|
|
Post by melien on Jun 24, 2008 11:58:40 GMT
Middernacht. Donkerder kon het haast niet worden. De sterren leken verstoppertje te spelen en ook de maan was nergens te bekennen. Het strand was verlaten. Oke, zo goed als. Een wit paard gallopeerde door het water. Het leek alsof het paard alleen was, maar eigenlijk had Chrissy gewoon een zwart jurkje aan. Je moest wel twee keer kijken voordat je het zag door de duisternis.
Silverstorm rende en rende, moe werd hij zo snel niet en het zeewater was lekker verkoelend. Teugels en zadel lagen nog steeds ongebruikt in de schuur thuis, Chrissy haat die dingen. Ze hield zich vast aan de manen van het paard en probeerde de wereld te vergeten. Ze luisterde naar het geruis van de zee terwijl het leek alsof ze vloog op de rug van het paard. Haar blonde haren wapperden in de wind. Het zwarte jurkje dat ze aan had hoorde eigenlijk tot net boven haar knieën te rijken, maar het zat nu halverwege haar dijbenen.
De tranen liepen over haar wangen, maar het kon haar niet schelen. Ze wilde vluchten, ze wilde weg, ze wilde gewoon weer terug naa rhet probleemloos leven. Voordat ze Mingo had ontmoet. Haar hart bloedde bij de gedachte aan het gesprek aan tafel die avond. Ze had niets kunnen doen. Ze had aan moeten horen hoe de beste vriend van haar vader bezig was geweest haar ouders over te halen om haar de omgang met Mingo te ontzeggen.
|
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jun 24, 2008 13:07:51 GMT
Ergens op het strand, zo ongeveer op de helft tussen de kustlijn en het begin van het zand zat een gedaante in elkaar gevouwen. Als je niet wist dat ze er zat zou de gedaante niet echt opvallen. Mary had haar knieeën opgetrokken en haar armen er omheen geslagen. Door haar zwarte jas viel ze nog minder op dan ze normaal zou doen op een donkere avond als deze.
Verbeten staarde ze voor zich uit. Hoe kon ze het niet weten, waarom zij, waarom uberhaupt. Honderden vragen spoken door haar hoofd sinds de avond van 2 dagen geleden. Daar kwam ze erachter dat ze een weer, weerwolf was. Ze durfde het woord bijna niet te denken.De opstandelijke en denkt het op haar eigen houtje te kunnen redden gedachten waren helemaal verdwenen. Ze was bang dat alles anders zou worden. Ze anders behandelt zou worden. Daarom kon er medisch niks gevonden worden en daarom was ze soms zo moe. Ze had helemaal geen ziekte!
Ze beet op haar lip en keek naar het donkere zand. Ineens merkte ze een geluid op, wat steeds sterker werd. Aan de kustlijn leek een wit paard te rennen. Mary keek op en keek verbaasd waarom het paard alleen was, ze kon Chrissy niet zien vanaf hier. Plotseling voelde ze een nies opkomen en niesde ze, harder dan ze wilde.
|
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jun 24, 2008 15:24:28 GMT
Stilte was bedriegelijk voor iemand als hij. Niet alleen waren zijn zintuiogen scherper dan die van mensen, maar ook de stemmen in zijn hoofd zwegen niet. Ze waren er altijd geweest, maar sinds kort was het een on-onderbroken ruzie, gescheld en gehuil in zijn gedachten. Hij wist eht grootste deel van de tijd niet meer wie hij in werkelijkheid was. Af en toe, in zijn diepste, donkerste buien, dacht hij dat hij de extra persoonlijkheid was, in plaats van andersom. Dan namen ze het roer weer over en hij was te moe om ertegen te vechten. Hij was als een bootje op de wilde zee. De wind en de golven vochten om hem, zonder dat hij er iets tegenin kon brengen. het gaf ook neit. Alles was verloren.
De geur van mensenbloed trok zijn aandacht. Hij herkende de geur, maar kon hem niet thuis brengen. Hij was zijn neus gevolgd richting de bekende geur van wolf- en mensenbloed. Op dat moment drong eht niet tot hem door dat eht een weerwolf moest zijn, maar wenste hij voor een V. Het leifste, die ene V. Die ene, met zijn kind. Toch wist hij dat hij haar niet langer onder ogen kon komen. Hij wilde het niet eens. Toch brachten zijn voeten hem steeds dichter naar de weerwolf toe, tot hij een nieuwe geur rook.
Mingo verroerde zich niet. Zijn blik lag op het duister, waar een bekende gestalte verscheen. Een mens zou haar neit hebben gezien, maar hij zag moeiteloos door eht zwart. Zijn lippen krulden zich tot een grijns. Een manische, hongerig en hebberig. Zijn ware persoonlijkheid werd opzij geduwd en rolde zich op tot een balletje, ergens in zijn verre bewustzijn. De innerlijke vampanees nam het over. Hij grinnikte, met een hoog stemgeluid, voor hij geluidloos een heuvel op schoot. Zijn blik lag vast op het meisje, hissen en grommend, wachtend tot ze dichterbij zou komen.
|
|
|
|
Post by melien on Jun 24, 2008 15:34:19 GMT
Chrissy balde haar handen tot vuisten. Hoe kónden ze. Ze wisten allebei maar al te goed dat Mingo veel meer voor haar was dan zomaar een jongen. "Waarom..?" fluisterde ze. Ze begreep het niet. Hoe konden ze hem ooit als bedreiging zien voor haar? Ze wist wel zeker dat hij haar niets zou doen, tenminste wilde ze het zeker weten. Ze merkte niets op, helemaal niets. Ze hoorde steeds weer opnieuw haar vader het verbod uitspreken. "Ik wil niet dat je nog langer met hém omgaat." Haar moeder had haar verzekerd dat ze hem zou ompraten, maar ze wist wel beter dan dat. Haar vader viel niet om te praten.
Ze hoorde de nies niet, het was Silverstorm die het meisje opmerkte. Hij verlangzaamde en ging over in draf, hij bleef verlangzamen totdat hij tot stilstand kwam, een paar meter van het meisje vandaan. Chrissy keek verward op, waarom stopte haar paard? Toen pas zag ze de gedaante in het zand zitten. Ze veegde gauw met haar handen over haar gezicht, in een poging de tranen te verhullen, maar het had geen zin. De tranen bleven stromen, ze kon er gewoon neit tegen. Ze keek naar het meisje en probeerde al het andere uit te blokken. Ze wilde iets zeggen, maar ze kon niet bedenken wat.
Silverstorm hinnikte, en begon het meisje te besnuffelen. Instinctief dreef Chrissy Silverstorm zo aan dat deze naar achteren liep en het meisje met rust laat. Ook haar stem had ze weer terug gevonden. "Sorry, hij is wat nieuwsgierig." Haar stem trilde en je kon makkelijk horen dat ze huilde, maar het kon haar niet schelen. Ze was er gewoon even niet sterk genoeg voor om er iets aan te doen.
|
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jun 24, 2008 20:32:30 GMT
Opnieuw kriebelde het in haar neus en weer moest Mary niesen. Ze had het paard wat langs de kustlijn ging in een ooghoek in de gaten gehouden maar keek toch wat verbaasd op toen deze voor haar stond. Ze tilde haar hoofd op en voelde alles trillen, tranen prikken achter haar ogen en geluid wachtend tot het eruit kon. Het liefst zou ze ergens alleen alles eruit schreeuwen en huilen, maar wist dat dat niet kon. Niet hier, niet nu.
Ze deinsde iets naar achteren bij het besnuffelen, maar liet het wel toe. De liefde die dieren konden geven was opmerkelijk. Ze zou niet weten hoe haar leven na het uit huis gaan zou zijn geweeste zonder Dido. Ze volgde Silverstorm met haar ogen en merkte nadat hij naar achteren ging pas zijn berijder op.Haar mond opende zich om wat te zeggen, maar er kwam niks. Langzaam stond ze op, het zand van haar jas kloppend. 'H-h-e-t, het m-a-akt niet uit.' Het trillen wat door haar lijf ging was ook in haar stem te worden. Ze was bang voor de nieuwe dingen, het besef dat ze een weerwolf was maar wonderlijk niet bang voor de donkere omgeving op het late tijdstip. 'Het blijft een dier, prachtig.' Het klonk al iets sterker, maar ze moest het opmerken, dieren voelden gewoon aan wanneer ze je moesten troosten, of iets in die richting.
|
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jun 24, 2008 20:47:18 GMT
Zijn maag leek te knorren van een honger die hij niet werkelijk had. Hij had drie weken daarvoor gedronken, genoeg om nog een week door te gaan. Toch leek eht alsof hij stierf van de honger. Zijn vingers klauwden zich in het zand, terwijl hij als een kat op handen en voeten door het hoge gras sloop. Hij maakte geen geluid, zelfs het paard zou hij kunnen besluipen. Een paard...
Een lichte grinnik kwam uit zijn keel. Hij gromde opnieuw, spande zijn spiern aan en sprong emt een grauw.
Op het moment dat zijn voeten de zachte zandgrond weer raakte, stond hij rechtop, kalm en licht glimalchend. In het moment van de aanval, die paar seconden van zweven, had Mingo hetzelfde uitgevoerd tegen zijn tweede persoonlijkheid. Of het door ahar aanwezigheid kwam, of het glinsteren van haar tranen in het maanlicht wist hij niet. Het was een gevoel geweest. Dat ene gevoel, waar hij al een lange tijd eme zat en dat hem opvrat, maar waar hij niet meer zonder kon. Het gevoel van verleifdheid voor dit meisje. Dit mens, dat zijn hart had gestolen. Wat er ook verder nog mocht zijn, welke vrouw, wel kind, zij was er en zijn gevoelens waren echt.
'Goede nacht dames,' zei hij tegen hen beiden, alsof het doodnromaal was dat er iemand uit de duinen tevoorschijn sprong. Hij aaide het paard over diens neus. Hij was gewend aan paarden, sterker nog, hij had nooit anders gekend, tot er auto's kwamen. In zijn kidnerjaren ahd de wereld er heel anders uitgezien. Hij wilde vragen naar haar tranen, haar verdriet, haar pijn, maar kon het niet. Niet als ze neit alleen waren.
|
|
|
|
Post by melien on Jun 24, 2008 21:00:08 GMT
Silverstorm hinnikte opnieuw, maar bleef dit keer wel braaf staan. Chrissy forceerde een glimlachje tegenover Mary. "Wat brengt jou hier?" vroeg ze, vriendelijk, maar verbergen kon ze niets. Ze had niet gedacht dat ze iemand zou tegen komen, en al helemaal geen meisje. Ze hoorde haar hart kloppen en de zee ruisen, maar dat was het voor de rest ook nog wel.
Ze schrok van Ming's plotselinge verschijning. Tegelijkertijd gaf het haar echter ineens een gevoel van geruststelling. Haar glimlach was niet meer geforceerd. "Hey." Haar stem klonk weliswaar weer iets normaler, maar het klonk nog steeds alles behalve vrolijk. Ze sloeg haar ogen neer. Het duurde even voordat ze ook maar een van de twee weer aan keek.
|
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jun 24, 2008 21:07:38 GMT
Mary krabbelde overeind, met hoeveel moeite het ook ging. Ze kon niet meer dan emotieloos naar Chrissy kijken, toch zei haar gezicht wel iets. 'Ik zou het niet weten. Jij?' Meer dan dat kon en wilde ze ook niet zeggen. Ze wist niet waarom ze precies nu net vanavond naar het strand was gegaan om daar na te denken, waarschijnlijk het kalme en rustgevende geluid van de zee.
Net nadat Mary iets steviger in het zand stond dook Mingo op. Ze schrok en als reflex zette ze een stap naar achter. 1 persoon tegenkomen, okee, maar 2 wordt eng. 'Hoi?' Zonder dat ze het zelf doorhad staarde ze Mingo aan, met een blik die om een uitleg vroeg. Pas na een minuut schudde ze haar hoofd en keek weg. Ze voelde zich dubbel met deze anderen erbij. Maar ze had ondertussen wel door dat het andere meisje ook ergens mij zat, de nieuweling daarentegen leek nergens last van te hebben.
[sorry, wist niet veel beters =S]
|
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jun 24, 2008 21:23:29 GMT
Mingo glimalchte naar beiden, voor hij Chrissy zijn hand aanbood, om haar af te laten stappen.
'Een ridje op het strand onder maanlicht. Zoveel romantiek, en dan zonder mij?'
Zijn rode ogen glommen in het licht, maar het maakte ze in deze sfeer alleen maar mysterieus en mooi. Zijn glimlach was oprecht. De wind speelde met zijn zwarte en witte haren. Zijn jasje waaide half open en hij zloot zijn ogen voor ene moment, om ze weer te openen, opnieuw zijn blik bewodnerend op het meisje, dat om de een of andere reden voor hem had gekozen.
Pas na een halve minuut of langer, besloot hij dat eht onbeleefd was om het andere meisje te negeren. Hij maakte een ahlve buiging.
'Het spijt me. Mingo Limes is mijn naam. Het spijt me als ik je heb laten schrikken.' Normaal was hij neit zo beleefd tegen mensen, maar hier was Chrissy bij. Misshcien waren eht vriendinnen, dan kon hij toch niet anders dan beleefd zijn?
Je bent soft...
Hij onderdrukte de gedachte onmiddelijk en liet de innerlijke vampanees zwijgen.
|
|
|
|
Post by melien on Jun 24, 2008 21:30:08 GMT
"Een ridje ja, maar romantiek valt ver te zoeken. En de maan al helemaal." Chrissy's stem haperde nog steeds een beetje. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar Mary. "Om heel eerlijk te zijn, wilde ik even alleen zijn. Maar dat gaat al niet meer op." gaf ze alsnog antwoord op haar vraag. Ze veegde nog een keer over haar wangen en liet het niet toe dat ze nadacht.
Pas toen ze zeker wist dat de tranen weg waren, liet ze zich rustig van de rug van haar paard glijden. Ze kwam zachtjes neer in het zand, haar jurk viel weer zoals deze hoorde te vallen, maar haar hand liet haar paard niet los. "Het verbaasd me trouwens dat ik jullie hier zie." Ze was zachter gaan praten, in de hoop zo haar stem een beetje beter onder controle te kunnen krijgen.
|
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jun 25, 2008 9:16:26 GMT
Ze glimlachde zwak, zover het een glimlach te noemen was en deze te zien was. Haar jas trok ze wat dichter tegen zich aan. De wind was koud, zeker met de dunne kleren die ze aanhad. Wat verbaasd keek ze naar Mingo's 'begroeting'. 'Mary .. Jones. Het geeft niet.' Het duurde even voor haar achternaam haar te binnen was geschoten. En aan hun praten moesten Mingo en Chrissy elkaar kennen, wat Mary meer het gevoel gaf nou niet gewenst te zijn.
Voor de derde keer die avond niesde ze. Mooi weer morgen. 'Ik denk allemaal wel.' antwoordde ze kort. Het was ook zo'n bizarre situatie. Het liefst liet ze zichzelf in het zand vallen om in slaap te vallen en dan wakker te worden uit een hele rare droom waarin dan bleek dat alles een droom was en niet echt. Toch wist ze dat het geen droom was dus aan de andere kant wilde ze haar woede en frustraties maar ook angst voor de toekomst eruit gooien. 'Sorry. Als ik stoor, wil ik best weggaan.'
|
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jul 8, 2008 15:17:08 GMT
Het deerde neit hoe goed Crissy haar best deed, ze kon haar gevoelens neit voor de vampanees verborgen houden. Hij hield haar hand nog steeds in de zijne en streek er zacht overheen. Een gevoel van pijn maakte zich van hem meester en rode ogen openden zich in zijn binnenste. Een zach en vals gegrinnik klonk in zijn oren, maar was onhoorbaar voor anderen. Een tweede gevecht stond op het punt om te beginnen en Mingo wist niet zeker of hij sterk genoeg was om opnieuw te winnen. De afgelopen weken hadden teveel van hem gevergd.
Bij Mary's woorden knikte hij langzaam.
'Nee, ik denk dat ik misschien maar moet gaan. Soms is een vrouw beter gezeldschap dan een man, zeker zo een als ik.' Hij glimalchte naar zijn "vreindin", aangezien die wel zou begrijpen wat hij bedoelde. 'Romantiek hangt soms af van de man emt wie je bent. Of de vrouw, hangt van de voorkeur af. Hert spijt me voor eht storen.'
Dat laatste zei hij tegen Mary. Hij leit Chrissy's hand los en deed een stap naar achter.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 10, 2008 19:06:02 GMT
Chrissy keek naar Mary. Ergens wilde ze wel even alleen zijn met Mingo, maar eigenlijk ook weer niet. "Natuurlijk stoor je niet. Jullie storen geen van tweeën." zei ze zachtjes, maar wel met meer overtuiging dan ze had verwacht. Haar ogen keken nu voor het eerst echt naar Mingo, maar ze zei voor de rest niets. Ze zou ook niet hebben geweten wat ze dan wel niet had moeten zeggen.
Ergens voelde het toch wel raar om daar te staan en te praten met iemand die ze amper kende en iemand waar ze zo van hield. Vooral als je naging wat voor gesprek ze daarvoor nog had gehad aan tafel. Plotseling was ze maar al te blij met het feit dat ze haar paard niet had los gelaten. Van de zelfverzekerdheid waar ze normaal gesproken mee liep en stond was namelijk niets meer over.
Toen Mingo haar hand los liet wilde ze de zijne het liefste nog vast houden. Ze liet hem echter wel los.
|
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 13, 2008 7:32:59 GMT
De halve confrontatie ging zo'n beetje langs haar heen. Mary schudde haar hoofd. 'Nee, volgens mij moeten jullie iets uitpraten, of in ieder geval ergens over praten of in ieder geval bij elkaar zien, alleen. Aan mij zul je toch weinig hebben.' Het drong niet allemaal tot haar door maar met name hun handen vasthouden zei genoeg tegen haar. Daarna knikte ze met haar hoofd, om er zeker van te zijn dat ze zelf wist dat ze het goed had gezegd. 'Dus, nog een fijne avond nacht, denk ik dan maar.' Ze zette een stap achteruit maar liep nog niet uit zichzelf weg. Het idee dat ze alleen het donkere strand op moest lopen deed haar ineens schrikken.
|
|
