|
Post by °°Orange°° on Sept 7, 2008 12:08:37 GMT
Het was zo lang geleden dat hij heir was geweest, maar eigenlijk was er weinig veranderd. Er stond nog steeds een schommel, een glijbaan en een zandbak, zoals die er een eeuw eerder ookal stonden. Ze waren vernieuwd, geverfd en het gras dat er had gelegen was nu steen geworden. De nieuwbouw om de speeltuin heen was hem onbekend, maar in zijn ogen was het nog steeds een open vlakte, waar een klein vier jarig meisje op haar blote voetjes over het gras huppelde en op de schommel sprong. Hij had zijn handen op haar rug geplaatst en haar geduwd, zachtjes, zo zacht als hioj kon. Nog zwierde ze door de lucht, gillend van plezier. Hij wist nog hoeveel hij van haar hield. Lichamelijk was hij pas vijftien jaar geweest, een man al in zijn tijd, maar in echte jaren, zat hij op de halve eeuw. ZIjn verlangen om een kind van zichzelf te krijgen was gegroeid en hij hield van eht kindje. Hij had haar zien opgroeien, en een vrouw zien worden. Ze had kidneren gebaard en was veel te jong gestorven in de eerste wereldoorlog. Zijn hart was gebroken van een liefde, zoals hij die voor nooit iemand ahd gevoeld.
Toen hij wakker werd uit zijn mijmeren, lagen zijn ahnden op de touwen van de plastic schommel. De schommel in de tijd van het meisje was van hout geweest. Je kreeg splinters als je duwde aan het zitvalk end aarom shommelde je aan de touwen, of aan de rug van de persoon die erop zat. Dit was anders. met een zucht draaide hij zich om. Het gras verdween en er was weer een nieuwbouw wijk. Soms haatte hij het leven in deze tijd, maar er was een ding die eht verleden neit bezat, en eht ehden wel. Twee dingen, dierbaarder dan hij kon uitleggen. Zijn blik viel op Claire en de kleine Damien en hij glimlachte. Ze waren geen Rosette, maar ze waren zijn geliefden in deze tijd.
|
|
Madjic
Living
Claire ((M)) Tristan ((V)) Dami?n ((M))
Posts: 829
|
Post by Madjic on Sept 7, 2008 12:21:29 GMT
Claire hield Damiën omhoog, zodat hij met zijn handen bij de horizontale spijlen van het klimrek kon. Hij was nog net iets te klein om er zelfstandig bij te kunnen. "Ja, los!" Riep hij toen hij ze stevig vast had. Claire liet hem los en deed een stap naar achteren. Ze lachte toen ze hem met het wild schoppen van zijn benen en paar stukken vooruitkwam. Hij slaakte en kreet toen zijn vinger pijn begonnen toen doen en toen weggleden. Hij kwma eerst op zijn voeten op de grond, maar viel vervolgens met een plof op zijn kont op de tegels. Hij keek even beteuterd, maar net voor Claire naar hem toe gevlogen was, sprong hij weer overeind en lachte. "Nog een keer!" Riep hij vol enthausiasme. De vrouw keek even bezorgd, maar gaf toen toe en telde hem opnieuw op. "Pas alsjeblieft op, Dam. Als je met je hoofd op de grond komt, kunnen we je straks nog naar de eerstehulp brengen." Zei ze toen ze hem weer losliet. Net voor hij de spijlen opnieuw pakte zwaaide Damiën wild naar Leslie, naar wie hij steeds even keek om te kijken of de man hem wel zag hoe goed hij het deed. Leslie begon steeds meer een voorbeeld voor hem te worden en hij had al duizend keer gezegd dat hij later net als deze V wilde worden. Ookal wist de zevenjarige jongen niet eens dat Leslie geen normale man was. Claire grinnikte toen ze zag wat Damiën deed en schudde haar hoofd lichtjes. Ook haar blik ging even naar Leslie, maar natuurlijk een ander soort blik.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Sept 8, 2008 20:22:33 GMT
Met een lichte zucht leit de V zich op de schommel zakken en slingerde zacht zijwaards, zijn blik gericht op zijn vrouwe en eht kind, dat hij inmiddels in stilte het zijne noemde. Het was neit zijn zoon, maar als hij ooit zelf een kind kreeg, zou hij er even veel van houden. Deze kleine was alles wat hij ooit ahd verlangd en had gehoopt te bezitten. Een kind dat van je hield en bij je kwam als die bang was. Gelukkig zijn, samen. Met ene vrouw van wie ze beiden hielden. Hij keek toe hoe het jongetje opgewekt speelde, onschuldig als hij was. Niet wetend hoe het leven was, maar wel de pijn kennend. Hij vervloekte het lot, dat Damien al zoveel pijn had moeten verdragen in zijn jonge leventje. Het was ondenkbaar en Leslie wenste dat hij de gevoelens kon genezen. Zijn gebroken hartje kon lijmen en alle zorgen weg kon nemen. Hij nou het nooit volledig kunnen, maar was bereid zijn hele elven ertoe te wijden.
Glimalchend antwoordde hij de blik van Claire. 'Ik geloof dat ons slingeraapje het heel goed zelfs kan hoor, laat hem maar lekker zijn gang gaan. Kom jij eens gezellig hier bij mij.' Hij klopte op de plastc schommel naast hem en glimalchte. Zij was hier met hem, met de kleine jongen en ondanks alles wat hij al in zijn leven ahd gezien, moest zij de beste zijn. Voor een moentn was ze weer dat kleine meisje, het dochtertje van Dustibn, die haar zo trots aan hem was komen tonen. 'Mijn dochtertje,' had hij gezegd. {sorry, vind je dit goed? anders haal ik het weg}
|
|
Madjic
Living
Claire ((M)) Tristan ((V)) Dami?n ((M))
Posts: 829
|
Post by Madjic on Sept 8, 2008 20:37:42 GMT
(ik vind het allemaal welbest joh ^^)
Damiën glunderde van trots en deed opnieuw zijn best om vooruit te komen, ditmaal ging het behoorlijk wat beter dan de eerste keer. Claire keek even twijfelend naar Damiën. Ze wist dat ze er zo bij zou zijn als er wat gebeurde en ookk dat hij va de zijkant zo zelf omhoog kon komen. Maar toch was ze er graag bij. Ze keek naar Leslie, maar gaf toen over. Hoe bezorgd ze ook was over de jongen, Leslie kon haar overtuigen zonder een woord te zeggen. Damiën leek ineens, een seconde lang, een paar jaar ouder te zijn. "Hij heeft gelijk. En hij jou vast missen." Enkel de correcte taal ontbrak aan zijn soort van volwassen gedrag. Maar zo snel als het gekomen was was het ook weer weg en lachte hij luid toen hij opnieuw een stukje verder kwam. Claire keek de jongen verbaast aan, maar lachte toen. "Je zal wel gelijk hebben." Vervolgens liep ze naar Leslie en knipoogte naar hem. "Waarschijnlijk zal hij alles na gaan doen als jij doet als hij net iets ouder is." Zei ze opgedempte toon en ging op de schommel zitten. "klinkt goed, ons slingeraapje." Fluisterde ze en keek naar Damiën met een liefdevolle en trotse glimlach. Al was het ook iets dat v oor Leslie was. Het deed haar goed ehm het te horen zeggen en vooral omdat ze hoopte dat zijn droom nu even een beetje vervult was. Al was ze wist ze dat het maar tijdelijk was en dat hij op een gegeven moment toch zijn eigen kind wilde. Ze bad enkel dat ze er dan nog was.
Damiën viel weer naar beneden, al gierent van het lachen. Hij stond onmiddelijk weer op en rende naar de zijkant. Mijn zijn tong uit zijn mond beklom hij de spijlen omhoog.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Sept 9, 2008 11:49:34 GMT
Leslie knikte langzaam en legde zijn hand op de hare, waarna hij er een zacht kneepje in gaf. 'Misschien dat hij het nog neit zo ziet, maar voor nu zijn wij zijn ouders. Zelfs als hij zijn echte ouders nooit zal vergetn, waar we om mogen bidden, dan zullen we nog een goed tweede koppel zijn. Laat hem maar wat losser. Ik nspa hoe bezorgd je bent,' zei hij, toen hij haar aankeek en met zijn vrije hand over haar wang streek,' maar anders zal hij nooit voor zichzelf kunnen zorgen. Soms moet je iemand ruimte geven, ruimte om zijn eigen fouten te maken.' Hij wist neit waarom hij dit zei. Misschien voor hem, maar misschien ook voor haar. Sinds Dustins dood was eht hem opgevalen dat ze zich nog meer zorgen maakte om het jongetje. Zoveel, dat ze er nog kapot aan zou gaan. Als je elven bestond uit zorgen, kon je enrgens meer van genieten. dat wilde hij niet laten gebeuren. 'Voor hij valt, zal ik er staan om hem te vangen,' glimlachte hij en keek vervolgens toe hoe Damien aan zijn tweede ronde begon. Damien... hij was een aapje, onbezorgd en vrolijk. Een echt jongetje, zoals jongetjes hoorden te zijn. En, ondanks dat het zijn eigen zoon neit was, voelde hij trots. Je zou maar een zoon hebben die zo.. zoonlijk was. Hij lachte zachtjes om dat verzonnen woord. Zijn blik ging weer naar zijn vrouw, zoals hij haar in stilte noemde en glimlachte liefdevol. 'Misschien dat hij inderdaad op mij gaat lijken, maar hopelijk dan met een zoon, of dochter, voor hij werkelijk is zoals ik.' Hij had Damien hoorde praten en vreesde dat die inderdaad een v zou willen worden. Als dat zo was... Dan zou hij zoveel opgeven. Zoveel...maar gelukkig zou hij van niemadna dners bbloed krijgen dan van Leslie zelf. daar zou hij voor zorgen en die zou wachten, tot eht tijd was.
|
|
Madjic
Living
Claire ((M)) Tristan ((V)) Dami?n ((M))
Posts: 829
|
Post by Madjic on Sept 9, 2008 12:17:41 GMT
Claire ontspande zichtbaar met zijn hand in de hare. Zijn rust ging over op haar. "Ik doe mijn best. Maar als hem iets overkomt... hij is nu onze veranderwoordelijkheid, dus dan wil ik ook verantwoordelijk zijn." Ondanks dit had ze niet echt het gevoel dat ze een moeder was, of iets dat erop leek. Eerder zijn grote zus of zijn beste vriendin. Maar Leslie voelde daar zo duidelijk anders over dat ze het maar niet hardop zei en zich zo moederlijk als ze kon over de jongen ontfermde. En vooral met de woorden van Steve nog altijd in haar hoofd. Ze was bang dat hij ineens op zou duiken en besluiten dat Damiën een gevaar was, juist omdat hij voor zichzelf kon zorgen en omdat hij zo wilde worden als Leslie. En Leslie was niet iemand waar je geen rekening mee hield. Ze keek even naar Leslie en glimlachte. "Pas op, straks geef je me nog het idee dat je het opgeeft om werkelijk een eigen kind te krijgen. En ik zie je niet als iemand die het zo snel opgeeft." Zei ze op fluistertoon en keek hem met een zachte blik aan.
Damiën wilde eerst weer aan de spijlen gaan hangen, maar hij wist dat hij vast weer ging vallen voor hij aan de overkant zou komen. Daarom trok hij zich moeizaam op en ging op de spijlen zitten. Hij keek ontdeugend naar de andere kant, als een jongetje dat wist dat wat hij ging doen, niet helemaal volgens de regels was.
|
|