Imagen

[Madjic]

Met een woedende kreet stak Claire haar dolk in de dummie die het trainingsveld rijk was. Eentje minder zou geen kwaad kunnen, het zou de v's waarschijnlijk niet eens opvallen. En als het ze wel zou opvallen, dan kon het haar alsnog gestolen worden.
Ze liet haar dolk in de dummie steken en haalde voluit met haar knie tegen waar bij een manhet het pijnlijkst zou zijn, zoals het bij hem ook het moeten zijn. De deed een stap naar achteren en schropte zo hard ze kon tegen welk lichaamsdeel dan ook op haar pad kwam. De woede die de vampanees hij haar had opgeroepen moest ze op de een of andere manier kwijt.
Maar woede was niet het enige wat ze voelde. De tranen die ove rhaar wangen slopen toonde dat. Hij had net op het verkeerde moment verkeerde dingen gezegd. Toen stond ze zichzelf niet toe om er over te huilen of te treuren. Maar nu kwam het er met volle vaart uit.
Met een nieuwe woest schreeuw plante ze haar hand tegen het gezicht. Haar gezicht vertrok van pijn en ze trok haar hand onmiddelijk terug. "Verdomme." Vloekte ze en probeerde haar vingers te strekken, te vergeefs."Verkeerde maneir van slaan, lees het toch eens." FLuisterde ze de woorden die haar vader haar ooit eens streng had gezegd. En verdorrie, hij had nog gelijk ook. "Sorry papa, ik denk dat ik niet zo geschrikt ben om te leren. Ik ben gewoon een driftkikker, net als jij." Ze glimlachte treurig. "Zo vader, zo dochter. Blijkbaar heb ik echt teveel van jou en misschien te weinig van mam. Zeg dat haar maar." Ze boog haar hoofd en snikte.

[°°Orange°°]

'Als je een man aanvalt in het veld, doe het dan nooit in zijn kruis. Je bent dan veel te kwetsbaar. Hij pakt je been, draait hem uit de kom, je kan niet meer lopen en bent dood.'
Naast het hoopje dat Claire was, liet Jason een lading messen op de grond vallen. Hij had de ontbrekende dolk gezien en het was geen moelijke sperutocht geweest om haar te vinden, al ahd hij neit van te voren geweten dat het om Claire ging.
'Je slaat inderdaad ook verkeert. Je slaat als een vrouw die bedorven chocolaatjes van haar man heeft gekregen.'
Hij sloeg de pop met een platte hand en makte er een vrouwelijk kreungeluidje bij. Hij draaide zich naar haar toe, met zijn rug steuende tegen de dummie, de dold opwerpend, die hij onzichtbaar snel uit het hout had getrokken en keek haar aan. Hij was niet van plan om medelijden te tonen, net zomin als hij van plan was om te doen alsof ze op de manier waarop ze nu vocht, zelfs maar een mens kon verslaan. Hij schudde zijn hoofd.
'Er liggen genoeg messen naast je. probeer het opnieuw. Zie maar of je mij kan raken.'
Hij was een groter doelwit dan de dummie, en zou de messen toch wel vangen als ze weredn geworpen.
Het feit dat hij geen dmelijden toonde, betekende neit dat hij het neit voelde.

[Madjic]

Claire hief haar hoofd, en ook met de tranen in haar ogen lukte het haar om Jason een vernietigende blik toe te werpen. "Ik kan je niet raken, want ik ben maar een mens. Het enige gevaarlijke aan mij is dat ze verwachten problemen met Leslie te krijgen als ze iets doen. Ze zijn bang voor hem en minachten hem omdat ik zijn teefje ben." Ze herhaalde de woorden van Steve, met dezelfde minachting diue hij gebruikt had. Ze wende zich met een driftig gebaar van hem af. "Ik zet hem eerder voor schut dan dat ik iets goeds voor hem doe. Ik kan beter van de aardbodem verdwijnen, daar doe ik beter aan dan ervoor zorgen dat andere hem belachelijk maken." De pijn was nu wel duidelijk in haar stem te horen.
Nog nooit eerder had ze het gevoel gehad dat ze hier niet hoorde, dat ze niet bij Leslie hoorde. Ze was er altijd van overtuigd geweest dat ze bij de V's hoorde en ze wilde er later misschien wel een worden. Ook had ze altijd gehoopt dat ze bij Leslie zou eindigen, niet dat ze dat toen toegaf. Maar nu was het juist het tegenovergestelde. Ze zou alleen maar een zwakke plek voor hem zijn, hem afremmen en hem waarschijnlijk nog minder aanzien geven ook. Dus waarom was ze hier dan ook? Ja, het feit dat ze werkelijk van hem hield, dat hield haar tegen. Soms moet je offers maken om andere gelukkig te maken. Opnieuw de stem van haar vader in haar hoofd, alsof hij nu tegenover haar stond. Offers voor het hogere doel? Het had haar altijd laf in de oren geklonken, maar nu klonk het zo stom nog niet.
Ze keek naar de grond, de woede was al weer uit haar gezicht verdwenen. Ze was eerder boos op zichzelf dan op Jason, dat ze dacht dat ze Steve werkelijk iets aankon doen, behalvce dan op het gebied dat hem stervelijk maakte. "Dus doe je best maar. Maak me maar belachelijk of wat je dan ook probeert te doen. Je kan onmogelijk erger zijn dan hem." Omdat ze het toen niet toegaf, maakte niet dat alles wat Steve gezegd en gedaan had, haar niet geraakt had. Het had diepere sneden gemaakt dan als hij zijn dreigementen werkelijk had uitgevoerd en haar in stukken had gescheurd. Nu bij Jason lukte het haar gewoon niet om zich sterk te houden te doen alsof het haar niets uitmaakte wat hij zei. Hij had gelijk en dat zou voorlopig ook wel zo blijven, dus opgeven was makkelijk dan doen alsof het wel zou lukken.

[°°Orange°°]

'Stop met janken en gooi,' zei Jason bot. Hij keek haar wat verveeld aan en knikte naar de messe. 'Ik ben nheit van plan om ergens heen te gaan. Als je geen schande wil zijn voor je man, zorg dan dat je geen zwak mens meer bent. Wij trainen hier mensen om zichzelf te kunnen verdedigen tegen bloedwolven en vampanezen. Je hebt het bloed van je vader en die heeft zichzelf weten te bewijzen. Dacht je dat hij het in een dag deed? Stop met jezelf de grond in te trappen. Strop met de "wat als" vragen. Stop met geloven wat adneren zeggen. Maar vooral, stop met luisteren naar jezelf. Stop met luisteren naar wat je ehrsens zeggen. Als je dan zo nodig wil luisteren, luister dan naar mij. Nu ben je zwak en een meelijwekkend hoopje. Je bent minderwaardig en zielig. Wilde je dat horen? Dan zeg ik dat. |Nu we dat uit de weg hebben...'
Hij liet zijn blik gaan over haar en haar tranen en voelde zijn hart breken. Hij hield van haar, zoals hij van Leslie hield. Ze was neit zijn teef, maar zijn meisje, zoals Agness de zijne was. Hij haatte zichzelf voor zijn woorden, maar met warmte kwam je nergens. Dit was hoe hij elke leerling trainde. Hij kon zich niet verooloven om zwakte te tomnen, want dan zou ze nooit de kracht in zichzelf ontdekken. Hij twijfelde geen moment aan haar kans om een uitstekende V-strijder te worden. Ze bezat de kracht, de wil en de moed, maar dat was ze vergeten. Het was aan hem om haar eraan te helpen herinenren en haar haar zelfvertrouwen terug te geven. Hij wist neit wat er was gebeurd, maar ze moest stoppen met het zelfmedelijden. Dat moest. Er was geen tijd voor onzekerheid. Niet in het leven van een mens.
'Dus nu werp je!' Het schreeuwde het en keek haar aan met een even vernietiginde blik als zij hem had toegeworpen. het deed meer pijn dan hij kon uitleggen. het was zo anders dan hij was om zo te doen... en het doen bij een vriendin, die zich zo kwetsbaar voelde, was nog erger.

[Madjic]

Claire greep weer woedend een dolk van de grond en hief haar arm om hem te gooien, maar stopte ineens. Ze bleef als versteend stilstaan, enkel haar gezichtsuitdrukking veranderde. Ze leek geschrokken van zichzelf en haar eigen gedrag. Ze wilde wel boos zijn en de dolk gooien, maar het lukte haar gewoon niet. Ze was te moe om nog meer en opnieuw boos te worden. En ze was niet echt boos op Jason, al snapte ze totaal niet waarom hij zo deed.
Ze liep haar arm zakken en gooide de dolk met de punt in het zand, waardoor hij zo bleef staan. "Nee." Zei ze zacht, maar beslist, ze keek hem niet aan. "Ookal zal ik missen, ik val geen vrienden aan." Haar blik ging nu wel naar hem. "Sorry, maar ik heb geen zin om deel te nemen in het uit moorden van wat dan ook. Zelfs al loop ik de kans om Leslie te verliezen." Ze zweeg even, amar kon het niet opbrengen om meer dan beweegloos te blijven. "Misschien die ene vampanees. Maar die kans krijg ik toch niet, ik wil hm denk ik ook niet. Hij vind Damiën een grotere bedreiging dan mij. Enkel als hij het in zijn hoofd haalt om Damiën iets te doen." Ze schudde haar hoofd en draaide zich om. Ze wilde er niet meer over praten of verklaren waarom ze dingen zei of deed. Ze wilde gewoon weg van alles en iedereen.

Ze kon niet beschrijven wat ze voelde voor Leslie, al wist ze dat het nu net klonk alsof ze hem zo wilde opgeven. Maar haar hart brak bij enkel het idee. Maar als ze hjem op die manier hielp en voorkwam dat Damiën in de toekomst gevaar liep, dan moest ze wel.

[°°Orange°°]

'Zwakkeling.' Klonk JAsons stem. 'Laffaard. Ik heb medelijden emt Leslie. Ik zal hem wel vertellen dat hij een nieuwe vrouw moet zoeken, want deze is uiotgedroogd. Alsof je mij zou kunnen raken!'
Hij lachte en schudde zijn hoofd alsof hij stuk ging van eht alchen, ondanks dat het allemaal gemaakt was. Ze was een ahrde noot om te kraken, maar hij had ervaring. Hij had genoeg vampoeirs en mensen getraind om te weten hoe eht moest. Hij liet haar nu maar gaan. Hij bewoog zich niet, nog steeds niet. Ze moest terug komen ,omdat ze er klaar voor was. Ze moest hem aanvallen omdat ze wilde leren. Ze moest hem aavallen... omdat ze Leslie neit wilde verliezen. hij wist dat Leslie haar nooit in de steek zou laen, maar hij twijfelde op dit moment wel aan Claire. Tot in heovrre was ze instaat zich door deze gevoelens te laten meesleuren? Hij wist eht niet. Hij kende ghaar vader niet of nauwelijks en ook haar moeder was hem onbekend, maar leslie adh hem genoeg verteld.

Hij stak een hand in zijn broekzak en sleog de kap achterover, een teken van pure minachting. Een V leit nooit zijn kap zakken, vanwege het bevel, maar tegenover een v-lid wel. Daar vielen V-strijders, beschermelingen en vertrouwelingen ook onder en ondanks dat Claire officieel nog niks van dat alles was, was jaon toch een luitenant. Wie ging hem erop wijzen?
Zijn blik was vol leedvermaak, alsof hij haar zo zielig vond als hij haar leit geloven.
'Werp, als je neit alles wil verliezen. Werp, als je neitr verbannen wil worden uit deze stad. Aloyze is geen stad voor lafaards. Deze stad behoord toe aan eht ededele ras. Ook de mensen. Vlucht als een rat, of veht als een V.'
Zijn woorden waren ahrd, maar hij begon ze steeds meer te menen. Ze mocht neit gaan. Ze mocht niet alf zijn. dat zou een smet zijn op de gedachte aan haar familie... en aan leslie.

[Madjic]

Claire bleef stilstaan, de tranen liepen over haar wangen, maar haar handen trilde. “Waarom doe je zo? Probeer je me uit te lokken? Me op de kast te jagen?” Ze draaide een halve cirkel zodat haar weer naar hem toegedraaid stond. “Ik sta te janken, ik ben nog steeds aan het zeuren en ik luister nog steeds wat mijn hoofd mij zegt. Allemaal wat jij zei dat ik niet moest doen, dus waarom zou ik nu naar je luisteren? Waarom zou ik jou het plezier gunnen om mij te zien vallen?” Bij elke vraag deed ze een klein stapje terug zijn richting op. “Natuurlijk wil ik Leslie niet kwijt, je bent niet zo dom om dat te denken. Al begin ik me af te vragen of jij wel werkelijk Jason bent. Vanaf het begin vraag ik me dat al af. Want met elk woord dat je zegt en elke blik die je me toewerpt, word je steeds minder de man die ik kende. Probeer je nou te liegen over wie je bent of is dit de zogenaamde duistere kant?” Ze keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. Hij haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Hoe durfde hij te zeggen dat zij een lafaard was? Ze was geen lafaard toen ze tegen Steve sprak en dat zou ze nu ook niet zijn.
Ze zakte door haar knieën en pakte de dolk die erin stond. Maar met de andere deed ze of ze op de grond steunde, zodat ze, toen ze weer opstond, een handje zand meepakte. Ze deed weer een stap naar voren en bleef daar staan. Hij was nu dichtbij genoeg.
“Ik ben blij dat ik nog naar mijn eigen hoofd luister. Want die zegt tenminste dingen die ik nog niet wist.” Fluisterde ze en hief vervolgens de dolk, met de punt van de dolk tussen haar vinger. Ze was voor een V, vampier en vampanees langzaam en niet sterk. Maar voor een mens was ze dat juist wel. Ze sloeg niet als een meisje, maar wel op de verkeerde manier. Ze wist hoe ze met zwaarden en dolken om moest gaan en wist waarneer officieel waarneer ze iets moest laten, al betekende dat niet dat ze dat ook echt deed.
Ze maakte een beweging met haar hand, met de dolk erin, maar langzaam, terwijl haar andere hand veel sneller naar voren schoot en het losse zand naar hem toe gooide. Daarna gooide ze de dolk pas echt. Ze wist niet of ze werkelijk op hem mikte of er juist naast. Eigenlijk maakte het haar niets uit. Ze wilde bewijzen dat ze geen standaard mens was die dit liet zeggen.

[°°Orange°°]

Zijn woorden kwetsten haar, maar hij liet niks blijken. Hij had haar pijn gedaan en dat wist hij. Hij wilde haar geen pijn doen, maar densondanks ging hij door. Hij moest dat hij wel moest. Hij zag haar komen en slaakte een diepe zucht, alsof ze hem verveelde met haar eeuwige gepraat. In werkelijkheid zag hij een deel van haar dat nog steeds zwak was en zwakker werd emt de seconde. Ze kwam dichterbij. Steeds dichterbij... als hij een vijand was, had hij haar nu al kunnen doden. Vijanden luisterden neit naar preken. Vijanden hadden geen geduld, tot ze eindelijk ging toeslaan.
Het deed pijn ,maar hij was nog lang neit bij het moment dat hij haar kon duidelijk maken dat het allemaal een manier van trainen was. Nog neit. Als ze tegen die tijd niet een diepe haat voor hem ahd geworteld.. maar dat geloode hij neit. En anders.... hij had wel een paar jaar de tijd om haar woede te laten verdwijnen en weer een vriendschap op te bouwen. Jaren genoeg.
'Als je zo blijft ouwehoeren,' zei hij, terwijl hij de dolk tussen twee vingers ving en zijn mantel ohield tegen het zand,' ga je nog dood. Ik heb nu vijftien seconden gehad om je uit te schakelen, terwijl ji jsprak en wachtte. Hij tijd dat jij erover deed om de dolk te pakken, had ik je hoofd er al mee af kunnen snijden. Je bent traag. Traag en laf. Is dit werkelijk alles wat de vrouwe van Leslie kan? Wat een schande. Je bent echt een teleurstelling. Zelfs voor mij. En je bent mijn vrouwe niet eens.'
Hij woerp de dolk vlak voor haar voeten terug ion de grond. Hij gooide zacht, maar het lemmet en een deel van eht heeft verdween in de aarde.
'Opnieuw.'
Van binnen huilde hij. Hij wilde neit gemeen zijn tegen haar! Alsof ze het niet al moeilijk genoeg had... maar elk woord zou haar sterker maken. Elke seconde dat ze bleef staan en neit wegrende, werd ze sterker. Elke gedachte die ze kreeg leerde haar iets overt haarzelf en de situatie. Ze zou het nog wel merken.
'Tranen helpen niet. Denk je dat een vampanees je bloed minder smakelijk vind als jehuilt? Denk je dat een krankzinnige vampier medelijden emt je heeft en je laat gaan? Denk je dat een bleodwolf je gaat troosten? Als je ooit door een mens wordt aangevallen, ene man die je wil verkrachten, denk je dat huilen helpt?> denk je dat zo iemand daar gevoelig voor is?'
Hij snoof en keek haar aan, met die grote, blauwe opgen, vol woede. Woede, die neit gevijnsd vas. Hij was kwad op haar, dat ze het niet leerde. Dat hij tegen haar moest doen.
'Stop met janken. Vecht.'

[Madjic]

Duizenden gevoelens en emoties schoten dor haar lichaam, maar geen van hen kon de overhand over haar lichaam krijgen. Ze keek Jason eigenlijk alleen maar versuft aan. Ze wist dat ze zou missen, ze wist dat hij haar door zou hebben. Maar ze had niet verwacht dat hij vond dat zij hem als een vijand moest zien. Woede, ongeloof en verdriet vochten tegen elkaar, maar een ding wist ze zeker. Maar ze wist wel dat ze zich niet door hem boos ging laten worden.
“Ik verwacht dat ze me in stukken zullen scheuren en me een gruwelijke dood laten sterven. Maar ik zal dan niet janken, ik ben niet laf.” Zuchtte ze. “Maar ik weet niet of ik dat liever heb, dan degene word die geen medelijden heeft met huilende personen. Jonge vampieren of vampanezen die eigenlijk niet weten wat ze doen. Of überhaupt het bloed van andere aan mijn vingers hebben.” Ze keek naar de dolk en trok hem uit de grond. Ze liep naar Jason toe en bleef pal voor zijn neus staan. Ze keek hem zonder angst, woede of verdriet aan, want dat voelde ze gewoon niet. Ze wist nu zeker dat hij iets probeerde, want zo als hij nu deed was hij gewoon niet.
“Ik ben geen strijder, nu nog niet en misschien wel nooit. Dus als je me werkelijk gaat verbannen omdat ik weiger te vechten, dan moet je dat misschien inderdaad maar doen. Maar dan gun ik jou wel de eer om het Leslie mee te delen en mijn baan op te zeggen, want dan ben ik meteen weg ook. Ik kan toch moeilijk jou bevelen niet opvolgen? Maar beweer niet dat ik laf ben omdat ik dat niet wil, want als ik laf was, dan was in niet hiernaar toe teruggekomen. Dan was ik wel meteen verdwenen.” Ze glimlachte zwak. “Ik hoop dat je me als de vriend die je ooit was, me begrijpt en dat je weer jezelf word want ik vind je zo niet echt een fijn persoon, waar je ook op doelt. En het is je wel gelukt, ik vond je eng en je kreeg me bozer dan ik al was. Maar ik moet wel zeggen, dat je zo wel behoorlijk wat erger bent dan die vampanees en alles wat hij heeft gezegd. Zo, nu ben ik klaar met ouwehoeren.” Ze drukte de dolk in zijn handen en deed een stap naar achteren. Ze wachtte op zijn reactie. Of die weer net als net zou zijn, of juist rustig, het maakte haar nog vrij weinig uit. Ze deed dan wel wat haar zegt werd en zou dan verdwijnen uit de stad.
Misschien maar beter dan ook, dan liep ze tenminste niet weer de kans om nogmaals onderuit geschopt te worden en dan nog een schop te krijgen terwijl ze op de grond ligt. Want zo voelde dit. Onderuit gehaald worden door Steve en dan door Jason, die ze vertrouwde en zag als een vriend, nog eens lekker een trap nakreeg. Nee, dat noemde ze niet echt een prettig leven.

[°°Orange°°]

Jason hoorde haar aan en voelde ditmaal echt zijn hart breken, maar dan op een andere manier. Hij schudde zijn hoofd en leit eht boze varen. hij was zichzelf, maar neit zoals zij hem had gekend. Hij leit de dolk uit zijn ahden glijden. hij had die niet nodig. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek haar neit eens aan. Hij stapte langs haar heen en liep weg, zonder om te kijken. Hij kon niet uitleggen waarom juist dit zo'n pijn deed. Misschien juist omdat ze vrienden waren. Nooit was hij zo teleurgesteld in iemand geweest als op dat moment. Hij liep voort, langzaam, zijn woorden wegend. Hoe kon hij eht haar duidelijk maken? Hoe kon hij...
ZAcht begon hij te spreken.
'Ik heb Leslie niks te zeggen. Ik ga hem neit vertellen dat zijn hart zal breken. Ik ga hem niet zeggen dat hij, ongeacht of je hem een kind baart en jullie een aantal jaar samen zijn... dat hij je ten onder zal zien gaan. Ik ga mijn vriend neit kapot maken emt die woorden te zeggen, alleen maar om hem voor te bereiden op ene lot dat onontkombaar is. Ik ga hem niet emdelen dat de vrouw van wie hij houdt.... het kind van zijn trouwe vriend en pupil... dat ze zwak is. Zwak en egoistisch. dat ze haar lot onbtwijkt en zich verbergt. Dat ze alf is.'
Hij stopte en draaide zich om. 'Als je wegloopt en de makkelijkste weg kiest, dan ben je laf, Claire. Maar misschien is dat enkel eits wat een V begrijpt. iets waar een mens zich te hoog voor voelt.'
Er branden tranen in zijn ogen en hij schudde zijn hoofd terwijl hij haar aan bleef kijken.
'De vriend die ik was, zal ik neit meer zijn. Ik ben niet bereid... neit zoals Leslie.. om te houden van een eprsoon die ik kwijt ga raken. Ik wil niet houden van een vrouw die waarshcijnlijk over een jaar al vermoord ergens ligt te rotten. Ik wil niet rouwen om ene vrouw die zich neit liet helpen.'
Hij draaide zich weer om en liep verder.
'JAmmer dat je zo bleek te zijn. Ik dacht dat ik kracht en meod in je had ontdekt. Ik had het fout.'
Hij gaf het op. Hij gaf haar op.

[Madjic]

“Je snapt het niet.” Zei ze zacht, met haar ogen gesloten en haar rug naar hem toe. Ze had niet gekeken toen hij voorbij liep, ze bleef voor zich uitkijken. Ze voelde haar maaginhoud naar boven komen en onzichtbare tranen uit haar ogen komen. “Het spijt me als ik je teleurstel, maar het leven… mijn leven is te kort om me volledig te storten op de dingen waar jij en Leslie zich op storten. Ik weet dat jullie doen was jullie moeten doen, maar jullie weten dat jullie nog meer dan genoeg tijd hebben om al die andere dingen te doen. Maar mijn leven niet, niet zolang ik nog een mens ben. Nu besteed ik mijn tijd liever met het tijd doorbrengen met de mensen… of juist de niet-mensen, van wie ik hou. Ik heb dat al niet goed gedaan met mijn vader. Ik was toen te druk met mijn werk en me zorgen te maken over hoe ik in deze gemeenscha geaccepteerd kon worden. Ik stond er niet bij stil dat zijn leven echt opeens zou eindigen. Ik wist het wel, maar mijn hoofd wilde het niet geloven, dus ik negeerde het onbewust.” Haar stem klonk zacht en breekbaar, maar ze wist dat Jason haar gewoon kon verstaan. Ze kokhalsde een keer en legde haar hand op haar borst. Ze slikte de zure smaak in haar mond weg en draaide haar hoofd een beetje opzij. “Ik ga het nu niet opnieuw fout doen. Als ik over een jaar echt dood ben, dan wil ik zoveel mogelijk tijd bij hem hebben doorgebracht en hem echt een kind geschonken hebben.”
Ze zag Leslie en Damiën voor zich, met in Leslies armen een klein wezentje, niet goed te onderscheiden maar duidelijk aanwezig. De gedachte deed haar even glimlachen, ze zag liever dat gebeuren dan dat ze daar allemaal geen tijd voor had omdat ze een v-strijder werd.
Ze keek naar de grond, naar de dolk. “Ik vind het fijn dat je me wilt helpen, maar ik ben een mens. Ik heb nog steeds die zwaktes en ik kan me niet snel over dingen heen zetten. En ik zet me niet snel over de donkere schaduwen in mijn hoofd, ze worden alleen maar groter als je zo doet.” Ze draaide zich naar hem om. Haar ogen waren vochtig, maar ze had geen tranen meer om te huilen. “Kijk, ik kan niet meer janken.” Haar stem klonk zo gebroken als haar hart en lichaam aanvoelde.

[°°Orange°°]

Bij het begin van haar woorden was hij gestopt. Hij kon zich neit zo van haar afwenden. Hij graag hij ook wilde, en hoe graag hij ook zichzelf de pijn wilde besparen, van het opnieuw verliezen van een geliefde... Hij wilde dat ze zweeg, want haar woorden staken als messen in zijn ziel. Hi jwilde dat ze ophield, maar kon niet vluchten. Dat deed hij niet. Dat deed hij nooit. Hij draaide zich langzaam nar om en zag haar, hulpeloos als ze was. De makkelijkste weg was vluchten, zodat hij dit niet hoefde te zien. Maar Jason koos nooit voor de makkelijkste weg. Hij zou nooit laf zijn.
Langzaam voerden zijn stappen zich naar haar toe, geluidloos en onzichtbaar. Hij trok de kap weer op, zodat ze de tranen neit zou zien, die haar laatste woorden hadden veroorzaakt. HIj bleef staan, achter haar, wachtend en twijfelend. Toen legde hij zijn hand op haar hoofd.
'Ooit hield ik van een mens, zoals Lelsie van jou houdt. Ze stierf. Ik had met haar afgesproken die avond. we zouden samen een wandeling maken. het was de nacht waarop ik haar ten huwelij kwilde vragen. Die ancht... was ze vermoord. Ik trof haar huis donker aan, riekend naar dood. Ik durfde neit naar binnen te gaan, bang voor wat ik aantrof. Ik heb uren voor die deur gestaan, satrend naar het hout, voor ik mijn hart zover ahd om naar binne te gaan en eindelijk mijn armen om haar dode lichaam kon slaan. Ik heb haar meoten begraven, met de verlivingsring nog in het doosje naast haar, in de kist.'
HIj zweeg en vioelde meer tarnen komen.
'Leslie is een van mijn dierbaarste vrienden. Als er een manier is waarop ik hem.. dat lot kan ontnemen... dan zal ik dat. Ik weet dat je een vechter bent. Je zou even grootst als je vader kunnen zijn. Even sterk, even slim, even behendig. Je bent een mens, maar met de juiste training zou je in staat zijn jezelf te verdedigen. Zodat jouw kind.. neit eindigd zoals jij./ Zonder je meoder ooit gekend te hebben.'
Hij had de verhalen van Leslie gehoord, al lang voordat hij Claire kende. De verhalen over de vrouw die vermoord was, met haar pasgeboren kind in haar armen. Dustin, de v-strijder die haar had moeten zien sterven.
'je leven is van jou. Maar als je werkelijk zoveel houdt van de mensen die je dierbaar zijn... dan gun je hen ook een goed leven. Zoals je ongeboren kind en leslie. Hij weet dat je neit voor eeuwig leeft, maar tenminste lang genoeg om jullie kind te zien opgroeien.'
Hij bewoog zich niet, met zijn ahnd nog steeds op haar hoofd. Onzichtbaar in het zwart, zijn tranen verborgen onder de stof.

[Madjic]

Claire beefde. Nu had hij haar wel, de steek in haar hart was groter dan door alles wat hij had gezegd bij elkaar. En dit keer was het nog wel zonder kwade opzet.
Wat hij zei, had ze nooit geweten. En ergens ook niet achter hem gezocht. Ze had wel verwacht dat ook hij verschrikkelijke dingen had meegemaakt, dingen waar zij kapot aan zou gaan. Maar nooit dit, nooit zo erg. Ze wist niet wat ze erop moest antwoorden of hoe ze moest reageren. “Ik wil hem geen pijn bezorgen en wens nooit dat hij zoiets hoeft mee te maken.” Zei ze zacht. “Maar ik weet niet wat ik er tegen moet doen. Als ik het leer, zoals jullie…. ik weet dat ik zal falen. Ik wil net zo min bloedvergiet veroorzaken, als dat ik wil dat ik Leslie verlies. Maar ze lijken aan elkaar gekoppeld te zijn.” Ze zweeg even voor ze verder ging. “Maar hij kon boven alles. Ik zou alles doen om hem te helpen… maar niet op de manier die je net probeerde.” Zei ze nog zachter dan eerst en draaide zich om. Ze keek naar waar ze schatte dat Jasons ogen zouden zijn. “Jason, mag ik je om twee gunsten vragen?” Ze keek hem smekend, maar zelfverzekerder dan eerst aan. “Zou je me willen helpen, het me willen leren? Ik zal niet laf zijn, ik zal niet wegrennen en ik zal je niet teleurstellen. Ik doe alles wat je vraagt.” Ze zweeg opnieuw even en woog haar woorden af. “Zolang je me maar heel houd.” Ze legde haar hand op de plek waar haar hart zat. “Je bent een vriend en niets doet meer zeer dan de woorden van een vriend.” Ze haalde even adem voor ze haar tweede gunst er maar meteen achterna zou vragen. Vrijwel meteen zakte de zelfverzekerdheid weg en maakte het plaats voor de pijn die ze net daarvoor had gevoelt maar die ze even weggestopt had. “En ten tweede…” Ze wist dat ze dit niet kon verwoorden en ze stond er enkele secondes bij stil of hij heel boos zou worden. Vervolgens sloeg ze haar armen om hem heen en sloot ze haar ogen.

[°°Orange°°]

Jason knielde bij haar neer, nog steeds haar hand op haar hoofd houdend. Zo dichtbij ,was er geen twijfel mogelijk dat ze zijn tranen zou zien, als ze in zijn ogen keek. Hij wilde haar alles geven/. Alles zeggen, alles toegeven, maar op dit moment gingen haar eerste reacties voor.
'Je hebt het mis. Zo vreselijk mis...' hij glimlachte licht. 'dacht je werkelijk, dat alks je kon vechten, je ook zou meoten moorden? heb je enig idee hoevaak dat neit hoeft>? Vaak is eht zo dat je moet tonen wie de meeste amcht heeft. Som, om zowel je zelf adneren te beschermen, moet je moorden. Een krankzinnige vampanees, of een bloedwolf.. maar als je emt een vampanees vecht, en je deze verslaat, kan je hem laten gaan. Hij zla je niet nogmaals aanvallen. Je bent geen prooi meer en een vampanees zal voor niks zijn kop verliezen.'
Hij keek haar aan en vroeg zich af of ze et begreep. 'Je bent in on ze wereld geboren. je hebt nooit de luxe gehad om te kiezen. Net zomin als velen van ons, waarvan er nog meer spijt hebben van keuzes' -hij dacht aan die nacht... die ene nacht- 'maar je hebt wel de keuze om voor jke elven te vechten. Je kan vluchten, vertrekken naar oorden waar bloedwolven niet leven, waar de populatie van vampanezen kleiner is en een bestaan opbouwen, ver van alles wat je ooit hebt gekend. Maar bovenalles.. zonder zij die je hier zo dierbaar zijn. Zonder Leslie, zonder Tristan... zonder mij. Geen van ons zal meegaan. dat kunen we niet. Gebonden aan een eed, geketend door ons bloed, zijn wij hier. En heir blijven wij.'
Hij slaakte een zucht, maar wendde zijn blik neit af., Het moest vreemd zijn, om zo aangestaard te worden, maar hij kon niet anders. Dit was ene moment waarop wegkijken geen optie was. Dat ging neit. Niet meer. Angst bestond neit meer. Eerlijkheid regeerde de angst. Altijd.
vervolgens knikte hij langzaam. Vervolgens grinnikte hij zacht, op een heel Jason achtige manier.
'Misschien.. had ik je neit metoen behandelen, zoals ik de mannen behandel., die denken... iets adners dan vrowuen doen. denkfoutje van mijn kant. Sorry daarvoor. Ja ik zal je trainen. Ik zal je elrn... omdat Leslie dat neit kan. Hij kan je geen pijn doen. Maar ik wel. Ik kan je neit heel houden, maar je zal je lichaamsdedeln houden en geen ongeneselijke wonden oplopen, dat kan ik je beloven.' Trainen was zwaar en dat hield hij neit geheim. Zeker niet voor haar.
En toen viel de stilte hij knikte langzaam, wachtend op de tweede gunst.

[Madjic]

Claire voelde zich klein worden, maar niet omdat Jason eng of bedreigend was. Maar omdat ze alles zo verkeerd ingeschat had. Ze was gewoon bang geweest, dat als ze iets kon, daar ook gebruik van gemaakt zou worden. Dat was altijd de impressie die haar vader bij haar had gewekt. Maar aan de andere kant voelde ze een enorme vriendschap voor Jason, die de knuffel alleen maar beter deed zijn. Ze wilde tegelijk hem troosten, al zei ze er geen woord over. Ze hoopte dat hij dat zelf zou merken.
Ze sloot haar ogen en drukte zich iets dichter tegen Jason aan. Uiteraard had ze liever dat Leslie hier was geweest, maar dat was nu niet zo. “Het spijt me.” Fluisterde ze. “Het spijt me dat ik jullie zo verkeerd inschat en het spijt me hiervan. Ik wil niet meer alleen zijn, alleen Leslie geeft me het gevoel dat er werkelijk nog iemand is. Maar hij heeft net zoveel verdriet als ik en wil niet dat hij zich verder zorgen om mij moet maken.” Ze opende haar ogen en ging een beetje naar achteren. “Hij is mijn pad in het duister.” Glimlachte ze, bijna geamuseerd over haar eigen woorden.
De afgelopen was ze juist van Leslie weggebleven, hoe graag ze ook bij hem wilde zijn. Daarnaast had ze zich over Damiën moeten ontfermen, aangezien die niet meer bij haar weg wilde. Hij hielp wel tegen het eenzame gevoel, maar ook weer niet echt. Hij was nog een kind en aan alles aan hem was dat te merken. En ook al was Jason veel ouder, hij voelde meer aan als van haar leeftijd dan Damiën.
Ze liet de adem uit haar longen lopen voor ze weer een nieuwe hap lucht nam. “Ik verwachtte ook niet dat er iemand met me mee zou gaan en ik weet dat jullie hier gebonden zijn. Dat is maar goed ook. Jullie gemeenschap is in mijn ogen nooit minder mooi geworden. Vanaf het moment dat ik de V’s leerde kennen wilde ik erbij horen. Ze waren zo rechtvaardig, sterk, snel en vooral trouw aan elkaar. Alsof ze nooit onderling ruzie zouden kunnen krijgen. En dat ik ging vergelijken met de mensen, die om alles maar oorlog leken te maken. Jullie hadden dat niet… nou misschien met de andere nachtwezens, maar dat zag ik toen nog niet. En ookal weet ik nu meer en snap ik nu meer. Ik heb enkel meer respect gekregen en… dezelfde verschrikkelijk vervelende verlangen om er nog steeds een deel van uit te maken. Ik ben niet in jullie wereld geboren, mijn vader heeft juist zijn best gedaan me hiervandaan weg te houden. Maar aan de andere kant heb ik de keuze ook niet mogen maken, alsof ik gedwongen was hierte zijn, ik kon er gewoon niets aan doen.” Ze glimlachte, een stuk opgeluchter en bevrijder dan eerst, maar de droevige nasmaak lag nog steeds in haar ogen gegrift. Een onuitwisbare herinnering die ze zelf had van haar vader die stierf. Het was haar taak geweest om er bij te zijn, maar liever had ze het niet gezien. Ze wist dat hij veel pijn had gehad. En nog erger was, was dat ze daar niets aan had kunnen doen, hoe erg ze het ook wilde.
“Ik ben niet bang voor pijn in breuken of wonden. Maar eerder pijn die je niet kan zien, niet echt. Zoals net, dat deed op die manier pijn. Ik had liever gehad dat ze duizend messen in me zou steken dan dat.” Maar wat gebeurt is is gebeurd en ze was niet boos op hem voor wat hij had gedaan. Ze zei er namelijk niet bij, dat ze dankzij dat wel over haar enorme woede tegen Steve kwijt was en dat ze niet meer de illusie had dat ze het hem betaald kon zetten.