|
Post by Cherry blossom on Jun 24, 2008 14:20:44 GMT
Tegen de muur tegenover de deur van de meditatie ruimte zat ze, stilletjes met een kussen tegen zich aangedrukt. Ze knuffelde het kussen, zo kon je het noemen, het was comfort. Zachtjes zuchtte ze en staarde naar het plafond dat nu versierd was met sterren. De plek waar ze zat was omringt met kussens die op de grond lagen. Overal lagen kussens, er was zelfs een kast met een stapel dekens en het leek alsof het binnen net zo koud was als buiten. Misschien een van de dingen die nog niet echt ontdekt waren van de meditatie ruimte. Katie glimlachtte eventjes voordat ze op haar rug ging liggen en naar de sterren staarde. Buiten was het ook donker en koud en binnen.. het voelde net zo aan als buiten maar het was iets warmer.
Waarom ze hier was wist ze niet, misschien had ze niets beters te doen maar doordat ze in gedachten verdwaald was brachten haar voeten haar hier. En nu lag ze op de stapels zachte kussens te staren naar het open plafond. Lichten uit maar toch bij de bank die er was stond er een lamp, aan die net genoeg licht gaf om haar te laten zien voor iedereen die binnen zou komen.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jun 24, 2008 15:31:50 GMT
Kippevel tekende zijn gespierde armen, terwijl hij statig en trots door het gras stapte. Hij voelde zich alles behalve trots en moedig, maar houding was alles. Hij zou zijn angst oidnerdrukken. Het was een geur. Een dikke, stroperige geur, die elk kwaadwillend wezen zijn kant op zou jagen. Hij was sterker dan de meeste, maar vandaag niet. De hele maand al niet. Steeds vaker vielen zijn ogen dicht en zijn zintuigen werden emt de dag zwakker. Of het door Claire kwam, of door zijn dagen zonder slaap wist hij niet, maar het bloedtekort begon hem op te breken.
Leslie rilde en legde zijn hand op de stenen van het gebouw. Hij rilde opnieuw en kokhalsde. Het was geen misselijkhied, eerder een ongerust en beroerd gevoel in zijn binnenste. Er was niks om uit te braken. Hij had het gewoon koud en was moe. Zijn blik gleed over de omgeving. Er was niks te zien of te horen, maar dat sloot niks uit. Hij was zwak. Wijfelend deed hij een stap naarbinnen. Je wist nooit wat je aantrof in een leeg staand gebouwtje. Zijn hart sloeg een aantal slagen over, toen hij ontdekte dat er werkelijk iemand binnen was. Nooit was hij verrast. Nooit had iemand hem kunnen besluipen, maar dit meisje, had hij neit gehoord. Hij slikte de pijnlijke brok in zijn keel door. 'Goede nacht, vrouwe.'
|
|
|
Post by Cherry blossom on Jun 24, 2008 16:10:21 GMT
Katie schoot overeind toen iemand wat zei, eerlijk gezegt was ze bijna weggedroomt door de sterren boven haar maar was ontwaakt uit haar soort van droom door hem. "Goedeavond" was haar vriendelijke reactie terug. Ze strekte haar benen even voordat ze opstond en keek naar hem. Daarna liep ze regelrecht naar de linkermuur tot haar hand een soort van schakelaar raakte. Het was geen schadelijk licht, voor geen enkele soort. Daarna draaide ze zich om, om te kijken naar degene die net naar binnen was gekomen. Aan zijn houding te zien was er iets niet goed en twijfelend zou ze ernaar vragen.
"Is alles in orde?" Katie deed een aantal passen richting hem, niet wetend wat zijn eigen reactie zou zijn maar toch. Onzeker was ze niet over haar passen al waren de eerste een beetje twijfelend. Het was laat, koud en vele sliepen al.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jun 24, 2008 19:03:15 GMT
Normaal gesproken zou het licht hem verblinden, maar ditmaal viel het mee. Hij zag het meisje nu veel beter, nog ene teken dat zijn zintuigen achteruit gingen. Hij liet zijn blik over haar heen gaan en nam de kleinste details in zich op. je wist nooit of je ooit een lijk moest identifiseren, en dan waren de kleinste details belangrijk. Hij schudde die gedachte van zich af. Wat was dat voor een vreemde eerste ontmoeting? Waarom zou hij zoiets denken? Was hij echt veranderd in zop'n zwart kijker?
Hij produceerde een zwak glimalchje en knikte langzaam. 'Zeker. Dank je voor je bezorgdheid. Ik ben wat slaperig. Dat krijg je, met de jaren die voorbij glijden.' Hij had zichzelf wel voor zijn kop kunnen slaan. Hij was lichamelijk net vijventwintig. Het laatste wat hij leek, was oud. Hij glimalchte er maar bij ,alsof het een grapje was. 'En hoe gaat het met jou? Wat doe je heir zo alleen, in het donker?' Je riskeerd je leven meisje, dacht hij erachteraan.
|
|
|
Post by Cherry blossom on Jun 25, 2008 10:59:17 GMT
"Ik ben prima" antwoorde Katie met een lichte glimlach "Ik denk na, vandaar dat ik hier ben, vrijwel de enige plek waar weinig weten dat je een ander hier vrijwel niet kan storen" Ze ging met haar hand door haar haren en glimlachtte weer. Niet dat ze niet gemerkt had dat hij haar even had bekeken. "Eerlijk gezegt, lijk je voor mijn echter tussen de 24 en 28 dus wat je bedoelde met de jaren strijken voorbij snap ik niet maar dat hoef ik niet te weten" Soms was ze een nieuwsgierig aagje, maar misschien bedoelde hij enkel de avonturen die hij had meegemaakt. Ze plofte neer op een van de banken.
"Je kan hier gerust slapen, als je wilt kan ik ook gaan want ik was daarstraks meer aan het dromen" Haar bruine ogen keken geduldig naar de jonge man, ze wist niet zijn leeftijd of echter wie hij was, wat was zijn naam? en tot welke soort behoorde hij. Wie weet was hij een vijand maar in eerste instantie leek het daar niet naar.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jun 26, 2008 10:40:55 GMT
'Sorry dan dat ik stoorde. Als je leiver hebt dat ik wegga, dan zal ik dat doen.' Hij glimalchte naar haar. De bekende geur drong langzaam maar zeker tot hem door. Hij had het al van een afstand moeten weten, maar nu herkende hij het. Een weerwolf.. Hij grinnikte zacht. Als eht een vampanees was geweest, had hij het niet eens gemerkt. Hij leit zich tegen de muur aan zakken, zijn eerdere woorden ongedaan makend en sloeg een arm om zijn knie. 'Slapen zal neit helpen vrees ik. daarbij, is eht nog wat te vroeg om te slapen. Ik heb gewoon... neit goed gegeten.' En al drie maanden geen bloed gedronken. Voor de meeste wezens was weerwolvenbloed neit drinkbaar. Hij had geen idee of dat voor een V ook zo was. Het deed er echter ook neit toe. Als dit meisje zo lief voor hem was, ging hij toch geen bloed van haar stelen?
|
|
|
Post by Cherry blossom on Jun 26, 2008 14:30:21 GMT
Ze schudde haar hoofd "Je stoorde niet hoor" zei ze terwijl ze haar benen optrok zodat ze haar armen eromheen kon slaan. Katie staarde naar het plafond van glas, de sterren die erdoorheen kwamen. Daarna rilde ze kort, niet van de kou maar van het woord eten. Ze had een hekel aan volle maan en vooral wat ze aan kon doen tot anderen maar vooral tot dieren. Maar bovenal at ze van alles dat normaal was. "Niet goed gegeten, dat ken ik wel" Een kleine glimlach toverde ze tevoorschijn waarna ze haar blik weer op hem richtte.
|
|