The first time i see you here (open)

[Nightlioness]

Er klonk gelach, gelach op een stille koele avond. Twee mensen zaten op een oud bankje. Kijkend naar de sterren. "Je ziet er mooi uit vanavond" zei een mannenstem. Twee rode lippen glimlachte vriendelijk "Dankje" zei de vrouwenstem zacht. De man glimlachte nu ook en kwam dichter naar de vrouw toe. De man legde een hand op haar zij en trok haar naar zich toe. De vrouw glimlachte breder. Een hand ging naar een broek, langzaam en voorzichtig. De man kon alleen maar naar de vrouw kijken, gehypnotiseert.

Langzaam kwam haar hoofd naar zijn...nek. Met een snelle beweging haalde de vrouw een kleine dolk uit haar riem en sneed de keel van de man door. De man wou schreeuwen maar Liesette had haar hand al krachtig op zijn mond en neus gelecht. Ze drukte die stevig aan en haar mond raakte de warme huid van de man aan. Ze zoog het zoutige en warme bloed eruit. De man leefde nog, nu nog wel. Liesette kon er niet goed bij en drukte het hoofd van de man achterover. Er klonk een zachte knak en liesette grinnikte. Nooit had ze goed met haar kracht om kunnen gaan.
Met alle genot dronk ze het bloed van de nu dode man verder.

[Lisa. * ||]

Het gelach wat ze een paar minuten geleden had gehoord, had haar aandacht getrokken. Vorige nacht had ze zelf bloed gedronken en zwierf daarom nu nutteloos rond in Deadshine. Stiekem hoopte ze dat ze Mingo of iemand anders zou tegen komen, een bekende. Steve misschien of gewoon iemand anders, ze had gewoon behoefte aan gezelschap. En dat voor iemand die normaal amper een woord zegt.

Daardoor had het gelach haar aangetrokken. In haar hand hield ze een stuk hout, misschien zou ze nog aan een nieuw houtsnijwerkje beginnen, maar dat zou ze bewaren voor de wat latere uren op de nacht. Ineens rook ze de geur van een medevampanees en kreeg ze het bankje in de gaten. Zo stil als ze kon naderde ze Liesette en merkte toen pas dat ze bloed dronk. Het lijk deed haar niks. In vergelijking leefde ze nog niet heel lang als vampanees maar ze had genoeg gezien om het haar weinig meer te laten doen. In haar hoofd zette ze alles op een rijtje en was toen verbaasd. Als het gegaan was zoals zij dacht had ze wel heel veel moeite gedaan voor wat bloed. 'Waarom? Waarom zoveel moeite?' fluisterde ze toch maar, hard genoeg voor Liesette om te horen terwijl ze wat stappen dichterbij zetten en nog steeds het houtsnijwerk vast hield.

[Nightlioness]

Liesette dronk nog een paar slokken van het bloed voordat ze het gefluister hoorde. Ze likte haar lippen af en hief haar hoofd op. Een bekende geur drong haar neus binnen en ze kreeg door dat ze door een rasgenoot werd bekeken. Ze draaide zich om en ging normaal op het bankje zitten.
"Als je dit al een grote moeite vind, hoe zoek jij dan een geschikte prooi uit?" Veel vampaneesen gingen in de nacht slaapkamers binnen en maakten drie kleine krasjes met hun nagel in de wang van hun volgende slachtoffer. De dode man had geen krasjes. Een snelle gewilligde man was voldoende voor haar avondmaal. Ze bekeek Lilé even. Toch had ze deze jonge vampanees nog nooit gezien. "Of vind je het makkelijker om maaltjes af te pakken?' Het maakte Liesette niet uit of ze daar voor kwam. Het was alleen zo leuk om te kijken hoe ze zou reageeren.

[Lisa. * ||]

Haar gepraat aanhorend stapte Lilé dichterbij, stoppend recht tegen over het bankje waar zij ook Liesette eens beter bekeek. 'In ieder geval niet doen alsof hij veel voor me betekend en hem daarna leegzuigen. Alsjébliéft.' Het laatste klonk ontezettend sarcastisch. Haar bloeddonoren betekende in verre weg niks voor ze maar om hun het gevoel te geven dat ze belangrijk waren, nee, dan maar de snelle, minder pijnlijkere manier.

'Kijk niet zo kleinerend. Je weet zélf hoe het is.' De manier waarop ze bekeken sprak haar niet aan. Hoewel ze naar gezelschap op zoek was geweest klonk dit weer zoals Lilé was, bot en verbitterd. Ze doelde voornamelijk op het feit dat ze beide vrouwelijke vampanezen waren. Aan de ene kant had het wel iets, mannen verrassen met het feit dat je vaak even sterk bent had iets, maar vaak als minderwaardig gezien te worden, nee liever niet. 'Ik heb geen hulp nodig om mezelf te redden, bedankt.'

[Nightlioness]

Liesette trok een wenkbrouw op en begon spontaan te grinniken "Hij gaat toch dood, hoe je het ook bekijkt. Deze ging dood met het gevoel dat hij nog belangrijk was geweest, het bloed smaakt er trouwens wel lekkerder door" Iedere vampanees doode weer op zijn eigen manier en Liesette vond het amusant dat ze hier op aangesproken werd.

Ze keek Lilé aan die recht voor haar stond. Met een stuk hout nogwel. Blijkbaar was die voor andere doeleinden. "Ik en iemand kleineren?" Ze keek naar de man waarvan het bloed nogsteets doorliep en zuchtte "Nouja, misschien heb je toch gelijk" Zag ze Liesette nou als een soort bedreiging? Die gedachte amuseerde haar ook.
Ze borg haar dolk weer op die ze op het bankje had laten ligen en haalde haar schouders op.
"Je weet niet wat je mist" zei ze kortweg en ze nam nog een beetje bloed voordat het verspild werd.

[Lisa. * ||]

Ze rolde met haar ogen. Het was nou niet haar manier van vampanees zijn. Ze gaan toch dood. Ja, maar ze vond zelf toch beter als ze een snelle onverwachtte minder pijnlijke dood stierven als dit. Maar ieder zijn eigen ding. 'Wat jij wilt.' Ze trok haar wenkbrauw op, haar houding, ze wist het niet. Er was iets waar ze zich aan irriteerde. Lilé haalde een keer diep adem en keek Liesette opnieuw aan. Ze wilde wat zeggen, opende haar mond maar besloot maar niks te zeggen, ze wist geen goede woorden. In plaats daarvan draaide ze zich om, zette enkele stappen naar een soort steen die tegenover het bankje lag en ging er op zitten. Ze haalde een klein mesje te voorschijn waar ze mee in het hout begon te kerven.

[Nightlioness]

Liesette sloot haar ogen even en wist dat ze te kattig had gedaan tegenover Lilé. Ze had zich niet eens normaal voorgesteld en hoevaak kwam je nou eigelijk een andere vrouwelijke vampanees tegen? Ze zuchtte, richtte zich daarna weer op en zag nog net dat Lilé zich omdraaide en op een steen ging zitten. Ze keek even naar de man, raar genoeg had ze geen honger meer. Ze had wel genoeg gedronken, de man was toch zo goed als leeg. Ze keek even naar Lilé. Wat jij wilt De woorden galmde nog even na in haar hoofd. Dit was nou ook weer niet wat ze wilde. Ze stond op deed een pas naar Lilé en kuchte even ongemakkelijk. "Wat ben je aan het doen?" vroeg ze licht nieuwsgrierig. Had ze dat nou net echt zo gezecht?
Al die jaren dat ze alleen was en vrijwel alleen met jongens sprak, had haar vervreemd tegenover andere vrouwen.

[Lisa. * ||]

Lilé zat nu met een been opgetrokken op de steen het hout te bewerken. Nouja, grove stukken eraf aan het halen, het fijne werk zou pas over een uur of iets dergelijks zijn. Ze zocht gezelschap, vond een vrouwelijk vampanees wat al aardig bijzonder was, maar meer dan haar normale botte en korte toon kon er niet uit. En het was weer als altijd, als ze het even niet wist ging ze nadenken door hout te bewerken.Wat het zou worden lag altijd aan haar stemming. 'Een, tja, beeldje maken. Ik weet niet.' Ze wist neit hoe ze die dingen moest noemen, ze kan haar energie in kwijt en vaak zette ze de afgemaakte beeldjes gewoon ergens neer.

[Nightlioness]

Liesette keek aandachtig naar het houtsnijwerk en hoe Lilé er mee bezig was. Zelf had ze daar totaal geen rust voor, ze zou gek worden als iets haar niet lukte. Ze keek even om haar heen, nog steets was het rustig en stil. Alleen zij waren er. De man was er ook maar die kon niets meer zegen. Liesette dacht even na over wat Lilé eerder had gezecht. Ik dood liever op een snellere manier, eigenlijk was dat beter voor de mensen. Ze zuchte zacht en stak opeens een hand naar voren uit richting Lilé "Ik ben me vergeten voor te stellen" Ze glimlachte even zwakjes "Ik ben Liesette" zei ze op vriendelijke toon.

[Lisa. * ||]

Lilé zat nog steeds, dit was eigenlijk het enige waarvan ze tot rust kon komen. Op haar gemak sneed ze nog een groot stuk hout schuin af en had nu ongeveer een poppetje in grove lijnen van een centimeter of 15 in haar hand. Ze keek verbaasd op naar de hand van Liesette. Toch legde ze het mes op haar schoot en schudde haar hand kort. 'Lilé.' zei ze alleen maar en knikte even. Zeker in deze tijden, dat er een oorlog dreigde met de vampiers was iedere vijand of vampanees die tegen je was teveel. Ineens kreeg ze een ingeving. Ze had nog nooit tegen een vrouwelijk vampanees gevochten en zou deze niet kunnen verrassen met het feit dat ze een vrouw was, de fout die de mannen nog wel eens maakten. En Lilé daagde zichzelf nou eenmaal graag uit. Een glinstering glom in haar ogen en ze stak het mesje weg. 'Liesette? Zin in een vriendschappelijk gevecht?'

[Nightlioness]

Liesette keek Lilé aan en knikte ook even. "Aangenaam dan maar" Ze glimlachte, de glimlach werd breder toen ze de vragende woorden hoorde "Een vriendschappelijk gevecht? Ik vind het goed, wat beweging kan nooit geen kwaad" Nu bekeek Liesette haar 'tegenstander' anders en ze zette een stap achteruit. Meer ruimte was wel nodig, anders zou het niet eerlijk zijn. "Wat jammer dat ik geen groter wapen bij me heb" zei ze bedachtzaam. Ookal zouden haar kleine dolk, haar lichaam en nagels wel voldoende zijn in het gevecht. Dit vriendschappelijk gevecht kon nog wel eens leuk gaan worden dacht Liesette geamuseert. Deze nacht zou ze nooit vergeten.

[Lisa. * ||]

Lilé grijnsde alleen maar. Ze liet Liesette maar praten, daar had ze zelf nu geen behoefte en eigenlijk nooit veel behoefte aan gehad. Ze stopte het houtsnijwerkje weg, in de zelfde hoes in haar riem als waar het kleine mesje opgeborgen zat. Daarna haalde ze met een snelle en sierlijke beweging de handgemaakte houten stok van haar rug. De 1.70 meterlange stok was ongeveer even groot als zijzelf en Lilé pakte hem met twee handen vast. Ineens schoot het beeld van haar mentor Nathaniel voorbij maar schudde de herrinering weg. Híj had haar geleerd die stok te maken. Híj had haar eigenlijk alles geleerd. Ze schudde haar hoofd, nu eerst maar eens zien wat Liesette in huis had, daarna zag ze wel weer.

Lilé sprong van de steen af en ging tegenover haar staan, op een afstand die goed genoeg zou zijn voor een gevecht en waar de ruimte om hen heen ook groot genoeg was. Ze wees met de stok naar haar tegenstander. Daarna knikte ze en glimlachde kort. 'Moge de beste winnen.' En na die woorden zette ze een stap naar voren, nog steeds met de stok naar Liesette wijzend.

[Nightlioness]

Liesette keek naar de lange stok en trok een wenkbrouw omhoog. Aan haar kleine dolk zou ze niets hebben, daar was dat ding te kort en te klein voor. "Je haald me de woorden uit de mond" zei ze met een glimlachje. Een paar seconden later liet Liesette zien wat ze in al die jaren op straat had gedaan. Ze zakte met een snelheid die alleen een vampanees kon zien naar de grond en probeerde Lilé onderuit te halen door haar voet tegen Lilé's benen te zwaaien. Een soort van voetje haken, maar dan in vampanees style. Liesette wou kijken hoe snel Lilé kon zijn.

[Lisa. * ||]

Een kleine seconde duurde het voordat Lilé besefde dat Liesette niet met een of ander wapen tegen haar dit vriendschappelijke gevecht zou vechten maar gewoon met de dingen die ze had, haar armen en benen. Zelf nam ze nooit het initatief om de eerste aanval in te zetten in zo'n gevecht en was dan ook wel gewend om haar recht uitstekende stok te draaien dat hij horizontaal stond. Ze zag Liesette bukken en kreeg een voorgevoel wat ze zou doen. Blokken met de stok zou niet werken, daarom wachtte Lilé op het juiste moment en sprong dan een halve meter omhoog om even later weer op haar voeten neer te komen. 'Je mag een wel wapen zoeken.' Ze had wel zin in wat actie, dat als Liesette geen wapen had niet zo snel zou komen. En zij wilde zelf haar stok niet wegleggen, daar was ze er veelste veel aan gehecht.

[Nightlioness]

"Een wapen?....Oke, als jij zeker weet dat dat het beste is" Liesette had die zin niet verwacht, een wapen zoeken. Blijkbaar vond Lilé dat eerlijker of leuker. Ze haalde haar schouders op en keek om haar heen. Ze pakte haar dolk en keek er naar, geen goed wapen wel een goed werktuig. Ze keek naar de bomen om haar heen. Beuk, Eik, Taxus...Taxus. "Ik ben benieuwd of ik net zo goed met een stok kan vechten als jij" zei Liesette toen ze naar de boom liep en er een goede lange maar ook stevige tak van af sneed met haar dolk en hem even bijwerkte. Ze stopte haar dolk weer terug in haar riem en bekeek de stok even. Ze snoof en schudde haar hoofd "Je maakt geen schijn van kans" grapte ze naar Lilé. Ze zwaaide met de stok, draaide het een paar keer rond en zocht het middelpunt van het ding op. Ze was er nu klaar voor, wat Lilé er ook van vond.