oordelen. Ze keek even op toen ze het bloed op zijn armen zag en voelde een kou omhoog kruipen langs haar ruggengraat. Het waren vast muggen.. nam ze aan. Die vervelende beesten. Rond deze tijd van het jaar staken ze je overal waar ze je tegenkwamen. "Misschien kent u mijn vader wel?" ging ze dan hoopvol verder. Haar vader was als rijke zakenman best bekend in het stadje, dus misschien wist hij hoe ze naar huis moest komen.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 17:48:47 GMT
Sebastian begon in zichzelf te lachen toen hij Violets naam hoorde. Hoe vaak had hij die naam al niet te horen gekregen? Veel van zijn vrienden hadden het eral over gehad om dit kind te ontvoeren voor losgeld maar Sebastian wou niet opgescheept zitten met het kind dus had hij er nooit aan meegedaan. En haar vader zou hem normaal gezien moeten kennen. Niet elke keer bemoeide criminelen zoals hijzelf zich met het zakenwereldje. Hij had al vaker opdrachten gekregen vrienden van de man een lesje te leren. En een keer had dat lesje een fatale afloop gekregen. "Baudelair! Maar natuurlijk! Mademoiselle. Mijn excuses dat ik u niet herkend had." verontschuldige hij zich meteen voordat hij een kort buiginkje maakte. Hij besloot zijn echte naam op te geven. Met wat geluk zou ze zijn naam herkennen. "Sebastian Claude Latesh." zei hij snel om zijn eigen naam te geven. Hij verheugde zich nu al om te zien hoe het meisje kon wegkruipen van angst bij het horen van zijn naam. Hoewel. Het kon ook zijn dat ze zich niet moeide met haar vader. Hoe dan ook. Ze zou het weldra te weten komen.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 18:00:10 GMT
Violet glimlachtte even breed toen Sebastian zijn excuses aanbood voor het feit dat hij haar niet herkend had. "Het is niet erg hoor" zei ze dan. Soms was het wel handig om een vader te hebben die rijk was en daarbij ook veel contacten had, maar het nadeel was dat daardoor ook weer v eel mensen haar kenden en ze dus eigenlijk niet anoniem kon zijn. "Sebastian Claude Latesh, aangenaam" zei ze dan en knikte beleefd, totdat de betekenis van deze naam langzaam tot haar doordrong. Het beetje kleur in haar gezicht trok weg en ze staarde Sebastian geschokt aan. Niet toegeven dat je bang bent! klonk het opvoedkundige stemmetje in haar hoofd. Ze glimlachtte even naar Sebastian en voelde haar hart bonken in haar ribbenkast "Maar ik denk dat ik naar huis ga" zei ze dan en probeerde zo normaal mogelijk te klinken, maar kon niet verhinderen dat haar stem lichtjes trilde "Mijn vader word ongerust ziet u?".
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 18:04:18 GMT
Sebastian wendde zijn hoofd even af terwijl hij zachtjes begon te grinnikken. "Waar denkt u heen te gaan? U was toch verdwaald?" zei hij op een sadistische toon terwijl hij beide wenkbrauwen even omhoog trok om haar wat meer schrik aan te jagen. Goed genoeg had hij gezien dat ze bang was. "Heeft een rijke jongedame zoals u, Violet Baudelaire, niet nood aan een bodyguard?" Hij grijnsde weerom voordat hij naar haar toestapte en op een meter van haar vandaan even bleef stilstaan. Hij was heel wat groter dan haar en keek dan ook duidelijk neer op haar. Hij genoot er gewoon van om mensen bang te zien van hem en hen te laten smeken voor zijn genade maar slechts weinig keren gaf hij eraan toe en hier zou hij dat waarschijnlijk niet doen. Hij zou haar niet zwaar kwetsen zolang zij niets onverwachts ging doen. Hij zou haar enkel laten merken dat ze maar best uit zijn buurt zou moeten blijven wou ze lang in leven blijven.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 18:14:23 GMT
"Ik weet de weg weer, geloof ik" zei Violet lacherig terwijl ze een stapje achteruit deed en met haar handen voelde of ze nog wel houwvast had. Ze was bang dat ze ieder moment kon fluitvallen, gewoon, uit pure paniek. Ze haalde haar schouders op toen Sebastian het over een bodyguard begon te hebben en haalde luchtig adem "ik denk niet dat dat nodig is hoor," verzekerde ze hem en probeerde zelfverzekerd over te komen. "Ik kan wel voor mezelf zorgen". Ooh shit dacht ze in haar hoofd. Dit was die maniakale moordenaar, of wát het dan ook was. En het zou vast niet langduren voordat hij gek zou worden en rare dingen zou doen. En zij zou het slachtoffer worden!
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 18:20:37 GMT
Toen Violet achteruit was gestapt strektte Sebastian opeens zijn hand uit en hield haar vast bij haar schouder. Het was geen sterke grip maar krachtig genoeg zodat ze zich moest losschudden. "Weet u hoeveel verhalen er over u de ronde doen, Miss Baudelaire? Ik ken wat mensen die u willen ontvoeren voor losgeld." fluisterde hij zachtjes met een brede grijns voordat hij zijn hoofd wat schuinhield en een zielig gezicht opzette. "Dat willen we toch zeker niet, ofwel? Ik breng u wel even thuis." zei hij op een aandringende toon voordat hij met zijn duim over de schouder streek die hij vasthad.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 18:38:05 GMT
Violet snakte naar adem en probeerde de hand van haar schouder af te trekken, maar zonder enig resultaat. Ze was nou eenmaal wat kleiner en nou ja, minder sterk dat Sebastian. "Laat me gaan oke?" zei ze haastig en op een veel hogere toon dan normaal. Ze vond dit alles behalve prettig. Straks zou ze eerst verkracht worden of iets in die trant, en daarna vermoord. Ze achtte Sebastian tot alles in staat. Misschien kwam het doordat ze een beetje veel sterke verhalen las, maar ze was als de dood voor alles wat er misschien met haar zou kunnen gebeuren.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 11, 2008 18:44:50 GMT
"Mooi zo, het verbaast me dat er wél wat hersentjes in dat hoofd van u zitten." mompelde Sebastian dan voordat hij haar lichtjes de juiste richting uitduwde, daarvoor zouden ze voorbij zijn laatste slachtoffer moeten lopen en hij hoopte maar dat hij ondertussen bewusteloos was ofzo, zodat Violet niet al te veel op hem ging letten. "U hoeft me niet uit te leggen waar u woont. Ik ken uw vader maar al te goed." grijnsde hij dan en krabte weerom wat gedroogd bloed van zijn handen af. Sebastian zou Violet niet meteen kwaad gaan doen. Hij had een ander plan in gedachten, iets dat zou slaan op haar rijke vader. Hij zou met enig geluk zelfs tot in haar huis geraken. Het was enkel een kwestie van de juiste druk uit te oefenen op het kind. Het enige wat hij moest hebben was alle informatie over haar vader die hij kon verzamelen. Die naam kwam te vaak voor bij zijn maten om zomaar aan de kant te laten liggen.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 11, 2008 20:12:20 GMT
Violet slikte en zweeg vervolgens. Ze had inderdaad hersens, daar stond ze ook om bekend en haar cijfers op school waren ook dramatisch hoog, zeker vergeleken de afgelopen paar jaren rond haar moeders dood. Gewillig liet ze zich door Sebastian vooruit duwen, aangezien ze ergens dacht dat als ze tegen zou gaan werken, het alleen maar lastiger voor haar kon worden om er levend uit te komen. Nog steeds omringde de duisternis haar en haar belager, zeker nu ze steeds verder verwijderd raakten van de knipperende lantaarnpaal. Waarom was het ooit in haar opgekomen om door dit steegje te lopen? Oke, het was korter, maar nu zag je wat ervan kwam. Ze snoof even geërgerd door haar neusgaten en vervloekte zichzelf. "Hoe ken je mijn vader dan?" zei ze plotseling en draaide zich half naar hem om om zijn hoofd te zien "Hoe ken je hem"
|
|