Somewhere only we know [Jason&Agnes]

[Aline]

[°°Orange°°]

Het was neit verbazend dat ze hem niet direct opmerkte, bedacht Jason zich. Zijn geuir was evranderd, nt als hijzelf. Hij rook als een wolf, maar dan lichter en onovallender van geur. Haar geur rook hi jechter al van mijlenv er. het had hem verteld dat ze erwas, althans, dat ze er was geweest. Maar ze was er nogsteeds. Ze zat daar,o phem te wachten. Ze wilde hem wel zien. Ondanks alles!
Eigenlijk was het grotensdeels ook zijn schuld dat hij haar lang niet ahd gezien. Hij durde haar niet op te zoeken in de vampiersberg, tot zijn grote verdriet en schaamte. Teveel ehrinenreningen, teveel schuldgevoel. Teveel vampiers die hij had gekwetst, en dan vooral dit meisje hier. Die ene van wie hij zoveel hield...

Met een zucht stapte hij op haar af. Hij liep ludier dan normaal, zodat ze hem hoorde aankomen. Het hoorde bij de training van de V's om onhoorbaar voort te bewegen en hij was er goed in. Te goed. Hij liet mensen zich vaker een ongeluk schrikken. Soms was dat amuserend, maar vaak ook pijnlijk. Zelfs een oud vrouwtje kon hard slaan met een handtas als ze boos was.
'Ik hoop dat je neit telang moest wachten,' zei hij zacht tegen haar. Hij nam haar haren in zijn handen en hield ze vast, om haar een kus in haar nek te geven. 'Ik had nog werk liggen.'
Het werk van een V was nooit klaar. Er kwam een moment dat je gewoon moest gaan. Gewoon weg, omdat je anders je rust wel kon vergeten. Ditmaal ahd hij een excuus gehad. Gelukkig. Hij was leiver bij Agness dan... waar dan ook.

[Aline]

Pas toen Jason binnenkwam, bemerkte Agnes de geur die ze toch zo goed zou moeten kennen. Voor de zoveelste keer zei ze in zichzelf hoeveel er veranderd was aan Jason. Toch was er ook nog veel hetzelfde gebleven - gelukkig wel. Agnes sloot kort haar ogen toen Jasons vingers langs haar nek gingen toen hij haar haren pakte en haar een kus in haar nek gaf. Ze opende haar ogen weer en draaide zich naar Jason om. Een brede glimlach stond op haar gezicht terwijl ze haar blik even over Jason liet gaan.
Plotseling sprong ze overeind en vloog Jason om de nek. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en fluisterde zachtjes: 'Ik heb je gemist...' Ze kon gewoonweg niet zonder hem, en ze zagen elkaar al zo weinig. Op de een of andere manier voelde Agnes zich altijd incompleet zonder Jason.

[solly voor de flutpost, heb weinig inspi XD]

[°°Orange°°]

De warmte die hij in haar ogen las deed hem verlangen naar de tijd dat ze elkaar nog dagelijks zagen. De dagen dat ze niet van elkaar weg te slaan waren, zonder werkelijke gevoelens te verdenken. Nu wenste hij dat ze die tijd weer konder herbeleven, al was het maar om bij haar te zijn. Voor altijd.
Met een glimlach sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.
´Ik jou ook. Alsof je verdwenen was en me eenzaam en ellendig achterliet.´
Zo ellendig was zijn tijd zonder haar niet geweest, maar eht gemis was constant aanwezig geweest. Er waren geen momenten geweest dat hij neit aan haar dacht. Dat ze niet in zijn dromen verscheen of in het gezicht van een vrouw op straat. Hij was geen liefde gewend. hij kende flirts, maar geen liefde zoals hij ontving van agness. Hij wilde niet meer zonder haar zijn, nooit meer. Hij kreeg de neiging om haar gewoon vast te binden en te verstoppen in zijn eigen plekje in de burcht. Zodat hij haar altijd kon zien wanneer hij maar wilde. Hj grinnikte om de gedachte en creerde een afstand tussen hen, zonder haar los te laten.
´[Blijf vannacht bij mij. Kom mee naar de burcht. Blijf hier. SAls.. je tenminste niks belangrijkers hebt te doen...´ Hij wist dat ze druk was en dat ze misschien terug wilde naar de vampiersberg, maar ze mocht neit weg. Dat kon niet. Als het moest zou hij op zijn knieen voor haar gaan.

[Aline]

Het verzoek van Jason kwam voor Agnes geheel onverwacht, maar niet onwelkom. Integendeel - Agnes wilde niets liever dan bij hem blijven. Het was waar, ze had het erg druk en wist niet zeker of ze het zich wel kon veroorloven om zo lang bij de Vampiersberg vandaan te blijven, maar dat maakte haar in dit geval helemaal niets uit. Als ze moest kiezen tussen Jason en haar werkzaamheden, dan wist ze het wel.
Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Ze legde haar hand tegen zijn wang aan en keek hem in zijn ogen. 'Natuurlijk wil ik bij je blijven. Wat is er nou belangrijker dan jij...' mompelde ze. Ze moest op haar voorvoet gaan staan om een beetje op ooghoogte met Jason te komen en ze plaatste haar lippen kort op de zijne. 'Jij bent het belangrijkste in m'n leven, Jason. Echt waar.' Een tijdje geleden had ze dat misschien nog niet zo met zekerheid kunnen zeggen, maar nu ze hem na al die tijd weer zag merkte ze dat het inderdaad waar was. Als ze nu een keuze zou moeten maken, zou ze haar hele leven op de Vampiersberg achter zich laten voor Jason.

[°°Orange°°]

Jason fglimlachte en stond toe dat zijn gevoelens het overnamen van zijn verstand. Hij zoende haar en liet zijn hand over haar buik gaan. Hij streelde zacht haar gezicht en fluisterde: 'Jij bént mijn leven. Ik zou niet weten wat mijn wereld zonder jou nog zou betekenen. Ik zou neiot weten wat eht voor zin zou hebben om nog voort te leven zonder jou. Nooit eerder, heeft een vrouw me zo laten voelen.'
Hij keek har aan, van dichtbij. Er mocht geen afstand tussen hen komen. Ze was al lkang genoeg we geweest. Veel te lang weg, veel te ver weg.
Hij grinnikte zacht en keek haar aan.
'Vertel eens, hoe gaat het nu met jou? Wat laat Darren jullie allemaal doen? Ik hoorde dat hij nog steds opzoek is naar Steve en de andere vampanezen die die seriemoordslagen op hun geweten hebben. had je daar al over gehoord?'
Hij was een van de gelukkigen die ahd mogen toekijken en niet had heoven opruimen, want eht was werkelijk een sclahtp[artij geweest. Meestal dronk een vampanees enkel eht bloed, maar deze hadden niks van de mensen heel gelaten. Steve giung vaker zo te werk, maar er was geen bewijs dat eht van hem was. Het was op erg grote schaal... maar ze konden neit ongestraft hiermee wegkomen.