|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Jun 25, 2008 11:40:21 GMT
Sebastian knikte eventjes en draaide zich om toen hij voelde dat Violet weer in zijn buurt kwam. "Tuurlijk. Wie heeft het nog niet van Baudelaire gehoord?" vroeg hij terwijl hij zijn armen opende om zijn woorden extra kracht te geven. "Latesh is nu eenmaal niet een naam die 'catchy'. Banken, erfenissen. Je bent rijk... Had ik al gezien aan je huis en je kledij, poppetje" grinnikte hij daarna en draaide zich weer naar de spullen. "Mensen hebben eerder de neiging om mijn gezicht te onthouden dan om mijn achternaam te onthouden." verklaarde hij daarna en tilde een ding op dat er kostbaar uitzag. Maar Sebastian zette het alsnel weer terug. Hij zou hier vanavond niets stelen. Het zou toch niet zo makkelijk te verkopen zijn en Baudelaire moest hij niet onderschatten. Vooral niet als hij te weten zou komen dat hij zijn dochter bedreigd had.
|
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jun 26, 2008 12:04:51 GMT
"Wat wil je dan als je geen geld wilt?" zei Violet wanhopig terwijl ze wanhopig haar hoofd naar achteren liet vallen en voor een moment naar het plafond stellen. "Ik heb je toch alles verteld wat je wou weten, laat me dan nu met rust". Ze was onder de indruk van zichzelf dat ze dit nog allemaal wist te zeggen, want ze voelde zich erg ongemakkelijk nu. Waarom ging die vent niet weg?
|
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Jun 26, 2008 19:06:06 GMT
Sebastian kon een licht grijnsje om zijn lippen niet weerhouden voordat hij zich om draaide naar Violet en haar eens van boven tot onder bekeek voordat zijn doffe, blauwige ogen op die van haar gericht stonden. "Je wilt me precies weghebben, miss Baudelaire..." klonk de stem van de Fransman met een lichte dreigende ondertoon. "Ik ben gewoon nieuwsgierig hoe mijn popje leeft. Want denk maar niet dat ik zo'n interessante prooi snel loslaat." Hij schonk haar een glimlach voordat hij zijn handen op haar schouders legde en er even in kneep alsof hij haar beste vriend was wat, langs beide kanten, absoluut niet waar was. "Maar goed.. Ik heb je al genoeg lastig gevallen, denk je niet? Ik zal dan maar eens gaan zeker. Ik zie je nog wel... Poppetje" grinnikte hij daarop en liet Violet los om daarna weer afstand te nemen van het meisje. "Nu zou je zo vriendelijk willen zijn om me de deur te wijzen?" deed hij er nog een schepje bovenop.
|
|
