|
Post by Lisa. * || on Feb 20, 2008 17:29:48 GMT
Damy liep op een iets sneller tempo dan normaal. Hij had de hele dag tot een uur of 5 bij zijn moeder in het huis geklust, hij kon het niet aanzien om de behangvellen van de muren af te zien komen dus besloot hij om er wat aan te doen. Wat hij vergeten was dat hij een nieuw paspoort moest aanvragen, zijn oude was bijna verlopen. En hij had niet eerder weggekunt dus liep hij nu sneller dan normaal richting het gemeentehuis, de schemer viel bijna.
De laatste dagen was hij meer gaan twijfelen. Zoveel dingen in zijn omgeving, of dingen die met mensen gebeurde konden gewoon niet. Niet in een wereld waarin alleen mensen en dieren bestonden. Zou het dan echt zo zijn? Ergens hoopte hij dat het niet zo was, maar diep van binnen kropte hij angst op. In de verte glansde het dak van het gemeentehuis in de laatste zonnestralen.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 16, 2008 13:25:46 GMT
Met een zachte plof legde Jason het slapende lichaam op een bankje en veegde zijn mond af. Hij slaakte een zacht kreetje toen hij zich sneed aan zijn hoektanden. Hij was nog niet gewend aan het V zijn en ook niet aan die lange scherpe gevallen in zijn mond. Hij hield zijn hand voor zich en keek toe hoe een dun stroompje rood over zijn hand liep en op de grond druipte. Hij wist dat V-bloed kostbaar was, maar voor hem was het gewoon zijn eigen bloed.
Pas op dat moment viel het hem op de snee op de arm van de vrouw niet niet helemaal was genezen en er nog steeds bloedopbolde. Hij plaatste zijn mond erover heen en likte er zacht aan, zodat zijn speeksel het nu wel zou genezen. Hij kwam weer overeind en zag glimalchend toe hoe het genas. Hij stond op en draaide zich om, om opeens oog in oog te staan met een jongen.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 16, 2008 13:36:36 GMT
Damy groette een paar mannen die op weg waren naar het café en een jonge vrouw die hij wel eens in het restaurant zag. Voor de rest liep de straat leeg, iedereen ging naar huis. Hij zat wat te denken en zag daarom Jason niet echt staan. Wat hij wél zag was de vrouw, met een snee in haar arm. En dat Jason deze 'genas' met zijn mond in Damy's ogen. Verbijsterd bleef hij staan en schrok eigenlijk wel, maar te verbaasd om te reageren, nadat Jason zich had omgedraaid. 'Um.Juist.' stamelde hij. Het liefst ging hij gewoon naar het gemeentehuis en deed hij alsof hij dit niet gezien had.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 16, 2008 13:47:04 GMT
Een aantal seconden lang wist Jason werkelijk neit hoe hij moest reageren. Hij zag voor zich hoe eht voor Demy moest zijn: Een jongenman die het bloed van een vrouw dronk, gewoon vrolijk opstond, en zef bloedde. Hij slikte even en probeerde te glimlachen. 'Ehm.. een goede avond.' Hij sprong werkelijk een meter opzij toen de vrouw opeens ene geluidje maakte en zich omdraaide in haar slaap. Hij slaakte een zucht van verlichting en keek toen weer naar Demy. Hoe zou hij hier zich uit kunnen praten?
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 16, 2008 13:56:04 GMT
'Goeie avond? Gaat alles wel goed met haar!' Damy kreeg last van een vlaag van paniek. In zijn ogen kwam Jason niet over als een V maar eerder als een soort van moordenaar achtig. 'Wat gebeurd hier toch allemaal.' Hij kalmeerde weer wat, toch nog steeds half in shock. Waarom leken alle verhalen die altijd de ronde deden en die je nooit geloofde steeds vaker waar te zijn? Hij wilde alleen maar een nieuw paspoort halen, dit niet.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 16, 2008 23:45:35 GMT
Jason keek even naar de vrouw en krabte wat nerveus in zijn nek. 'Ja, ze is in orde. Ze slaapt alleen maar. Eigenlijk gebeurd er vrij weinig, alleen niet iets wat jij had moeten zien...' HIj zocht naar een oplossing. Demy laten slapen, zodat hij dacht dat eht een droom was? Of gewoon weggaan... en misschien worden opgejaagd...
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 17, 2008 15:59:31 GMT
'Wat ik niet had moeten zien? Je hebt haar gewoon vermoord!' Hij wist ook wel dat dat niet kon want de vrouw had zojuist nog bewogen maar hij wist niet wat hij anders moest zeggen. De discussie in zijn hoofd begon weer op te laaien en met een lichtelijk angstige blik staarde Damy naar Jason. 'Of in ieder geval een poging gedaan tot. Wat is dit toch?' Het laatste mompelde hij vooral tegen zichzelf.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 17, 2008 16:45:43 GMT
Jason keek hem werkelijk geschokt aan en op dat moment verdween alle onzekerheid. 'Ik ben geen moordenaar,' zei hij, diep beledigd. 'Ik heb... wat bloed van haar genomen als je eht perse wil weten. Ik hoef haar leven neit te nemen. Ze wordt over een minuut of twintig weer wakker en dan weet ze enrgens mer iets van. Je moet niet meteen zoeits denken, dat is neit bepaald vriendelijk.' Hij stak zijn handen in zijn zakken.
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 17, 2008 17:10:19 GMT
Damy staarde eigenlijk nog steeds. Het leven werd met de dag gekker. Overal liep hij tegen dingen aan die gewoon niet echt konden zijn. 'Sorry, ik was in shock denk ik?' mompelde hij vervolgens zachtjes. 'Bloed? Ze kan zich toch laten prikken?' Eigenlijk voor het eerst inz ijn leven hield Damy zich niet vast aan de dingen waar hij mee opgegroeid was en die hij altijd als de waarheid had gezien. Waarom was hij de laatste tijd steeds toch aan het twijfeln over zichzelf?
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 17, 2008 17:16:08 GMT
Jasons mond viel open van complete verbijstering. 'Ehm... ik ben een.. soort van vampier zeg maar. Ik heb bloed nodig om te overleven. Als het neit hoefde zou ik deze arme vrouw met rust hebben gelaten. Niet dat ze eits mankeerd hoor. Het was maar een liter of twee...' Hij schudde verbouwereerd zijn hoofd. 'Sommige mensen zijn zo onnozel...'
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 18, 2008 12:39:17 GMT
'Vampier? Vampiers bestaan niet?' Normaal, op een gewone dag in een gewoon zonnetje zou hij het overtuigend tegen kinderen hebben gezegd, maar nu klonk hij zelf bang, met enorme twijfels in zijn stem. Waarom zou degene tegenover hem zoiets verzinnen? De laatste opmerking van Jason drong niet helemaal tot hem door.
[ooc; weet niet veel beters te zeggen =S]
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 18, 2008 17:36:31 GMT
Jason zuchtte even zacht. 'Ik ben ook geen echte vampier. Niet meer althans. Ik ben een V. Wij beschermen mensen, al hebben we helaas ook bloed nodig. Je kan wel zeggen dat we niet bestaan, maar ik sta toch echt recht voor je.' Hij liet zijn blik onderzoekend over Demy gaan. Wanneer was hij zelf voor het laatst bang geweest?
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 19, 2008 13:32:49 GMT
'Een V? Is vast een afkorting.' Hij probeerde niet echt bang over tekomen maar hij kreeg nu echt het gevoel alsof hij al 24 jaar werd voorgelogen. En nog wel door zijn eigen ouders. Al die verhalen die hij altijd maar stopte onder het kopje 'onzin' leken ineens niet zo heel gek. Toch wilde een deel van hem niet geloven, hij bleef tenslotte koppig. 'Je hebt bloed nodig en je beschermt ons, lijkt me geen logische combinatie. Wat doe je hier eigenlijk?' Een verhaal kwam ineens in hem op, van iemand uit een nabijgelegen stad. Dat daar weleens figuren over straat lopen die 'anders' waren maar niemand verbaasde zich erover.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Mar 19, 2008 17:29:40 GMT
Jason zuchtte opnieuw. 'Okeej. V is geen afkorting. Het is gewoon V, omdat we zowel van mensen, vampeir en vamapanezen afkomstig zijn. Toen de clan werd opgericht, waren eht alleen maar vampanezen en vampiers. De V was het enige dat die twee gemeen hebben.' Hij voelde een lichte ergernis dat hij alles moest uitleggen. 'Ik bescherm mensen, want zelfs al heb ik bloed nodig, ik doe ze geen kwaad. De vrouw wordt straks gewoon wakker zonder dat ze iets mankeert. ik bescherm haar tegen de wezens die haar wel zullen doden.'
|
|
|
Post by Lisa. * || on Mar 21, 2008 8:44:05 GMT
Langzaam maar zeker drongen de woorden van Jason bij Damy door. Het duurde even voordat hij alles op een rijtje kon zetten. Hij zuchtte. Waarom leek het alsof hij het van deze onbekende zomaar geloofde en van andere, mensen, niet. Alsof zijn koppigheid verdwenen was keek hij Jason aan. 'Dus er zijn v, v, nouja iets met een v dat moord? Onschuldige, mensen?' stamelde hij. Het beeld van het lijk van zijn vader schoot door zijn hoofd. Was hij ook slachtoffer geworden van zoiets? En na dat beeld kwam het beeld van zijn zusje in zijn hoofd. Daar schrok hij eigenlijk nog meer van. 'Sorry. Het besef dat ik jarenlang niet wist of niet wilde aannemen wat de werkelijkheid was is, nouja verwarrend.' mompelde hij tegen Jason, het zag er voor hem waarschijnlijk ook vaag uit, iemand die alleen maar voor zich uitstaarde en van binnen nadacht.
|
|