|
Post by °°Orange°° on Jan 24, 2008 21:35:17 GMT
Steve knikte en voelde een steek van trots, die te zien was in een glinastering in zijn ogen. 'Dat heb je dan goed gedaan. Een v wordt je niet zomaar. Voor zover ik weet zijn ze erg kritisch en meot je zware testen afleggen. Blij dat je bent geslaagd.' Hij wist er neit veel van, alleen dat de laatste test erg zwaar en soms dodelijk was.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 24, 2008 21:39:15 GMT
Darius glimlachte even. Steve, die hij altijd als een vreselijk wezen had gezien leek wel veranderd, in ieder geval tegen hem. Hij kon ook zo anders lijken omdat hij dit maal niet aan hem leerde hoe hij moest doden, maar gewoon probeerde te praten..
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 24, 2008 21:51:39 GMT
Steve grinnikte even en lachte toen opgelaten. 'Het is wel ongeveer zoals ik verwacht ahd dat het zou zijn, 'zei hij met een treurige glimalch,'maar om de een of andere reden had ik op adnere dingen gehoopt. Dingen van je te weten te komen.. die een vader weet. Misschien.. de vader worden die ik al die jaren nooit ben geweest.' als kind had hij gedroomd dat zijn vader terug zou komen, maar deed Darius dat ook?
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 24, 2008 22:01:49 GMT
Darius keek Steve even aan. Hij wist even niks te zeggen. Had hij nu een soortement van spijt? Hij had ergens wel een leeg gevoel als hij terugdacht aan het moment nadat hij halfvampier was geworden. Omdat hij niks wist te zeggen. begon hij met het zwaard dat hij nu soepel in zijn hand had te draaien.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 24, 2008 22:06:41 GMT
Steve zweeg ook. Hij kon neit verder praten, zonder te weten wat zijn zoon dacht. Niet zonder te weten of hij voelde wat hij voelde. Na een aantal momenten zuchtte hij zacht en draaide zich half om. 'Het spijt me dat ik je lastig heb gevallen en daarmee waarschijnlijk je dag heb verpest. Het was fijn je weer gezien te hebben.'
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 25, 2008 6:45:27 GMT
"Nee, je hebt mijn dag niet verpest.." Zei Darius. Hij stak zijn dubbele zwaard in de schede die aan zijn riem hing. "Je lijkt wel.. veranderd" Merkte hij voorzichtig op. Hij wierp even een blik op de boom die nu flink wankel stond vanwege de kracht waarmee hij erin had geslagen.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 25, 2008 17:16:01 GMT
Steve keek zijn zoon even aan. 'Misschien zijn we allebei wel veranderd.' Sinds hij Odina kende, had hij steeds meer spijt en meer verdriet om zijn verleden. Ergens diep in hem, wilde hij weer vriendschap sluiten met Darren en een echte vader zijn voor Darus. Hij wilde goed zijn, zo goed een vampanees kon zijn, maar de afgelopen nacht nog, had hij een man tot huilenstoe gemarteld, tot hij stierf aan bloedverlies.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 25, 2008 17:52:43 GMT
"Kan zijn" Zei Darius. Hij keek even naar de lucht. Die leek bijna zwart, alleen was er hier en daar een plekje lichter blauwe te bekennen, zodat je ook zag dat het niet zo zwart was als je eigenlijk dacht.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 25, 2008 17:54:17 GMT
'Nou, misschien dat onze wegen elkaar weer treffen... over vijtig jaar. Ik geloof dat je rond die leeftijd bent inmidels, of neit?' Hij had eigenlijk geen idee. Hij was het besef van tijd verloren toen Darus vertrok.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 25, 2008 17:56:29 GMT
"Zo ongeveer, ik heb het niet meer precies bijgehouden" Zei Darius. "Misschien treffen we elkaar wel weer eerder, wie weet" Zei hij. Hij trok zijn zwaard weer uit zijn schede. Hij was van plan verder te oefenen nadat Steve vertrokken was. In het maanlicht kon je zien dat het dubbelzijdig was.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 25, 2008 17:58:04 GMT
Steve bleef echter nog even naar zijn zoon staan kijken. 'Je bent erg gegroeid,'zei hij opnieuw en er rolde een traan over zijn wangen. Een enkele traa, even eenzaam als hijzelf. Hij keerde Draius zijn rug toe, maar had het hart niet om direct weg te lopen.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 25, 2008 18:01:32 GMT
Darius keeke ven verbaasd naar zijn vader. Had hij daar nou een traan gezien? Hij had zijn vader nooit zien huilen. Niet dat dit echt huilen was. Maar hij had zich niet vergist, wist hij. Hij had zeer goede ogen. Wat ook niet zo gek was als V zijnde. "Nou.. We zien elkaar wel weer.." zei hij. "Toch?"
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 25, 2008 18:04:20 GMT
Steve glimlachte tegen de bomen. 'Dat mag ik hopen van wel. Zorg goed voor jezelf.' Tot zijn afschuw klonk zijn stem hees. Hij vervloekte zichzelf en stapte tussen de bomen. Hij bleef opnieuw staan en draaie zich half om naar zijn zoon, om een tweede en derde traan weg te vegen.
|
|
|
Post by mistrefall on Jan 25, 2008 18:13:15 GMT
"Ik hoop je nog eens te zien" Darius glimlachte. Hij hief zijn zwaard op en ging daarna weer verder met oefenen. Het gesprek had hem op de een of andere manier gerustgesteld, Hij had al die jaren nooit gedacht dat zijn vader echt om hem had gegeven. Hij hakte opnieuw op de boom in en hij sprong weg omdat de boom zijn kant op viel. hij kwam enkele meters van hem vandaan neer met een luid gekraak.
|
|
|
Post by °°Orange°° on Jan 25, 2008 18:40:22 GMT
Steve hoorde het geluid niet en verdween traag tussen de bomen, nog steeds liepen er tranen over zijn gezicht. Hij kende ze neit, hij wilde ze niet kennen, maar hij kon ze ook niet stoppen. Het waren tranen van spijt, van verdriet, van woede tegen zichzelf, van bliheid en trots. Want wat hij ook zou zeggen, hij was trots op zijn zoon.
|
|