My last breath {dood van Akimo}

[Zhavirah]

De maan was nog maar net op bij de camping 'Vrije leven'. Een angstaanjagend gehuil klonk uit de bossen rondom het camping terrein. Vuur werd gelijk gedoofd bij het horen van het geluid. De meeste mensen waren voor wolven gewaarschuwd die in de bossen rondliepen. Wolven die agressiever en gevaarlijker waren met de naam 'bloedwolven'. Ondanks de vele waarschuwingen waren er toch enkele mensen die toch nog wouden kamperen.

Kort keek Akimo op van het gehuil dat hij hoorde. Veel zorgen maakte hij zich er niet echt over het waren maar geruchten. Alleen een korte rilling schoot over zijn rug. Er hing opeens een kille sfeer in de lucht, maar dat kon ook zijn door de mensen die bang waren. Hoofdschuddend ging hij weer naar zijn tentje toe. Hij had besloten te gaan kamperen zodat hij weer tot rust kon komen, wat er de avond zou gebeuren had hij nog geen dee van.

[RustyAllard]

Waarom hij hier kwam, wist hij niet, waarom hij zijn veilige stad een nachtje had ingeruild voor een tentje in de bossen, wist hij wel, hij had via-via gehoord dat er een bloedwolven waarschuwing was bij deze camping, en omdat Marko niet wou dat er mensen aangevallen konden worden door deze beesten. Hij haatte ze, ze allemaal, in zijn leven had hij nog geen enkele bloedwolf gevonden die hem een slecht gevoel gaf als hij het beest keel doorsneed.

Marko zat in zijn tentje, met een akoestische gitaar te kloten, als er een aanval zou komen zou hij meteen doorhebben dat er iets was, over het algemeen doordat het gehuil dichterbij zou komen, en hij paniek zou gaan merken om zich heen, en dat was nu nog niet het geval, dus hij kon rustig blijven zitten en spelen.

Een bloedwolf had ondertussen zijn ogen op het kampeerterrein laten vallen, omdat het er rustig was en er al angst heersde moest het niet moeilijk zijn een prooi te vinden daar, want hij had honger, en erge ook, al enkele nachten lang had hij zich alleen op klein wild weten te voeden, en hij had zin in een vollere smaak, iets sappigs, oftewel, het vlees van menswezens. Op ongeveer 500 meter van he kamp huilde hij naar de maan, wat meteen een golf van angst over het kampterrein deed gaan, en zijn ogen vielen op een jongeman, die zijn richting opkeek, hij zag eruit als een goede prooi, nog best jong, en een kleine uitdaging om te doden volgens hem, hij ging dus op hem jagen vannacht.

De huil had Marko uit zijn concentratie gehaald, het kwam namelijk van dichtbij, niet ver van het kamp, en het was een te machtig geluid om van een gewone wolf te komen, Marko had zijn gitaar voor het zwaard wat hij ook altijd meedroeg geruild, om buiten rond te gaan kijken en te wachten tot het gevaar gemeden zou zijn, of hij in zou moeten grijpen.

[Zhavirah]

Akimo was net half in zijn tent gestapt toen de bloedwolf huilde. Uit reactie sprong hij overeind waardoor zijn hoofd de tentstang raakte. Kort wreef over zijn hoofd met een paar vloekende woorden. Het geluid dat de bloedwolf had geproduceerd was te krachtig voor een normale wolf. Voorzichtig draaide Akimo zich om en kwam weer uit de tent. Zijn ogen gleden over het terrein maar in de nacht was voor hem amper iets te zien. Alleen de plotselinge koude kilte in de lucht verried dat er iets aan de hand was. Kort wreef Akimo over zijn armen in de hoop dat de kou zou vertrekken tot zijn spijt.

De andere kampeerders leken zich terug getrokken te hebben in de tenten en hun caravans bang voor wat er komen zou. Bang dat ze de volgende morgen niet zouden zien. Akimo negeerde het feit hij was te nieuwsgierig en moest gewoon weten wat er in het bos afspeelde. Elke stap die hij zette leek in zijn gedachte een uur te duren. Zijn hart begon langzaam in zijn keel te kloppen met een stokkende adem als gevolg.