Bussinesstalk or Death... Up to you [Seb+Mort+Leo]

[Sebastian Claude Latesh]

Het was stil rondom 'Vreugde'. Het hek kraakte en piepte op een akelige manier.
Maar de doden hadden niet langer veel rust. Met een ruwe trap werd het hek opengeschopt voordat er een man gekleed in een zwarte broek, zware legerlaarzen en een openhangend, blauw hemd met daaronder een zilveren ketting. Hij hing onder de bloedvlekken die blijkbaar niet van hem waren gezien hij nog geen krasje had.
"Niets zo leuk als een wanhopige schuldeiser die Bastard nog niet kent." grinnikte hij voordat hij verderliep over het kerkhof.
Sebastian Claude Latesh sleepte zijn zware voeten over het knisperende grind dat tussen de graven liepen. Op een bepaald moment keerde hij zich naar een graf en las de naam kort. "Mijn excuses Mary Spalding maar ik ga je graf even als een zitplaatsje gebruiken." mompelde de man voordat hij zich erop zette en vanuit zijn broekzak een stoffen zakdoek viste en zijn handen eraan afveegde.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Geluiden klonken van ver weg, gedempt, maar voor ieder nachtwezen of iemand die wist wat er om hem heen kon hangen, duidelijk hoorbaar.
Gevloek, wat onverstaanbaar gemompel, een scheurend geluid en toen een dof geluid van iets, of iemand, wat op de grond viel. Verder werd er niks meer mee gedaan.
Een enorme slang kwam langzaam achter het graf van Marty Spalding tevoorschijn gekropen en bracht zich langzaam voort langs de voeten van Sebastian Claude Latesh. Even wierp de slang een blik op de man, alsof hij deze inspecteerde, en bracht dan een laag sissend geluid voort voordat hij in de duistere omgeving verdween.
Niet lang daarna klonk opeens het gewapper van een mantel, gevolgd door een volgende. Niemand minder dan Morton Villijn, en zijn handlanger en helper: Leonard Lingés.
"Wel wel" sprak hij zacht met een blik op Sebastian. "Toch niet zo afgelegen en stil als we hadden gedacht, nietwaar?". Hij wachtte het antwoord van Leonard toch nie af maar wierp een geïnteresseerde blik op Sebastian, en liep op hem af.

[Sebastian Claude Latesh]

Bij het zicht van de slan trok Sebastian zijn wenkbrauw even op en schudde zijn hoofd. Waarschijnlijk zou het dier ontsnapt zijn van zijn eigenaar ofzo gezien het diertje iets te exotisch was om natuurlijk hier voor te komen. De vroegere Fransman besloot om het diertje maar te negeren en leunde wat achterover tot hij andere geluiden hoorde. Als in een soort van instinct legde hij zijn handen op de boksbeugels in zijn zak terwijl zijn doffe, blauwe ogen rondkeken.
Hij keek rond met zijn gemilimiteerd haar voordat hij Morton en Leonard voor hem zag verschijnen. Het enige dat de man kon doen was knipperen.
"Zit ik op uw moeder ofzo?" bracht hij wat onverschillig uit voordat hij zijn hoofd schuinhield en de twee inspecteerde. "Vreemd stel zijn jullie wel. Vampiers ofzo? Jullie zien er anders meer dood dan levend uit." grinnikte hij, doelend op hun bleke huiden.

[:: Heen - en - weer - wolf]

"Mijn moeder?" bracht Morton verbaasd aan en viel in een soort van vreemd gegniffel alosf hij het een hele goede grap vond. "Mijn moeder heb ik zelf vermoord. Het geld om haar een passende begrafenis te geven heb ik niet". Zijn lippen krulden om in een soort van vreemde glimlach. Hij keek tevreden naar Morton en streek over zijn kale schedel. Toen hij opmerkte dat ze 'vampiers ofzo' waren, keek hij wat minder gelukkig. Voor Moront was het een grote klap en ook een belediging om zo genoemd te worden.

"Vampanezen, beste vriend" lispelde Leonard terwijl hij achter de rug van Morton vandaan liep en met zijn vinger over een grafsteen streek. "En laat me je wat vertellen, wij zijn een stuk gezelliger in de omgang dan die ellendige vampieren". Na het laatste woord spuugde hij op de grond, alsof hij zijn zin zo extra kracht wou meegeven.

[Sebastian Claude Latesh]

Sebastian keek even op toen hij Morton hoorde lachen. Zelf kreeg hij ook een lichte grijns om zijn lippen, blij dat eindelijk iemand zijn humor begreep. "Arm mens toch... Mijn moeder heeft minder geluk. Ze is mentaal gestoord en 'k heb haar gedumpt bij m'n oom." siste hij voordat hij zich wat uitrekte op het graf, nog steeds zijn handen op zijn boksbeugels houdend.
"Tuurlijk! Mijn oprechte excuses! Vampiers hadden nu allang mijn keel opengereten..." mompelde de weerwolf waarbij hij sadistisch grijnsde. "Ik had eerder verwacht dat Cole ofzo met zijn vriendjes zou komen opdagen sinds ik hem de laatste keer nogal vernederd heb. Blij om eens wat normale bloedzuigers te zien." bleef hij gniffelen.
Toen Leonard op de grond spuwde tilde Sebastian zijn wenkbrauw weer op en schudde met zijn hoofd. "Niet in mijn richting als het gaat." merktte hij droogjes op.

[:: Heen - en - weer - wolf]

"dan maakt mijn moeder het waarschijnlijk een stuk beter dan de uwe" voegde Morton er rustig aan toe. "Want het leven onder de aarde is een stuk beter dan dat van een gestoorde". Hij draaide zijn hoofd nu ook naar Sebastian en bekeek hem even. Op de een of andere manie vond hij deze man wel interessant. Misschien als potentieel avondmaal, misschien als gesprekspartner. Of iets daar tussenin. "maak een vampier nooit boos" zei hij waarna hij zijn hoofd schudde. "Het kunnen zulke opvliegende types zijn".

Leonard keek even woest in de richting van Sebastian met een moordllustige uitdrukking op zijn gezicht, maar richtte zijn aandacht dan op de grafsteen waarvan hij de lettertjes probeerde te ontcijferen. Wat morton deed ,kon hem toch niks schelen. Als hij de mens wou laten leven, zou Leonard dat oo kdoen. Nu nog, tenminste.

[Sebastian Claude Latesh]

"Zwijg me ervan." mompelde Sebastian toen hij Morton hoorde spreken van de opvliegendheid van Vampiers. Hij streek over zijn nek alsof het nog maar gisteren was dat Cole hem had aangevallen omwille van zijn geld. Even richtte hij zijn ogen op naar Leonard en gniffelde even. "Slecht gegeten? Je ziet er niet zo gelukkig uit." mompelde de weerwolf voordat hij rechtstond. Hij haatte het eenmaal om lager te staan dan zijn gesprekspartner of eventuele vijand. Hij wist niet veel van vampanezen enkel dat ze nog bloeddorstiger zouden zijn van vampiers maar tot nu toe had hij eerder het omgekeerde gezien.
"Zeg eens. Wat brengt vampanezen naar deze plek van de doden?" vroeg hij daarop op een luchtige manier alsof hij en Morton oude vrienden waren.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Morton glimlachtte even en bekeek Sebastian. Hij had het idee, dat als Sebastian (naar Mortons mening) geen goed gevoel voor humor had gehad, de kans dat hij dan nu leefde erg klein was. Twee vampanezen tegen een mens,weerwolf, wat het dan ook was, was verspilde hoop. Sebastian zou dat niet overleven. Hij wierp een blik op Leonard en schudde zijn hoofd, met een soort van vaderlijke liefde. Hij haalde zijn schouders op. "Wij, wij doen hier niks bijzonders. Het restafval van ons avondeten ligt ginds die bomen. Nu lopen wij rustig rond".

Leonard mompelde schamper iets terwijl hij geërgerd richting Sebastian keek. "Nee, ik heb goed gegeten, goed geslapen. Mijn humeur is gewoon aagetast door iest anders, mijnheer". Hij kreeg het zelfs voor elkaar gluiperig te glimlachen, met een abnormale beleefdheid.

[Sebastian Claude Latesh]

Het enige dat de Fransman kon doen na het horen van Morton was wat schaapachtig knikken. Als de twee vampanezen nu leeuwen waren geweest hoefde hij niets te vrezen. Eens die genoeg hadden gegeten vielen ze niemand meer lastig maar Vampanezen bleven eten of ze nu honger hadden of niet en hij zat echt in het nauw als die twee voor hem besloten om van hem een snackje te maken. "Ah zo." mompelde de weerwolf goedkeurend. Hij keek even naar Leonard toen die weerom een opmerking maakte en kon het niet weerstaan om even te lachen. "Liefdesprobleempjes misschien?" probeerde hij zijn stem niet al te spottend laten klinken. "Vrouwen zijn voor niets goed. Enkel zagen, klagen en dingen willen hebben. Of bent u zo iemand die eerder voor de..." Sebastian zweeg al maar. Hij had niet de indruk dat Leonard zijn humor appreciëerde en het laatste wat hij nu moest doen was de bleke man hem tegen het harnas in jagen.
Vrijwel meteen richtte hij zich tegen Morton weerom. "Moet geweldig zijn, niet? Zo'n leven als vampanees... Niet dat ik geïnteresseerd ben ofzo maar het lijkt me wel leuk om mensen te stalken om ze nadien op te eten... Lijkt wel wat op mijn activiteiten tijdens die periode van de maand." merkte Sebastian wat luchtig op.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Leonard was inderdaad niet echt onder de indruk van het gevoel voor humor van Sebastian. Sterker nog, hij vond het nogal mager. Hij streek over zijn zwarte golvende haar waar een witte streep haar in te vinden was en trok zijn bovenlip een paar seconden op. "Ik ben niet geïnteresseerd in het andere geslacht, dank u" antwoorde hij stijfjes terwijl hij over zijn kleding streek en strak voor zich uit keek. Wat Morton vond kon hem niks schelen. Hij mocht Sebastian niet.
"Inderdaad een ontzettend leuke bezigheid" zei Morton en keek even naar Sebastian "maar vreest u niet, momenteel lijkt u mij een veels te aardige knul om er ook maar iets gemeens tegen te doen. Eigenlijk". Hij grijnsde even en schudde zijn hoofd, maar keek Sebastian dan weer nieuwsgierig aan. Het was Mortons gewoonlijkheid eerst iets meer over zijn slachtoffers te weten te komen. Een praatje met ze te maken. Voordat hij het leven beëindigde. Maar van Sebastian wist hij het nie zeker, want hij vond hem wel een aardige man.

[Sebastian Claude Latesh]

Sebastian moest op zijn onderlip bijten om te voorkomen dat hij helemaal in lachen zou uitbarsten. De man had net, in zijn ogen toch, zijn vermoedens bevestigd. Dat Leonard een homo was. En dat vond de weerwolf best wel grappig. Hij dan dan ook een vreemd, bijna ziek, gevoel voor humor.
Hij hield wel weer op zodra Morton hem aansprak. "Aardig? Dat is ook de eerste keer dat ik dat te horen krijg. Normaal gezien krijg ik constant verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Gaande van bastaard tot maniak..." dacht hij luidop voordat hij weerom begon te lachen. Het was vreemd dat twee jagers die op dezelfde prooi jaagden zo goed met elkaar konden opschieten. Sebastian mocht deze Morton wel. Maar Leonard mocht voor zijn part lekker gaan zonnen. Hij kon voelen dat de man hem niet mocht en daardoor mocht Sebastian hem ook niet meteen.
"Het is misschien een rare vraag maar wie zijn jullie twee eigenlijk? Ik ben niet zo thuis in het hele vampaneeswereldje... Mijn naam is Sebastian Claude Latesh... Straatnaam Bastard misschien heb je daar al van gehoord." stelde hij zich voor. Hij haatte het als hij mensen niet kende met wie hij een langer gesprek voerde.

[:: Heen - en - weer - wolf]

Leonard staarde nog steeds op een onaangename manier richting Sebastian, en was veranderd in een soort standbeeld wat wel ieder moment tot leven zou kunnen komen, als hij dat wou. Het liefste wat hij momenteel wou was: hier weg. Maar het leek dat Morton zich hier wel vermaakte, en het dus nog wel een tijdje kon duren. Tot die tijd zat hij hier met 'die vent' opgescheept. Gatverdamme. Hij snoof even ongeduldig maar bleef desondanks wachten.
"Morton Villijn," zei hij op een aardige toon en wees even naar Leonard "En Leonard Linge, tot uw dienst". Hij glimlachtte even en kuchtte even, als aankondiging dat hij weer iets ging zeggen "En met trots mag ik vertellen dat ík, en niemand minder dan ik, de vampanees is die de meeste jagers heeft omgelegd". Hij knikte even bij het horen van Sebastians naam "Uw naam komt mij vaag bekend voor. Vaag, maar ik zal er voortaan op letten"

[Sebastian Claude Latesh]

Sebastian grijnsde zachtjes bij het horen van de namen. "Morton Vilijn... Maar natuurlijk. Dat ik dat niet eerder doorhad. In mijn 'zakenwereldje' komt uw naam wel vaker voor. Ik ben vereerd om zulk een groot persoon te mogen ontmoeten." sprak de Fransman met zijn gladde stem. Hij boog nog net niet voor Morton gezien hij dat sowieso niet deed. Hij zou zelfs niet buigen voor de koningin van Engeland dus wat zou Morton voor kans hebben?
"De meeste? Ik ben onder de indruk."[/b] sprak hij naar waarheid. Langzaam knikte de bijna-kale man en streek over zijn dunne baard. "Als je je niet bevindt in mijn wereld met mijn kennisen zal mijn naam je inderdaad niets zeggen." mompelde de weerwolf daarop.

ooc; inspiloos! sorry!