|
Post by Lisa. * || on Feb 1, 2008 6:25:33 GMT
Muziek was zachtjes te horen uit het ene oordopje dat in Mary's oor zat. Voor haar uit liep Dido, die nogal verward van de ene kant naar de andere kant van het pad liep. Mary keek met opgetrokken wenkbrauwen van de ene kant naar de andere kant van het pad waar ze op liep, ze had geen flauw idee waar dit naar toe leidde. 'Volgens mij zitten we niet zo goed.' fluisterde ze in Dido's oor terwilj ze haar een hondensnoepje gaf.
Ineens merkte ze een vervallen gebouw op, aan het einde van het pad. Wie woont er nou in deze middle of nowhere? Maar ze bedacht dat het haar enige kans waarschijnlijk was om hier nog een beetje fatsoenlijk vandaan te komen, al trok het gebouw haar nou niet echt. Ze zette haar muziek uit, uit beleefdheid en klopte vervolgens op de deur. Ze hoorde geen reactie en duwde de deur dan maar zachtjes open.
Binnen hing een sfeer die het van buiten eigenlijk ook al uitstraalde. De plek bezorgde Mary eigenlijk rillingen en ze wist vanaf het moment dat ze de drempel was gepasseerd dat ze fout zat. 'Is daar iemand?' Ze tuurde nog een keer door de ruimte. Het was geen huis, daar was de indeling te raar voor. Ze hoorde ineens gekraak. Dido stond op scherp en tuurde waar het geluid vandaan kwam terwijl Mary precies hetzelfde deed.
|
|
|
Post by Zhavirah on May 6, 2008 10:02:15 GMT
Een aantal voetstappen waren te horen van een afstand. Het geluid stierf al snel weg en leek te eindigen bij een huis. Een schaduw schoot naar binnen via een gebroken raam. De persoon was gehuld in voornamelijk donkere kleren waardoor hij bijna verdween in de duisternis van het café. Een hoop stof waaide omhoog bij de aanraking met de grond en meubelen. Blijkbaar was er al tijden niemand binnen geweest. Een stoel schoof opzij waarbij een spinnenweb kapot knapte. Met een plof liet de persoon zich op de stoel vallen en wikkelde zichzelf in zijn mantel. Hij was uitgeput van de reis en was van plan hier te rusten.
De meeste mensen zouden zich hier niet eens meer binnen wagen door de verhalen die rond gingen. Moord en mysterieuze verdwijningen speelde altijd de hoofdrol in deze verhalen. De meeste gebouwen waren vervallen en wezens die je liever niet wou tegen komen woonde er. Niet echt de plek om je vakantie te vieren.
Kort gegrom was te horen toen de persoon een stem hoorde. Zijn ogen opende zich en gekraak van de stoel was te horen. "Ik krijg ook nooit rust" mompelde de man en zette zich met moeite overeind. De man was Arthur, door de laatste gebeurtenis was hij verward geraakt. Alles ging zo snel voor hem, eerst het rare gedrag van Cole en daarna het ongeluk van Piper. Het zat hem niet echt mee de laatste tijd. "Wie is daar?" riep hij terug, ookal hij geen idee had wie er zou zijn.
|
|
|
Post by Lisa. * || on May 7, 2008 8:59:09 GMT
De plek bezorgde Mary meer rillingen dan ze lief had, maar ergens voelde dit toch minder erg dan buiten ronddwalen. Terwijl zij wachtte op een eventuele reactie en rondtuurde, had Dido eigenlijk al iets opgemerkt. De hond voelde dat ze niet alleen waren en blafde een keer. Mary draaide zich om naar waar het gemompel en de drie woorden vandaan kwamen. Ze tuurde in de duisternis, er was nergens een lamp te bekennen en met haar gewone mensenogen zag zou nou eenmaal niet goed in het donker. Voorzichtig, er op lettend dat ze zo min mogelijk geluid maakte, stapte ze een stap naar achteren. De stem gaf haar nou niet een welkomend gevoel.
Het liefst was ze weggerend, maar om buiten, in de onbeschermde wereld, alleen te dwalen trok haar net iets minder. Ze begreep ook nog wel dat ze nou niet een positie was dat ze kon 'onderhandelen'. 'Wie ben jij?' zei ze, de lichte angst in haar stem proberend te verstoppen. Ze had zichzelf altijd er van overtuigd dat ze dit aankon, dus nu ook.
Dido wachtte alleen geen reactie af en van het ene op het andere moment zette ze het op een lopen, in de richting waar het geluid vandaan gekomen was. Mary schrok en staarde de richting na waar Dido in het donker verdwenen was. 'Dido!' riep ze, geschrokken en ergens bang, dat ze nu hier 'alleen' stond.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jul 7, 2008 13:57:35 GMT
Een diepe zucht slaakte Arthur uit toen de persoon niet weg bleek te gaan "Arthur is mijn naam, en de jouwe" kwam er lichtelijk geirriteerd uit. Met moeite ging hij uit de stoel, waarvan de leuning bijna eraf leek te vallen. Het eerst wat hij op merkte was de hond die in zijn richting kwam. Dido huh?" bromde hij tegen de hond, het was doordat Mary de naam had geroepen, anders zou het gewoon een zwerfhond geweest zijn. In een paar passen bevond Arthur zich alweer in een verlicht stuk en schonk geen aandacht meer aan de hond. Zijn ogen waren gericht naar Mary, afwachtend wat zei zou doen. Een korte glimlach verscheen wel van opluchting dat de vrouw hem niet gelijk aangevallen had.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 9, 2008 20:29:57 GMT
Ze voelde het kippenvel op haar armen zodra ze de stem weer hoorde. Haar ogen probeerde ook maar iets te zien in het donker, wat totaal niet lukte. Alleen wat bewegingen van Dido over de oude houten vloer. Ze wachtte af, in de hoop dat ze de vergissing die ze maakte door het oude café binnen te gaan niet slecht zou aflopen. Dido was ondertussen op de stem afgerend en herkende in de schaduwen toch wel een schim, of in ieder geval datgene wat gepraat moest hebben. Het horen van zijn naam klonk zo raar, nu het niet op de toon van Mary was. Toch, nieuwsgierig als hij was liep hij achter Arthur aan naar het verlichte stuk. Ze zag ineens een persoon tevoorschijn komen. Stil stond ze daar, niks zeggend. Pas na het horen van Dido herrinerde ze zich dat ze nog niet had geantwoord. Wat haar wel verstandig leek. 'Mary. Wat doe je hier?' Het klonk geprobeerd zeker, de angst was duidelijk te horen. Dido begon ondertussen aan de kleding van Arthur te snuffelen, totaal blind voor wat er allemaal gebeurde. Nieuwe personen moesten worden ontdekt!
|
|
|
Post by Zhavirah on Jul 10, 2008 20:39:55 GMT
Eigenwijs sloeg Arthur zijn armen over elkaar, werd er nou echt aan hem gevraagd wat hij hier deed. "Dat kan beter aan jou vragen Mary" kwam er koppig uit. Zijn indruk van Mary was niet echt groot. Een paar stappen nam hij weer richting Mary en bekeek haar nog eens goed. "Wat doet zo iemand als jij hier in Deadshine, ken je de verhalen niet? De reden waarom het hier zo uitgestorven is" vertelde Arthur alsof het een of ander groot griezen verhaal was. Het was gedeeltelijk om Mary te testen, sinds niet veel mensen hier voor hun plezier heen gingen. De hond leek hem niet veel te schelen, zolang het dier maar niet beet vond hij alles best.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 11, 2008 9:24:31 GMT
In de pauze tussen zijn vragen keek ze express weg, ze voelde zich bekeken. 'Verdwalen doet rare dingen met je. Alsof het buiten zo veilig is.' antwoordde ze wat kortaf. Maar haar nieuwsgierigheid was aangewakkerd door de laatste zinnen van Arthur. 'Als je dan zo goed weet waarom ik hier niet zou moeten zijn, kun je met net zo goed inlichten.' Haar nieuwsgierige kant overheersde het verlegen, anders had ze met zo min mogelijk woorden geantwoord en er zo snel mogelijk van door gaan. Dido snuffelde nog steeds aan de onderkant van de kleren die Arthur aanhad.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jul 11, 2008 14:22:25 GMT
Lichtelijk verbaasd was Arthur wel van Mary's reactie. Kort grinnikte hij op het antwoord van mary, ze gaf blijkbaar niet toe aan haar angst. "Daar heb je wel gelijk in, ookal ben je binnen net zo gemakkelijke prooi als buiten voor sommige nachtwezens" kwam er grijnzend uit. Voor een moment hield hij zijn hoofd schuin en bekeek Mary nog een keer goed. Ze leek geen verwondingen te hebben of mogelijke tekens dat ze de prooi van een vampanees zou zijn, dus ze daar zou ze geen last van hebben. "Deze stad is de woonplaats van veel wezens die het daglicht niet kunnen verdragen, sommige doen je niks en andere betekenen je dood" was zijn antwoord op Mary's laatste vraag. Zelf was hij totaal niet bang voor de mogelijke gevaren, hij had zijn wapens bij zich en was door het vampierbloed al sterker dan een gemiddeld mens.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 13, 2008 9:13:18 GMT
Zucht. Binnen was dus net zo onveilig als buiten. Zijn woorden hielpen haar dus ook niet echt, zoals, hoe ze het beste weer thuis kon komen, de weg naar Aloyze of Tabanan, het liefste ook nog eens heelhuids. Terwijl Mary de woorden verwerkte vond Dido het wel tijd om eens op te springen in plaats van te snuffelen. De jongeman rook iets anders dan menig anderen en dat zorgde voor een nieuwsgierige actie van Dido. De hond liep iets terug en sprong toen op tegen Arthur, leunend op haar achterpoten, reikte ze ongeveer tot de heup van Arthur. 'Dido!' sisde Mary toen ze doorhad wat haar viervoeter van plan was. 'Het klinkt allemaal trouwens erg bevorderend. Je hebt er wat aan maar in deze situatie niet echt.' praatte ze er snel achteraan. Ze was bang dat Arthur de hond iets zou aandoen en snelde daarom op Dido af om haar vast te pakken.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jul 13, 2008 11:43:33 GMT
Arthur keek net vanuit zijn ooghoeken naar Dido en had al door wat de hond ging doen. Met een paar stapjes wist hij de hond makkelijk te ontwijken. Hij had er op het moment geen zin in overactieve puppies die tegen hem aansprongen. "Je hebt geluk dat het hier op dit moment veilig is, geen vampanees en het is ook geen volle maan" Vertelde hij met een al iets aardigere stem dan eerst. Zijn humeur werd al langzaam iets beter van deze omgeving. Niet te harde geluiden voor zijn gehoor een donkere sfeer en rust, op Mary en Dido na. Hij maakte een kort wandeling om Mary heen, om haar van alle kanten te kunnen zien.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 14, 2008 10:32:34 GMT
Dido was al tegen Arthur opgesprongen voordat Mary er was maar omdat hij de hond simpel ontweek kwam Dido een stukje achter hem terecht. Voordat ze een tweede poging kon plegen had Mary haar al vast, knielde neer zodat ze een arm om het dier kon slaan en deze rustig kon aaien. Bij het horen van de twee woorden 'volle maan' rilde haar lichaam. Dan was ze inderdaad niet veilig, voor zichzelf. Ze zat nog steeds en het beviel haar ergens niet dat ze zo 'bekeken' werd. 'Is dat een bevestiging dat jíj me niks doet? Je bestudeert anders wel erg goed.' Ze mompelde het half en keek hem ook niet aan bij het praten, ze bleef naast Dido geknield zitten.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jul 14, 2008 11:08:37 GMT
Kort grinnikte Arthur toen hij de mislukte poging van Dido zag. Het was best schattig om te zien. Arthur kon het nog net zien dat Mary van de woorden 'volla maan' moest rillen. Zou ze een weerwolf zijn? kwam gelijk in hem op. Voor het gemak haalde Arthur ook een stoel tevoorschijn, van de vele tafels die binnen stonden. Gemakkelijk ging hij er in zitten, op een zakelijke manier. "Dat klopt ik zal je niks doen, je ziet er ook niet echt gevaarlijk uit" dat laatste bedoelde hij meer als een geintje, wat hij op het moment niet kon laten. Zijn gezicht nam de serieuze blik weer aan waarmee hij Mary aan begon te staren. "Vertel is wat zijn je ervaringen met nachtwezens?" vroeg hij op een zakelijke toon.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 17, 2008 9:16:32 GMT
Mary had ondertussen Dido losgelaten, de hond had zijn pogingen om tegen Arthur op te springen opgegeven en lag nu op de grond naast een lege stoel. Ze stond op en keek de halfvampier aan. Haar wenkbrauwen trokken heel kort even op bij zijn 'gevaarlijk' opmerking maar negeerde het. Ze was het niet, ze was geen partij voor een nachtwezen, misschien in wolfvorm maar daar was ze zelf als de dood voor. 'Kun je het zien?' beantwoordde ze zijn staren. Ze ging op de stoel zitten waar Dido lag, hij zou haar niks doen, daar moest ze maar op vertrouwen. 'Waarom ben je daar ingeintereseerd?' Ze was nieuwsgierig geworden naar wat Arthur allemaal zag inhaar, waarom wilde hij dat weten, waarom deed hij haar niks aan, waarom?
|
|
|
Post by Zhavirah on Jul 17, 2008 11:27:22 GMT
"Laten we het erop houden dat je nou niet echt in sterke indruk geeft" maakte Arthur er maar van. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. Het beviel hem wel dat Mary zo nieuwsgierig was. Het gesprek zou in iedergeval niet stil vallen. "Gewoon, veel mensen geloven niet in de wonderen van de nacht, of hebben juist de verkeerde ideeën" vertelde Arthur verder. Dat 'wonderen van de nacht' was zijn eigen visie op de wereld. Misschien een vreemde maar voor hem dood normaal. Hopelijk zou Mary zijn woorden wel begrijpen.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Jul 17, 2008 16:40:56 GMT
'En bedankt.' Een vage glimlach was op haar gezicht te zien, die al snel verdween. Ergens was ze nu niet helemaal bang meer. Ondanks zijn rare vragen was ze er nu wel van overtuigd veilig te zijn, zolang er niemand anders was. 'Waarom wil je me ervaringen dan weten, je kunt naar me zicht er op vragen. En ik weet niet of ik verkeerde ideeën heb, maar ontkenningen doe ik het in ieder geval niet.' beantwoordde ze haar eigen vraag maar meteen. Ze zou het niet ontkennen maar weten hoe ze allemaal in elkaar steken, nee dat wist ze gewoon weg niet.
|
|