Subplot 1# : It begins [Vampanezen]

[:: Heen - en - weer - wolf]

Destiny Cole Morton Benjamin Leonard Summer

11 uur ’s avonds – Desmond Tiny wacht
”Vampanezen van de nacht, kom samen en kom dit nieuws met mij delen!” schalde de stem van een klein, oud figuur, door de nacht. De rode mantel wapperde soepel om zijn magere lijf. Deze man was niemand minder dan Desmond Tiny, wat weer af te korten was tot Destiny. Het vervelende aan vampanezen vond hij dat ze overal konden zijn, geen duidelijke leider hadden en gewoon deden wat ze zelf wouden. Toch had hij er genoeg vertrouwen in dat ze zo zouden komen. Hij was een opvallende verschijning hier, en werd in de gaten gehouden. Dat wist hij.
Hij begon het koud te krijgen en vroeg zich af waneer die vampanezen zouden hebben besloten om ook echt tevoorschijn te komen. Dat moest wel binnenkort gebeuren, want dit was nagenoeg slecht. Hij had het koud.

half 12 ’s avonds – Desmond Tiny verteld[/size]
Hij glimlachte toen hij plotseling gestaltes zag en keek hoe de vampanezen die waren gekomen dichterbij kwamen. Uiteindelijk waren het er nog veel geworden, en er kwamen er steeds meer bij. Hij schraapte zijn keel terwijl hij over zijn schedel streek, wat begroeid was met grijze krullen. ”Mijn beste vrienden..” begon hij gewichtig. Zijn stem zorgde ervoor dat de stilte toenam. ”het lot heeft besloten” – ze wisten niet eens hóe letterlijk dat was – ”Dat er een oorlog dreigt aan te komen. Zoals jullie misschien weten heb ik het voorrecht om in de toekomst te kijken, en ik zie een bloederige strijd tussen vampieren en vampanezen. Er valt niet aan te ontkomen!”. Een opgewonden gemompeld steeg op tussen de vampanezen, terwijl ze elkaar aankeken en opgewonden probeerden te bedenken wat er zou gebeuren. ”Het is noodzakelijk, want een ras zal over blijven. De vampiers, óf de vampanezen. Aan jullie de keuze”. tevreden keek hij voor zich uit terwijl hij luisterde hoe iedereen door elkaar begon te schreeuwen.

kwart voor 12 ’s avonds – Morton en Leonard[/size]
”Een oorlog?”. Morton herhaalde de woorden van Tiny nog een keer, vol ongeloof. Hij schudde zijn hoofd maar met een sluimerende grijns op zijn gezicht. Want was dit niet wat hij stiekem had gewenst? Dat was het wel. Het was perfect. Hij kon nu laten zien wat hij waard was, waarom hij het waard was een vampanees genoemd te worden. Hij glimlachte terwijl hij opzij keek naar Leonard, die zich duidelijk zorgen aan het maken was. Hij schudde zijn hoofd en streek over de kop van de grote slang die zich om zijn armen wond. ”het beloven spannende tijden te worden, Nagini, liefje” murmelde hij tegen de slang alsof het zijn liefste was. Hij grijnsde tevreden zijn rijtje tanden bloot. Eindelijk gebeurde er nog eens wat.

Maar Leonard was niet het type dat van vechten hield. Sterker nog, alleen de gedachte aan een gevecht maakte hem bloednerveus. Het liefst probeerde hij zijn gelijk te bereiken door te praten, en als hij zou moeten vechten gebeurde dit oneerlijk. Op een oorlog had hij niet staan wachten. ”Hinderlagen!” riep hij plotseling opgetogen ”hinderlagen, sluiproutes en vals spel. Alles waar we maar goed in zijn”. De kille blik van Morton deed hem weer beseffen wie hij was en wat hij wel en niet mocht zeggen. Dit was blijkbaar iets wat Morton al van plan was te zeggen. Leonard had hem van zijn kleine geluksmomentje beroofd.
Beschamend keek hij voor zich uit naar de grond en zweeg. Die vampieren hadden vast wat van die akelige V’s mee. Of ze bleven neutraal, dat was ook een optie.

[mistrefall]

Rage:
Rage was een van de eerste vampanezen bij de ruïnes. Het oude mannetje dat zijn aandacht had getrokken, al had hij ongeveer een kilometer verderop gelopen, had blijkbaar iets belangrijks te vertellen. Hij was zich er goed van bewust wie het oude mannetje was. Desmond Tiny, Destiny, het noodlot. Die laatste twee waren hem te dramatisch, hij hield het bij een schamper 'Tiny'. Hij nam niet de moeite om tevoorschijn te komen, pas een halfuur later, toen Tiny begon te praten, kwam hij tevoorschijn. Hij leunde tegen een muurtje aan, niet ver van het noodlot af. "Oorlog," zei hij z tegen zichzelf, maar met geen schokkende toon, enthousiasme of enige andere emotie evenmin. De oorlog betekende voor hem enkel dat hij meer op moest letten, en dat hij wat meer mocht vechten, als hij zin had tenminste. Hij keek op toen iemand plotseling iets riep over hinderlagen. Hij kon sluw zijn, als hij dat wilde, maar vaker koos hij toch voor ontwijken of besluipen.

[Aline]

Agnes, Scarlett

[/b] zei ze, nog steeds met de valse glimlach die haar gezichtsuitdrukking domineerde. Als het om hinderlagen ging, was Scarlett absoluut in haar element. Ze keek Morton en Leonard allebei even aan.
[/ul]

[Nightlioness]

Odina, Mordai, Liesette

Liesette kreeg meteen de rillingen toen ze uit de schaduw stapte om te zien wie de vampanezen durfde te roepen. Ze had Meneer Tiny nog nooit in het echt gezien. Vele verhalen had ze wel over hem gehoord. Hij zag er merkwaardig uit, met z'n gele regen laarzen en zijn rode mantel om. Ze wachtte geduldig bij een muurtje tot er iets ging gebeuren. Ze glimlachte toen er meer vampanezen tevoorschijn kwamen.

Ze luisterde aandachtig toen Meneer Tiny begon te praten. Ze kon haar oren niet geloven, een oorlog?! Liesette grinnikte, de vampieren maakten en hadden geen schijn van kans. Ze draaide haar hoofd in de richting van Leonard toen hij wat riep en knikte met een vechtlustige vonkeling in haar ogen. Ze zou er alles aan doen om de vapieren te laten zien wie er nou de echte wezens van de nacht waren. De strijd was begonnen en Liesette was er klaar voor...

[Lisa. * ||]

Selena Damy Mary Lilé Ivanov

Maar een paar minuten voor Desmond Tiny zijn woorden uitsprak was Lilé tevoorschijn gekomen. Ze stond op een afstand tegen een boom aan, ze moest niks van het mannetje hebben. Er zou altijd wel íets misgaan als die man langskwam of als je hem tegenkwam. Het waren ook alleen maar verhalen, het was de eerste keer dat ze hem in het echt zag maar wist meteen wie hij was. Zonder ook maar enigszins voorbereid te zijn op wat hij zou zeggen schoten er wel meteen wat geruchten door haar hoofd. Over een dreigende oorlog, maar ze wist niet wat ze er van moest geloven.

Zijn woorden drongen langzaam tot haar door. Er zou een ras uitsterven? Ze besefde niet helemaal. Maar ineens was daar de herrinering aan Nathaniel, zijn hele leerproces aan haar en de avond waarop hij van het leven werd beroofd. Een rilling liep over haar rug. Van binnen wilde ze zich zolang al wreken op zijn moordenaar, maar dat was een krankzinnige vampier geweest, hoewel de rest van de vampieren nog net wel het verstand hadden om niet iedere langskomende vampanees aan te vallen. Ze was wat in de war. Ze was er toch heilig van overtuigd dat zij zouden winnen, maar niet op het feit dat er ook slachtoffers aan hun kant konden vallen. Meteen schoten beelden van dierbare door haar hoofd. Nog verwarder dan ze was bleef ze tegen de boom aan staan leunen.

[Zhavirah]

Annoeka, Akimo, Arthur, Franklin

Vanaf de schaduw zijde van de ruïne keken twee rode ogen toe. Franklin had aandachtigd geluisterd naar de preek van Desmond Tiny. Het bericht had bij hem meer zorgen gewekt dan strijdlust. Een strijd met de vampiers was niet echt het gene waar hij zin in had. Zijn ogen gleden over de rest van de vampanezen. De meeste leken wel enthousiast, ookal enkele net als hem bezorgd leken. Enkele herkende hij wel ze hadden dezelfde mentor als hem gehad. Zijn mentor één van de weinige die totaal in vrede ging met de vampiers.
Kort zuchtte hij en stond op. Hij besloot maar te vertrekken om denk ruimte te krijgen. Zijn ogen gingen nog één keer naar Destiny. De man was als een soort duivel voor hem. Waarschijnlijk was voor hem deze hele oorlog maar een spelletje om zich te vermaken. Hoofdschuddend liep Franklin verder, hoe sneller hij hier weg was hoe beter. Bij het zien van Morton in de menigte spuugde hij voor een moment op de grond. Blijkbaar was hij aanhangers aan het werven.

[°°Orange°°]

Leslie, Mingo, Daisy, Jason, Steve, Gavin, Kyra

Mingo

Vanuit de schaduw legde Mingo een hand op Lile's schouder. Hij stapte voor een deel in het zwakke maanlicht en staarde naar de menigte. Velen van hen kende hij, en nog meer mocht hij. Ze waren zijn broeders en zusters. Hij was een vampanees, in elke betekenis van dat begrip, maar deze oorlog deed hem verkillen tot op het bot. Hij voelde de woorden van Shin door zich heen gaan, als de zijs van de dood zelf. Hiet zijn was nog geen verraad, maar meevechten wel. Strijden aan de kant van zijn volk... Strijden aan de kant van wat voor hem goed was... Hij dacht aan jason en hun vriendschap, die ze al hadden toen Jason nog een vampier was.
Hij sloot zijn ohgen en boog zijn hoofd. Met zachte stem fluisterde hij: 'Ik ga hier niet aan meedoen.' Hij vertelde het haar, als enige die hij volledig vertrouwde. Zij was de leifde van zijn leven geweest en zou altijd de persoon blijven bij wie zijn hart lag, al was het niet meer zoals eerst. Zij mocht eht weten dat hij... dat hij.. hij kon eht woord neit eens uitspreken, want ondanks dat hij trouw was aan de V cloan.. dit was verraad jegens zijn eigen clan.


Steve

Steve ahd Tiny zien verschijnen. van veraf was hij hem gevolgd en was een van de eersten dioe zich bij hem voegde. Achter hem vormde zich een menigte, maar zijn ogen lagen alleen op het mannetje. Een hongerige blik, een blik van eht verlangen naar macht... Hij zag Morton verschijnene n glimaclhte. Hij wist dat Morton de macht zelf wilde, misschien moest hij hem maar ;laten geloven dat het zo mocht zijn.
Hij hoorde het verhaal aan en sidderde van een genot die hij niet kon beschrijven. moord, bloed en de odnergang van de vampiers! Maar vooral.. de ondergang van darren Shan! Haat, diepe, kille haat, de honger naar bloed en eht verlangen naar de welriekende stank van de dood deed zijn handen verkrampen. Zijn vingers vonden een keel waar ze zich omheen sloten en trokken hem naar zich toe. Het was een jonge vampanees, jong en nog nauwelijk rood. Hij grinnikte toe, hij zijn grip leit verzwakken.
'Je hebt het gehoord,' fluisterde hij zacht en opgewonden,' deze nachten zullen van ons zijn. Voortaan zullen we ons geen zorgen meer heoven te maken om vampiers die ons eten stelen, die ons tegenhouden. Zij in hun berg. Niemand die ons zal stoppen!'
Hij draaide zich om naar Morton.
'Ik zal je volgen, mijn vriend, mij broeder. Jij zegt, en ik volg. Jouw oordeel zal mijn oordeel zijn. Jouw bevel mijn plicht' Hij boog zijn hoofd, maar bleef hem aankijken. Zijn woorden waren leugens. Hij zou Morton verraden wanneer het hem uitkwam, maar niemand die dat heofde te weten. voor nu wilde hij best het leiderschap overlaten aan iemand van wie hij wist dat eht goed zou komen. Morton was gestoord, maar hij luisterde als SDteve wat zei. Dit zou goed komen.
Vandaag de vampiers, morgen de V's!

[:: Heen - en - weer - wolf]

In de hectische momenten die daarop volgden had Desmond Tiny zich vakkundig afwezig gemaakt. In de jaren dat hij dit al deed was hij er vrij goed in geworden: verschijnen en verdwijnen op willekeurige momenten. Daarbij vond hij dat hij nu wel genoeg opschudding had gemaakt, voor even. Waarschijnlijk gniffelde hij nu in zichzelf, dolblij met de chaos die hij geschept had. Want bij de V's en de vampieren was de uitwerking van deze boodschap waarschijnlijk hetzelfde. Het beloofden spannende tijden te worden. Hij wreef in zijn handen en grinnikte tevreden.


Morton[/size]
Langzaam draaide hij zijn hoofd richting Steve en keek de jongere vampanees tevreden aan. Aan dit soort reacties, daar had hij nou wat aan. Mensen die hem wouden helpen in plaats van degene die treuzelend aan de zijlijn bleven staan. Hij glimlachtte naar hem, alhoewel het meer een manier was waarop hij zijn tanden liet zien. "Daar heb ik wat aan, broeder" zei hij op vaderlijke toon tegen Steve terwijl hij hem op zijn schouder klopte. Hij streek met zijn andere hand over zijn gewaad en schraapte zijn keel, om zich zo tegen de andere vampanezen te richtten. "Ik neem aan dat we hier niet onzeker over hoeven zijn. We zijn in alle opzichten in het voordeel. We zijn gewoon beter, slimmer en sneller". Hij klonk wel erg zeker van zichzelf, maar dat was hij ook. Dat was hij altijd.

font=book antiqua]Leonard[/font][/size]
Met zijn donkere ogen volgde hij de bewegingen van Morton en snoof even. Hij was te bang om er ook echt tegenin te gaan, maar Morton domineerde altijd over hem. Hij keek opzij toen hij Scar

(ga later verder)


”Een oorlog?”. Morton herhaalde de woorden van Tiny nog een keer, vol ongeloof. Hij schudde zijn hoofd maar met een sluimerende grijns op zijn gezicht. Want was dit niet wat hij stiekem had gewenst? Dat was het wel. Het was perfect. Hij kon nu laten zien wat hij waard was, waarom hij het waard was een vampanees genoemd te worden. Hij glimlachte terwijl hij opzij keek naar Leonard, die zich duidelijk zorgen aan het maken was. Hij schudde zijn hoofd en streek over de kop van de grote slang die zich om zijn armen wond. ”het beloven spannende tijden te worden, Nagini, liefje” murmelde hij tegen de slang alsof het zijn liefste was. Hij grijnsde tevreden zijn rijtje tanden bloot. Eindelijk gebeurde er nog eens wat.

Maar Leonard was niet het type dat van vechten hield. Sterker nog, alleen de gedachte aan een gevecht maakte hem bloednerveus. Het liefst probeerde hij zijn gelijk te bereiken door te praten, en als hij zou moeten vechten gebeurde dit oneerlijk. Op een oorlog had hij niet staan wachten. ”Hinderlagen!” riep hij plotseling opgetogen ”hinderlagen, sluiproutes en vals spel. Alles waar we maar goed in zijn”. De kille blik van Morton deed hem weer beseffen wie hij was en wat hij wel en niet mocht zeggen. Dit was blijkbaar iets wat Morton al van plan was te zeggen. Leonard had hem van zijn kleine geluksmomentje beroofd.
Beschamend keek hij voor zich uit naar de grond en zweeg. Die vampieren hadden vast wat van die akelige V’s mee. Of ze bleven neutraal, dat was ook een optie.