Our newest act... [/open]

[Sebastian Claude Latesh]

Het oude theater baadde voor de laatste keren in het helderrode zonlicht van de ondergaande zon voordat deze helemaal aan de horizon verdween. Het was nu nog maar een kwestie van wachten tot de zilveren cirkel van de volle maan zou opduiken.
Binnenin Tijd Staat Stil ijsbeerde iemand zenuwachtig rond in de gangpaden. Met de seconde die voorbij streek werd hij nog nerveuser en beet twijfelend op zijn rechterduim. De doffe, blauwe ogen schoten naar de klok die in het theater hing, kwart over 3 duidde deze aan. Maar de wijzers van de klok zouden nooit meer bewegen. Het was een stomme tic die Sebastian kreeg als hij zenuwachtig werd. Kijken naar de dichtsbijzijnde klok. Rond een uur of half tien in de avond zou de maan verschijnen en dan zou zijn hele plan om zeep zijn. "Waar is hij? Waar is hij? Wààr?!" tierde hij door de gangen.
Hij zag eruit alsof hij een drugsverslaafde was die nodig zijn shot moest hebben maar er waren andere redenen voor zijn ongemakkelijkheid.
De deur ging open en een kort, dik mannetje verscheen in de deuropening. Aan een zijde stapte een beer van een vent met hem mee, eentje die Sebastian nooit alleen neer zou krijgen. "Sebastian, mijn broeder!" klonk de vrolijke stem met een duidelijk nep Italiaans accent erin. Een Wannabe-maffiosi noemde hij zulke mensen. "Youwe got the money?" klonk zijn stem in het Engels en plots niet meer zo vrolijk maar puur zakelijk.

Een steek ging door Sebastian heen alsof hij werd neergestoken maar niemand had hem aangeraakt. Hij reiktte zijn hals uit naar boven en hapte met grote ogen naar adem. "Sebastian? Mijn vriend? Ben jij wel in orde?" hoorde hij de nep-Italiaan zeggen. Hij reageerde er niet meer op. De tijd was rijp om zijn plannen hier uit te voeren.
Hij wankelde naar de coulissen toe van het theater, zich vastgrijpend aan alle vastzittende objecten die hij tegenkwam in zijn weg.
Nét toen hij uit het zicht verdwenen was van het korte mannetje hoorde die een doffe klap en wat gereutel. "Alias, ga kijken." droeg hij zijn bodyguard op. Deze gehoorzaamde zoals altijd en stapte met grote passen naar de coulissen toe. Een pijnlijke schreeuw weerklonk voordat de man neerviel, nog niet dood maar duidelijk in shock. Hij reutelde van het bloed dat hij verloor aan zijn borst waar een beest zijn tanden had in gezet. Even snaktte de enorme man naar adem toen enkele witte poten zich op zijn borst zette voordat een blond-witte snuit verscheen met ontblootte, bloederige tanden.
Het dier had zowat alle kleuren die een wolf of een wilde hond maar kon hebben. Graankleurig, zwart, grijs, bruin, wit. Allemaal gegoten in een prachtig patroon met een zwarte aalstreep over zijn rug.
De korte man kon zijn schoonheid echter niet bewonderen. Hij was doodsbang. Dit wezen had zonet zijn bodyguard neergehaald met een haal van zijn krachtige kaken. Hij staarde naar de donkere ogen van het wilde beest. Die leken te twinkelen van plezier terwijl de snuit zich krulde in een denkbeeldige grijns. Het was alsof hij het dier kon horen praten, zo bang was hij. 'Now, iet's your turn.' dacht het mannetje te horen met een nep-Italiaans accent. Een schot werd gelost van zijn kant af. Dat was het laatste dat hij nog kon registreren. De wolf sloeg toe en een bloedbad was het gevolg.

Toen Sebastian weer bij positieven was doordat de maan zich waarschijnlijk weer schuilhield knipperde hij even met zijn ogen en zag dat hij halvelinge over de bodyguard heen hing. Hij hing helemaal onder het bloed zoals gewoonlijk maar nu voelde hij iets anders dan andermans bloed. Over zijn schouder liep vers bloed, van hemzelf. Hij greep ernaar met zijn andere hand en druktte tegen de wonde aan. Morgen maar weer naar het ziekenhuis, welke smoes zou hij dan gaan verzinnen?

[°°Orange°°]

{inspi over? XD}

Bloed droop nog van zijn vingertoppen, terwijl het leek alsof hij donkerkleurie handschoenen droeg, die tot over zijn ellebogen kwamen. Tergend traag likte Steve met het puntje van zijn tong over de ruwe huid op zijn armen en liet een huidkleurige streep na. Zijn blik lag op de man die hem emt dode ogen aanstaarde. De man was al minuten lang dood, maar Steve had nog niks gedronken. Hoe zou hij ooit zijn dekmantel als mens overeind kunnen houden, als hij niet eens een paar minuten kon wachten met drinken?
Hij begreep de andere vampanezen ook niet. Mensen zien sterven was zo heerlijk... zo opwindend.. als je emt je mond om een wond zat kon je dat toch niet zien? Als je de mens vlug doodde om te drinken, dan had je er toch geen plezier van? Hij grinnikte zacht. Hij was geen zwakkeling die treurde om zijn verloren menszijn. Hij had gekozen voor dit leven. Voor eht zijn van dit oppermachtige wezen. Tenminste, dat was hoe hij zichzelf zag.

Het grommen en schreeuwn deed hem geergerd opkijken. weerwolven... Altijd maar weer die weerwolven! Hij had de pest aan dat soort. Ze stonken, waren lelijk en irritant en daarbij, leek hun bloed veel te veel op dat van V's. En aan V's had hij al helemaal een persthekel.
Hij negeerde het lawaai verder. Nog een minuutje en hij kon aanvallen. dan zou hij een aantal minuten kunnen drinken voor eht bloed niet meer smaakte. Dan was hij opnieuw veilig, was zijn maag gevuld, zijn hogner gestild.. en ahd hij zijn vermaak voor die avond ook wel gehad. Al kon er altijd meer bij... Misschien een kind.. of een vrouw. Misschien een vrouw met een kind?
In gedachte zag hij al hoe de meoder krijste terwijl hij het kind de nek omdraaide. Hij had het eerder gedaan en zou het zo weer doen. Dood was vermakelijk, zolang hij zelf neit de pijp uit ging...

Zijn geduld werd beloond toen hij eenmaal aanviel. Het bloed was dik, zoutig en krachtig. Deze man ahd een sterk en goed hart gehad. Veel persoonlijkheid en een krachtig lichaam... Even voelde hij een teleurstelling. Vamapnezen zogen de ziel op van de mensne van wie ze dronken, maar omdat Steve ze altijd eerst doodde, had hij daar geen last van. Toch had hij wel iets van de kracht van deze man willen hebben...
Het bloed verloor zijn smaak en Steve liet hij lijk uit zijn handen vallen. Het viel als een zielig hoopje in elkaar, terwijl de bloedplas zich uitbreidde. Steve veegde zijn handen schoon aan een doek die hij bij zich droeg en veegde zijn mond af aan een schoon hoekje. Toen pas liep hij naar de reling toe van het balkon en keek neer op de dode lichamen en de wolf. Grijnzend wierp de hij met bloed besmeurde doek omlaag.

[Sebastian Claude Latesh]

Een licht gegrom borrelde op vanaf Sebastians keel toen hij het bloeden van zijn schouder probeerde te stelpen, wat niet echt lukte. Uiteindelijk deed hij de zwarte jas van Alias uit en wond deze op een slordige manier, met één hand en zijn mond rond zijn arm voordat hij zich over de rest van het lijk ontfermde. Snel en tactvol tastte hij het lichaam af en vond vanalles; sleutels van een auto, een handwapen, portefeuille en wat kleingeld.
Sebastian was niet kieskeurig op zijn buit. Hij zou alles meenemen, zoals gewoonlijk. De sleutels en alles verdwenen in zijn broekzak terwijl hij het wapen achter zijn broeksriem stak en opstond om zich over de neppe Italiaan te ontfermen, of toch de resten allezins tot hij de doek naar beneden dag vallen. Zijn doffe ogen zochten de persoon of de oorzaak die het object hadden laten vallen tot hij de blonde jongen zag. In pure walging trok hij zijn lip op en bekeek de doek even. Een vampier of een vampanees iets anders kon het niet zijn gezien die vaker doeken met zichzelf meedroegen om hun weer schoon te maken na een maaltijd. En voor een weerwolf zag hij er niet verward genoeg uit.
"Goedendag, vriend." klonk zijn zoete stem op een neutrale toon. Hij besloot om maar geen ruzie te zoeken met deze jongen. Toch niet zolang hij niet wist wat hij was en wat hij kwam doen.
Zorgvuldig stapte Sebastian wat naar achteren zodat hij Steve wat beter kon bekijken en druktte de jas wat steviger tegen zijn schouder aan. Hij zag er best slecht uit nu. Alsof hij zonet was wakker geworden uit een slaap die hij broodnodig had gehad.

[°°Orange°°]

'Laat iemand naar die wond kijken, je bloed flink. Als je bloed iets waard was zou ik zeggen dat je het neit moest verspillen, maar je bent toch maar een halfling...'
Hij liet zijn blik opnieuw over de ruimte gaan. De geur van dood prikkelde zijn zintuigen op een prettige manier. Bijna was hij thuis. Bijna was het weer alsof hij met zijn groep dood en verderf had gezaaid. Hij hield van die tijden...
Met ene lochte grinnik tilde Steve zichzelf over de reling van het balkon en suisde kalm omlaag. Hij landde met een zachte plof op de grond en glimlachte even zoetsappig als Sebastians stem had geklonken.
'Ook een goedennacht. Aangenaam weer, niet waar? De maan schijnt helder, weinig bewolking of kou... kan een nacht perfecter? Vertel eens... hoe lang blijft de smaak in jou mond hangen? Lang genoeg om naar de volgende de verlangen, of proef je de bittere smaak van wroeging? Jullie wolfjes zijn vaak zo sentimenteel...'
Het was niet zijn bedoeling geweest de weerwolf te bespotten. Het ging vanzelf. Hij was niet instaat om iets positiefs it te kramen.

[Sebastian Claude Latesh]

Sebastian keek zenuwachtig naar zijn eigen schouder en kon een lichte grom niet onderdrukken. Hij had het niet zo op onbekende mensen als hij wist dat deze een ras waren dat, hoe spijtig ook, superieur waren. Zijn bovenlip trok hij lichtjes op maar alsnel krulde deze weer omlaag om te smelten tot een zachte glimlach. "Dank u dat u mij erop attent maakt... Ik zal uw raad zeker opvolgen." zei hij op een zo vriendelijk mogelijke manier. Hij liet het subtiele verwijt maar voorwat het was. Hij wist dat de meeste vampiers en vampanezen niets van weerwolven moesten hebben.
Hij keerde zijn rug even naar Steve voordat hij richting het andere lijk liep en ook daar de kostbaarheden vanaf stroopte. Maar hij stopte toen hij de lichte spot van de vampanees hoorde. Hij liet zijn hoofd al lachend naar beneden zakken voordat hij weer opkeek. "Als ik wroeging zou voelen zou ik nu ergens zitten waar ik niemand anders meer kon kwaadoen en janken om God waarom ik dit ben... Maar dat is nu niet het geval. Of wel?" klonk zijn stem op zijn beurt wat spottend. Hij ging verder met het doorzoeken van zijn buit en ontdekte tot zijn groot genoegen toch wel een aanzienelijk bedragje in diens zakken. Hij verstopte alles zorgvuldig bij zichzelf voordat hij zich tot Steve wendde. "Ik zou op je tellen passen, nachtwezen. Zodra de maan weer schijnt ben ik het krachtigere ras. Ik zou nog zo onbeleefd kunnen worden om je niet te waarschuwen als ik eenmaal verander." Een spottende grijns maakte plaats op zijn gezicht dat daarvoor enkel vriendelijk had geglimlacht.

[°°Orange°°]

Steve kon eht niet laten om te grinniken.
'Dacht je dat ik me zorgen maak om een weerwolfje? Er lopen heel wat gevaarlijker wezens rond in deze nacht en jouw soort hoort daar niet bij. Jullie mogen je sterke momenten hebben, eigenlijk stellen jullie weinig voor. Ik maak me weinig zorgen over jou of over wie dan ook, als er buiten van die lijken en V's ronddwalen. Daarbij..' Hij rekte zich een moment uit, niet in het minste bedreigd. '...zie ik niet in waarom ik uberhaupt met jou zou vechten. Dat is een verspilling van mijn tijd, om over de kans op onnodige verwondingen nog amar te spreken. Waarom zou ik je doden? Je bent niet drinkbaar...'
Hij stapte langs de lichamen heen en bekeek de gezichten of wat er van over was en glimlachte licht. Een van hen had een zware geur, een die hij nooit had kunnen weerstaan. Maar hij had al gegeten...
Met moeite wendde hij zijn blik van de maaltijd af en glimlachte licht naar Sebastian.
'Nee, volgens mij ben jij neit een van de wezens die zich ooit schuldig vielt over zijn daden of ook maar enige vleug van geweten bezit.'
Hij had geloofd dat hij dat zef ook niet bezat, maar dat was voor hij Odina ontmoette. Odina... Hij moest er neit aan denken wat ze zou zeggen als ze hem zo zag. Zoeizo.. als ze heir was liep ze grote kans door dit monster vermoord te worden... Toch was Sebatsian interessant, al was het maa romdat hij zo zeker van zichzelf leek.

[Sebastian Claude Latesh]

Sebastian snoof spottend toen Steve zo laag bleef praten over de weerwolven. Even had hij zich moeten inhouden om het scharminkel geen vuistslag te verkopen maar beet uiteindelijk die drang letterlijk weg door in zijn vuist te bijten. Pas toen hij ook daar vers bloed begon te proeven loste hij zijn grip even en bedaarde weer. "Je vriend, Cole Cullen had kennenlijk de gedachte dat ik wél drinkbaar was." mompelde hij daarna. Voor hem maakte het niet veel meer uit; Vampier, Vampanees, V.. Allemaal hetzelfde.
Zelfs als je hem het verschil zou leren zou hij nog niet de moeite doen om ze uiteen te halen. Het interesseerde Sebastian gewoon niet wie wie en wat wat was. "Dat heb je dan goed gezien. Ik heb geen enkel spijt van eender wel slachtoffer dat ik maak en ik heb ook geen geweten, nee." Hij grijnsde even op een zoete manier. Veel moeite moest Sebastian doen om Steve nog lichtjes te aprecciëren. Hij mocht dan wel niet geïnteresseerd zijn in de nachtwezens maar hij wist wel dat als je een vijand van hen maakte dat je dan buiten de 'maantijd' een groot probleem had.
"Wat brengt een zoon van de nacht naar dit oude theater om te praten met een zoon van de maan?" vroeg hij op een poëtische wijze. Hij streek wat over zijn korte baardje heen en voelde hoe een streep bloed werd achtergelaten op de rug van zijn hand, het was echter het bloed van een van zijn slachtoffers en niet dat van hemzelf.