We will need to eat... Eventually

[Madjic]

Claire duwde het winkelwagentje sloom voor zich uit en keek om zich heen. Ze moest in te eten komen... tenminste, dat moest van James. Vooral nu ze Damiën ook nog eens helemaal onder haar hoede genomen had.
Het jongetje zat in de winkelwagen, omdat hij ander weigerde mee te gaan, en keek net zo levenloos naar het voedsel om zich heen als Claire. Ze hadden beide enkele dagen niets gegeten en hadden nou ook niet echt honger. Claire vond het al een wonder dat Damiën uberhaupt was gebleven, al dacht James datdat kwam omdat het jongetje gewoon geen energie had om te gaan.

Ineens sprogn Damiën overeind, waardoor Claire het wagentje nog maar net overeind kon houden. "Moet je zien!" Riep hij zo hard dat het aan de andere kant van de winkel nog te horen was.
Claire keek waar Damiën naar wees en grinnikte toen ze het zag. "Meneertje heeft geen honger in iets normaals eten. Maar door een stapel watermeloenen krijgt hij ineens honger?" Vroeg ze echt verbaasd.

[°°Orange°°]

Twijfelend over de uitwerking van zijn plan en de indruk die hij zou maken, stond Steve voor het rek. Zijn ogen gingen over de schappen en bleven hangen op elke doos en zak. Wat moest hij voor haar kopen? Wat kocht je voor je vriendin? Tenslotte gingen ze al even met elkaar... althans, voor een mensen relatie dan. Hij slaakte een diepe zucht en krabte zich wat ongemakkelijk in zijn nek.
Moest hij een doos bonbons menemen? Gewone chocolaatjes uit een zak.. celebrations? Het was iets om te vieren, maar het leek hem niet sfeervol... O, waarom was hij ook zo lang uit de routine van daten geraakt?

Geergerd keek hij om zich heen, als om iemand de schuld te geven van zijn twijfels. Hij wierp een vernietigende blik op een wild vreemde vrouw, die hard van hem wegliep, net als drie tienermeisjes. Hij kon een triomfabntelijke grijns nie ondrdrukken. Dat was wel weer genoeg afleiding... Terug naar zijn dilemma.
Hij nam de doos bonbons en een doos dove caramel en woog ze in zijn handen. Of... misschien een merci? Al die soorten en namen ergerden hem. Konden ze niet gewoon iets simpels maken?

[Madjic]

Damiën grinnikte en sprong uit het wagentje. Hij rende richting de stapel meloenen, waarbij hij vrij ruw tegen een meneer aan rende. Maar in plaats te stoppen en zijn excuses aan te bieden, rende hij gewoon door.
Claire liep achter hem aan en schudde haar hoofd. "Dam, rustig." Zei ze nog voor hij de man raakte, maar de jongen luisterde niet. "Het spijt me, hij heeft honger denk ik." Bood ze haar excuses namens Damiën aan. Ze had de andere mensen die wegrende niet gezien. En zelfs al had ze dat wel gedaan, was ze niet echt onder de indruk geweest.

[°°Orange°°]

Steve had het jongetje eerst niet eens in de gaten, zelfs niet toen deze tegen hem aan stootte. Hij was te druk met zijn eigen dilemma om op kidneren te letten. Pas toen iemand tegen hem begon te praten, herinnerde hij zich dat er meer levende wezens in deze supermarkt waren. Hij keek Claire wat vreemd aan, voor hij antwoorde, met een kille, ongeintersseerde stem.
'Bind hem anders een riem om. Dat is wat mensen bij honden doen, neit waar? Misschien dat je op die manier kinderen ook in bedwang houdt.'
Hij wendde zich weer van haar af. Meestal was hij niet zo kil en al helemaal neit zo overduidelijk als nu, maar hij had andere problemen aan zijn hoofd.
Chocola...

[Madjic]

Claire trok een wenkbrauw op. "Zo zeg, slecht humeur?" Vroeg ze niet echt om antwoord te kregen. "Meestal zeg je iets beleefds terug als iemand zijn excuses aanbied. Maar ja dat zal wel een menselijke gewoonte zijn, moet ik ook niet verwahten." Ze wist niet of Steve geen mens was, maar ze was te boos om zich daar zorgen om te maken.
Ze schudde minachtend haar hoofd en duwde het winkelwagentje verder. Damiën kwam al aanlopen met een grote meloen.

[°°Orange°°]

Steve keek niet op, maar stak zij nahnd uit en greep Claires schoduer vast in een ijzeren greep.
'Je meot uitkijken met hoe je tegen bepaalde personen spreekt, mensenvrouw,' zei hij, met een diepe, bijna onmenselijke stem. Hij draaide langzaam zijn hoofd naar haar om, en in zijn ogen stond niks dan kilte en verlangen om te doden.
'Jij en dat kind verspillen mijn tijd. Excuses is iets wat lageren tegen hun hogeren doen, je weet wel, in de voedselketen.' Hij glimalchte even zijn tanden bloot. Zijn tanden waren niet langer, maar wel scherper en dat was niet te missen. Ze glommen wit in het tl-licht van de winkel.
'Wees maar op je hoede. Je weet nooit wie je tegenkomt in het donker.'
Hij leit haar niet los en was dat voorlopig ook neit van plan. Hij twijfelde nog of hij haar neit meteen zou vermoorden, of haar eerst doodsbang moest m,aken en dan haar bloed, doordrenkt met angst zou nuttigen die nacht.

[Madjic]

Claire keek Steve vuil aan. Ergens in zich voelde ze wel angst, maar die liet ze niet tot uiting komen. "Bedankt voor de waarschuwing. Dan weet ik tenminste in wiens hoofd in mijn dolk plant." Ze deed geen moeite zich los te krijgen, ze wist toch dat ze het niet zou winnen.
"Dam, haal nog maar een meloen." Zei ze zonder de jongen aan te kijken, maar ze hoorde aan de voetstappen dat Damiën vrij aarzelend enkele stappen achteruit deed, maar toen bleef staan. "Je mag haar geen pijn doen hoor! Of anders zal.... die meneer die bij haar was haar toch wel redden!" Hij wist zelf niet eens of hij Leslie of James bedoelde, maar in dit geval was hij beide namen vergeten dus maakte het niet zoveel uit. HJij bleef nu enkel koppig staan.

[°°Orange°°]

Misschien was het haar kalmte, die hem weer tot rede bracht. Hij liet haar langzaam los, zijn blik in de hare geboord. Ze leek sprekend op Annie, zoals ze daar stond... het was vreemd om opnieuw aan zijn exvrouw te denken. Nu bij iemand die niks voor hem btekende. Hij snoof schamper.
'Je zou beter uitkijken. Als jij werkelijk een mes bij je had gexdragen, had ik je keel er al mee open gesneden. Je verspild je tijd. Vecht liever met wezens van je eigen soort.'
Hij draaide zich van haar weg en negeerde het jongetje volledig. Hij staarde langs de rijen met chocola en pakte er maar een doos uit. Het waren verschillende bon bonnetjes.
'Vrouwen houden van bon bons..'mompelde hij tegen zichzelf. Hij woog eht even in zijn hand, keek naar het prijsje en zichtte. Het was het meer dan waard. Sterker nog, het was lang niet goed en duur genoeg.

[Madjic]

Claire gromde. "Het scheelt niet veel of ik ben haast jou soort." Siste ze. Ze bewoog haar linkervoet een beetje waardoor ze zich er goed aan er herrinnerde dat ze wel degelijk een dolk bij zich had.
Damiën deed opstandig een stap naar voren richting Steve. Hij zou zich niet laten negeren en zeker niet door iemand die Claire bedreeg. Maar Claire legde haar hand op zijn schouder en knielde toen naast hem neer. "Dam, wat denk je dat Leslie zou doen als wij zeiden dat we ruzie hadden gemaakt met een slechte meneer?"
Damiën keek even naar Claire en toen weer naar Steve. Maar uiteindelijk keek hij naar de grond. "Dan zou hij boos zijn." Hij keek weer op naar Claire, nu met iets meer vuur in zijn ogen. "Maar hij heeft ook gezegd dat ik voor jou moest zorgen!"

[°°Orange°°]

Bij die naam gingen zijn nekharen overeind staan. Hij keek met grote ogen op Claire en het jongetje neer. Opeens leek ze veel meer een gevaar dan zomaar een vrouw mens. Hij snoof, terwijl er angst kolkte door zijn binnenste.
'Dat meen je niet. Ben jij zijn teef? Niet te geloven, ik had gedacht dat hij betere smaak ahd.'
Bij haar bewegingen had hij ontdekt dat hij het idnerdaad mis had. Ze ahd wel een mes, al vreesde hij haar nog steeds niet. Zelfs als ze kon vechten als een V, bleef ze maar een traag mens. Zijn woorden waren echter gelogen. Had hij haar net niet met evenveel bewondering gezien als Annie? Hij stopte de dood chocola onder zijn arm en keek naar het kleine jongetje.
'Kom maar met me vechten als je groter bent. Maak geen haast, ik leef nog wel een aantal eeuwen.'

[Madjic]

Claire keek op met de grootste minachting die ze kon opbrengen. "Ik ben zijn vriendin als je dat soms bedoelt." Fluisterde ze.
Zachtjes duwde ze Damiën naar achteren, die Steve haast aan wilde vliegen. Met haar andere hand ging ze snel naar de dolk in haar laars. Maar de vorige keer dat ze dat deed had het haar enkel in meer problemen gebracht. Daarom deed ze alsof ze haar hand enkel naar beneden liet gaan om zich af te duwen van de grond.
Ze stond op en keek hem op dezelfde manier aan. "Je raakt hem met geen vinger aan, hoor je me." Haar ogen gloeide, niemand van haar vrienden mocht iets overkomen.

[°°Orange°°]

Steve moest heir werkelijk hartelijk om lachen. Hij greep haar vast bij haar kin en plaatste een kus op haar voorhoofd.
'Geen zorgen. Zelfs ik ben niet stom genoeg om Leslies Teef aan te vallen. Niet als scheldwoord bedoeld, maar als je met een wolfman hebt, word je zijn teef. Ik val je kind neit aan. Ik kijk wel uit. Hij ziet er echter uit als een vechter en op een dag staat hij voor me, jong, sterk en bereid om door te vechten tot de dood. Ik zie het in hem, zoals ik het in anderen zag. Hij heeft de tijd. Als hi jeen waardige tegenstander is, als ik zijn uitdaging aangaan, tot die tijd...'
Hij deed een stap achteruit. '...Ga ik deze snoepjes bij mijn meisje afleveren. Tot ziens, vrouwe teef.'
met die woorden draaide hij zich om.

[Madjic]

Claire trilde van woede en trok haar hoofd weg. "Ik zie het wel degelijk als een belediging." Gromde ze. "En hij zal nooit tegenover jou staan! Je hebt het mis!" Ze voelde tranen in haar ogen prikken, maar wende haar hoofd er niet door af. Ze zou nog liever sterven dan dat ze Damiën iets zou laten overkomen, dat zou gewoon niet gebeuren!
Damiën keek met kleine ogen naar Claire en pakte toen haar hand. "Niet luisteren naar de slechte meneer." Hij keek even naar Steves rug. Hij zou wel vertellen tgen Leslie dat die gemene meneer Claire verdrietig had gemaakt.

[°°Orange°°]

Steve draaide zich breed grijnzend om.
'Je zal hem niet kunnen tegenhouden. Wacht maar af. Je zult snel genoeg zien dat ik gelijk heb. op die dag, mag ik hopen dat hij niet zo goed vecht als je wolfje, want dan heb ik een probleem. Vertel hem dan maar meteen' -hij richtte zich tot Damien- 'Dat hij zijn teef betere maneiren meot elren. Als ze tegen iedereen zo regaeert, krijgen ze niet eens de kant op puppies te maken. Waarschuw hem maar van mij. Ik laat geen vrouwmens zo praten. Nu misschien, maaar je zal het nog wel merken.'
Dat laatste was tegenover Claire, met een opgewekte grijns, waar de spot lichtelijk doorheen scheen. Hij had de macht over haar en eht beviel hem te erg, om te denken aan wat de V met hem ging doen als hij hem aantrof.

[Madjic]

Claire liet Damiëns hand los, de jongen keek Steve toch enkel verbaasd aan. Claire liep een paar stappen op Steve af en viste ditmaal wel de dolk uit haar laars. "Hou je mond! Dat jij om niemand anders dan zelf geeft, kan ik niets aan doen! Maar ga er niet vanuit dat andere personen ook zo zijn! Mens, v, vampanees of weerwolf, het maakt niets uit, allemaal hetzelfde hart. Jij vind jezelf misschien beter maar je verschilt geen haar met de andere! Dus val alsjeblieft dood met je beledigingen en je gezeik, want mij heb je er niet mee!" Ze liet de dolk stevig maar los in haar hand liggen. Ze wist niet precies wat ze er mee wilde, ze voelde zich er gewoon veiliger door.