|
Post by °°Orange°° on Mar 23, 2008 13:49:14 GMT
Jason stopte zijn handen in zijn zakken en nam Damy eens in zich op. Voor een moment lang kon hij eht niet helpen om zich voor te stellen hoe hij zou zijn geweest als hij nog mens was geweest en dit zou hebben gehoord. Hoe zou hij hebben gereageerd? Toen hij zich herinnerde dat hij altijd nieuwsgierig was geweest naar vampiers, glimalchte hij. 'IK snap het. Toen ik nog kind was, wilde ik er alles van weten. Iedereen zei dat het maar sprookjes waren, tot ik er een tegen het lijf liep, die me bloed gaf. Als je eenmaal vampier bent, is het moeilijk om de waarheid nog te ontkennen.' Hij leit zich blik gaan over de vrouw en glimlachte opnieuw. HIj was dankbaar dat eht vampeirs bleod was geweest, en neit dat van een vampanees.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 25, 2008 8:58:42 GMT
'Thuis hadden we het er nooit over, het was een soort taboe bij ons thuis. Maar af en toe, als je op straat loopt waar je dan delen van verhalen oppikt, tja. Want woorden als 'alweer twee doden' en 'vampieren' lieten mij in ieder geval schrikken. Ik was er bang voor, denk ik. Misschien is dat wel de reden waarom ik altijd zo vast heb gehouden aan die dingen die me ouders vertelde.' Ergens luchtte het enorm op dat hij dit kwijt was, maar aan de andere kant schrok Damy ook wel van zichzelf. Waarom zou hij dit hele verhaal aan een wildvreemde vertellen. Hij was behoorlijk in de war.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 25, 2008 21:14:48 GMT
Jason knikte. 'Wees maar blij. Mijn eeuwige drang om alles over vampeirs te weten heeft me mijn menszijn gekost. Jaren lang in eenzaamheid, aangezien mijn mentor me verliet en alleen achterliet met de vreemde nieuwe krachten en zwaktes. Misschien is een elven van ontkenning niet zo slecht.' Hij wist neit zeker waarom hij dit vertelde. Omdat hij Damy gerust wilde stellen, of gewoon om het kwijt te zijn. Hij zat hem al zolang dwars...
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 26, 2008 13:20:06 GMT
Ergens gaf Jason hem het gevoel alsof ze al zolang bevriend waren en nu pas elkaars hart luchtte bij elkaar. Alleen, kende ze elkaar nog geen 15 minuten. 'Alles weten? Nee dankje. Maar dingen die wel belangrijk zijn, misschien. Er zijn er genoeg die door bossen zwerven 's avonds laat. Ik ook. Soms dan.' Heel even viel de vrouw op het bankje op en het verwarde hem meer. Altijd wilde hij er niks van weten, bang dat het misschien waar was. Het was gewoon zo, zelfs als 24 jarige. 'Maar wat ik niet begrijp. Als jullie bloed nemen en die vrouw leeft nog, waarom vallen er dan eigenlijk al die jaren zoveel doden?' Bang voor het antwoord, het antwoord wat misschien ook met zijn vader, en misschien zijn zusje was gebeurd liet hem rillen.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 27, 2008 21:31:14 GMT
Jason had nog kunnen lachen in het egin, maar langzaam maar zeker stierf zijn glimlach weg. Hij schudde even zijn hoofd. Hij rook Damy's angst en twijfelde. Hij was geen leugenaar, nooit geweest ook. Hij had zich voorgenomen om dat ook nooit meer te doen, sinds Agness. Dus hij zat eraan vast. HIj haalde diep adem, om die vervolgens even diep uit te blazen. 'Bereid je vast voor op nachtmerries,' zei hij, met een grinnik die hij niet had verwacht. Hij keek Damy aan, zodat deze zou zien dat hij eerlijk was. 'Er zijn meerdere redenen. Moordenaars, als in mensen. Moordenaars, als in krankzinnige vampiers of V's, al komt dat zelden voor. Die hebben zichzelf neit meer in de hand en zijn ook niet tot rede vatbaar. Verder heb je nog de vampanezen. Zij doden niet willekeurig, maar doden zeker. Een per maand meestal, soms een in langere tijd, ahngt van de persoon af. En dan hebben we nog, mijn grootste ergenis. Eigenlijk, de grootste ergernis van alle V's. De bloedwolven. Laten we eht erop houden dat ze slecht zijn. Vraag neit om detaills, dat wil je namelijk niet.'
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 28, 2008 15:25:07 GMT
'Nachtmerries? Onzekerheid kan soms erger zijn dan de waarheid.' zei Damy zacht, meer tegen zichzelf. Achtervolgt worden door een schim was vaak erger dan door iets wat je 'kende'. Dan wist je in ieder geval waar je mee te maken had. De woorden van Jason waren veel, verwarrend maar vaag kon Damy de namen uit elkaar houden. 'Dus als ik het snap, zijn er vampane, nouja die, die moorden, maar waarom? Krankzinnig heid snap ik nog wel, er zijn ook krankzinnige mensen. Waarom zou je moorden als je niet krankzinnig bent?' Hij snapte het niet helemaal, ook niet van zichzelf dat hij dit zomaar allemaal aannam. Het hele bloedwolven verhaal ging helemaal langs hem heen.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 28, 2008 19:55:11 GMT
Jason haalde zijn schouders op. 'Dat is de hele reden waarom er uberhaupt vampanezen bestaan. Een aantal eeuwen geleden waren vampiers en vampanezen een clan. Tot een groep besloot om te moorden. De rest van de vampeirs was daartegen en ze zijn verbannen. Ze hebben zichzelf de vampanezen genoemd en zijn een eigen clan gevormd. Inmiddels zijn ze niet langer instaat om nog te kiezen. Ze doden als ze drinken, omdat ze neit anders kunnen. Hun bloed dwingt hen. Het is geen keuze.' De bloedwolven waren een ander verhaal, maar waarom zou je iemand over zulke wezens vertellen, als het niet nodig was?
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 28, 2008 22:45:12 GMT
'Geen keuze? Zover ik het snap, heb je vampiers en vampaneesdingen. Je kan toch kiezen wat je wordt, als je al zoiets wilt worden? Waarom zou je dan kiezen om te moorden als je ook kan leven zonder dat te doen? Alsof je je beter voelt na een moord. Dat is gewoon ziek.' Hij haalde diep adem. Wat was er met Jason waarom hij hem ten eerste vertrouwde, ten tweede niet volhield dat het niet waar was en ten derde geloofde hij ook nog eens alles. Verwarrend.
|
|