|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 12, 2008 6:53:39 GMT
"Laten we zeggen dat ik zijn vriendjes heb geleerd wat manieren zijn." grijnsde Sebastian op een vage toon. Misschien dat ze eruit kon afleiden dat hij de hoofdreden was waarom een van haar vaders vrienden dood was en de rest een tijd lang in het ziekenhuis had gelegen. Op een trage pas wandelde hij achter Violet aan. "Loopt u maar gewoon rechtdoor, Misses Baudelaire. Ik zeg wel als u ergens moet afslaan." mompelde hij op een ongeïnteresseerde toon. Het gesnuif van Violet liet hij voor wat het was. Hij had weinig zin om het kind nog meer schrik aan te jagen hij wilde eerder haar vader schrik aan jagen door met haar bij haar voordeur te komen of zelfs binnenin het huis. "U schijnt al van mij gehoord te hebben, Miss Baudelaire. Als die hersens van u fatsoenlijk functioneerden had u dat ook al kunnen raden zonder mijn hulp." zei hij dan op een toon zoals een leerkracht dat zou doen als iemand een domme fout had gemaakt op zijn test.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 12, 2008 7:53:45 GMT
"Je bent gek" mompelde Violet hysterisch. Ergens wist ze dat het niet slim was om dit tegen iemand te zeggen die ali veel moorden had begaan, maar het moest eruit. Ze zat ermee in haar maag en daarbij wist ze dat ze gelijk had. "Je hebt mensen vermoord!" zei ze dan op hogere toon terwijl ze haar arm los probeerde te schudden uit de greep van Sebastian. Na een paar korte trekjes staakte ze haar pogingen. Hij was te sterk. Rustig liep ze door alosf alle angst uit haar lichaam verdwenen was. En dat voelde ook zo, totdat de werkelijkheid met een klap weer terug kwam en de angst weer bezit van haar nam.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 12, 2008 10:22:39 GMT
Sebastian liet het kind maar even uitrazen op hem. Hij gaf niet zoveel om woorden van vrouwen. Over het algemeen kreeg hij wel te horen dat hij gek was ofzo. Toen ze zo hevig met haar schouders was aan het schokken klemde hij zijn grip even wat sterker tot ze de pogingen opgaf. "Zo, bent u nu uit uw hysterie, dom wicht?" vroeg hij met een diepe zucht. Hij was het beleefde gedrag tegenover vrouwen nu al meer dan zat. "Ik vermoord nauwelijks mensen. Ik leer ze een lesje en als ze te zwak zijn om dat lesje te overleven is dat hun zaak. Daarbij vermoord ik alleen mensen als ze mij iets hebben aan gedaan. Het leven is een harde zaak. Ik help de natuur enkel met het uitroeien van de zwakkeren." Hij schraapte even zijn keel en rolde met zijn ogen toen ze voorbij de steeg kwamen waar hij eerder was uitgelopen. Hij hoorde de man nog steeds zachtjes kreunen en om hulp roepen. "JIj mag me gek noemen maar ik noem het eerder; Wet van de sterksten. Neem nu jou bijvoorbeeld. Als je me niet meer vanpas kon komen zou ik je hebben gedood maar dan gaat je pappie weer een klopjacht op me organiseren en ik loop nu al te veel in het vizier." mompelde hij dan. Het kon hem weinig schelen of hij mensen doodde of niet. Zolang hij nog in leven was was alles in orde.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 12, 2008 11:21:41 GMT
Violet trilde over haar hele lichaam en voelde een warme druk achter haar ogen opkomen. Stel je voor dat deze maniak, want dat was hij, van plan was haar vader ' een lesje te leren ' . Hij was dan wel vampier, tenminste, dat vermoedde ze en Leslie zei het, maar hij wist niet of hij het zou overleven als hij in zijn slaap belaagd werd door deze man. "Je moet de natuur met rust laten" mompelde ze dan zacht "Je roeit iedereen uit, dat is fout". Ze snoof even en knipperde met haar ogen. Ze moest nu niet gaan huilen, dat was een teken van zwakte en dan wist Sebastian dat hij had gewonnen. En dat had hij niet, nu nog niet in ieder geval.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 12, 2008 12:17:44 GMT
Sebastian rolde geïrriteerd met zijn ogen en stopte bruusk waarna hij haar ruw aan haar arm trok voordat ze recht voor hem stond en zijn gezicht op enkele centimeters van het hare. Het leek alsof hij hem ging kussen, zo dichtbij stonden ze maar hij wou dat nog niet eens. Hij keek enkel diep in haar ogen, zijn doffe ogen gevuld met haat en irritatie. "Jij, Miss Baudelaire moet mij niet de les spellen." gromde hij dan voordat hij zijn vrije hand over haar andere arm liet strijken tot hij haar strottenhoofd voelde en dat zachtjes omklemde. Niet sterk genoeg om haar luchtweg af te snijden maar sterk genoeg om haar nog banger te maken. "Je begint om mijn zenuwen te werken, kindje. En ik heb weinig geduld als het om 'vrouwen' gaat." plakte hij eraan vast op een zoete manier alsof hij haar helemaal niet bedreigde. Dan duwde hij haar ruw van zich af en liet haar los. Ver zou ze toch niet geraken zonder hem. Ze was verdwaald had ze gezegd en er waren maar weinig straten hier die niet dood zouden eindigen. Hij maakte een walgend en misselijkmakend geluid voordat hij een huivering langs zijn lichaam liet lopen. "Vrouwen! Voor niets deugen ze! Enkel om je op je fouten te wijzen en om elkaar de dood in te jagen met hun jaloezie!" mopperde hij dan voordat hij Violet weer in de gaten hield met zijn ogen. Zijn hand streek even langs zijn korte baard en krabte daar wat bloedrestjes uit.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 12, 2008 14:51:02 GMT
Violet maakte een stikkend geluid en hapte naar adem, en omklemde met haar handen de pols van Sebastian. De tranen schoten nu wel gedeeltelijk in haar ogen, gewoon uit pure doodsangst en door de pijn die ze rond haar strottenhoofd voelde. Ze hapte naar adem toen Sebastian haar eindelijk los hield en wreef over haar pijnlijke keel, maar werd toen al door Sebastian achteruit geduwd en belandde tegen de prullenbak. Het liefste zou ze daar blijven liggen, maar dan moest ze de hele nacht hier doorbrengen. Daarbij nam ze aan dat het misschien verstandiger was om gewoon te doen wat Sebastian zei. Trillend kwam ze overeind en staarde hem aan, en knikte dan "natuurlijk" zei ze trillerig "Je hebt helemaal gelijk"
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 12, 2008 17:45:16 GMT
Sebastian grijnsde breed toen hij de doodsangst in Violets ogen zag. Het was in zijn ogen de meest geliefde emotie die iemand anders naar hem kon uiten. Hij voelde zich dan ongelovelijk machtig altijd. "Mooi zo. Je bent slim voor een vrouw..." grijnsde hij dan. De meeste andere vrouwen waren hem allang aan het uitschelden en probeerden te vluchten. Dat mocht dan wel een goed idee zijn in het begin van zijn verblijf in Tabanan toen hij het nog niet zo goed wist overal maar nu zat hij hier toch al een goede 10 jaar en kende hij alles enorm goed. Violet zou geen schijn van kans maken als ze het op een lopen zou zetten. Desnoods kon hij haar nog altijd bekogelen met losliggende dingen tot ze struikelde. "Goed, mooizo. Loop verder. We zijn bijna uit de steegjes en dan zal ik je wel brengen naar je teergeliefde pappie." grinniktte hij alsof hij een vriend was van Violet.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 12, 2008 20:34:50 GMT
Slimmer dan jij denkt.. dacht Violet bij zichzelf en stak haar hand in haar broekzak. Ze had zo het idee dat Sebastian een laatdunkend idee had bij het begrip 'vrouw'. Dat vrouwen dom waren en alleen maar mooi probeerden te zijn, en zo het hogerop in de samenleving probeerde te gooien. Alleen was Violet niet zo'n iemand. Ze snoof even toen ze over haar vader begon en trok haar mond al bijna weer open om hem te adviseren niet zo over haar vader te praten. Net op tijd zweeg ze, wat waarschijnlijk handiger was dan dat ze praatte. Want waarschijnlijk hield Sebastian niet van pratende vrouwen.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 12, 2008 20:58:41 GMT
Sebastian zuchtte diep toen de vrouw uiteindelijk zweeg en stapte verder. Hij zou nu beter de leiding nemen, dacht hij zo. Voordat Violet rare bewegingen zou kunnen maken. Hij stak zijn handen weerom in zijn zakken en staarde naar al het vuil en ongedierte dat hier rondslingerde. De lucht werd al langzaamaan minder smerig dan in de vuile steegjes, de bewoonde wereld kwam dichterbij maar nog steeds was er geen enkel zicht van. "Oh ja... Voor ik het vergeet. Als je hierover met iemand praat, meisje. Zal ik niet instaan voor de gevolgen." Hij liet zijn vinger, hoe cliché ook, langs zijn hals glijden om te simuleren dat hij datzelfde met haar nek zou doen en met een dolk. "En geloof me, mopje. Ik kan weer aan je geraken." grijnsde hij daarna en wachtte op Violet zodat hij haar kon controleren voordat hij de beslissende steeg zou inlopen die hen naar de 'normale' wereld zou brengen.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 13, 2008 7:38:17 GMT
Violet slofte gewillig achter Sebastian aan, waar ze niet echt vrolijk van werd, aangezien ze liever had gehad dat ze nog een beetje een eigen wil had. Maar die was geheel ontnomen door Sebastian, en alleen maar doordat hij haar bedreigd had. Wat was de wereld eigenlijk vreemd, ze had wel gedacht dat ze in dit soort situaties wat sterker in haar schoenen zou staan maar het tegendeel bewees het niet. Ze stond even stil toen Sebastian zich tot haar wendde en voelde een rilling langs haar ruggengraat omhoog gaan toen hij het gebaar met zijn wijsvinger maakte. Ze sloeg haar ogen neer en haalde even diep adem, voordat ze hem weer aan keek 'Duurt het nog lang?" vroeg ze uiteindelijk hoopvol. Ze wou hier niets liever dan weg.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 13, 2008 8:17:25 GMT
"Het spijt me ten zeerte, prinses" gromde Sebastian op een toontje waarvan je al kon raden dat hij het gezaag van Violet niet aan zijn oren moest hebben. "Mijn fout. Ik had moeten weten dat u liever werd afgehaald met een knalroze limousine" Waar dat vandaan kwam wist Sebastian niet. Hij had het gezegd nog voordat hij het wist. Hij staarde even met zijn blauwe ogen naar Violets gezicht. "We zijn er bijna, meisje." grijnsde hij dan en greep haar ruw bij haar bovenarm voordat hij haar uit de stegen leidde. Hij kneep zijn ogen even dicht voor het hevige licht van de lantaarns maar liet zijn ogen alsnel weer wennen. "Nog een 5 minuutjes voordat we bij je thuis zijn." mompelde hij daarna en trok de ketting rond zijn hals even fatsoenlijk.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 13, 2008 9:01:09 GMT
"Jemig" mompelde Violet, maar dacht er wel nog aan haar stemvolume wat te dempen zodat ze geen ruzie zou krijgen met Sebastian. Want ze had het idee dat dat wel het laatste zou zijn wat iemand zou willen. "Het was maar een vraag hoor". Ze wist ook niet echt waar ze het lef vandaan had gehaald om zo tegen haar belager te doen maar ze was het nu ook echt knap zat. Haar arm deed pijn van Sebastian die haar constant ruw vastpakte, en ze schrok dan ook even toen hij het weer deed, maar beet op haar lip zodat dat de pijn zou compenseren. Ze versmalde haar ogen even toen ze onder een paar wél werkende lantaarnpalen stonden en snoof even.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 13, 2008 9:09:08 GMT
Sebastian snoof met een brede grijns toen hij Violet hoorde. Waar ze constant dat lef vandaan haalde om weer tegen hem te praten wist hij niet maar hij mocht het wel een beetje. Ze was anders dan de meeste vrouwen had hij al zo door. Ze was slimmer en beet meer van zich af. Misschien dat ze wat te veel testosteron had, dacht hij zo. Maar dat zou een verkeerde gedachte zijn. Violet was gewoon een meisje met hersens maar Sebastian had te veel vooroordelen om te weten dat meisjes ook slim konden zijn. "Hou je rustig, kind!" gromde hij daarna voordat hij Violet tegen zich aan hield en zijn andere hand op haar schouder legde. "Je zou toch niet willen dat ik je voor je eigen huis een lesje zou leren... Of wel?" grijnsde hij dan voordat hij Violet weer van zich af duwde en haar niet meer aanraakte. Nog twee straten en ze zouden er zijn.
|
|
|
Post by :: Heen - en - weer - wolf on Apr 13, 2008 10:22:47 GMT
Violet sperde haar mond open om een geluidloze gil te produceren, en probeerde zich zachtjes los te rukken van Sebastian. Toen hij haar weer weg duwde was dat eigenlijk een zegen. Zo lang als hij niet bij haar in de buurt kwam, was ze toch gedeeltelijk veilig? Nou ja, dat hoopte ze dan maar. Ze stopte haar handen weer in de zakken van haar vest en keek naar de grond, terwijl ze stilletjes door liep. Hoe eerder dit allemaal achter de rug was, hoe beter.
|
|
|
Post by Sebastian Claude Latesh on Apr 13, 2008 11:47:31 GMT
Sebastian besloot Violet te laten voor wat ze was. Misschien dat hij zijn plan nog kon uitvoeren maar de kansen verkleinden zienderogen. Hij liep het hoekje om en keek naar het huis waar Violet in woonde. "Daar zijn we dan, Miss Baudelaire." grijnsde hij en bleef wachten bij een lantaarnpaal. Zeer waarschijnlijk zou ze nu wel wegrennen naar haar huis toe. Maar iets in hem zei dat dit bijlange nog niet de laatste ontmoeting tussen hen beide zou zijn.
|
|