Bloedwolven? {open}

[°°Orange°°]

Zijn ene voet stond op de grafsteen, terwijl zijn andere over de rand bungelde. Hij ging ervan uit dat Martijn Morris, wie dat dan ook mocht zijn, het niet erg vond dat hij rustte op zijn laatste rustplaats.
Gegrinnik.
Niet slecht. Jammer dat niemand het hoort.
'Hij hoort het.'
De tijd dat hij wenste dat zijn innerlijke vampanees verdween, was voorgeod voorbij. Nu een tijdje zonder hem te zijn geweest, merkte hij dat hij de eenzaamheid neit meer aankon. Was dat neit de rede waarom hij uberhaupt die tweede persoonlijkheid had aagemaakt?
Het was misschien vreemd, maar Mingo wist heel goed van zichzelf dat hij Schyzofreem was.

Er stond weinig wind en hij glimalchte in de nacht. Het was hier altijd zo rustig en vredig, niemand die hen lastig viel... dat was ooit eens zo geweest. Sinds kort waren er geruchten. Wolven die Vampeirs en vampanezen opjoegen om ze leeg te zuigen. Hoe dat idee zo luguber kon zijn ,terwijl hij zelf maandelijk mensen vermoorde, wist hij zelf ook niet. Zijn gedachten dwaalden af, langzaam, in de stilte die hem omringde.

[Nightlioness]

voetstappen klonken zacht door het gras, teminste als je dat voetstappen kon noemen. Ze klonken sloom en traag. twee gele ogen keken naar de gedaante bij de grafsteen, ze sloten zich even. Het wezen zakte langzaam door zijn poten en bleef toen op zijn buik ligen. Rood warm bloed sijpelde langs zijn vacht en over zijn snuit. Het wezen piepte zacht. Toch spitste het wezen zijn oren toen hij in de verte een geluid hoorde.

[°°Orange°°]

Mingo werd wakker gemaakt uit zijn overpeinzingen en staren van een vreemde geur. Bekend en onbekend tegelijk. Hij draaide zich om. Zijn ogen zochten de begraafplaats af naar de gewonde V. Was het wel een V? Hij betwijfelde het. Met een glimlach schudde hij zijn hoofd.
Weerwolf. Maar wel een gewonde weerwolf... Een lichte vlaag van angst golfde door hem heen. Weerwolven waren neit eetbaar voor bleodwolven, toch?

TErwijl hij opstond, merkte hij dat hij daar lang neit zo zeker van was. Zijn ogen zakte tot de grond, waar hij een donekre schim opmerkte. Een weerwolf.. dus toch.
'Ben je verdwaalt?' Vroeg hij, bij gebrek aan beter woorden.

[Nightlioness]

Het wezen, een gewoone wolf, keek Mingo aan en trok zijn lippen op en liet een grom horen. Hij rook de geur van een vampanees, en meestal waren die niet blij met wolven. Hij hief zijn hoofd langzaam op en bewoog zijn poot. Iets wat hij beter niet kon doen, hij piepte het uit van de pijn. Zijn vacht zag rood van het bloed, en hier en daar had hij een diepe wonden. Artex keek de vampanees nog steets aan en spitste zijn oren toen hij sprak ik ben geen weerwolf, gek dacht hij geïriteerd. Hij wou alleen maar dat zijn mede reiziger hier zou zijn. Die andere raare bloeddorstige wolven hadden hem ook opgejaagt....