I don't need a babysitter! // open

[melien]

[/b] vroeg ze zichzelf hardop. Zodra ze wat gekalmeerd was stond ze weer op. Haar weg leidde naar het raam, maar alleen om het open te doen. Het was te warm binnen. Daarna pakte ze haar telefoon en liep ze naar de stoel in een hoek van haar kamer. Ze ging zitten, een knuffel tegen zich aangedrukt. Ze toetste het nummer van haar beste vriendin in en luisterde naar de telefoon hoe deze over ging. "Neem alsjeblieft op.." fluisterde ze.

De telefoon bleef maar over gaan, maar er werd niet opgenomen. Ze hing op en gooide de telefoon van zichaf. Wat had je daar nou weer aan? Weer voelde ze de tranen prikken, maar deze keer schrok ze op door een geluid bij het raam. In eerste instantie werd ze bang, maar toen dacht ze aan Mingo. Ze kon weliswaar niet zeker weten of hij het was, maar het stelde haar toch wel degelijk gerust. Op het moment dat ze opstond om te kijken wat er was sprong er een in het donker gekleed persoon door het raam naar binnen. Het was geen Mingo, maar de ogen waren even rood. Als aan de grond genageld bleef ze staan.

Jess had al langere tijd niet meer gejaagd. Daarom was hij nu ook op stap. Het was pure toeval dat hij in Chrissy's kamer terecht kwam. Hij richtte zich op en keek in de angstige ogen van het mensenmeisje. Even bleef hij daar staan, zijn opvoeding leek heel even naar boven te komen, maar deze onderdrukte hij gauw genoeg. Chrissy zou geen kans maken, vooral niet als hij over enkele seconden aan zou vallen.
[/font][/ul]

[°°Orange°°]

'Jase!'
De stem achtervolgde hem, zoals het wezen hem achtervolgde. Jason wist het, maar hij reageerde niet. Hij was opzoek. De liefde van zijn leven moest hier ergens zijn. Dat moest! Hij had Agness in geen maanden gezien. Natuurlijk waren maanden niks voor een V,. maar hij miste haar erger met de dag.
Zijn voeten roffelden over de stenenondergrond. Auto's scheerden vlak langs hem heen, aangezien hij over de weg rende. Het deed er niet toe., het was donker en zelfs al zagen ze hem niet, hij zag hen wel en ontweek ze, moeiteloos.

Warmte en kilheid drongen om voorang in zijn binnenste. Denken aan Agness maakte hem warm, maar ook verdrietig. Waar was ze? Waarom was ze zo lang weg? |Waren ze zo boos geworden op de vampiersberg, dat ze neit terug mocht komen? Eigenlijk had hij geen recht om boos te zijn, zelfs neit om ongerust te zijn. Was hij ook neit opeens verdwenen?
Hij schudde de gedachte van zich af. Het deed er niet toe. Hij moest... gewoon zoeken.

Het bijhouden van een V koste veel te veel energie, vooral voor een vampanees die zo vermoeid, in de war en ondervoed was als Mingo. Vanwege zijn leifde voor Chrissy en zijn eeuwige driestrijd had hij al maanden niet meer gedronken. Hij begon eht te voelen. Zijn vriend rende voor hem, maar hoe hard hioj ook zijn best deed, hij kon hem niet bereiken. Onderwijl het rennen, wisselden zijn persoonlijkheid. Vampanees, Vader en hijzelf. Steeds opnieuw. Hij had weinig controle over zichzelf, maar geen van de twee eprsoonlijkheden wilde echt in zijn lichaam verblijven. het was te zwak.

Plotseling hield jason stil. verstijfd draaide hij met ene ruk zijn hoofd om. Zijn neus had een bekende geur opgepikt. Het was een vampanees, en niet Mingo die hem achtervolgde. Traag stak hij zijn hand op, zodat Mingo, die niet optijd kon remmen, niet tegen hem aanknalde. De vampanees hapte naar adem, toen de arm geen centimeter mee gaf. Hij hijgde en keek zijn vriend kwaad aan.
'Waar was dat voor nodig?'
Jason zweeg voor een moment en knikte toen in de richting van de geur.
'Zei je niet dat je vriendinnetje hier ergens woonde?'
Mingo knikte en stelde zijn zintuigen oop scherp tot ook hij de geru herkende.
'Chrissy!' riep hij en schoot voor zijn vriend uit de straten op. Hij ontweek auto's, geparkeerd en stilstaan en wist het huis te bereiken. Zijn hart kalmeerde wat toen hij de ontbrekende geur van bloed opmerkte, maar de geur van angst was dik en stroperig. Hij gromde en zonder waarschuwing sprong hij, zich werpend op de gedaante in het raam.
Jason was hem gevolgd, toekijkend, maar het grote dubbelbladige zwaard lag in zijn hand, klaar voor gebruik.

[melien]

[/b] hij maakte de zin weliswaar niet af, maar dat hoefde ook niet. Door het feit dat de lamp in Chrissy's kamer brandde kon hij geen gebruik maken van schaduwen, dus besloot hij het maar op de ouderwetse manier te doen. Heel lang duurde het niet voordat hij Chrissy beet had. Veel verder kon hij echter ook niet komen, want hij had de aanwezigheid van de V maar al te goed door ookal was deze nog niet zichtbaar. En ook Mingo was hem iets te gevaarlijk om de rug toe te keren. Hij proefde de angst bijna, alleen werd deze plotseling minder hevig. Hij keek even met verbazing in zijn ogen naar Chrissy. Dat had hij nog nooit meegemaakt. Twee vampanezen in dezelfde ruimte zorgden meestal voor alleen maar meer angst.

Chrissy had doodstil staan staren naar Jess. Had de angst haar niet laten bevriezen zou ze zeker weten weg zijn gerend, of tenminste haar wapens bij de hand gehaald. Alles gebeurde echter veel te snel voor Chrissy. Ze kon het niet bij houden laat staan reageren. Jess had haar ontzettend laten schrikken, maar toen Mingo ook nog eens binnen kwam was ze toch iets gerustgestelder.

De angst kwam echter met volle kracht terug toen ze een sterke grip om haar arm voelde. Eindelijk kwam ze in beweging, het was echter te laat aangezien de vampanees veel sterker was dan haar. Ze probeerde zich los te trekken, maar het lukte niet. De woorden die Jess uit had gesproken had ze niet eens gehoord doordat haar eigen hartslag in haar oren weergalmde en ze bezig was om de angst te bevechten. Wat niet echt wilde lukken.
[/ul][/font]

[°°Orange°°]

De aanval was mislukt, drong het tot Mingo door. Hij gebogen in het raam, zijn ene hand op het hout, zijn andere voor zich, met de bijl heen en weer weigend alsof het niks woog. Zijn blik lag op Jess, die hij niet kende. Hij kende bijna alle vampanezen maar deze was hem onbekend. De geur riep herinneringen op. Deze ahd eerder in deze stad gedronken, zonder twijfel. Stompzinnig en gedurfd. Hij kende het gevoel. De aandrang tot levensgevaarlijke situatues te creeren. De wil om tot het uiterste te gaan. Maar dit was anders. Dit was zijn meisje. Zijn vrouwtje. Zijn liefde.
De woorden van jess klonken nog door in zijn hoofd en hij voelde een diepe haat groeien.
'Dan vrees ik dat ik al een paar weken voorloop op jou. Je lijkt mijn metgezellin te willen aanvallen. Ik neem aan dat ik dat verkeerd heb gezien. Ik bedoel, niemand is werkelijk zo stom, niet waar?'
Hij speelde dat hij neit zag hoe Jess Chroissy vast hield en liet zich op de grond zakken. Hij richtte zich op in volle lengte. Groot en breed, met een bleke huid en die rode ogen. Ze waren fletser dan normaal en hij voelde hoe zijn spieren waren verzwakt. Hij zou neit winnen, maar het gevecht uit de weg gaan was geen optie. Zonder te waarschuwen sloeg hij met zijn bijl tussen Chrissy en Jess in. Als Jess niet losliet zou hij zijn armen verliezen. Ondanks zij nverzwakte lichaam was de klap te snel om werkelijk te ontwijken. Er was maar een optie: Chrissy loslaten.

Vanaf zijn plaats op straat kon Jason alles volgen. Zijn beeld werd geblokt door stenen muren, maar hij hoorde alles. Hij hoorde de twee vampanezen spreken, de snelle hartslag van het mensenmeisje en het zoeven van de bijl door de lucht. Hij volgde het en ademde langzaam en diep. Als Jess vluchtte zou Jason hem grijpen. Een vampanees in Tabanan was neit zeldzaam, maar er was geen twijfel over dat de vampanees had geweten dat Jason er was en wát hij was. Dus de jongen had veel lef. Maar daar redde hij het niet mee.
Jason was vredelievend en vocht niet graag, maar nu brandde het verlangen om alles liever te voelen dan de eenzaamheid en het verdriet vanwege het missen van zijn metgezelling. Het zwaard lag in zijn hand, klaar om vlees mee te doorklieven. Hij was sterker dan enig vampier en vampanees en zelfs sterker dan de meeste V's. Angst kende hij niet, maar eenzaamheid, des te meer.

[melien]

Mingo's antwoord verbaasde Jess. En niet zo'n beetje ook. "Ik had je slimmer ingeschat dan een zwak mensje daarvoor uit te kiezen." zei hij kil. Alles in hem zei dat hij daar weg moest komen. Zelfs al kon hij Mingo verslaan, hij zou geen partij voor Jason zijn. Dat ene kleine gedeelte dat als maar om avontuur schreeuwde overstemde de rest echter. Waar die vechtlust ineens vandaan kwam was hem een raadsel, maar hij zou het er niet bij laten. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht. Een idee was in hem opgekomen om Mingo gewoon dwars te liggen.
Voordat hij echter ook maar iets kon doen moest hij Chrissy loslaten. Zijn arm wilde hij graag houden. Pas toen realiseerde hij zich dat hij het meisje veel beter naar zich toe had kunnen trekken, maar daar was het nu al te laat voor. "Noem je dat normaal?" zei hij verontwaardigt. Zijn aandacht was nu op Mingo gevestigd, en Chrissy kon hem even niet schelen. Verdedigend hield hij zijn zwaard voor zich. Alleen zijn heeft zijn voordelen. Zijn zwakke punt is dat meisje. Dit is bijna te simpel. "Kom dan. Of durf je niet?" zei hij, haast spottend. De V was even helemaal uit zijn gedachten, ook al rook hij wel dat deze nog steeds aanwezig was.

Chrissy was ondertussen met paniek aan het vechten. Ze had geen flauw idee van het feit dat Jason buiten stond, en ergens was ze bezorgd dat Jess misschien sterker kon zijn. Het feit dat ze zo hulpeloos was en niets kon doen was niet alleen beangstigend, het maakte haar ook boos. Opnieuw probeerde ze zich los te trekken, maar ze had geen schijn van kans. Dat wist zij net zo goed als degene die haar vast had. Haar blik ging door haar kamer naar haar bed. Daar zag ze een stukje van haar boog onder haar bed vandaan kijken. Nu moest ze alleen nog maar los komen.
Toen hij haar los liet week ze meteen bij hem vandaan. Door de bijl schrok ze niet echt. Ergens was het allemaal een beetje te veel. Zonder dat ze het echt merkte liep ze naar haar bed toe. Weg van de twee vampanezen. Haar hart bonsde weliswaar nog steeds in haar keel, maar de angst zakte een klein beetje weg nu ze weg van die rare vent was. Nu kon ze tenminste weer denken.

[°°Orange°°]

Mingo voelde hoe zijn kracht hem in de steek liet. hij kon bijna de kracht van de andere vampier voelen. Chrissy was zijn zwakte en Jess ahd dat ook beseft. Hij zag het in zijn ogen. Hij kon het ruiken, net als de angst van Chrissy die in dikke walmen van haar af kwam. Het was opwindend en maakte hem hongerig. Honger was een grote drijfveer, besloot hij. Hij kon Jess neit verslaan, vanwege zijn zwakte. Er zat maar een ding op. Hij moest opgeven. Zich overgeven aan de persoon die hij het meest verachtte.
'Als het nodig is,' zei hij zacht en keek op naar Chrissy,' vla me dan aan.'
Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd zakken, om vervoglens met een ruk weer op te kijken. De uitrdikking op zijn gezicht was nog eht meest krankzinnig te noemen. Met een hoog kakelend alchje schoot hij op Jess af, zwaaiden met zijn bijl, behendig en ervaren.
Mingo wist dat dit het einde kon betekenen, maar zo ahd hij de meeste kans: de innerlijke vampanees gaf niks om Chrissy.

Buiten gingen Jasons nekharen overeind staan. Hij had zelden de tweede persoonlijkheid van Mingo hoeven te ervaren, dus de stem horen was vreemd. Het deed zijn hart verkillen en zijn hartslag versnellen. Hij klonk zo gestoord als Mingo hem altijd had omschreven.
Al het kwaad waar Vamapnezen van worden verdacht en meer. Dat met een grote schep krankzinnigheid en lef. Zo heb je ongeveer dat wat mij al ruim een eeuw terroriseerd.
Hij rilde en greep het heft van zijn zwaard steviger vast. Hij draaide het rond en rond, zodat beide messen glommen in het maanlicht. Hij kon neit aanvallen, daarvoor was er te weinig ruimte, maar hij vreesde wel voor Chrissy's leven. Plotseling ahd hij een idee.
Bijna huppelend rende hij naar de deur toe en belde aan, wachtend tot er iemand open zou doen.

[melien]

Jess keek even verbaasd naar Mingo. Wat was die van plan? Het paste niet echt bij een vampanees. Plotseling werd hij er weer aan herinnert dat de V er ook nog was. Hij concentreerde er zich even op om erachter te komen waar die was, waardoor hij de bel niet opmerkte. Wat eigenlijk best raar was. Die bel maakte Chrissy zelfs wakker als ze nog zo vast sliep. Het lachje afkomstig van Mingo liet hem zijn aandacht echter weer op Mingo richtten. De aanval mocht dan wel snel zijn, maar niet snel genoeg.
Hij hief zijn zwaard op en ving de bijl op. "En met wie heb ik nu het genoegen? Een gek, iemand die weet hoe hij moet vechten, of nog steeds dezelfde zwakkeling die zijn sterkte afhankelijk maakt van een mens?" zei hij spottend. Hij had er beter aangedaan drie keer over zijn woorden na te denken, maar hij was nooit zo van het denken. Vlug stapte hij uit de lijn van de bijl weg, nam zijn zwaard onder de bijl vandaan en begon zijn eigen aanval.

Haar blik ging even naar Mingo. Heel even vond haar blik de zijne, maar de hoge lach gaf haar kippenvel. Ze kroop helemaal tegen de muur aan. Zo ver weg mogelijk van het tweetal. Het feit dat ze nu dicht bij haar wapens was besefte Chrissy pas toen ze de punt van haar nachtkastje in haar zij voelde prikken.
Zonder snelle of grote bewegingen te maken rijkte ze naar haar wapens, maar haar aandacht werd getrokken door de bel. Haar blik ging naar de deur. Misschien was dat veel slimmer, maar daar zou ze toch nooit in de buurt komen. Jess was dichterbij de deur dan zij. Hij zit op slot. Het schoot door haar hoofd nog voordat de woorden van Jess tot haar doordrongen. Haar blik ging naar de twee vampanezen. Het feit dat Jess echter naanviel stond haar helemaal niet aan. Haar hand sloot zich eindelijk om haar boog. Nu moest ze alleen nog bij haar pijlen zien te komen.

Chrissy's tante was rustig nog even aan het lezen, maar merkte helemaal niets van het tumult boven. Nou ja, ze merkte het wel, maar ze dacht dat Chrissy gewoon aan het uitrazen was. De stemmen? Dat was voor haar de tv. Ze had zichzelf voorgenomen om Chrissy bij die vampanees - dat het een vampanees was wist ze weiliswaar niet - vandaan te houden. Hij was te oud voor haar. En als huisarrest het enige was wat er tegen hielp, dan moest dat maar.
Haar boek boeide haar enorm, maar de bel haalde haar uit het boek. geërgerd legde ze de detective opzij en stond op. "De manieren van tegenwoordig ook. Wie komt er nou zo laat nog langs?" mopperde ze voor zich uit. Door de keuken heen liep ze naar de gang waar ze als eerste het licht aandeed. Daarna liep ze naar de deur. Eerst van het slot, dan van de knip. Verrast keek ze naar de jongeman voor zich. Ze schatte hem rond de 20. "Kan ik je helpen jongeman?" vroeg ze. Haar manieren wonnen het wel van haar verontwaardiging.

[°°Orange°°]

De innerlijke vampanees lachte nog steeds, vermaakt en hongerig. Hij trapte naar Jess' zwaard toen deze naar hem uitviel, duwde met zijn schoduer tegen hem aan en keek naar Chrissy.
'Verwacht neit te winnen,' zei hij met ontblootte tanden tegen de vampanees,' mijn honger overwint die van jou en ik zal deze prijs neit opgeven. Zelfs als je haar dood, zul je nooit van dat heerlijke bleod genieten. Ze is van mij.'
Hij lachte oopnieuw, hoog en hatelijk, terwijl hij de bijl rond leit draaien in zijn hand. Hij snoof de geur op van Chrissy's angst en voelde zich opwarmen. In hem schreeuwde een stemmetje dat hij Chrissy neit als prooi mocht zien, maar hij negeerde het. Mensen waren prooi, hoe je het ook wendde of keerde. De bel ontging hem bijna. Het was gewoon een klein geluidje, voor zijn verdoofde zintuigen.

Jason glimlachte opgewekt naar de vrouw en knikte.
'vergeef me voor eht tijdstip mevrouw, maar ik had een afspraak met Chrissy vanavond. Ze is nog niet gekomen dus maakte ik me zorgen. Is ze soms nog thuis? Anders ga ik de politie bellen..'
Hij deed alsof hij plotseling iets hoorde en keek langs de vrouw heen naar boven.
'Is er iets aan de hand daarboven? Het lijkt alsof ze thuis is. Ze heef tme laten zitten he?'
Hij zuchtte en liet zijn blik hangen, alsof hij zich werkelijk afgewezen voelde. Niet dsat hij ooit was afgewezen, maar hij stelde zich toch voor dat het zo ongeveer was. Hij was nu dankbaar dat hij een v was, en vooral een luitenant. Leugens waren tot nu toe niet getolereerd geweest.

[melien]

Het was vervelend dat de aanval was mislukt, maar het was maar een tijdelijke tegenslag. Had hij er ook maar even op gelet waar Jason was, of wat er beneden gebeurde, was hij er waarschijnlijk meteen vandoor gegaan. Van Mingo kon hij misschien nog winnen, maar van Jason niet. En dat kon hij zelf het beste weten. Zijn blik ging heel even naar Chrissy, maar door de beuk van Mingo nam hij niet waar wat ze aan het doen was. Alleen de angst rook hij.
Jess sprong achteruit, maar puur en alleen om een betere invalshoek te krijgen. "Ik hoef geen honger te hebben om te winnen." zei hij kil. Alhoewel hij de verandering meer dan waar had genomen deed het er niet toe. Hij viel opnieuw aan, maar dit keer was het een aanval om te doden. Hij betwijfelde alleen of hij raak zou zijn. Dit was niet dezelfde vampanees als daar net. "Net was je nog je metgezellin. Nu is het ineens je voedsel? Je moet het een keer van te voren met je zelf eens worden." voegde hij er nog aan toe.

Chrissy probeerde zich op de geluiden beneden te concentreren. Al was het maar om niet naar de woordenwisseling van de twee vechtende vampanezen te moeten luisteren. Het laatste wat er mocht gebeuren was dat ze in paniek raakte. De woorden van Mingo drongen echter alsnog tot haar door. Of het nou echt Mingo was of niet, de woorden joegen haar angst aan.

Diane (ja ze moet toch echt wel een naam hebben) was nogal overdondert door de plotselinge wending. Het was echter wel een aangename verrassing. Ten slotte wist zij niet beter dan dat Jason de waarheid vertelde. Daarom is ze dus zo geflipt.. "Ja ze is nog thuis." zei ze, met stomheid geslagen. Toen ze de sippe blik zag van Jason - die voor haar maar al te overtuigend overkwam - kreeg ze toch wel een schuldgevoel. "Er is daar boven niets aan de hand hoor. Hooguit Chrissy die aan het flippen is. En de reden daarvoor is omdat ik haar huisarrest heb gegeven." legde ze vlug uit. Hij was weliswaar nog steeds iets te oud naar haar smaak, maar het was altijd nog beter dan die Mingo.
Zonder te treuzelen liep ze naar de trap en riep ze Chrissy. Een reactie bleef echter uit. De stemmen hoorde ze echter wel, maar nog steeds dacht ze dat het alleen maar de tv is. "Ze is tv aan het kijken geloof ik. In ieder geval hoort ze me niet. Je mag best even naar boven lopen. Ik geloof alleen dat ze zichzelf heeft ingesloten." zei ze terwijl ze terug naar de deur liep. Ze gebaarde Jason om binnen te komen. Misschien zou het dan wel nog een prettig weekje worden.

[°°Orange°°]

De vamapnees lachte en schudde zijn hoofd. Hij zou met alle leifde hebben gezegd dat het neit vaak voor kwam dat hij het eens was met Mingo, of Mingo met hem, maar dat ging deze jongen niet aan. Hij voelde zijn lippen krullen en toonde zijn tanden, die iets piuntiger waren dan die van de standaard vampanees. Hij likte zijn lippen af en grinnikte.
'Zelfs mét honger zou je nog neit van me winnen. Ik loop op je voor wat ervaring betreft en ook in kracht, maar we zullen zien.'
De aanval had hem kunnen doden als hij raak was geweest. Met een lenigheid die Mingo zelden wist dat hij die bezat, boog hij volledig achterover, tot zijn haren over de grond streken, draaide zich vliegensvlug om en gaf een nieuwe trap, om opnieuw emt zijn bijl uit te halen. Zijn aanvallen waren slecht gericht, maar eigenlijk was het voor hem ook niks meer dan een spelletje. Zodra de vampanees inzag dat hij neit kon winnen-zo dacht de innerlijke vampanees- zou hij wel vertrekken. Grootste deel van Mingo's arrogantie kwam bij zijn tweede persoonlijkheid vandaan. Zijn hoogmoewd was hem nog nimmer fataal geweest, maar Mingo vreesde dat die dag nog kon komen. Toch was het te vroeg om weer zijn hoofd positie te bevechten. De innerlijke vampanees deed het beter dan hij had gekund.

Jason glimalchte licht naar de vrouw en haalde zijn schouders op.
'Eigenlijk zou ik weg meoten gaan, maar ik wil wel graag vragen waarom ze neit kwam. Hoewel huisarrest wel een geode reden is. Mag ik.. toch even naar haar toe?' vroeg Jason, teriwjl hij naar binne stapte en de deur achter zich sloot. Het zwaard zat verstopt onder zijn mantel. Het had hem verbaasd dat de vrouw er nog neit op had gereageerd. Maar misschien dacht ze dat eht een jas was. Gelukkig dat ze zijn zwaard neit kon zien... Jason betwijfelde of ze hem dan had binnen gelaten. Sommige dingen werden door mensen niet begrepen.
Langzaam liep hij de trap op, zoals een mens zou doen, niet als de V die een meisje wilde redden.

[melien]

De trap ontweek hij met gemak. "Ervaring en kracht zijn niet altijd die dingen die je nodig hebt om te winnen. En oude mannetjes zijn nou niet de sterksten. Maar dat zul jij beter weten dan ik." beet Jess hem spottend toe. De bijl ketste opnieuw af op zijn zwaard. Ergens stond dit gevecht hem helemaal niet aan. Met enkele stappen was hij bij de deur, maar hij was niet van plan om weg te gaan. Met een simpele maar snelle hand beweging deed hij het licht uit. De schaduw was altijd al zijn vriend geweest. Zo had hij vaak genoeg gewonnen. Niemand die hem tot nu toe in de schaduw had kunnen vinden. Niet eens zijn grootmoeder. En zij was toch wel degelijk een machtige V.
Met een krachtige sprong belandde hij op het bed. Zo ontweek hij niet alleen welke aanval dan ook, hij was ook meteen dichter bij zijn doel. De geur van Jason drong op dat moment echter zijn neus binnen. De V was nu veel te dichtbij naar zijn smaak. Zijn blik ging naar de deur, terwijl hij de geluiden om zich heen in de gaten hield.

Chrissy wilde eigenlijk het liefste iets doen, maar haar aandacht werd opgeeist door wat er beneden gebeurde. En daarbij wist ze niet wat die Mingo die nu in haar kamer stond zou doen als Jess weg was. Ze wist niet wat ze moest doen, naar de deur toe lopen was alles behalve handig. De aandacht weer op haar trekken was nog minder handig. Haar rechter hand zocht nog steeds zo onopvallend mogelijk naar de pijlen die onder haar bed lagen.
Eindelijk kon ze haar hand om eentje sluiten, toen ging het licht plotseling uit. Ze schrok, maar wist wat voor geluid dan ook nog voor zich te houden. Pas toen Jess bij haar op het bed sprong kon ze een gilletje niet voorkomen. Haar boog kletterde weer op de grond, en ook de pijl liet ze los. Ze maakte zich zo klein mogelijk, dit was niet leuk meer. Toen ze haar ogen sloot, hopend dat als ze ze open deed dat het een nachtmerrie bleek te zijn, hoorde ze de voetstappen op de trap. Nou ja, ze hoorde de traptreden kraken. Nee, niet ook nog iemand die een verklaring wil..

Diane knikte even vriendelijk naar Jason. "Ik ben er zeker van dat ze blij zal zijn om je te zien. Maak het echter niet te lang, want ze blijft huisarrest hebben." zei ze nog waarschuwend. Met haar blik volgde ze Jason even hoe hij de trap op liep. Er was haar niets vreemds opgevallen, maar ze had er ook niet op gelet. De opluchting dat Chrissy ook in jongere jongens interesse toonde was te groot. Rustig liep ze terug naar haar boek. Niets vermoedend van wat allemaal gaande was in de meiden kamer boven.

[°°Orange°°]

Zodra het donker werd sloot Mingo zijn ogen. Zijn instinct was in de loop der jaren sterker geworden. Het enige wat telde was overleven. Mingo zou angst hebben gevoeld, maar de vampanees niet. Hij luisterde. Chrissy was dicht bij het bed en de vampanees zat óp het bed. Hij kon hem niet zien, wat hem verbaasd had. Hij zag haarscherp in het donker... Toch was zijn geur sterk en zijn bewegingen maakten veel geluid. Vooral in het donker. Hij draaide zijn hoofd richting Jess, zich ergens afvragend of de vampanees hém wel kon zien. Hij haalde diep adem en spande zijn spieren aan, sterk en zelfverzekerd, opgewonden en jeugdig. Jess had hem oud genoemd, iets wat hem alleen maar deed glimlachen. Hij was neit oud, neit qua lichaam. Hij was nog geen dertig. Zijn lichaam was gehard door zijn jaren training, wat anders dan deze jongen en hij voelde het leedvermaak groeien.In hem schreeuwde een stem dat hij neit overmoedig moest worden. De innerlijke vampanees overwoog de raad, alsof hij probeerde uit te vissen wie er gelijk had, hijzelf... of hijzelf?

Jason liep nog steeds traag de trap op. Hij glimalchte naar de vrouw en op dat moment trapte hij de deur in. Er was weinig meer voor nodig dan een zachte tik op de deur door de kamer te doen vliegen. Hij staarde naar het duister en ademde diep in. Hij rook alledrie de wezens en glimalchte. Hij trok zijn zwaard en zette de punt ervan op de vloer.
'Maak je geen zorgen,' zei hij tegen de schaduw die hij zag vanwege het licht dat uit de gang kwam,' ik hou neit van twee tegen een, dus tenzij Mingo opgeeft, heb je van mij geen last. iK ben alleen hier om het meisje te beschermen.'
Hij glimalchte naar Chrissy. Hij grinnikte en keek naar Mingo.
'Ze is inderdaad knap, Ming.'
Op dat moment nam Mingo eht weer over. Hij was kalar voor het gevecht, wetend dat Chrissy zo goed als buiten gevaar was.

[melien]

Inmiddels had zijn blik Mingo weer gevonden. Met licht zag hij weliswaar beter, maar ook in het donker kon hij de vampanees zien. De enige reden dat hij nog niet had aangevallen was dat hij niet wist wat hij liever deed, Chrissy aanvallen en zijn leven riskeren, of Mingo aanvallen. Het laatste leek hem iets minder gevaarlijk. Wat voor dreiging er ook van Mingo hoorde uit te gaan, voor Jess was hij gewoon de zoveelste die in zijn weg stond. En dat kon hij niet uitstaan. Eigenlijk leek hij al een besluit te hebben genomen, maar dat werd weer omgegooid door de binnenkomst van Jason.
Verbaasd volgde hij met zijn blik de deur. Daarna drong pas de geur van Jason tot hem door. De V die hij al de hele tijd had geroken. Hij snoof. Voor de V was geen partij, dus Chrissy kon hij wel vergeten. En de vampanees tegen over hem was het niet waard om zijn leven te riskeren. "Een mens dat wordt beschermt door een vampanees en een V? Kom op zeg..." mompelde hij hoofdschuddend. Het was ook gewoon te absurd. Even overwoog hij de overwinningskans, maar het antwoord was dat die er niet was. En dat wist hij al.
Opnieuw zette hij zich af, zich niet bekommerend om geluid. Een laatste aanval op Mingo. Of deze raak was of niet kon hem erg weinig schelen. Uiteindelijk kwam hij bij het raam terecht. "Volgende keer heb je minder geluk.." zei hij nog tegen Chrissy voordat hij met een gemene grijns opnieuw de nacht in verdween.

Chrissz opende haar ogen opnieuw zodra er ligt in haar kamer viel. Haar blik zocht degene die de deur zojuist had ingetrapt. Eigenlijk wilde ze het niet weten. Niemand die ze kende - die niet al in de kamer was - kon dat zo gemakkelijk doen. Jason herkende ze ook niet, het zwaard glinsterde echter wel gevaarlijk. Opnieuw voelde ze een golf van angst opkomen. Nog iemand met een wapen. Nog iemand waar ze niet tegen op zou kunnen, zelfs al wilde ze het.
De woorden van Jason stelden haar echter weer gerust. Nou ja, min of meer dan. Veilig voelde ze zich nog steeds niet. Ze bleef gewoon zitten waar ze zat. Het moest voorbij zijn. Dat moest gewoon. Het had niet veel erger kunnen eindigen die dag. Haar blik ging van Jason naar Mingo. Naar Jess keek ze pas toen deze iets tegen haar zei. De woorden ontgingen haar jammer genoeg niet. Opnieuw kreeg ze kippenvel.

[°°Orange°°]

Jason sprak geen woord meer en keek Jess alleen maar aan. Zwijgend en doordringend. Afwachtend. Toen die afscheid nam, kon de V een glimlach niet onderdrukken. Hij slaakte een vermaakte zucht en draaide aan het middenstuk van zijn zwaard, zodat beide delen naar binnen schoten en hij enkel een meter lange stok vast hield. Die stak hij achter in een band op zijn rug, voor hij naar Mingo keek en zijn hoofd schudde.
'Je meisje beschermen meot je doen als je op krachten bent, neit als je zou kunnen sterven., het is neit de bedoeling dat ik naast de lijken van bloedwolven, mensen en andere wezens ook dat van jou meot opruimen.'
Hij glimalchte en draaide zich om naar Chrossy.
'Hoi, ik ben Jason trouwens. Jason Moon. Luitant van de V's, vroegere kapitein van de vampiers en vriend van deze idioot. Gaat het alweer? Hij is ver weg inmiddels.'
Hij kon de voetstappen van Jess horen en ze verdwenen langzaam maar zeker. Hij glimlachte opgewekt naar het meisje, ontwapend en vrolijk, zoals altijd.

Mingo draaide met zijn lichaam met de andere vampanees mee en staarde naar het raam, nog lang nadat Jess alweer was verdwenen.
'Waarom ken ik hem niet?' mompelde Mingo verbouwereerd. De conclusie dat er dus vampanezen waren die hij nog net kende, beangstigde hem. Wie waren dat> Voglelingen van Steve? Hij moest er neit aan denken. Nog meer wetteloze en eerloze monsters in de wereld...
Hij slaakte een zucht en draaide zich om, plotseling weer herinenrend waar hij was. Hij stapte op Chrissy af en leit zich door een been zakken. Zacht streek hij met zijn hand over haar wang.
'Je bent veilig,' fluisterde hij, alsof hardop spreken gevaarlijk was.

[melien]

Chrissy zat nog steeds bang in het hoekje. Haar blik was op het raam gericht, ergens betwijfelde ze dat Jess wel echt weg was. Jason's woorden gingen langs haar heen. Nou ja, half. Pas toen ze Mingo's aanraking voelde merkte ze de andere twee opnieuw op. Haar blik ging naar Jason en ze glimlachtte vaag naar hem. "Waarom kan een avond nou nooit gewoon verlopen?" vroeg ze zachtjes, niet echt direct aan een van de twee, maar gewoon in het algemeen.
Ze sloeg haar armen om Mingo heen en knuffelde hem. Waarom wist ze niet, maar ze had er gewoon even behoefte aan. "Trouwens.. Bedankt voor het slopen van mijn slot." zei ze met een glimlach tegen Jason. Ze vond het niet erg, maar ergens was het toch ook wel grappig. Plotseling herinnerde ze zich iets. "Hoe ben je in hemelsnaam langs dat mens beneden gekomen?" vroeg ze verbaasd terwijl ze Mingo los liet.