Screwed! {open//Kyra}

[°°Orange°°]

Als in een dejavu schoot het meisje de straten door. Het gehijg klonk luider met de seconde en de zware ploffende voetstappen en het gekras van nagels over de stenen ondergrond deden haar rillen. De adrenaline kolkte door haar aderen en gaf haar bovenmenselijke krachten, die ze meer dan ooit kon gebruiken. Dit waren geen weerwolven. Deze wezens hadden niks emselijks in zich en hoe ze het al vijf minuten uithield, wist ze niet. Deze wezens gaven niet op. Deze wezens volgden haar niet enkel vanwege instinct, afgeleid zodra er een ander wezen hun pad kruiste. Dit waren moordenaars. Hongerige en gewetnloos, met niks aan hun hoofd dan een hap van haar vlees en het genot van haar warme bloed. Ze moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als ze haar niet eerst doodden voor ze zich met haar lijf begonnen te voedden...

De afschuw veroorzaakte misselijkheid, maar de paniek zorgde ook voor extra kracht. Ze merkte pas op waar ze was, toen het nagelgekras verdwenen was en het geroffel van de poten gedempder klonk dan eerst. Ze kreeg de kans niet om te stoppen en opm zich heen te kijken. Ze was vaker in Aloyze geweest en had deze plek gemijd als de pest. Wat deed ze hier? Dit was regelrechte zelfmoord!
Waar de gedachten en de angst voor deze plek vandaan kwamen wist ze niet, maar ze was als de dood voor het crematorium. Het was allsof hier alles kwaad was. Misschien kwam het door deze wezens...Tot stof vergane lichamen waren geen voedsel.
Het creamtorium leek nog het meeste op een grote ruin met enorme beelden van engelen die urnen in hun handen hielden, in alle vormen en maten. Maar er waren ook andere soort beelden. V-mensen waren creatief... Als dit haar laatste moment was mocht ze tenminste wel genieten van haar omgeving, vooral als deze een crematoruim was.
Uiteindelijk sprong Kyra over een beeld heen en liet zich aan de achterkant tegen het steen aan zakken. Haar zij steekte ondragelijk en haar adem ging schokkend. Er kwam een eidne aan je energie, zelfs met adrenaline... Ze sloot haar ogen en wachtte af, hijgend en rillend. Dit was het...

[melien]

Jess zat er allang niet meer mee dat hij verloren had van Mingo. Hij had zijn eten die nacht gewoon ergens anders gehaald, waardoor hij nog steeds op volle krachten was. Hij kwam bijna nooit meer in Aloyze. De enige reden dat hij er nu wel was was een loopjongen die door zijn familie was gestuurd. Voordat hij echter naar de oproep luisterde was hij op een van de standbeelden behorend tot het crematorium gaan zitten. Gewoon even om na te denken en de wereld in de gaten te houden. Ookal drong zijn omgeving niet echt tot hem door. Zijn zintuigen stonden op scherp waardoor hij de bloedwolven wel opmerkte. Verbaasd dat de creaturen zo dichtbij waren keek hij onder zich en zag hij Kyra rennen. Verbaasd volgde hij haar met zijn blik. De angst afkomstig van het meisje was even duidelijk voor hem als de geur van de bloedwolven. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. "Nou hup, voor een keertje kan je haar wel helpen." mompelde hij tegen zichzelf. Hij stond op en had binnen de kortste keren zijn zwaard in zijn hand. Hij zette zich af en sprong.

Met een plof kwam hij midden op het pad terecht. "Verdomde beesten." vloekte hij zachtjes. De bloedwolven kwamen niet met zijn allen in een keer, sommigen waren gewoon sneller dan anderen. Gelukkig maar, want anders zou het zowaar nog echt moeilijk worden ook. Binnen de kortste keren lagen er een aantal voor zijn voeten, doodgestoken of doodgebloed door een snijwond afkomstig van zijn zwaard. Zijn blik volgde de vluchtende beesten terwijl hij zijn zwaard schoon veegde aan het vacht van een van de dode beesten. "Je zou denken dat ze het inmiddels hadden geleerd, maar nee hoor. Ze komen vrolijk weer terug." Een wrange grijns was op zijn gezicht verschenen toen hij naar de lijken keek. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en stopte het zwaard weer in de zwarte schede.
"Je mag weer tevoorschijn komen. Ze zijn weg." zei hij rustig maar duidelijk hoorbaar terwijl hij zich omdraaide en het crematorium in keek.

[°°Orange°°]

Met haar ogen gesloten nam Kyra in stilte afscheid van Cole en vroeg zich af hoe het zou zijn als ze haar vader en zusje weer zou zien. Zou ze ze wel uberhaupt tegenkomen? Zou ze naar de hel gaan, waar haar familie naar de hemel ging? Zou ze haar moeder tegenkomen... zou ze weten hoe die eruit zag? Vreemde gedachtes, onzeker en niet bepaald geruststellend. Ze was nog neit kalar om dood te gaan... er was nog veel te veel dat ze wilde doen!
De wil om te leven had ze lange tijd geleden verloren. Het was een schok om die plotseling terug te krijgen. Ze wilde vechten, al was het tot de dood. Ze wilde niet stilzitten en afwachten! Ze gfreep haar pistool in haar hand en ademde diep in en uit. het ahd tot haar door meoten dringen dat ze al veel te lang had geleefd voor iemand die elk moment vermoord kon worden, maar het drong neit tot haar door. Ze srpong op en richtte de loop aan de andere kant van het beeld. Opluchting en verbijstering streden om voorang. Ze zag opeens iemand staan en herinenrede zich dat ze inderdaad net een stem ahd gehoord, hoewel de woorden haar ontgaan waren. Ze slaakte een diepe zucht en klom over het beeld heen, om zich met haar rug ertegenaan te laten zakken.

Traag nam ze de tijd om alles tot zich door te laten dringen. Ze had vermoord meoten worden, maar werd het niet. De bleodwolven waren dood, maar waar waren ze dan?
Ze tilde haar hoofd op en rilde van top tot teen, toen de dode ogen van het wezen haar aanstaarde. Het was doormiddengekliefd, maar nog steeds beangstigend. Ze roken altijd al naar dood. Misschien zouden ze weer opstaan? Ze hi8eld zich vast aan het beeld, trok iets op en gaf een schop tegen het wolvenlijk, zodat de kop losliet en wegrolde. Kyra trok een walgend gezicht en schudde het onprettige beeld van zich af. Ze glimalchte wrang toen ze zich naar de jonge omkeerde. Ze wilde hem bedanken, maar voor het eerst kreeg ze een goed beeld van haar held. Haar bloed bevroor en begon vervolgens te koken. haar hand greep zich strakker om haar pistool. Ze snoof.
'Ben ik van eht ene walgelijke wezen af, kom ik het volgende tegen. Niet te geloven... mijn twee minst favoutire wezens op een avond...'
Ze wilde haar pistool op hem richten, maar kon haar arm niet bewegen. deze vampanees had haar net gered... maar het was een vampanees... Haar blik bleef op de jongen hangen. Hij was vrij knap, maar zijn ogen beangstigden haar. Zo rood.. hij was op en top vampanees. Ze rilde. Dit was toch een onmogeljike keuze?

[melien]

Jess bekeek het meisje. Hij herkende haar niet direct, maar ergens leek ze toch wel op zijn beste vriendin die neit meer leefde. Zijn ogen bestudeerden haar en volgden elke beweging. Wat hij moest verwachten van dit meisje wist hij niet, maar toch dwong hem iets om op zijn hoede te zijn. Kalm bleef hij staan waar hij stond, klaar om alsnog uit haar gezichtsveld te verdwijnen. Een melancholische glimlach verscheen kort op zijn gezicht toen hij haar woorden opving. "In tegen deel tot deze wezens -" hij gebaarde naar de lijken van de bloedwolven, " - zal ik je niets doen." zei hij vriendelijk. "Graag gedaan trouwens." voegde hij er toen alsnog aantoe.
Even wilde hij zich omdraaien en weglopen, maar hij bedacht zich. Hij opende zijn mond een stukje om iets te zeggen, maar sloot hem toen ook weer. Zijn blik gleed af naar het pistool en hij kon een grinnik niet onderdrukken. In zijn ogen zag het er erg komisch uit. Sowieso had hij het niet zo zeer op pistolen, maar om een meisje of vrouw ermee te zien veroorzaakte bijna een lachbui. Dat betekende echter niet dat hij betwijfelde dat ze er goed mee om kon gaan, in tegen deel trouwens. "Mijn naam is Jess. Met wie heb ik de eer?" vroeg hij uiteindelijk toch aan haar. Zijn vriendelijkheid was ondertussen echter grotendeels schijn. Hij bestudeerde haar en was op zijn hoede. Je wist maar nooit.

[°°Orange°°]

Kyra zuchtte diep en stopte haar pistool terug.
'Dank je, neem ik aan. Dood gaan stond neit op mijn agenda, maar je hebt eht wel vaker niet te kiezen. Zoals de held van de dag. ik had er leiver een gehad die geen moordenaar was, maar goed. Moet ik eigenlijk niks over zeggen. Zou wel erg hypocriet zijn.'
Ze leit zich opnieuw emt haar rug tegen het beeld aan zakken en bestudeerde de jongen nog wat langer. Ze ahd geen zwakke plekken ontdekt zo op het eerste gezicht en eigenlijk was ze nu ook niet instaat om te vechten. Ze was uitgeput van het vluchten van eerder.
'Kyra March, Vampanezen jager. Vreemde tijd en plaats om elkaar te ontmoeten. Normaal gesproken zou ik er alles aan doen om je te doden. Vreemd dat juist jij me redt. Waarom?'
Haar blik was uitdrukkingsloos, zoals altijd. Ze kende weinig emties en als ze die al kende, dan toonde ze die niet.

[melien]

Vreemd genoeg moest Jess lachen toen ze hem een moordenaar noemde. De situatie amuseerde hem maar al te zeer. Zelfs toen ze bekend maakte dat ze een vampanezen jager was bleef hij rustig staan zonder ook maar onnodig spieren aan te spannen. "Ik dood alleen om te overleven, of anderen te helpen overleven. Dus een betere vraag zou zijn waarom niet."
Op haar eerste commentaar scheen hij eerst niet in te willen gaan, maar uiteindelijk ging hij er toch nog op in. "Een moordenaar ben je pas als je onnodig iemand dood. Overleven is nodig, en daar hoort dood van anderen nu een maal bij. Vooral als vampanees zijnde." zei hij alsof het het normaalste onderwerp ter wereld was. "Ookal zal een soort nooit veilig zijn, maar dat heeft persoonlijke redenen." voegde hij er aan toe.

[°°Orange°°]

Kyra knikte langzaam en haalde haar schodeurs op.
'Daarom is eht mijn taak om jullie uit te roeien. Als er geen vampanees is, hoeft er ook geen mens te sterven, al zou ik er genoeg kennen die ik met alle leifde zie gaan. Zou ook het aantal mensen op aarde een beetje onder controle houden. Maar dat zou neit goed zijn. Tenslotte, het is neit aan mij om te bepalen wie er mogen sterven. Als je iemand vemroord om wie ik geef maak ik je af, maar is het dan eerlijk om te zeggen dat je maar eena dner moet doden?'
Ze dacht veel te veel na, dat wist ze zelf ook, maar ze kon eht neit helpen. Wat hij zei was waar en daarbij, eigenlijk haatte ze alleen Morton. Misschien hoefde ze niet elke Vampanees te doden.. maar zonder doden en wraak, waarvoor zou ze dan nog leven? De gedachte was benagstigend. Ze had besloten dat ze wilde leven.. maar waarvoor dan? Waarom verwarde deze jongen haar zo?
haar blik gleed opnieuw over zijn gezicht en ze voelde die vreemde, verwarrende en beangstigende kriebels die ze ook had gehad, de eerste keer dat ze Cole had ontmoet.

[melien]

"Voor ons zijn mensen even goed voedsel als dat vissen voor mensen voedsel zijn. Voor jou mag het een rare vergelijking zijn, maar uiteindelijk is het hetzelfde. We hebben het nu eenmaal nodig om te overleven." Jess hield zichzelf tegen voordat hij nog veel meer tegen Kyra zei. Zijn blik verried dat hij aan het nadenken was, hij merkte echter maar al te goed wat er om hem heen gebeurde.
"Als je zo vastberaden bent om ons uit te roeien, waarom leef ik dan nog?" vroeg hij zonder enige emotie te tonen. Aan zijn houding was wel af te lezen dat hij het antwoord wel degelijk wist, maar de vraag stelde puur om Kyra te kunnen peilen. Hij scheen rustig tegen het beeld naast zich aan te leunen, maar schijn bedriegt. Nu was zijn hand alleen maar dichter bij zijn zwaard dan daarnet. Alhoewel zijn lichaamstaal nog steeds relaxt en vriendelijk was.

[°°Orange°°]

'Omdat het vrij ondankbaar is om je held te vermoorden,' antwoordde Kyra kalm, zonder haar blik af te wenden. Ze haalde licht haar schoduers op en glimlachte.
'Als ik dan alleen maar voedsel ben, waarom heb je dan je prijs nog niet opgehaald? Ik neem aan dat je me daarvoor redde, zodat je mijn bloed kan drinken, in plaats van dat die dingen dat deden?'
Ze toonde nog steeds geen emotie. Ze was niet abng voor hem. Zelfs als hij haar nu aanviel, dan zou ze terug vechten. Tegen vampanezen kon ze wel op...
ze dacht dat wel zo stoer, maar de herinnering aan haar gevecht met morton was ze neit vergeten. Ze had kunnen sterven. Sterker nog, ze had haar nederlaag moeten toegeven. Dat was zwaar geweest en ze wilde dta niet nog eens laten gebeuren. Toch wist ze niet zeker of hij haar wel wilde aanvallen.

[melien]

Een heldere en oprechte lach onsnapte aan Jess. "Vampanezen hoeven maar een keer in de zoveel tijd te drinken om op sterkte te blijven. Dat zou je moeten weten." Met helder rode ogen keek hij in haar ogen. Het was toch wel raar om met een vampanezen jager te praten. "En nee, ik hoef voorlopig geen bloed te drinken. De bloedwolven-" hij gebaarde naar de lijken, "-die jou achterna zaten zijn de echte monsters. Daarom heb ik ze gedood, jou redden was een... bijkomstigheid." Het was duidelijk dat hij eerst even het goede woord had moeten zoeken.
Zijn gedachten gingen plotseling naar zijn laatste slachtoffer. Ergens hoopte hij dat het geen bekende van Kyra was. Dit schudde hij echter al gauw weer van zich af. Wat boeide hem dat nou? "Dan staan we nu dus niet als vijanden maar ook niet als vrienden tegen over elkaar. Misschien dat het volgende keer anders zal zijn..?" Het was een observatie waar aan hij woorden had toegevoegd, ookal sprak hij het uit als vraag.