What are you looking at? (OPEN)

[Madjic]

Hij voelde zich behoorlijk ongemakkelijk in de supermarkt, hij was er ook niet erg vaak geweest. Maar ja, nu moest hij eraan geloven. Hij moest gewoon wat anders hebben dan dat wat je kreeg in de eetzaal, hij wilde iets anders. Daarbij had je nog het zeurende mormel van een mensje dat telkens maar om snoepjes bleef zeuren. Tristan had bedacht dat de enige manier om Damiën het zwijgen op te leggen, was dat hij snoepjes moest kopen. Maar welke?
"Kijk! Chocolade!" Riep Damiën en rende vrolijk langs een oudere vrouw naar een rij chocolade. "Wat meot een V nou weer met chocolade?" Mompelde Tristan geirriteerd en liep de jongen met tegenzin achterna. "Je wilt dus chocolade? Nou pak het dan zijn we er klaar mee." Hij strekte zijn ahnd al uit om wat te pakken, maar helaas. "Hm nee, geen chocolade. Daar krijg je zo'n dorst van. Chocolademelk is wel lekker en daar krijg je geen dorst van! En warme chocolademel is nog lekkerder als het koud is... En dan met slagroom!" Met grote ogen keek Damiën naar de oudere jongen. Deze van in zijn ogen natuurlijk nog niet zo oud als hij eigenlijk was. "Ok, geen chocolade... en voor warme chocolademelk moet je maar naar James, die haalt dat wel voor je. Dus daar moet je nog op wachten. Maar nu eerst die verdomme snoepjes."
"Oooh! Je zei het V-woord!" Riep Damiën, die niet besefte dat dat heel vreemd klonk tussen allemaal V's. "Pak die snoepjes nou maar!" Riep Tristan nu half over de rooie. Damiën keek hem even aan, maar richtte zich toen op de snoepjes. "Dat is moeilijk hoor, de goede snoepjes kiezen. Daar moet je goed over nadenken." Damiën zag niet dat Tristan zichzelf tegen zijn voorhoofd sloeg.

[Lisa. * ||]

Zachtjes werd er gelachen om het hele schouwspel in de rij ernaast. Haar oren herkende de stemmen en aangezien ze hen gevolgd was wist ze wie er in de rij naast haar 'ruzie' maakte. Met haar donkerblauwe mantel om zich heen geslagen en donkergekleurde haar onder de kap verstopt was ze nou niet echt de meest herkenbaarste persoon in de supermarkt. Nog steeds zacht lachend liep de 'jonge' vrouw de rij uit om aan de kop van de rij waar het discuseer vandaan kwam te gaan staan. Ze keek op en glimlachde.

Selena was op de markt geweeest om nieuwe stof te zoeken en om gewoon rond te lopen. Als sinds kind had het haar aandacht getrokken welke gekke dingen er verkocht werden. Ook al was ze altijd van het kijken en niet kopen, sommige herkende haar tegenwoordig. Hoe erg ze ook haar best deed, er hing altijd een springerige bruine pluk haar onder haar kap. Het was herkenning voor de marktlui, die iemand toch niet herkennen aan mantel en kap.
De oude vrouw die al jaren de stoffenkraam beheerde had naar haar geglimlachd en haar een goede dag gewenst, zoals altijd. Selena had vriendelijk geknikt en bekeek een paar stoffen. Het liefste wilde ze nog een mooie rode of groene mantel, versierd met gouden lijnen ofzo. Hoewel ze van haar donkerblauwe hield vond ze zoiets ook wel mooi. Verzonken in gedachten met mantels en patronen hoorde ze een stem, een die ze herkende, een die ze graag herkende. Ze was meteen weer terug op aarde en had zich omgedraaid. Daar liep Tristan samen met Damiën de supermarkt in. Dat feit op zich al liet haar lachen. Ze knikte naar de vrouw en stiekem was ze achter de twee aangelopen.

Ze liep naar het tweetal toe en bleef vlak achter Tristan staan. Met een flauwe grijns op haar gezicht keek ze naar zijn achterhoofd. 'Heb je geen zin in appeltaart dan?' fluisterde ze in zijn oor terwijl haar gezicht naast hem hing. Grijnzend afwachtend op zijn reactie bleef ze staan.

[Madjic]

De jongen tuurde naar de snoepjes en haalde enkele keren er een zak uit, maar bedacht zich toen. Elke keer dat de zak terug ging maakte Tristan een geergerde zucht en tikte ongeduldig met zijn voet.
Uit schrik deed Tristan een stap naar voren toen hij iemand iets hoorde zeggen vanachter hem en draaide zich snel om. Toen hij zag dat het Selena was glimlachte hij eerst, maar zuchtte daarna. "Breng hem niet op ideen alsjeblieft." Zei hij smekend, maar te laat. Damiën had de vrouw niet zo zeer gezien, maar wel gehoord. "Appeltaart?" Hij was even stil en je zou kunnen zeggen dat het woord door zijn hoofd een rondje maakte. "Appeltaart! Ja, appeltaart. Toe, toe, toe, toe, toe, toe, toe! Mag ik appeltaart?" Naast Tristan stuiterde hij op en neer en trok aan Tristans arm. De man keek zijn metgezellin smeken aan. Hij wist niet meer hoe hij Damiën moest kalmeren of wat dan ook. Hij leek een bodemloze put van energie en ongehoorzaamheid. Hij luisterde alleen maar naar Claire en Leslie.

(Sorry inspi zakte wat weg door vermoeitheid XD)

[Lisa. * ||]

Selena kon alleen maar lachen om alles. 'Appeltaart of nog een uur staan wachten. Jou keuze.' Ze stak haar tong naar Tristan uit en stapte langs hem heen, een moment zijn hand aanrakend. Kinderen wisten toch niet wat ze moesten kiezen, als het om snoepjes ging, 'ik wil ze allemaal' was vaak gewoon het antwoord. 'Je kan er nu niet meer onderuit. En was er niet iets dat jij gek op appeltaart was?' fluisterde ze zacht genoeg en keek Tristen speels aan.
'Lijkt me duidelijk. Appeltaart wil je hebben?' Bij het tweede zakte ze iets door haar knieën zodat ze meer op Damiën's ooghoogte zat. 'Kom mee dan, gaan we appeltaart halen!' Ze lachde naar het jongetje. Ze bedacht zich hoe het was om zoiets dagelijks mee te maken, frusterend voor sommige maar het leek haar geweldig. 'Jij bent expert in appeltaarten, waar gaan we er een vinden?' fluisterde ze weer op de zachte toon tegen Tristan terwijl ze weer recht op ging staan. Ondertussen keek ze glimlachend naar Damien, hopend dat hij gewoon meeging.

[Madjic]

Tristan keek Selena een beetje vermoeit aan. "Een extra uur weegt niet op tegen wat ik al gedaan heb. Dus het zou niet eens zo erg zijn." Zei hij zacht en schudde zijn hoofd. Hij stond op het punt om gewoon maar een zak te pakken en niet geintereseerd te zijn in hoe Damiën erover dacht. Maar Selena die zo tegen de jongen deed weerhield hem ervan, ze was stukken geduldiger dan hij op dit moment was. "Is het nooit in je opgekomen dat ik er niet echt gek op was maar je op dat moment probeerde in te palmen? Wat namelijk erg goed gelukt is, want je bent er wel voor gevallen." Loog hij om nog een beetje zelfrespect te behouden.
Damiën keek even naar de vrouw die voor hem onbekend was en hij bleef even verstart staan. Maar hij merkte dat Tristan, ook al deed deze nu afstandelijk, haar wel vertrouwde. Hij twijfelde daarom of hij zijn voorbeeld maar gewoon moest volgen of niet. "Appeltaart is lekker. Gaan we appeltaart eten? Dan kunnen we ook wat voor Claire en Leslie mee nemen, dat zullen ze vast leuk vinden." Zei hij met een zacht stemmetje en keek van Tristan naar Selena. Hij dacht dat het Claire wel zou opvrolijken als ze taart kreeg.

[Lisa. * ||]

Selena glimlachde en ging weer rechtop staan. 'Komop, niet zo negatief.' Ze sloeg hem vriendschappelijk tegen zijn bovenarm. Ze kon zich ergens niet voorstellen dat Tristan gewoon geen geduld meer had maar ze wist dan eigenlijk ook niet hoelang hij al Damiën's gezeur om snoepjes had moeten aanhoren.
Daarna moest ze moeite doen om niet hard in lachen uit te barsten midden in het winkelpad. Maar minder dan een hele brede grijns op haar gezicht kon ze er niet van maken. 'Tja, als je het zo wilt bekijken.' Ze knipoogde, de mensen die hen uberhaupt al konden verstaan zouden er waarschijnlijk toch niks van snappen. Met een prik in zijn zij liep ze langs hem heen. 'Zullen we dan gaan? De bakker heeft vast wel appeltaart!' Selena keek Damiën aan en wachtte eigenlijk op zijn reactie, zou hij het vertrouwen? Zijn opmerking om ook wat voor Leslie en Claire te halen raakte haar van binnen. Ze begreep niet dat zo'n kind alleen kon zijn. 'En dan halen we ook wat voor Leslie en Claire.' Selena stond aan het eind van het winkelpad, glimlachend te kijken of de anderen nog in beweging kwamen.