Post by °°Orange°° on Aug 29, 2008 17:26:00 GMT
Betdy, Shin, Leslie, Mingo, Daisy, Jason, Steve, Gavin, Kyra
Betdy: hoogste slaapkamer.
Haar ogen openden zich langzaam, zich ten volle beseffend wat het betekende. Opnieuw... Ze wist niet waarom haar grootvader zo van ongeluk hield.. ze was er zelf geen fan van. Sterker nog, ze had een groot afgrijzen voor alles dat met geweld te maken had. Vooral emt oorlog... Bij de laatste oorlog was haar vader, Hebernius Tall, omgekomen en ze kon voorspellen dat er ook bij deze oorlog er geliefden zouden sterven. Haar hart brak bij de gedachten.
Haar blik gleed door de lege kamer. Iedereen was naar de eetzaal voor het diner. De maan maakte al ruimte de zon en ze zouden snel genoeg hun kist opzoeken. Waarom juist nu...
Haar voeten schoten over de stenen ondergrond. Ze moest ze waarschuwen... Ze hoorde zich buiten deze zaken te houden, maar de V's waren haar familie. Haar vrienden. Haar geliefden! Ondanks dat dit niet hun gevecht was, behoorde ze het te weten.
Shin: De eetzaal:
Met een nerveus gebaar opende ze de grote deur. De ruimte zat stampvol. Opgewekt gemompele en gezellige herrie creerde de sfeer dien Betdy niet wilde verstoren. Maar ze had geen keus.
In een flits stond ze naast Shin. Aan de voorste tafel, omringd door haar luitenanten en kapiteins. De vrouw jonge vrouw keek naar haar vriendin op en glimlachte. Die verdween echter snel bij het zien van diens gezicht.
'Wat is er mis?' vroeg Shin kalm aan de oude verschijning voor haar. Betdy slikte eenmaal voor ze het vertelde.
Leslie voelde zijn adem stokken. Niet opnieuw... Niet weer! Met spetterend geluid viel het rauwe stuk vlees dat Jason vast ahd gehad op het teafelblad. Zijn ogen lagen op de vrouw en het voelde alsof zijn binnesnte bevroor. Eenmaal uitgesproken vertrok Betdy weer. Alsof ze de rest niet aankon. Niemand zag haar gaan, niemand zag de tranen, maar iedereen zag hoe Shin opstond. Er viel een stilte, teiwjl de vrouwe haar ogen over de ruimte liet gaan.
'Mijn V's,' zei ze en keek hen aan, stuk voor stuk. 'Er is mij net ter oren gekomen, dat er opnieuw een oorlog zal uitbreken tussen de vampiers en de vampanezen. Opnieuw een oorlog die hodnerden doden zal vellen. Opnieuw een oorlog zonder reden, behalve dat Tiny het heeft besloten. Zijn excuus schijnt te zijn dat een van beide soorten van de aardbodem moet verdwijnen, willen ze niet de woede van de mensen oproepen en beiden van de aardbodem verdwijnen. Deze oorlog is onzin!'
Haar stem knalde tegen de muren. Haar vuisten balden zich. Woede leek zich van haar meester te maken, maar behalve het verheffen van haar stem, bleef ze ogenschijnlijk kalm.
'Wij zullen niet deelnemen aan deze belachelijke schijnvertoning. Geen van jullie zal zich aansluiten bij een van beiden. geen van jullie.'
Haar ogen geleden over haar wezens, niet wachten dop een antwoord, maar op een bevestiging in hun ogen.
Leslie
Alsof er een loden staaf in zijn maag viel. Zijn ogen vonden die van Shin, teriwjl zijn har tin zijn keel klopte. Oorlog? Alweer? Het was alsof de wezens van de nacht niks adners konden dan oorlog voeren. Het was alsof ze niks leiver deden dan elkaar en zichzelf vermoorden. het was alsof ze enkel een kleine aansporing nodig hadden van Tiny om te moorden. Het was alsof...
Hij maakte de gedachte niet af en liet zijn blik zakken tot het hout voor zich. Dit was hun gevecht niet. Dat was het nooit geweest en zou het ook ditmaal niet zijn. Hij voelde geen gengenheid voor vampiers en zelfs nog minder voor de vampanezen, maar hij vreesde voor de levens van de mensen en... Als een klap drong het tot hem door dat Darren wel degelijk zichzelf in de problemen zou brengen. Of dat de problemen zich op hem storetten, of wat het ook mocht zijn..
Zonder Shin aan te kijken stond hjij op, en bewoog zich richting de deur. Hij moest zijn vriend waarschuwen. Het maakte niet uit dat Darren een vampeir was en deze oorlog neit Leslies zaak, als eht om vrienden ging, was het meer dan belangrijk.
Hij stuurde een jonge V opweg, een die altijd klaar stond voor een boodschap. Voor eht eerst gaf hij ene voledige boodschap door, zonder code woorden of geheime tekens. Ditmaal kon hij neit adners dan Darren tot op de komma alles uitleggen.
Jason.
jason staarde naar het stuk vlees voor hem. Hij kon Shins blik niet beantwoorden, want hij wist dat dit een bevel was, dat hij niet kon gehoorzamen. Agness, Darren, Setah... zoveel vampiers die hem dierbaar waren, ondanks zijn verandering. Misschien was zijn transormatie nog te kort geleden, misschien was hij nog te veel een vampier, maar hij zou nooit kunnen toekijken hoe zijn vrienden stierven. Misschien dat hij inderdaad niet mee zou vechten, dat hij ze hun eigen strijd leit strijden, maar als iemand hem nodig had... Dan zou hij er zijn. Dat moest hij. dat zou hij.
Zijn blik gleed langs de tafels, zoekend naar blikken die hetzelfde toonde als dat van hem. Medestrijders. Vrienden in deze kille stilte voor de storm.
Mingo
De woorden kwamen hard aan. Waarom wist hij heir niks van? Waarom was hij de enige die dit niet wist?
Hij had geen idee of de andere vampanezen eht wel al wisten, maar een ding wist hij wel, dit was zijn plaats niet. Hij kwam met een ruk overeind en staarde naar Shin.
'Ik had gehoopt meer vriendschap te verwachten van deze clan,' sprak hij zacht. Zijn stem trilde van woede, voor hij wegstormde. Hij voelde de blikken van de luitenanten in zijn rug prikken, maar hij meende het. Hij kon zijn volk niet laten zakken. Hij bereikte de deur, maar daar hoorde hij de stem, die elke andere stem deed vertommen.
'Bedenk aan wie je trouw verschuldigd bent. Wij zijn meer, dan een clan om de nacht mee door te brengen.'
Voor een moment bewoog Mingo zich niet, maar verliet toen toch de zaal. Shin mocht dan gelijk hebben... als er nood was, dan zou hij helpen. Hoe dan ook. Hij zou er zijn. Altijd.. voor ieder die hij lief had en voor de eer van de vampanezen.
Betdy: hoogste slaapkamer.
Haar ogen openden zich langzaam, zich ten volle beseffend wat het betekende. Opnieuw... Ze wist niet waarom haar grootvader zo van ongeluk hield.. ze was er zelf geen fan van. Sterker nog, ze had een groot afgrijzen voor alles dat met geweld te maken had. Vooral emt oorlog... Bij de laatste oorlog was haar vader, Hebernius Tall, omgekomen en ze kon voorspellen dat er ook bij deze oorlog er geliefden zouden sterven. Haar hart brak bij de gedachten.
Haar blik gleed door de lege kamer. Iedereen was naar de eetzaal voor het diner. De maan maakte al ruimte de zon en ze zouden snel genoeg hun kist opzoeken. Waarom juist nu...
Haar voeten schoten over de stenen ondergrond. Ze moest ze waarschuwen... Ze hoorde zich buiten deze zaken te houden, maar de V's waren haar familie. Haar vrienden. Haar geliefden! Ondanks dat dit niet hun gevecht was, behoorde ze het te weten.
Shin: De eetzaal:
Met een nerveus gebaar opende ze de grote deur. De ruimte zat stampvol. Opgewekt gemompele en gezellige herrie creerde de sfeer dien Betdy niet wilde verstoren. Maar ze had geen keus.
In een flits stond ze naast Shin. Aan de voorste tafel, omringd door haar luitenanten en kapiteins. De vrouw jonge vrouw keek naar haar vriendin op en glimlachte. Die verdween echter snel bij het zien van diens gezicht.
'Wat is er mis?' vroeg Shin kalm aan de oude verschijning voor haar. Betdy slikte eenmaal voor ze het vertelde.
Leslie voelde zijn adem stokken. Niet opnieuw... Niet weer! Met spetterend geluid viel het rauwe stuk vlees dat Jason vast ahd gehad op het teafelblad. Zijn ogen lagen op de vrouw en het voelde alsof zijn binnesnte bevroor. Eenmaal uitgesproken vertrok Betdy weer. Alsof ze de rest niet aankon. Niemand zag haar gaan, niemand zag de tranen, maar iedereen zag hoe Shin opstond. Er viel een stilte, teiwjl de vrouwe haar ogen over de ruimte liet gaan.
'Mijn V's,' zei ze en keek hen aan, stuk voor stuk. 'Er is mij net ter oren gekomen, dat er opnieuw een oorlog zal uitbreken tussen de vampiers en de vampanezen. Opnieuw een oorlog die hodnerden doden zal vellen. Opnieuw een oorlog zonder reden, behalve dat Tiny het heeft besloten. Zijn excuus schijnt te zijn dat een van beide soorten van de aardbodem moet verdwijnen, willen ze niet de woede van de mensen oproepen en beiden van de aardbodem verdwijnen. Deze oorlog is onzin!'
Haar stem knalde tegen de muren. Haar vuisten balden zich. Woede leek zich van haar meester te maken, maar behalve het verheffen van haar stem, bleef ze ogenschijnlijk kalm.
'Wij zullen niet deelnemen aan deze belachelijke schijnvertoning. Geen van jullie zal zich aansluiten bij een van beiden. geen van jullie.'
Haar ogen geleden over haar wezens, niet wachten dop een antwoord, maar op een bevestiging in hun ogen.
Leslie
Alsof er een loden staaf in zijn maag viel. Zijn ogen vonden die van Shin, teriwjl zijn har tin zijn keel klopte. Oorlog? Alweer? Het was alsof de wezens van de nacht niks adners konden dan oorlog voeren. Het was alsof ze niks leiver deden dan elkaar en zichzelf vermoorden. het was alsof ze enkel een kleine aansporing nodig hadden van Tiny om te moorden. Het was alsof...
Hij maakte de gedachte niet af en liet zijn blik zakken tot het hout voor zich. Dit was hun gevecht niet. Dat was het nooit geweest en zou het ook ditmaal niet zijn. Hij voelde geen gengenheid voor vampiers en zelfs nog minder voor de vampanezen, maar hij vreesde voor de levens van de mensen en... Als een klap drong het tot hem door dat Darren wel degelijk zichzelf in de problemen zou brengen. Of dat de problemen zich op hem storetten, of wat het ook mocht zijn..
Zonder Shin aan te kijken stond hjij op, en bewoog zich richting de deur. Hij moest zijn vriend waarschuwen. Het maakte niet uit dat Darren een vampeir was en deze oorlog neit Leslies zaak, als eht om vrienden ging, was het meer dan belangrijk.
Hij stuurde een jonge V opweg, een die altijd klaar stond voor een boodschap. Voor eht eerst gaf hij ene voledige boodschap door, zonder code woorden of geheime tekens. Ditmaal kon hij neit adners dan Darren tot op de komma alles uitleggen.
Jason.
jason staarde naar het stuk vlees voor hem. Hij kon Shins blik niet beantwoorden, want hij wist dat dit een bevel was, dat hij niet kon gehoorzamen. Agness, Darren, Setah... zoveel vampiers die hem dierbaar waren, ondanks zijn verandering. Misschien was zijn transormatie nog te kort geleden, misschien was hij nog te veel een vampier, maar hij zou nooit kunnen toekijken hoe zijn vrienden stierven. Misschien dat hij inderdaad niet mee zou vechten, dat hij ze hun eigen strijd leit strijden, maar als iemand hem nodig had... Dan zou hij er zijn. Dat moest hij. dat zou hij.
Zijn blik gleed langs de tafels, zoekend naar blikken die hetzelfde toonde als dat van hem. Medestrijders. Vrienden in deze kille stilte voor de storm.
Mingo
De woorden kwamen hard aan. Waarom wist hij heir niks van? Waarom was hij de enige die dit niet wist?
Hij had geen idee of de andere vampanezen eht wel al wisten, maar een ding wist hij wel, dit was zijn plaats niet. Hij kwam met een ruk overeind en staarde naar Shin.
'Ik had gehoopt meer vriendschap te verwachten van deze clan,' sprak hij zacht. Zijn stem trilde van woede, voor hij wegstormde. Hij voelde de blikken van de luitenanten in zijn rug prikken, maar hij meende het. Hij kon zijn volk niet laten zakken. Hij bereikte de deur, maar daar hoorde hij de stem, die elke andere stem deed vertommen.
'Bedenk aan wie je trouw verschuldigd bent. Wij zijn meer, dan een clan om de nacht mee door te brengen.'
Voor een moment bewoog Mingo zich niet, maar verliet toen toch de zaal. Shin mocht dan gelijk hebben... als er nood was, dan zou hij helpen. Hoe dan ook. Hij zou er zijn. Altijd.. voor ieder die hij lief had en voor de eer van de vampanezen.