|
Post by Ridje on Jul 24, 2008 14:58:42 GMT
Stil speelde de wind met de mantel die daardoor zacht heen en weer ging. De persoon van wie de mantel was leek er niet op te letten terwijl zijn schoenen afdrukken maakte in het gras. Stil stapte hij door tot hij bij een klein bordje stopte met nummers en namen van grafen erop. De man keek echter niet naar de tekst aangezien hij de weg wist naar de graven die hij wou bezoeken, hij keek naar de lucht, naar de maan. De wolken dreven rustig in de lucht rond terwijl de maan rustig op zijn plek stond. De man keek even van de maan naar beneden waarna hij zijn weg voort zette en door liep langs de grafstenen.
De man stopte bij een grote steen waar de tekst in mooie letters op was gezet. Stil knielde de man bij de steen waardoor de maan zijn gezicht zichtbaar maakte. Zijn bruine ogen keken naar de steen en hij zuchte eens. Timothy Ford was zijn naam ookwel bekend als Sawyer. Nog steeds zo stil als de nacht streek Sawyer door zijn haar waarna hij weer op stond en even aan zijn riem voelde, waar zijn wapens aan vast zatten. Weer zette Sawyer zijn weg voort om na nog een aantal rijen bij een andere steen te stoppen.
Jaina Ford Beloved Wife and Mother Her life ended after she showed her kindness.
Dat was wat er op de steen stond. Met een hand streek Sawyer even over de steen om wat bladderen er af te vegen. "Mam." mompelde hij dan voordat hij weer neer knielde.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jul 24, 2008 15:10:48 GMT
Langzaam en geconcentreerd liep ze op het zachte kiezelpad, wat zich recht voor haar uitstrekte en haar naar allerlei verschillende graven van verschillende mensen zou leiden. Arm of rijk, gelukkig of ongelukkig. Hier lagen ze allemaal. Het was niet slim van haar geweest er weer s'avonds op uit te gaan, zeker niet na de gebeurtenissen met ene Sebastian Latesh, maar het was evenmin handig om thuis te blijven, in de verstikkende koelte die het grote herenhuis met zich mee bracht. Haar vader was er vrijwel nooit, en de grootte van het huis deed Violet zich nog kleiner voelen.
In haar linkerhand hield ze een klein verlept bosje bloemen vast, wat ze van plan was in een van de vuilnisbakken te gooien. Zojuist had ze er weer nieuwe rozen bij gezet, maar het stond niet, en het rook niet, dus gooide ze deze bloemen handig in de prullenbak. Toen ze net haar handen uitklopte en op het punt stond weg te lopen, hoorde ze een geluid, een paar paden links van haar. Meteen vloog haar haart naar haar keel en begon het op een luid tempo te bonzen. "H-Hallo?" bracht ze moeizaam uit terwijl ze zich tegen de koele muur van de omheining van de begraafplaats aandrukte. "Wie is daar?"
|
|
|
Post by Ridje on Jul 24, 2008 15:36:03 GMT
Met een lege blik in zijn ogen bleef Sawyer naar de steen kijken voordat hij weer rechtop ging staan en zijn mantel even af klopte. Plots legde hij zijn hand op het heft van zijn geweer en zijn blik schoot naar het pad iets verderop. De uitdrukking op zijn gezicht straalde killte uit. Hij had Violet al gehoord voordat ze ook maar iets had gezegd. Hij had dan wel geen sterke zintuigen zoals de nachtwezens, maar als V-strijder had hij gelleerd altijd op te leten en nooit je aandacht volledig te verliezen. Toen ze echter sprak veranderde zijn blik weer naar verbaasd waarna hij zijn hand van zijn geweer af haalde voordat hij iets doorliep in de richting van de stem. "Een goede avond. Geen zorgen ik doe je niks. Sorry, als ik je liet schrikken." zei Sawyer dan en hij glimlachte naar het meisje. "Is het niet wat laat voor zo'n jonge dame als u zelf om nog rond te lopen? En dan van alle plekken ook nog een begraafplaats." vroeg hij dan en hij keek naar het meisje die duidelijk bang was of in ieder geval op haar hoede. "Ow sorry ik zal me even voorstellen, Timothy." zei Tim dan en hij stak zijn hand naar haar uit. De glimlach zat nog steeds op zijn gezicht en hij hoopte dat dit meisje niet bang voor hem zou zijn.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jul 24, 2008 15:50:49 GMT
Violet wierp een enigzins argwanende blik op Sawyers hand en probeerde haar kansen te berekenen, dat, als Sawyer iets slecht in de zin had, hoe snel ze er dan over deed om naar huis te rennen. Toen ze besloot dat die kans waarschijnlijk minimaal was stak ze haar hand ook uit en schudde hem dan even. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en ze ging met haarh and door haar haar. "Violet Baudelaire" antwoorde ze dan. Het feit dat ze had besloten dat Timothy, zoals hij zichzelf had voorgesteld, niet gevaarlijk was, had ervoor gezorgd dat er nu heel veel zorgen van haar af gleden. Ze keek even om zich heen en haalde dan haar schouders op. "Ik.. ik had niet zo veel te doen vanavond, vanacht, en mijn moeder ligt.. ongeveer daar". Ze maakte een vaag gebaar met haar hand naar achteren, ergens achter de cipressen, waar het graf van haar moeder was. "en jij dan?" voegde ze er dan aan toe.
|
|
|
Post by Ridje on Jul 24, 2008 16:26:18 GMT
Met een vriendelijke blik in zijn ogen keek hij Violet aan. "Nou violet aangenaam kennis te maken, mischien wel een beetje een rare plek en rare tijd maar toch." grijnsde hij en keek haar nog even aan waarna hij haar gebaar volgde. "Kleine wereld. Mijn moeder ligt daar." zei Tim dan met een gebaar naar achter zich waar hij net vandaan was gekomen. De glimlach was van zijn gezicht verdwenen als sneeuw voor de zon. "Ik zou toch maar gewoon overdags gaan voortaan, het is nou niet bepaald veilig zo laat op de avond. Je had slechtere personen kunnen treffen dan ik." zei hij dan en hij keek even rond. Hij had bij zijn aankomst niks gezien wat kon betekenen dat er een vampier of vampanees in de buurt was maar die konden elk moment ergens verschijnen.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jul 25, 2008 8:39:53 GMT
Violet volgde Sawyers hand en knikte dan, en zuchtte even diep en glimlachtte wat zwakjes. "Inderdaad niet een echt sfeervolle plek zo" voegde ze er aan toe en haalde een hand door haar haar, en trok de rommelige staart die ze een paar uur geleden haastig had gemaakt, uit pure nood om een 'bad hair day' te verdoezelen, uit haar haar. Het elastiekje stopte ze in haar broekzak. Toen Tim opmerkte dat ze hier beter niet 's avonds kon komen zuchtte ze diep en haalde haar schouders op. "Thuis is het rond deze tijd ook niet wat het zou moeten zijn" mompelde ze dan binnensmonds en keek Tim plotseling brutaal aan "Zou dat dan ook niet voor jou moeten gelden? Of alleen voor mij, omdat ik jonger ben en een meisje?". Vragend keek ze hem aan, maar met een brutale schittering in haar ogen.
|
|
|
Post by Ridje on Aug 1, 2008 20:59:26 GMT
Hij grijnsde kort waarbij hij haar bleef aankijken. "Thuis ben je waarschijnlijk veiliger dan op een kerkhof." mompelde Tim dan waarna zijn blik veranderde in verbazing. Hij lachte kort maar vriendelijk om haar brutale blik en vraag. "Ik hoeft niet te vrezen voor mijn leven, ik kan mezelf wel verdedigen tegen het tuig dat hier nog wel eens wil rondwandelen. En bij jou geld het niet dat je een meisje bent, en je leeftijd zal ook niet te veel verschil maken. Het is eerder dat je niet getraind bent voor hetgeen wat je kan aanvallen." zei Tim dan en hij keek even weg van haar en richte zijn blik kort op de maan die hoog aan de hemel stond. Hij hoopte niet dat er iets of iemand zou aanvallen nu, hij zou zich wel kunnen verdedigen maar hij vreesde voor het leven van dit meisje, hij zou haar beschermen zo ver als hij dat kon maar hij was niet onstervelijk en al zeker niet onverslaanbaar.
|
|