|
Post by Zhavirah on Jan 9, 2009 21:12:35 GMT
Kort zuchtte Arthur toen hij Violet hoorde spreken. Met tegenzin deed hij zijn jas uit en gooide hem over Violet heen. Hij zou deze kou makkelijk overleven. Maar of Violet het kon wist hij niet zeker. Ookal was het nog maar een paar jaar geleden dat hij nog een mens was, het moment wanneer een mens zou sterven was hij allang vergeten. "Kan je ze zien? Één ervan is een vampanees en de andere een vampier. Vanaf zo afstand zie je geen verschil, maar ze zijn er wel." begon Arthur. Het was niet al te duidelijk of zijn woorden voor Violet bedoeld waren of dat hij in gedachten verzonken was.
"Wie kent Morton Villijn tegenwoordig nou niet. Hij en zijn idiote ideëen. Denken dat de wereld over een paar jaar totaal aan zijn voeten zal liggen. De idioot" Gooide Franklin eruit met pure walging in zijn stem. Morton was zijn ergste vijand iets anders was er ook niet van hem verwacht. "Ik dood geen mensen in de bloei van hun leven. Nee ik neem de gene die al bijna hun laatste adem uitbrengen. Hun verlossen van het lijdden" lispelde Franklin. Hij vond zijn reden perfect om iemand te doden. De kreunende mensen die niks liever wouden dan van hun lijdden verlost worden. Als hij er geen kon vinden dan nam hij af en toe wel is een zwerver die hij eerst een beetje opjaagde. Maar als Cole er niet naar vroeg hoefde hij het ook niet te weten.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 11, 2009 17:16:10 GMT
"Vampanees..?" herhaalde ze, fronstte haar wenkbrauwen en staarde Arthur aan. Blijkbaar won de nieuwsgierige kant van haar karakter het toch weer deze keer. Dat deed die kant wel vaker. Het begon irritant te worden, achteraf. Want nu merkte ze het niet echt. "Wat is een vampanees..?". Ze klopte wat aarde van haar broek af en schrok echter toen de jas op haar schoot terecht kwam. Ze bevoelde de stof met haar vingers, keek Arthur even aan en slikte even. "Bedankt". Liever vermeed ze dit soort dingen, maar aangezien ze het best koud had en niet onbeleefd wou overkomen deed ze zijn jas toch maar aan.
"Blijkbaar zijn jij en hij niet zulke goede vrienden" concludeerde Cole, nadat hij de woorden van Franklin had gehoord. Hij fronstte zijn wenkbrauwen en zette dan een neppe glimlach in "Nou, dan schjint het zo dat we iets gemeenschappelijsk hebben, hé? Onze haat voor Morton". Hij lachtte gnuiverig toen Franklin verder ging met praten en vertelde dat hij mensen vérloste van hun lijden "Sint Vampanees.. wat is je naam eigenlijk? Heb je die wel? Ik had gehoord dat vampanezen elkaar nummers gaven". Hij wist dat het kant en klare onzin was. Alsof dat hem wat kon schelen. Het enige wat hij wou was Franklin daarmee pesten.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jan 11, 2009 19:27:53 GMT
"Een soort wat ooit een vampier was. Ze hebben andere gebruiken dan ons waardoor ze lang geleden als eigen soort verder zijn gegaan. Het grootste verschil is dat de vampanezen doden als ze drinken" legde Arthur uit. Hij haatte ze zelf iets wat hij waarschijnlijk had over genomen van Cole. "Kom op Cole je kan hem wel aan" siste hij uit ongeduld. Naarmate de secondes verstreken kreeg hij als maar meer dorst. Zijn handen gleden naar zijn twee zwaarden die aan zijn riem hingen. Deze zwaarden waren precies in spiegelbeeld van elkaar gemaakt. Het liefst zou hij zelf ook nog er tussen springen, maar dat was oneerlijk. En waarschijnlijk zou Cole dat niet fijn vinden.
"Die man heeft bijna me mijn kop gekost" gromde hij laag. Dat moment was dan ook nog twee op één de laaste manier van vechten. Vooral sinds Morton het altijd wel vallen achter de rug had. "Dat is dan pure onzin. We hebben allemaal een naam gekregen toen we ooit mensen waren. Franklin Gragg is mijn naam. Wat is jou naam?" Deze keer leek Franklin minder erg op het grapje in te gaan. Boos worden bij deze vampier had toch geen nut.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 12, 2009 8:03:43 GMT
"Oh" zei Violet kleintjes, niet wetend of ze zich hierdoor gerust moest worden gesteld. Misschien lukte het om aan die vampiers te ontlopen. Maar dan had je die.. vampanees nog. Zoals zij dat noemden. Violet wist niet waarom hij zich had opgeofferd maar misschien had hij gewoon heel veel behoefte aan bloed. Haar bloed. Ze voelde zich misselijk worden en een warmtegolf van tranen drukte achter haar ogen. Ze beet op haar tong om ze tegen te houden. Ze ging hier niét een beetje haar zwakte laten zien.
"En dat is dan weer een overeenkomst" zei Cole, iets chagerijniger dan daarnet aangezien Franklin totaal niet onder de indruk was van zijn pogingen tot het beledigen. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en versmalde zijn ogen even. "Cole, Cole Cullen. Aangenaam kennis te maken". Hij stak zijn hand uit om de zijne te schudden, maar toen, plotseling, schoten beiden handen naar de nek van Franklin en vormden een stevige greep.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jan 13, 2009 17:22:40 GMT
Verder ging Arthur niet op Violet in. Het was abnormaal om met je prooi te praten. Niet dat het hem veel uitmaakte. Zolang hij straks maar een beetje bloed kon drinken.' Zijn blik richtte zich weer op Cole. Eindelijk leek hij actie te ondernemen tegen de vampanees. Arthur had volledige vertrouwen in Cole dat hij de vampanees zou verslaan. "Schiet op" lispelde hij tussen zijn tanden door. Zijn handen begonnen een ongeduldige beweging te maken.
Franklin keek wantrouwig richting Cole toen hij weer begon met praten. Hij vertrouwde deze vampier niet. Hij had niks tegen vampieren, maar de meeste hadden wat tegen hem. Een verschrikt gezicht kreeg Franklin toen hij de handen om zijn keel voelde. Hij had niet verwacht dat de vampier echt zou aanvallen. Woedend greep hij naar de handen van Cole om ze van zijn nel te verwijderen. Laag gesis kwam uit zijn mond als dreiging. Hij zou de vampier wel laten voelen wat pijn was.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 17, 2009 8:30:19 GMT
Ze keek op door het gemompel van Arthur en kon in de verte de twee mannen.. wat het ook voor nachtwezens waren (voor haar was het allemaal hetzelfde), een agressieve houding aannemen. Ze verborg haar gezicht even in haar handen zodat ze rationeel kon blijven nadenken. Er moest toch een manier zijn om hier weg te rennen? Misschien als Arthur haar niet zag. Ze haalde diep adem. Nooit geschoten was altijd mis.
Een tevreden grijns verscheen op het bleke gezicht van Cole. De woeste gezichtsuitdrukking en Franklins pogingen zorgden er alleen maar voor dat hij vastberadender werd en zijn armen stevig om de nek van de vampanees klemde. "Niet.. aan zien komen?". hij lachtte even kort om zichzelf en dacht aan de vreugde die hij nu al kon voelen als hij Franklin straks uitgeschakeld had. Hij had dorst. Violet was daar de enige remedie tegen.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jan 20, 2009 19:58:24 GMT
Het gesis veranderde al snel in een grom toen zijn eerste poging niet leek te werken. Hij moest opschieten met de vampier van zich af te halen. Als vampanees kon hij dan wel langer zijn adem inhouden dan een mens, maar niet voor eeuwig. Zijn handen lieten die van Cole los en schoten nu naar zijn gezicht. Hij had al een tijdje niet aan zijn nagels gewerkt waardoor ze nu aardig scherp waren. Als hij het voor elkaar kreeg Cole te raken zou het wel een pijnlijk litteken nalaten. Hij voelde het al wel langzaam aan zijn keel dat die flink dicht geknepen werd.
Toen Arthur de vampanees zag tegen spartelen nam hij toch een paar stappen richting Cole. De woorden 'Cole heb je hulp nodig?' waren klaar om uit gesproken te worden. Toch twijfelde hij nog of hij Cole zou helpen. Hij wou zijn eer niet krenken. Veel aandacht leek hij even niet meer voor Violet te hebben. Als ze zou vluchten had hij haar toch zo ingehaald.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 20, 2009 20:26:58 GMT
Haastig keek ze de andere kant op en greep de zoom van haar jas vast. Ze verstijfde, ze voelde de kou al door haar ledematen trekken. Waarschijnlijk verkeerde ze binnen enkele seconden zo in shock dat wegrennen er ook niet meer bij was. Misschien keerde ze daarna weer terug naar de werkelijkheid. Nu kon ze alleen nog maar kijken naar de vage contouren van twee personen waarvan het overduidelijk was dat ze aan het vechten waren.
Cole had een lachje uitgestoten en zijn handen nog steviger om Franklins nek gewurmd, maar de aanval van Franklins nagels had hij niet verwacht. Persoonlijk had hij gehoopt dat het gebrek aan zuurstof al genoeg was om de vampanees te vellen. Maar ja, dit was niet de eerste keer dat hij naiëf was. In ieder geval, toen de nagels een bloederig spoor op zijn gezicht achterlieten kermde hij van de pijn en liet Franklin los om weer tot bezinnen te komen. Het maakte hem nu ook neit uit of Arthur kwam helpen of niet. Zijn ego was al de grond in geboord.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jan 25, 2009 18:21:56 GMT
Franklin nam snel zijn kans toen de vampier hem eindelijk los liet. Hij viste zijn bijl van de grond om weer aan te kunnen vallen. Deze vampier had er om gevraagd. Nog steeds zou hij de vampier doodden maar hij was er van verzekerd dat Cole dat nog lang zo herrineren. In de vorm van een paar flinke littekens. Een grote zwaai maakte hij richting Cole maar een metaal gekletter was al te horen voordat hij Cole kon raken.
"Blijf hier" mompelde Arthur voor een seconde tegen Violet. Gelijk er na liep hij richting Arthur. Zijn handen klemden zich om de koppen van de zwaarden. Met een grote snelheid schoten de zwaarden uit hun hitl. Zijn pas versneld richting Franklin met zijn bijl. Hij was niet van plan grote schade aan te richten maar Cole met genoeg tijd te gunnen. Hij zou niet durven om met de eer te gaan strijken aan het eind. Zijn zwaarden kletterde tegen de bijl van Franklin aan. Nu zou Cole de kans hebben om toe te slaan.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 25, 2009 19:51:42 GMT
Dat had hij niet moeten zeggen. Meteen toe nArthur weg was was Violet op gestaan en was vastberaden de katn van de stad op gaan lopen. Alsof ze nog écht wist waar dat was. Het ging wat moeilijker dan de heenweg, toen het nog licht was geweest. Haar slechte gevoel voor evenwicht droeg hier natuurlijk ook aan mee. Al snel raakte ze buiten adem maar ze hoopte dat ze net op tijd zo ver mogelijjk weg zou zijn dat ze niet meer achter haar aan kwamen.
Toen Arthur voor hem sprong dacht Cole geen seconde langer na maar greep de vampanees bij zijn enkels om hem onderuit te trekken. "Hebbes.." siste hij tussen zijn tanden door en grijnsde tevreden, een arrogante trotse grijns. Hij was ervan overtuigd dat Arthur nu uitgeschakeld zou zijn "Wat eten we vanavond, vampanezenvlees. Sorry.. Franklin, heette je he? Maar de zwakste verliest gewoon. Dat is een natuurwet"
|
|
|
Post by Zhavirah on Jan 26, 2009 20:35:53 GMT
Met een flinke klap lande Franklin op de grond. Met moeite toonde hij nog verzet maar zelfs dit was moeilijk voor hem. Misschien had hij toch nog tussendoor wat moeten drinken terwijl hij over Violet waakte. Een pijn schoot door de botten in zijn arm heen. Hij was verkeerd geland en had een flinke snee in zijn arm van zijn eigen wapen. In zijn gezicht was duidelijk te zijn dat hij een helse pijn onderdrukte. Zijn zicht werd langzaam toch wazig, maar zijn koppigheid vocht hier toch nog tegen.
"Geef het op vampanees" voegde Arthur bij de woorden van Cole toe. Zijn zwaarden verdwenen weer in hun schede. Schuin bekeek hij de pijnlijdende vampanees op de grond. Kort zuchtte hij, het duurde hem te lang. Zijn voet lifte zich op van de grond en plantte zich met een vaart tegen de buik van de vampanees aan. Ee walgend gezicht vervolgde Arthur op zijn gezicht terwijl hij om keek. 'De vogel was gevlogen' zoals mensen zouden zeggen. "Mensen, zo onbetrouwbaar" mompelde hij voordat zijn stappen zich versnelde. Voor hem duurde het niet lang of hij had Violet al weer in kunnen halen.
Een zachte pijn kreet glipte er bij Franklin nog uit zijn mond toen de voet zijn buik raakte. Het voelde in zijn maag alsof alles opeens naar boven kwam. Veel merkte hij er voor de rest alleen niet meer van. Voor zijn ogen werd het zwart en de stemmen leken ver weg. Hij was buiten bewust zijn.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 27, 2009 7:21:47 GMT
Duizelig, en met een stekende pijn in zijn zij, stond Cole op en klopte de aarde van zijn spijkerbroek. Rustig zakte hij door zijn knieën en bestudeerde Franklin even, en kwam tot de conclsuie dat die geen gevaar meer vormde. Ook al kwam hij weer bij, de vampanees had even tijd nodig om weer op volle krachten te komen. "Dat is ook weer opgelost' zei hij met een zangerig toontje in zijn stem en grinnikte tevreden, terwijl hij op Franklins schouder klopte. "Dat zal slecht voor zijn ego zijn". Hij ging rechtop staan en keek naar Arthur die al weer weg was, en besloot hem te volgen.
Violet was best tevreden over hoe het ging, ze was al een aardig stuk weg terwijl ze nog steeds de pijnkreten van Franklin hoorde. Het maakte haar misselijk. TOen het plotseling stil werd, werd ze bang en draaide zich om, waarbij ze met haar voet achter een wortel bleef haken en een stevige smak maakte. "Aauuw" jammerde ze en trok haar been terug. In haar enkel verzamelde zich een alarmerende pijn. Toch probeerde ze weer op te staan. Ze had verhalen gehoord van vampieren en dat die hard, érg hard konden rennen.
|
|
|
Post by Zhavirah on Jan 27, 2009 20:38:20 GMT
"We zijn geen dwazen" mompelde Arthur geirriteerd toen hij in Violets buurt vercheen. Zijn snelheid was vele malen sneller dan Violet dus veel kans had ze niet om te ontkomen. "Maak het nou niet moeilijker dan het is" vervolgde Arthur. Alsof er niks aan de hand was ging hij voor Violet staan. Niet lang wachtte hij ermee tot hij Violet vast greep. Deze keer zou hij niet wachtten tot Cole er weer was. Een raar gas leek uit zijn mond te glippen. Slaapgas deze mogelijkheid had hij gekregen nadat hij volledig bloed was geworden. Dit was een mooi moment om het te testen. Zijn nagels stonden al op scherp om een sneetje in Violets huid te maken. Eigenlijk was Arthur best wel overhaast bezig.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Jan 27, 2009 21:11:18 GMT
Violet draaide zich vliegensvlug om, klaar om zich op alle vreemde manieren proberen te verdedigen. Trap in het kruis, vingers in de oogbollen. Ze zou nooit een kans krijgen om dit uit te proberen want haar enkel begaf het nu echt en ze zakte op het gras. "Nee.." hijgde ze en hief haar hand voor haar gezicht. Het slaapgas echter zorgde dat er een loomheid over haar heen viel, alsof ze onder water zwom. Ze was ook niet meer bang om wat er ging gebeuren. Van verre hoorde ze nu de andere stem. Iets hoger en jongensachtiger.
"Arthur" snerpte Cole's stem. Hij dook achter de twee op en stapte resoluut op Violet af terwijl hij haar slappe arm vastgreep en deze inspecteerde. "Je had even kunnen wachten. Zou leuk zijn geweest'. Hij schonk de andere vampier een glimlach om te laten zien dat hij nou niet echt boos was en streek over Violets kin. "Suusst meisje, slaap zacht" zei hij met een kinderlijke speelsheid in zijn stem.
|
|