Dipping my toe in the water, [Manon|Krista]

[:: Heen - en - weer - wolf]

Met een diepe zucht schopte ze haar slippers uit en ging op de rots zitten terwijl ze voorzichtig haar voet in het water liet zakken om te voelen of de temperatuur aangenaam was. Dat was het niet, het was vrij koud, maar dat maakte haar niet uit. Dan zou ze het pootjebaden maar laten.
Trouwens, dit was t och een plek waar ze vrij graag kwam. De geluiden van de vogels en het kabbelende beekje maakten haar rustig. Een paar kilometer verderop zou het beekje uitmonden in een wilde rivier. Dat wist ze, aangezien ze het al vaak gevolgd had. Dit was een plek waar ze tot rust kon komen. Tot haarzelf.
Toen ze een geluid hoorde draaide zich verschrikt om en staarde naar een groepje bosjes. Er was niks. Tot haar schrik zag ze ook dat de schemering begon in te vallen. Straks moest ze in het donker naar huis. Dat moest ze zien te voorkomen.

Cole hurkte en vloekte in zichzelf toen hij zijn knieën vuil zag worden. Volgende keer, op koopavond ofzo, toch weer een nieuwe spijkerbroek zien te pakken. Of hij jatte er gewoon een, dat kon ook.
Hij grijnsde bij het zien van Violet. Het meisje interesseerde hem. Niet omdat hij haar zo geweldig mooi vond (Kyra was veel beter), maar ze had een geur om zich heen hangen die hem ontzettend aantrok. Hij zou haar toch niet doden, dat zat niet in zijn aard. Maar een beetje bloed kon altijd al.
Hij dook naar achteren toen ze opeens haar hoofd omdraaide en liet zich plat op de grond vallen, biddend dat hij haar niet had gezien. Toen ze opstond stond hij ook op. Hij moest in actie komen.

[Zhavirah]

Diepgehuld in zijn zwarte cape slenterde Franklin door Greenway Valley. Al enkele dagen was hij een meisje aan het volgen. Deze keer niet als zijn volgende slachtoffer ook al was ze daar toch te jong voor. Nee hij volgde haar uit intresse, of ook wel 'liefde' genoemd in de monden van de mensen. Voor hem was dit een gevoel dat hij nog niet eerder had gevoeld. Van binnen voelde het warm maar aan de andere kant was het eng. Het meisje zou hem waarschijnlijk toch nooit kunnen lief hebben. Zijn blik richtte zich naar de lucht. Bij de aanblik hield hij gelijk zijn hand voor zijn ogen. Ondanks dat het al ging schemeren was het licht toch nog fel. Als het donkerder zou zijn hoefde hij zich niet meer schuil te houden onder het donkere gewaad.

Achter Cole was een grijnzende Arthur te vinden. In tegenstelling tot zijn mentor viel hij totaal niet op in het donker met zijn zwarte haar. Het beeld dat Cole om viel was best wel grappig en zorgde ervoor dat Arthur bijna moest lachen.
Eigenlijk was hij alweer vergeten waarom hij Cole gevolgd was. Hij zelf vond het meisje totaal niet interessant. "Dus wat is het plan?" fluisterde Arthur zacht. Niet dat hij verwachtte dat Cole zou luisteren.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Haastig en verward keek ze om zich heen. Ze zou zweren dat ze iets gehoord had. Dat ze in ieder geval de aanwezigheid van een tweede, misschien wel een derde persoon had gevoeld. Ze verborg haar gezicht even in haar handen en veegde gefrustreerd de plukken uit haar ogen weg. Waarschijnlijk was het allemaal haar fantasie. Haar vader zei al dat ze veel fantasie had en dingen verzon die niet waar waren. Uiteindelijk bleken een paar daarvan wel waar te zijn: Vampieren, haar vader die vampier was.
Haastig gristte ze de tas van de grond en hees die over haar schouders terwijl ze over de rotsen liep en schichtig om zich heen keek. "Alsjeblieft doe me niks" jammerde ze zachtjes in zichzelf.

Cole keek verbaasd om en grijnsde toen hij Arthur zag. Hij sprong weer overeind en gluurde tussen de bladeren door terwijl hij Violet angstig om zich heen zag kijken. "Het plan?" herhaalde hij met een vleugje verbazing in zijn stem, waarna zijn gezicht weer duidelijk werd "Ooh het plan. Het plan, natuurlijk". Hij grinnikte vrolijk. Hij was altijd goedgehmeurd als hij zijn slachtoffer zag en er ook al ideeën voro had. "Weet ik veel. We pakken haar gewoon. Niet veel bloed, niet veel. Kyra vermoord me als ze erachter komt"

[Zhavirah]

Franklin hield elke beweging van Violet nauw in de gaten. Toen ze verward leek was het voor hem wel duidelijk dat ze niet meer met zijn tweëen waren. Diep snoof hij met zijn neus. De geur van vampieren vulde zijn neusgaten. Hij zou niemand Violet pijn laten doen, zelfs geen vampier die maar een beetje bloed wou drinken. Een paar stappen zette hij naar voren. Zijn gedaante verdween langzaam uit het donker en verscheen in de schemering. Zijn hand gleed naar zijn bijl klaar om de vampier of vampieren weg te jagen als ze in actie kwamen. Een laag gesis bracht hij al uit als waarschuwingen voor de vampiers.

"Het gebruikelijke" grinnikte hij. De gedachte aan het meisje haar bloed vergrootte zijn dorst alleen maar. Misschien zou hij morgen of overmorgen nog wel een beetje gaan drinken van een mens. "Ze vertrekt" merkte hij gelijk op toen hij Violet haar tas zag pakken. Het lage gesis bereikte zijn oren maar hij trok zich er niet veel van aan. Waarschijnlijk was het een dier bedacht hij zichzelf. Wist hij veel dat het van een vampanees was. Zo vaak was hij nog geen paarse bloedzuiger tegen gekomen. Dit zou waarschijnlijk de eerste keer zijn. Zelf ging hij alvast in de achtervolging. Hij bleef tussen de bebossing wandelen zo dat hij niet opviel.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Haastig voelde ze in haar zakken en vloekte toen ze merkte dat het fietssleuteltje uit haar zak was gevallen. Ze zakte door haar knieën en gleed met haar vingers door het gras, op zoek naar de gevallen sleutel. "Nee nee nee" mompelde ze wanhopig in zichzelf. Kon ze straks het hele end terug gaan lopen en dan aan haar vader uit gaan leggen dat ze haar fietssleutel verdwenen was. Opeens draaide zich om, aangezien zij ook voelde dat ze niet langer meer alleen was. Alleen waren haar ogen nog niet gewend aan de schemering waardoor ze bomen voor mensen aan zag, en mensen voor bomen.

"Het gebruikelijke"a ntwoorde hij triomfant met een grinnik en stond ook op. "Ik drijf haar naar je toe, jij pakt haar vast. Beetje bloed. Wij zijn blij". Met deze simpele bewoording van wat het plan was stond hij op en manouvreerde zich uit de bosjes, terwijl hij steeds dichter bij Violet kwam die met haar rug naar hem stond. Mensen.. Hij wou geen slechte dingen zeggen over Kyra, maar over het algemeen waren ze nogal voorspelbaar en daarom saai. Hij spreidde zijn armen en zakte wat in elkaar, klaar als een dier die zijn prooi zou bespringen.

[Zhavirah]

"Begrepen" zei Arthur alsof hij in het leger zat. Hij volgde Cole en van plaats achter Violet te staan ging hij voor haar staan. Klaar om Violet op te vangen als Cole haar niet te pakken kreeg. Mensen waren zo breekbaar vond hij. Als ze verkeerd neer kwamen zouden ze gelijk geheugenverlies hebben. Of nog erger permanente breinschade en dat moesten ze niet hebben.
Iets in hem zei alleen dat dit niet ging lukken.

Gelijk kwam Franklin in actie toen hij Cole zag verschijnen. Eerst wou hij Cole aan de kant duwen, maar de tweede persoon leek een makkelijker doelwit. Hij had het verrassing element aan zijn kant en wist Arthur met een hevige klap in de bosjes te krijgen. Met zijn hand pakte hij zijn bijl gelijk stevig vast. Een snelle pas zette hij zodat hij zich achter Violet bevond. Zonder woorden te spreken richtte hij zich op Cole en maakte een zwaai naar hem toe. Vanaf de kant dat hij aanviel zou hij Violet niet kunnen raken. Of ze moest zich opeens voor Cole gooien. Zelfs als dat zou gebeuren zou hij aan zijn eigen noodrem trekken.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet slaakte een gil toen Arthur voor haar neus opdook, deed een paar passen naar achteren maar voelde de handen van Cole om haar schouders sluiten. Ze gilde nog een keer en begon wild om zich heen te slaan, maar de kracht van de handen was te groot. Dit was haar einde. Dit was het. Net toen ze van plan was op de grond in elkaar te zakken en haar lot aan haar belagers over te laten zag ze de schittering van een bijl en voelde ze de armen weg. Toch zakte ze in op de grond en verborg haar gezicht in haar handen.

Cole had even heel gelukkig geleken maar toen Franklin tevoorschijn kwam liet hij Violet los en dook in elkaar om de bijl te ontwijken. "Typisch" brulde hij woedend "De vampanezen komen weer hun snáck opeisen".Tijd om boos te zijn had hij niet, als hij zijn hoofd op zijn romp zou willen houden. Hij deinsde naar achteren, dook in elkaar en sprong opzij. Een hele reeks schijnbewegingen waarmee hij Franklin in de war probeerde te brengen.

[Zhavirah]

Franklin leek op de eerste woorden niet een in te gaan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Violet in elkaar zakken. Misschien was het wel beter als ze deze paar seconden niet zou zien. "Wie zegt dat ze mijn snack is. Niemand zal een haar van haar krenken." brulde hij kwaad terug. Hoe durfde hij, hem vergelijken met een doorsnee vampanees. De vampanezen die langzaam zijn steeds slechter werden. Kwaad zwaaide hij nog een keer naar Cole maar de schijnbewegingen waren irritant om bij te houden. Woest stapte hij verder op Cole af, steeds verder van Violet vandaan. Stevig uithalen maakte hij met zijn bijl. Ze waren niet gericht om Cole te snijden maar om hem op afstand te houden.

Kort gekreun bracht Arthur uit. De klap van de vampanees kwam nog aardig hard aan. Snel schoot hij overeind en zag gelijk hoe het er aan toe ging. Het was niet duidelijk wie er ging winnen maar wel dat Violet alleen stond. Van achter Violet greep hij haar vast. Cole konden naar zijn zicht de vampanees wel hebben. Dan zorgde hij er wel voor dat Violet niet weg zou rennen. In zijn geheugen probeerde hij de uitleg over het slaapgas te herinneren. Hier was hij alleen nog niet zo goed in.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Violet begon weer te gillen toen ze voelde dat ze overeind werd getrokken. Woest begon ze met haar armen om haar heen te slaan en gidle dat ze losgelaten wou worden. De tranen gleden over haar wangen, en ze draaide zich om toen ze Arthur zag. Even zag je haar nadenken en was ze stil, voordat de paniek weer uitbrak "Je bent een vampier!" gilde ze schril terwijl ze haar ogen opensperde, wat weer door de angst en de paniek kwam. Nu ontspanden haar spieren zich opeens, aangeizen ze zich er plotseling bij had neergelegd dat ze dood zou gaan. Het gevecht tussen Cole en Franklin merkte ze niet.

"je doet het zélf toch ook? Serieus man, hoe kom jij anders aan bloed!" zei Cole woest terwijl een glimlach op zjin gezicht verscheen. Hij vond het heerlijk mensen tot het uiterste te drijven. Behendig ontweek hij de slagen van de bijl maar voelde wel dat de vermoeidheid toe begon te nemen. Dat was natuurlijk ook het effect van het niet willen eten vandaag. Maar de haas had echt heel smerig geroken dus had hij er geen hap van durven nemen. "Rustig!" brulde hij terwijl hij nog steeds naar achteren liep, soms sprong. "Ik heb geen wapens, zou je wel eerlijk willen vechten alstublieft?"

[Zhavirah]

Stevig hield Arthur Violet beet. Ook al het gegil van Violet best wel pijn aan zijn oren deed. "Wees eens rustig" probeerde hij met een kalme stem te zeggen, duidelijke irritatie was als nog te horen in zijn stem. Een opluchting viel over hem heen toen Violet eindelijk rustig leek te zijn. "Dus?" was het enige wat Arthur terug te zeggen had op Violet. Zijn greep verslapte lichtelijk toen Violet het echt opgegeven leek te hebben. "Grote meid, maak het jezelf niet moeilijker dan het hoeft te zijn" mompelde hij zacht. Nu zei rustig was kon hij zich op het gevecht richtten en ingrijpen als het nodig was.

"Zei is speciaal. Ik laat haar geen tussendoortje worden voor een vampier." Franklin was er maar al te goed over op de hoogte dat een vampier nooit zijn slachtoffer vermoorde. Ondanks dat zou hij Violet niet overleveren aan twee vampieren. Ze was voor hem zoveel meer dan gewoon een mens.
Stof van de grond zweefde even in de lucht toen zijn bijl de grond raakte. Hij zelf leek totaal niet moe, hij stopte om de vampier uit te horen. "Geen wapens hoe slordig. Waarom zoek je niet een ander mens om van te drinken? Er lopen er zat rond" Als Cole gewoon zou vertrekken had hij er geen problemen mee. En eerlijk gezegd had hij ook geen zin om oneerlijk te gaan vechten.

[:: Heen - en - weer - wolf]

"laat me los" mompelde ze zacht maar vervolgens wat harder. "Laat me los. Even". Ze keek Arthur aan, versmalde haar ogen en beet op haar onderlip terwijl ze zich alle dingen over vampieren probeerde te herinneren. Hoe je ze kon uitschakelen bijvoorbeeld. Ze ging een tactiek uitproberen waarvan ze al een klein idee had dat het vrij zinloos zou zijn. Maar nooit geschoten was altijd mis. Nu had ze Arthurs vertrouwen nodig. "Ik ren niet weg" verzekerde ze hem en probeerde rustig adem te halen.

Cole haalde even diep adem toen Franklin de bijl liet zakken en merkte nu pas dat hij wel erg moe was. Hij vond met zijn hand de puntige uitstulpingen van een rots en leunde er tegen aan, terwijl hij nog steeds gejaagd adem haalde. Dit praatuurtje kwam hem ook goed uit. Even op adem komen. Daarna, zou hij met een sterke verassingsaanval komen. Hij dacht even na terwijl hij aan zijn vest plukte nu geen domme dingen zeggen.. "Ik denk.. misschien dezelfde reden als jij. Ze ruikt gewoon heel lekker". Hij stond zichzelf toe dichter bij Franklin te komen en klopte voorzichtig op de schouder van de vampanees "Je snapt wat ik bedoel, toch?"

[Zhavirah]

"Rustig aan" mopperde Arthur toen Violet weer begon te roepen. Voor een moment verstevigde zijn grip weer, maar hij moest oppassen sinds hij zijn eigen krachten nog niet totaal onder controle had. "Fijn, zelfs al ren je weg, je zal nooit snel genoeg zijn om weg te komen" verzekerde Arthur haar. Zijn grip verslapte en liet uiteindelijk Violet los.
Voor een moment keek hij naar Cole en Franklin maar richtte zich daarna weer op Violet. Hij zou haar toch wel inhalen als ze probeerde weg te rennen.

Met zijn hand haalde Franklin de kap van zijn hoofd af. Nu was het duidelijk te zien dat hij serieus over deze zaak was. Zijn rode ogen staarden lichtelijk geirriteerd naar Cole. 'Is hij nou een spelletje aan het spelen?' bedacht hij zichzelf. Toen hij de hand van Cole op zijn schouder voelde kwam hij gelijk in actie. Zijn hand greep die van Cole vast en kneep erin. Tegenover een vampier hoefde hij zijn krachten niet in te houden. "Nee vriend, jij en ik hebben niet dezelfde redenen. Ik ben niet van plan haar bloed te drinken" Het woord 'vriend' was nog een overblijfsel van zijn lange gesprek met Leonard. Iets wat lastig af te leren was.

[:: Heen - en - weer - wolf]

"Weet ik" antwoorde ze, rustiger dan ze eigenlijk had verwacht en liet zich weer neerploffen op de grond terwijl ze haar knieën tot haar kin optrok. Nu waren haar ogen inmiddels gewend aan het schemerende licht, dus zag ze een aantal meter verderop twee personen met elkaar praten. Ze vroeg zich af wie het waren, maar daar kon ze alleen maar naar gissen. In ieder geval wist ze nog wel dat er meer mensen dan alleen Arthur bij.. daarnet waren geweest. "Mijn vader is halfvampier". Het kwam er makkelijker uit dan ze had verwacht. Daar was ze zelf ook verbaasd over.

Hij vloekte toen hij de kracht van Franklin op zijn vingers voelde en trok een grimas waaruit duidelijk de pijn die hij leed was af te lijden. Woest trok hij zijn arm terug, in de hoop zijn vingers en handpalm te bevrijden. Botten breken was geen ramp, maar wel iets wat hij liever probeerde te voorkomen. "Wat bedoel je" zei hij hijgend. "Oh sorry, natuurlijk ben je niet van plan bloed te drinken. Jullie vinden het veel leuker om lichamen in reepjes te scheuren en achteraf naar het resultaat te kijken. Ík laat haar tenminste léven!"

[Zhavirah]

Arthur leek aardig opgelucht over het feit dat Violet was gestopt met tegen spartelen. Zijn hoofd draaide gelijk naar Violet toen het bleek dat ze tegen hem praatte. "Echt waar? Dan heeft hij je vast alles erover verteld? Waarom doe je dan zo moeilijk, het is niet alsof je dood gaat." merkte Arthur op. Vanaf zijn ooghoeken keek hij naar de grond waar Violet zat. Zijn armen waren over elkaar geslagen.

Aan Franklins gezicht was het wel duidelijk dat hij zich erg aan Cole irriteerde. Zonder verzet liet hij Cole's hand los toen hij hem terug trok. "Je zit nog steeds fout. Ik ben niet zoals bepaald uitschot genaamd Morton." De naam 'Morton' kwam duidelijk met walging uit zijn mond. Waarom werd hij toch steeds vergeleken met al die andere vampanezen zoals Morton. Dat was voor hem ronduit een belediging. Meer van zulk soort beledigingen kon zijn geduld waarschijnlijk niet aan.

[:: Heen - en - weer - wolf]

"Dat heeft hij niet.." mompelde ze waarna haar stem wegstierf. Ze wist het ook niet, en als ze Leslie niet had ontmoet zou ze het niet eens te weten zijn gekomen. Ze beet op haar lip en beet de andere kant op, aangezien ze niet in staat was met zulke dingen geconfronteerd te worden. Niet vandaag. Ze sloeg haar armen om zich heen aangezien ze het koud begon te krijgen en probeerde de twee figuren in de verte te onderscheiden, maar ze gingen op met de schaduwen van de bomen.

Hij snakte naar adem en verborg zijn hand in zijn zak terwijl hij de neiging had om weg te lopen. Uiteindelijk bleef hij toch staan. Franklin interesseerde hem wel. Op een vreemde gestoorde manier. "Ken je Morton? Morton Villijn". Hij fronsde zijn wenkbrauwen en bekeek Franklin even, waarna hij weer in zijn chagerijnige zelf terugviel. "Nou ja, hoe kom je anders aan eten. Je gaat toch niet zeggen dat je vegetarisch probeert te zijn?".Vegetarisch hield bij Cole het eten van dieren in, maar of Franklin daarmee hetzelfde bedoelde was nog maar de vraag.